Translated by ActforfreeboubourAs
These last few days we have watched the attempt to ease the political crisis caused by the lock up of ERT (national radio and television) with the strategy of “forward retreat” applied by the new governmental formation. The withdrawal of ministers of DHMAR (leftist party) and the reformation with a more active participation of PASOK (socialist party) in the two-party, now, coalition government, were the vehicle for the exit from this crisis. This development was also the only possible solution for a regime which as it seems cannot even go to elections without the approval of Schäuble.
The new government of ND (new democracy, centre right party)-PASOK, relieved now from the weights of people like Manitakis “who was an obstacle in the application of the program”, is ready to unleash the worst attack this place has seen since 2010. this government will be the most “memorandumed” and more ruthless and this can be seen from the placement of specific ministers in all key-ministries “economy, labour, health, administrative reform”.
It is the government that will have to fire thousands of public workers, abolish public organizations, hospitals and schools, vote the new memorandum being prepared for this land and cause a housing crisis with the opening of property auctions at the orders of the troika. It is a government that now does not need leftist crutches which were necessary for social legitimacy a year ago.
The three-party government, was a state of emergency solution, in order to continue the program of fiscal adjustment and avoid a “violent” withdrawal of the country from the euro. The dilemma “Samaras or chaos” placed by all the forces of domestic, but also european elite (I remind Hollande’s interview on Mega a few days before the elections), worked on a part of society and thus ND was revealed as the powerful partner of the newly formed coalition government.
In this period of crisis we are going through, which first of all is political, it is very clear that any coalition government is not to be long-lived. This happened with the pieta of Papandreou, the same in the transitional period of Papadimos and PSI, the same will happen with the three-party government and the application of the medium program. This motif which is created with the repeated composition of governments in small time frames of political time, is a tool in the hands of north european countries in order for them to relax the social dissatisfaction of the greek people.
Here however there is a contradiction. Germany is pressured by the USA and G.Britain to solve the european debt crisis and re-build the European Union. Greece is for the last five years been at the edge of the knife so much of the european debt crisis, as well as the global economic crisis. It is simultaneously the “victim” of this crisis, with the consequences completely reversing the economic and social conditions, but also the image upon which the new Europe is being built. From this point of view, the massive increase of unemployment, as well as the rapid decrease of the GDP are not only consequences of the fiscal program for the restructuring of greek economy, but simultaneously the economic tools for the formation of a new agreement of economic stability for Europe. We are talking about a long term procedure which will impoverishe countries, such as greece, in order to feed the german credit institutions with capitals which will “head north” and strengthen Germany even more as a competitive player in the economic war ignited by the global crisis of ’08.
The contradiction, therefore, I mentioned, is this: In order to accomplish the program of the Germans and Troika needs, first of all, political stability, faithful and obedient governments, social smoothness and mainly depth of time. Whoever believes that the greek crisis will pass immediately, I will remind them the recent report of the Bank of Greece, which predicts destructive consequences after 2020. in reality, Germany and the Troika would need a military dictatorship at this point to impose their program in the depth of time. Because, however, this cannot happen because its too risky, is chosen this model of “service” short term governments, keeping however, all the basic characteristics of the dictatorships as this land has known them.
The “accomplishments” of the Troika’s program and its application by the greek governments are known to all, but above all are carved in our lives now. So, lets see, how the policy of Germany has been applied in the last year, through the three-party government!
After the relief of the international markets from the results of the elections in greece, the first moves of the government were to calm everyone down, that it will be faithful and will follow the program. The positions concerning the re-negotiation of the memorandum flew away, already, the day after the elections. The governments first move, which placed the general strategy frame in which it will move, was the raiding of the MAT (riot cops) in Halivourgia*. With this first move of an oppressive character, it firmly stood against the interests of the workers and next to the domestic employers, answering (late of course) the issue raised by a large part of the people before the elections and was no other than a turn of the policy which impoverishes the people and gives everything to the domestic and transnational elite and its vultures. Also, it establishes the “dogma of the fist” according to which it will govern and turns against dynamic parts of society which resist and workers from various branches.
The beginning is with the anti-authoritarian movement and the invasion in squats and social spaces. The answer of the movement is direct and deters the further extension of this front. It is, simultaneously, in all its wideness also a model of political answer to an oppressive operation. The dogma of the fist continues on strikers with the political enlistment of workers on the Metro, the dockers, the oppression of farmers mobilizations and last the preventive political enlistment of the announced strike of the teachers. E governments strategy is to apply the program while attacking any social resistance small or large. It also evident from the police-juridical occupation of Skouries** in Halkidiki after the dynamic resistance of the residents against the gold mining company. The dogma of the fist against these indigenous people of this land secures the environment and stability for the investments and the growth this country needs.
