Το καθήκον μας ως αναρχικοί, η κύρια έγνοια και η μεγαλύτερη επιθυμία μας, είναι να δούμε την κοινωνική επανάσταση να πραγματοποιείται: τρομερή αναστάτωση των ανθρώπων και σχηματισμοί που τελικά καταφέρνουν να θέσουν ένα τέλος στην εκμετάλλευση και να εγκαθιδρύσουν τη βασιλεία της δικαιοσύνης. Για μας τους αναρχικούς η επανάσταση είναι ο οδηγός μας, το σταθερό σημείο αναφοράς μας, δεν έχει σημασία τι κάνουμε ή ποιο είναι το πρόβλημα που μας απασχολεί. Η αναρχία που θέλουμε δεν θα είναι δυνατή χωρίς το οδυνηρό επαναστατικό ξέσπασμα. Αν θέλουμε να αποφύγουμε να τη μετατρέψουμε απλά σε ένα όνειρο θα πρέπει να αγωνιστούμε να καταστρέψουμε το Κράτος και τους εκμεταλλευτές μέσω της επανάστασης.
Αλλά η επανάσταση δεν είναι ένας μύθος που μπορεί απλά να χρησιμοποιηθεί σαν σημείο αναφοράς. Ακριβώς επειδή είναι ένα συγκεκριμένo γεγονός, πρέπει να χτίζεται καθημερινά μέσα από περισσότερο μετριοπαθείς απόπειρες που δεν έχουν όλα τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής επανάστασης με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Αυτές οι περισσότερο μετριοπαθείς απόπειρες αποτελούν εξεγέρσεις. Σε αυτές η εξέγερση των περισσότερο εκμεταλλευόμενων από τις μάζες και της πιο πολιτικά ευαισθητοποιημένης μειοψηφίας, ανοίγει το δρόμο για την πιθανή συμμετοχή όλο και ευρύτερων στρωμάτων των εκμεταλλευόμενων σε ένα εξεγερτικό ρεύμα που θα μπορούσε να οδηγήσει στην επανάσταση αλλά που θα μπορούσε επίσης να καταλήξει στην εγκαθίδρυση μιας νέας εξουσίας ή μιας αιματηρής επιβεβαίωσης της παλιάς. Στην περίπτωση της τελευταίας, αν και η επανάσταση ξεκινά σαν μια απελευθερωτική επανάσταση καταλήγει πικρά στην επανεγκαθίδρυση του Κράτους και της ιδιωτικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Η εξέγερση είναι το απαραίτητο στοιχείο της επανάστασης χωρίς το οποίο, χωρίς μια μακρά και επίπονη σειρά του οποίου, δεν θα υπάρξει καμιά επανάσταση και η εξουσία θα βασιλεύει ανενόχλητη με όλες τις τίς δυνάμεις. Δεν πρέπει να αποθαρρυνθούμε. Για άλλη μια φορά, ανεπαίσθητα, προετοιμαζόμαστε και αγωνιζόμαστε για την εξέγερση που θα έρθει, ένα μικρό μέρος του σπουδαίου μελλοντικού ψηφιδωτού της επανάστασης.
Σίγουρα, ο καπιταλισμός περιέχει βαθιές αντιφάσεις που τον ωθούν σε διαδικασίες προσαρμογής και εξέλιξης με σκοπό την αποφυγή των περιοδικών κρίσεων που τον πλήττουν· αλλά δεν μπορούμε να λικνιζόμαστε εν αναμονή αυτών των κρίσεων. Όταν αυτές συμβούν θα είναι ευπρόσδεκτες εφόσον ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις για επιτάχυνση των στοιχείων της εξεγερτικής διαδικασίας. Εν τω μεταξύ, από την πλευρά μας, προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας και τις εκμεταλλευόμενες μάζες για εξέγερση.