The term growth is the government and Samaras favourite term. A prime-minister who makes known to all at any opportunity, whose interests he serves. In a recent speech of his at an economic forum, he mentioned that he stands next to the businessmen because its through them that the rest of the people will eat some bread. But he knows very well that this land is not intended for new development (the greek stock exchange was recently characterized as an emerging market, instead of developed as it use to be called), but on the contrary for every bit of its land to be sold to foreign funds and be a poor colony of Germany in the decades to come.
Returning to the governing of the last year we realize that the fist dogma bared fruit keeping the bar of social resistances very low. This managing which was emanated, mainly, from Samaras himself and his team attempting many times to monopolize the far-right agenda, brought euphoria and arrogance to themselves. The repeated actions of legislative content which imposed prerequisite measures of the troika, basically found no social resistance, neither oppositional, of course, since SYRIZA as the main oppositional force does not desire, up to now, to clash with the government and take power. With the looming certainty, therefore, Samaras decided to close down ERT. In a sudden move and with one more act of legislative content he fired 2,5 thousand employees and forbid the broadcast of a signal on radio and television.
This move is included in the same frame of aggressive policy against the workers of this land. It is a fact that the government has agreed on the firing of 2 thousand workers and 2 more by the end of the year. With the action of legislative content, however, not only did they succeed in that part, applying the program that is to say, but also the ability of the minister of economy to order from now on the closing of any public organization over night. Putting aside any conspiracy theories, this move does not hide anything else than the faithful application of the program.
The time chosen was when it would cost the less because of summertime where viewing is very low. The planning, therefore, did not hide the reason for holding elections. In reality it was the same as the previous fronts and it presupposed the immediate occupation of structures of ERT after the announcement of the lockout (as happened in the offices on Mourouzi street, Katehaki and ERT3). It was the factor of the mobilization of the people which stopped the government planning. The tens of thousands who gathered at the radio headquarters the same night combined with the, almost catholic dissatisfaction caused by the move of closing ERT, brought the first, substantial, political wound to the government and Samaras personally.
The “autocratic” strategy of Samaras who saw the gain of political advantage, in contrast to his two governmental partners who were tumbling, starting a campaign to attract foreign investments, found its limits at its beginning. Obviously, neither the updating of credit ability can convince anyone, who knows the situation of greek economy, that an economic miracle has occurred while Samaras is in power. The shipwreck of privatizing DEPA (national gas company), the obstacles with OPAP (greek organization of football prognostics) and DESFA (management of national gas transmission system), the half billion deficit in the budget, as well as the discovering of new deficits in the EOPYY (national organization of health services) and insurance funds, surely give the image that the “success story” is nothing more than another of Samaras’s “stories”. Closing ERT was the first incident which produced an important political cost to the government and especially ND.
But why did closing down ERT cause the immediate reaction of a large part of society? The answer is located in four points.
1. The “decide and order” has tired, but mainly has enraged the greek people. Most realize that we live in a period of a “state of emergency”, where acts of legislative content at least replace the whatever parliamentary function.
2. The official unemployment has passed 27% of the population. Firing 2.600 workers with a simple governmental announcement is too much.
3. State radio-television, besides a tool of state propaganda, was for many Greeks and immigrants a entertaining-cultural antidote to the swamp of private television.
4. The most important reason is that its the same thing that made the people of our neighbouring Turkey to revolt and resist Erdogan’s government. It is, exactly, this accumulation of social hardships created by the economic crisis and its management by the domestic elite. It is the poverty and wretchedness which pushes thousands to the wall of desperation, even suicide. It is this policy which with a fascist way imposes itself for a 4th year from the third dummy-government of Germany and the Troika in a row. It is the moment the glass spills over.