Με αυτή την έννοια εξετάζουμε την ώρα που είναι πάντα ώριμη για την επόμενη εξέγερση. Καλύτερη μια αποτυχημένη εξέγερση παρά εκατό αμφιταλαντεύσεις που προκαλούν την αποτυχία εκατό περιπτώσεων από τις οποίες θα ήταν δυνατό για την τελική επανάσταση να ξεσπάσει. Είμαστε επομένως εναντίον εκείνων που λένε ότι η πρόσφατη ήττα του επαναστατικού κινήματος θα έπρεπε να μας κάνει να συλλογιστούμε και να συμπεράνουμε ότι θα έπρεπε να είμασταν πιο συνετοί. Θεωρούμε ότι ο καιρός για εξέγερση έχει έρθει ακριβώς επειδή είναι πάντα καιρός να αγωνιστούμε, ενώ η χρονοτριβή είναι χρήσιμη μονάχα για το κεφάλαιο.
Το να προετοιμάζουμε την εξέγερση σημαίνει να προετοιμάζουμε τις υποκειμενικές συνθήκες (προσωπικές και υλικές) που επιτρέπουν σε μια συγκεκριμένη αναρχική μειοψηφία να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για την ανάπτυξη της εξεγερτικής διαδικασίας. Αν και η εξέγερση είναι ένα μαζικό φαινόμενο, και θα κινδύνευαμε να ματαιωθεί αμέσως αν δεν ήταν, η αρχή της είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της δράσης μιας αποφασισμένης μειοψηφίας, μιας χούφτας γενναίων ικανών να επιτεθούν στα νευραλγικά κέντρα του μερικώς επιδιωκόμενου στόχου.
Πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς στο σημείο αυτό. Τα καθήκοντα του αναρχικού αγώνα ενάντια στην εξουσία μπορεί να ποικίλουν, αλλά όλοι — κατά τη γνώμη μας — πρέπει να είναι συνεκτικά κατευθυνόμενοι προς την προετοιμασία της εξέγερσης. Μερικοί σύντροφοι μπορεί να θέλουν να αφοσιωθούν στη θεωρητική διευκρίνιση, στις οικονομικές αναλύσεις, τη φιλοσοφική ή ιστορική έρευνα αλλά όλα αυτά πρέπει να είναι άμεσα λειτουργικά για την προετοιμασία αυτής της μειοψηφίας που είναι ικανή να πραγματοποιήσει την εξέγερση, ενεργώντας με τέτοιο τρόπο ώστε οι μάζες να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν ευρύτερα ή ότι τουλάχιστον να μην την παρεμποδίσουν.
Μερικοί σύντροφοι μπορούν να θεωρούν την εξέγερση ρεαλιστική στο εγγύς μέλλον (όχι να την αναβάλουν επ’ άπειρον), άλλοι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα: αυτό μπορεί να καθορίσει μια κατανομή καθηκόντων, με την έννοια ότι οι δημιουργοί θα τείνουν να ενδιαφερθούν περισσότερο για τα προβλήματα της επαναστατικής παιδείας, αλλά ο τελικός στόχος τους πρέπει να είναι ο ίδιος. Διαφορετικά οι επαναστατημένες δυνάμεις, οι οποίες χρειάζονται ακριβώς σαφήνεια για να οργανώσουν τη δράση και όχι να φλυαρούν να τη βγάλουν εκτός, θα αποκοιμιόντουσαν. Τα καθήκοντα της μειοψηφίας για την προετοιμασία είναι γι’ αυτό διπλά: από τη μια πλευρά εκείνο της ευαισθητοποίησης για τα προβλήματα στο επίπεδο της ταξικής πάλης που δεν είναι μόνο στρατιωτικά και πολιτικά, αλλά κυρίως κοινωνικής και οικονομικής φύσης. Ακολούθως, ειδικότερα, συγκεκριμένη και λεπτομερής προετοιμασία για την επικείμενη εξέγερση.
Για άλλη μια φορά, επιμένουμε: η προετοιμασία των μεγάλων μαζών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μια από τις προϋποθέσεις της επανάστασης. Αν περιμέναμε όλες τις μάζες να είναι προετοιμασμένες γι’ αυτό το μεγαλειώδες καθήκον δεν θα κάναμε ποτέ τίποτα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η προετοιμασία των μεγάλων μαζών θα είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μια συνέπεια της επανάστασης, και ίσως όχι η πιο άμεση. Αντιθέτως, η επαναστατική αναρχική μειοψηφία πρέπει να είναι προετοιμασμένη για το ιστορικό καθήκον που την περιμένει. Ας εξαλείψουμε επίσης το επιχείρημα της “καθαρότητας”. Εμείς δεν συμμετέχουμε μονάχα σε εξεγέρσεις με πρωτεργάτες αναρχικούς αλλά και σε όλες τις άλλες εξεγέρσεις που έχουν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων σε εξέγερση, έστω κι αν για κάποιο λόγο είναι οι μελλοντικοί εχθροί μας, οι σταλινικοί, που τους καθοδηγούν. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε μια καλύτερη θέση για τους εαυτούς μας στον ίδιο τον αγώνα, κατά τη διάρκεια των συμβάντων, υπερασπίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το πρόγραμμά μας της συνολικής απελευθέρωσης που θα αντιτάξουμε στην τετριμένη οικονομική των εξουσιαστών. Θα είναι η εξέγερση που θα επαληθεύσει τα υπόλοιπα.
Η εξέγερση είναι ένα καθήκον που πρέπει να πραγματοποιηθεί αμέσως. Αλλά με ποια συγκεκριμένα μέσα; Έχουμε δει ότι η συγκεκριμένη μειοψηφία πρέπει να αναλάβει την αρχική επίθεση, να αιφνιδιάσει την εξουσία και να διαμορφώσει μια κατάσταση σύγχυσης που θα μπορούσε να θέσει τις δυνάμεις της καταστολής σε δυσκολία και να κάνει τις εκμεταλλευόμενες μάζες να σκεφθούν αν θα παρέμβουν ή όχι. Αλλά τι εννοούμε με το συγκεκριμένη μειοψηφία; Ίσως το επαναστατικό κίνημα υπό την ευρεία έννοια; Τα ερωτήματα αυτά απαιτούν μια σαφή απάντηση.
Ας ξεκινήσουμε με την ευρύτερη υπόθεση. Από τη σκοπιά που μας ενδιαφέρει, το επαναστατικό κίνημα στο σύνολό του δεν μπορεί να θεωρηθεί μια συγκεκριμένη μειοψηφία ικανή να πραγματοποιήσει από μόνη της την εξέγερση. Παρουσιάζει μια ολόκληρη σειρά από αντιφάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους αντικαθρεφτίζουν τις αντιφάσεις της κοινωνίας όπου ζούμε. Στο ιδεολογικό μοντέλο αντιστοιχούν οργανωτικές ομαδοποιήσεις που καταλήγουν να βάζουν θεωρητικές προκαταλήψεις πριν από τα άμεσα συμφέροντα της απελευθέρωσης. Επιπλέον, η αναλυτική φόρμουλα ενός μεγάλου μέρους του επαναστατικού κινήματος είναι εξουσιαστικού χαρακτήρα, ως εκ τούτου οραματίζεται την κατάκτηση του Κράτους και όχι την άμεση καταστροφή του. Προδικάζουν τη διακηρυγμένη χρήση του με μια αντι-αστική έννοια του όρου και όχι την εξαφάνισή της. Αυτό το μέρος του επαναστατικού κινήματος, ως εκ τούτου, δεν έχει προφανώς κάποιο ενδιαφέρον για την άμεση προετοιμασία της εξέγερσης καθώς βαυκαλίζεται ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του, θρυμματίζοντας την υποστηρικτική βάση του καπιταλισμού και προετοιμάζοντας την επαναστατική κατάσταση χωρίς τον επικίνδυνο προθάλαμο της εξέγερσης. Θα βρίσκαμε έτσι αυτό το τμήμα του επαναστατικού κινήματος πρόθυμο να αναλάβει μια αντι-εξεγερτική θέση, φτάνοντας μέχρι (όπως έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις πρόσφατα) να επιτεθεί και να καταγγείλει τους αναρχικούς συντρόφους που υποστηρίζουν την αντίθετη θέση. Καταλήγουμε στο σημείο αυτό πως δεν είναι δυνατόν να διευρυνθεί η έννοια της συγκεκριμένης μειοψηφίας. Υποθετικά, όταν οι σταλινικοί εξαπολύσουν την εξεγερτική τους διαδικασία, είτε επειδή είναι πεπεισμένοι ότι οι επαναστατικές συνθήκες είναι ώριμες είτε επειδή έχουν συρθεί από τις παρακλήσεις της βάσης που δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογικές καθαρότητες, τότε η αποστολή μας θα είναι αυτή της συμμετοχής στην εξέγερση με όλες μας τις δυνάμεις, να πολεμήσουμε στο συγκεκριμένο τομέα του αγώνα και να βρούμε εκεί τον απαραίτητο χώρο για τις ιδέες μας. Στην περίπτωση του αντιθέτου όπου είμαστε εμείς οι οποίοι είμαστε οι εμπνευστές και οι προτείνοντες της εξέγερσης, θα μπορούσαμε πράγματι. ενδεχομένως να βρούμε αυτό το μέρος του επαναστατικού κινήματος να βρίσκεται σε αντίθετη θέση ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε θέση αναμονής.
Ας δούμε τώρα αν το αναρχικό κίνημα στο σύνολό του μπορεί να θεωρηθεί μια συγκεκριμένη μειοψηφία ικανή τελικά να πραγματοποιήσει την εξέγερση. Το συμπέρασμα είναι αρνητικό και πάλι. Οι αντιφάσεις μέσα στο κίνημα είναι τεράστιες και κυρίως λόγω των φόβων και των περιορισμών που μια περιορισμένη ομάδα απομίμησης έχει προσεκτικά διασπείρει στο εσωτερικό του. Το κίνημα σήμερα μοιάζει με ένα παλιό παλτό καλυμμένο με μπαλώματα, το οποίο μόνο με δυσκολία θυμίζει το παρελθόν μεγαλείο του. Η φυγή προς υποθετικές μορφές ελιτίστικων παρεμβάσεων όπως η απόπειρα επιβολής προκαθορισμένων αναλύσεων ή κατηχήσεων έτοιμων προς χρήση, ή όταν απαιτείται να προμηθευτεί ολόκληρο το κίνημα με την τελική ανάλυση που πρέπει να τεθεί άμεσα σε εφαρμογή, έχει αποδειχθεί μια αποτυχία. Η ίδια η φυγή προς τα πίσω προς την κατεύθυνση του αναρχο-συνδικαλισμού δεν θα μπορούσε παρά να αφήσει τόσο την εκμετάλλευση στο σύνολό της όσο και τους επαναστάτες συντρόφους απογοητευμένους. Και τότε η ευρύτερη και διαπιστωμένη πολιτική της στρουθοκαμήλου, να κρύβονται πίσω από το φόβο της προβοκάτσιας προκειμένου να μην κάνουν τίποτα, μονάχα να παρεμβαίνουν εκ των υστέρων, πάντα με τα μέτρα έτοιμα να σταθμίσουν, να κρίνουν και να καταδικάσουν αυτούς τους λίγους συντρόφους που κάνουν οτιδήποτε, ακόμα και αν είναι ορισμένα και περιορισμένα. Από αυτό το μέρος του κινήματος δεν μένει τίποτε άλλο από το όνομα, το σύμβολο, λίγοι παλιοί σύντροφοι, μερικοί νέοι σύντροφοι γερασμένοι πριν την ώρα τους, λίγοι αισιόδοξοι που ποτέ δεν χάνουν την ελπίδα, μούμιες στο μαγαζάκι τους. Ο μεγάλος αριθμός των δραστήριων συντρόφων που αποτελούν το επαναστατικό τμήμα του αναρχικού κινήματος και που είναι έτοιμοι να αρχίσουν τον αγώνα δεν πρέπει να αποθαρρυνθούν από τις Κασσάνδρες και τους κακούς οιωνούς. Η δράση είναι το μέτρο για τη διάκριση πέρα από τα σύμβολα και τις διακηρύξεις αρχών. Είναι ακριβώς οι σύντροφοι οι οποίοι είναι διαθέσιμοι για δράση που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη μειοψηφία. Αυτοί θα είναι που θα προετοιμάσουν και θα πραγματοποιήσουν την εξέγερση με τρόπους και μορφές που η εμπειρία του επαναστατικού αγώνα στο σύνολό του έχει διαβιβάσει σε μας, λαμβάνοντας υπόψη τους πρόσφατους μετασχηματισμούς του Κράτους και των αφεντικών. Η μέθοδος δεν μπορεί παρά να υπολογίσει στις ελάχιστες οργανωτικές μορφές της βάσης που θα πρέπει να λύσουν τα διάφορα προβλήματα που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια της εξεγερτικής προετοιμασίας. Σε αυτές τις οργανωτικές μορφές η ευθύνη για το έργο που θα γίνει πρέπει προφανώς να πέσει στους επαναστάτες αναρχικούς συντρόφους και να μην αφεθεί στην καλή θέληση ή τον αυτοσχεδιασμό. Σε αυτή τη φάση οι ίδιοι οι κανόνες της επιβίωσης επιβάλλουν τις απαραίτητες συνθήκες της ασφάλειας και της προσοχής. Ο επείγων χαρακτήρας της δράσης θα θέσει τέλος στην άσκοπη φλυαρία.
Υπάρχουν περισσότερα που πρέπει να λεχθούν για τις δράσεις που υλοποιούνται σε ελάχιστες δομές παρέμβασης από τη συγκεκριμένη μειοψηφία όπως ακριβώς προσδιορίζεται. Αυτές οι ενέργειες δεν μπορούν να εξετασθούν από την άποψη της “προπαγάνδας δια της πράξης”. Στόχος τους, στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτός του να δοθεί ένα παράδειγμα ή να επηρεαστεί ένα ευρύ φάσμα συμπαθούντων. Σίγουρα υπάρχει επίσης αυτή η εμπειρική πλευρά, λαμβάνοντας υπόψη ότι η μέγιστη συμμαχία που θα εγγυηθεί την επιτυχία μελλοντικών σχεδίων είναι αυτή των εξεγερμένων μαζών, αλλά αυτή η πτυχή είναι εύκολα ανακτήσιμη από τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής πληροφόρησης που τη μετατρέπουν σε εμπόρευμα, μεταπουλώντας την μέσα από τις εφημερίδες, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, τα βιβλία, κτλ. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια η συγκεκριμένη μειοψηφία, μέσα από την πραγματοποίηση της δράσης, έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι σαφές στους άλλους αν καταλάβει η ίδια κάτι τη στιγμή της ίδιας της δράσης. Δράση σημαίνει επομένως διαπαιδαγώγηση μέσω της δράσης, και διαπαιδαγώγηση του ενός και του άλλου. Αν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και θέτουμε την εμπιστοσύνη μας αποκλειστικά και μόνο στη δική μας τη γνώση τη στιγμή της δράσης, θέτουμε ένα επαναληπτικό μηχανισμό στα χέρια του καπιταλισμού, κάτι που εισάγεται τέλεια εντός του γενικευμένου μηχανισμού της καπιταλιστικής παραγωγής το οποίο, πάνω απ’ όλα, είναι επανάληψή του στο άπειρο. Η δράση της συγκεκριμένης μειοψηφίας θα πρέπει επομένως να μην συνίσταται στη διακοπή της μάθησης με προσωπικό κόστος για το ποια είναι η πραγματικότητα του αγώνα, αλλά ένας σταδιακός και πλήρης μετασχηματισμός της προσωπικής μάθησης που να δείχνει στους άλλους πώς μαθαίνει κανείς να κατανοεί την πραγματικότητα του αγώνα. Αν η δράση της συγκεκριμένης μειοψηφίας δίνει ένα παράδειγμα για κάτι δίνει το παράδειγμα πώς μαθαίνει κανείς να ξεχωρίζει και να χτυπά τον εχθρό, και όχι πώς κάποιος διδάσκει. Η σωστή δράση στη σωστή στιγμή γίνεται η ουσία του ατόμου και ιδιαίτερη επίθεση και σύμβολο όλων των πιθανών μελλοντικών επιθέσεων, και αυτό το ξετύλιγμα της στιγμής η οποία δεν έχει φθάσει ακόμη στην ωρίμανση είναι το ανώτατο επίπεδο παρέμβασης που φτάνει η μειοψηφία λειτουργώντας στην πραγματικότητα του αγώνα. Η ταξική πάλη χαρακτηρίζει τη σύγκρουση στην πράξη και είναι το στοιχείο που επιτρέπει την ιδιαίτερη δράση της συγκεκριμένης μειοψηφίας. Μέσα σε αυτή η δράση μετατρέπεται συνεχώς από την προσπάθεια να κατανοήσουμε στην προσπάθεια να διδάξουμε. Ακυρώνοντας την πρώτη στιγμή κάθετι πνίγεται στην επαναληπτικότητα, ακυρώνοντας τη δεύτερη, κάθετι πνίγεται στην αναποφασιστικότητα.
Στο συνεχές ρεύμα της ταξικής πάλης βρίσκει κανείς τα πάντα, δάσκαλους και μαθητές. Σε αυτήν καθετί βρίσκει τη σωστή του θέση εντός των σχέσεων δύναμης. Όποιος δεν έχει μάθει από τα λάθη του δεν μπορεί να δείξει τίποτα στους άλλους, και ένας επιφανής τρόπος να μη μάθεις είναι ακριβώς να σταματήσεις να μαθαίνεις, να νομίζεις ότι έχει έρθει η ώρα να διδάξεις και αυτό είναι όλο. Μέσα από το φίλτρο της ταξικής πάλης η μνήμη της επανάστασης εξαπλώνεται σιγά-σιγά, γινόμενη κάτι που μπορεί να κληροδοτηθεί. Στη δράση αυτή η μνήμη κληροδοτείται συγκεκριμένα και γίνεται αισθητή σε άλλους τη στιγμή κατά την οποία είναι αντανάκλαση και κριτική για το πρόσωπο που ασκεί ο ίδιος τη δράση.
Κάθε ατομική ελάχιστη δομή παρέμβασης που δρα εντός της συγκεκριμένης μειοψηφίας διατρέχει τον κίνδυνο να θέσει τον εαυτό της σε αντίθεση με το επαναστατικό κίνημα στο σύνολό του και μερικές φορές με το σύνολο της μάζας των εκμεταλλευόμενων, εφόσον η λογική της δράσης κάποιου δεν τίθεται σωστά. Παίρνοντας τους εαυτούς μας ως ένα απομονωμένο τμήμα ενώπιον τόσων αναφορών πείθουμε τους εαυτούς μας ότι το σύνολο του κινήματος και οι εκμεταλλευόμενοι, το είδος τους και το είδος της επανάστασης, εξαρτώνται από μας· περιμένουμε ποιος ξέρει τι από αυτό που κάνουμε· παραμένουμε απογοητευμένοι από την επιπολαιότητα της ανταπόκρισης και της γενικής ακατανοησίας. Ο επαναστατικός αγώνας είναι σαν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα εναντίον της οποίας να αγωνίζεται κανείς θα ήταν μάταιη τρέλα, είναι ανάγκη να προσαρμοστούμε προς την κατεύθυνση των κυμάτων, να κολυμπήσουμε κάποιες φορές δυνατά και άλλοτε χαλαρά, να αρπάξουμε την ορμή της ζωής που κρύβει η θάλασσα μέσα της για να φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο. Είναι σε αυτή τη δύσκολη τέχνη της κολύμβησης που η πολιτική σημασία της δράσης της μειοψηφίας είναι κρυμμένη. Η τελευταία δίνει έμφαση στη σημασία της τάξης της, εκρήγνυται ξαφνικά ως καρπός της επαναστατικής μνήμης και ως ένδειξη για τον αγώνα τώρα στην πράξη.
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι αν έχει επιλεγεί σωστά η δράση αυτών των ελάχιστων δομών είναι απαραίτητη για την προπαρασκευή ολόκληρης της εξεγερτικής διαδικασίας, την οποία θεωρούμε ότι είναι το άμεσο καθήκον όλων των αναρχικών και η οποία δεν μπορεί να αναβληθεί. Μακριά από το να είναι μια αντίθεση μεταξύ των δύο πραγμάτων — όπως κάποιοι προσπάθησαν να επισημάνουν σε μας — θεωρούμε ότι είναι συμπληρωματικά και αδιαίρετα. Η βασική αποστολή της ελάχιστης δομής παρέμβασης συνοψίζει όλο το έργο της οργανωτικής και γενικότερης φύσης της συγκεκριμένης μειοψηφίας στο σύνολό της. Για άλλη μια φορά η εξέγερση θα είναι το πραγματικό τεστ, τόσο η αιτία όσο και το αποτέλεσμα, από την αλλαγή των σχέσεων εξουσίας που οδηγεί στο άνοιγμα των θυρών της επανάστασης.
1982
http://classwar.espiv.net/?p=2939