What the greek people should learn from the year of governing of ND-PASOK-DHMAR is that no electoral confrontation can be the way out of its problems. Just as no government whether based on the right, or the left can re-plan the economy, neither renegotiate anything with the Troika. Obviously, the current government formation cannot convince anyone that it will save the land and make things better in the years to come, neither of course a formation with SYRIZA as its trunk, which has buried anything concerning abolishing the memorandum for time now, and is integrated more and more in the nucleus of the regime. The greek people cannot wait for any solution from the regime parliamentary forces, since the regime is completely dependant and subordinate to the Troika and markets. It must self-organize through every mobilization and and struggle that will come up, it must see the individual struggles as an opportunity to subvert the totality of the policies of the regime. It is an exclusive job of the proletarians to be the forces of “cleansing”, to impose real social justice and cease to listen to the government or far-right “sirens” who preach the struggle against corruption. Those who are the usual suspects for the crisis cannot become the vehicle for exiting it. It is time to be inspired from the heroic militancy and persistence of the turkish protesters, the time of struggle for the subversion of the policies of the Troika and the regime. It is in the path of struggle where the foundations of the social revolution will be placed, the revolution of the poor and weak, where the people will re-plan economy, and their own life.
Kostas Gournas
28/6/2013
*Halivourgia is one of the biggest steel factories in greece. The workers were on strike for 9 months in 2011-2012.
**Skouries is an area in Halkidiki, where residents fought the cops and riotcops who were protecting “Greek Golds” while they were trying to build a gold mine next to their homes.
http://actforfree.nostate.net/?p=15295
========================================================
(Ελληνικά) Κείμενο του Κώστα Γουρνά που Δημοσιεύτηκε στο “Ποντίκι” στις 4/07/2013
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε την απόπειρα να εξομαλυνθεί η πολιτική κρίση που προκάλεσε το λουκέτο στην ΕΡΤ με τη στρατηγική της “φυγής προς τα εμπρός” που εφαρμόζει το νεό κυβερνητικό σχήμα. Η απόσυρση των υπουργών της ΔΗΜΑΡ και ο ανασχηματισμός με την ενεργότερη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη δικομματική, πλέον, κυβέρνηση συνεργασίας, υπήρξαν το όχημα για την έξοδο από αυτήν την κρίση. Η εξέλιξη αυτή ήταν και η μόνη εφικτή λύση για ένα καθεστώς που όπως φάνηκε δεν μπορεί ούτε σε εκλογές να οδηγηθεί χωρίς την έγκριση του Σόιμπλε. Η νέα κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, απαλλαγμένη πια από τα βαρίδια τύπου Μανιτάκη “που αποτελούσε τροχοπέδη στην εφαρμογή του προγράμματος”, είναι έτοιμη να εξαπολύσει τη χειρότερη επίθεση που έζησε ο τόπος από το 2010 και μετά. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι η “μνημονιακότερη” και η πιο αδίστακτη και αυτό φαίνεται από τις τοποθετήσεις των συγκεκριμένων υπουργών σε όλα τα υπουργεία – κλειδιά “οικονομίας, εργασίας, υγείας, διοικητικής μεταρρύθμισης”. Είναι η κυβέρνηση που θα κληθεί να απολύσει χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να καταργήσει δημόσιους οργανισμούς, νοσοκομεία και σχολεία, να ψηφίσει το νέο μνημόνιο που ετοιμάζεται για τον τόπο και να προκαλέσει μια στεγαστική κρίση με το άνοιγμα των πληστειριασμών ακινήτων κατ’ επιταγή της τρόικας. Είναι μια κυβέρνηση που δεν χρειάζεται πλέον αριστερά δεκανίκια που ήταν απαραίτητα για την κοινωνική νομιμοποιήση της ένα χρόνο πριν.
Η τρικοματική κυβέρνηση, αποτέλεσε μια λύση εκτάκτου ανάγκης, έτσι ώστε να συνεχιστεί το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να αποφευχθεί μία “βίαιη” αποχώρηση της χώρας από το ευρώ. Το δίλημμα “Σαμαράς ή χάος” που τοποθετήθηκε απ’ όλες τις δυνάμεις της ντόπιας, αλλά και της ευρωπαϊκής ελίτ (θυμίζω τη συνέντευξη Ολάντ στο Mega λίγες μέρες πριν από τις εκλογές), λειτούργησε σ’ ένα κομμάτι της κοινωνίας κι έτσι η ΝΔ αναδείχθηκε ο ισχυρός εταίρος της νεοσυσταθείσας κυβέρνησης συνεργασίας.
Την περίοδο της κρίσης που διανύουμε, που πρώτα απ’ όλα είναι πολιτική, είναι ολοφάνερο ότι η οποιαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας δεν είναι μακράς πνοής. Αυτό συνέβη με την αποκαθήλωση Παπανδρέου, το ίδιο με τη μεταβατική περίοδο Παπαδήμου και το PSI, το ίδιο θα και με την τρικομματική κυβέρνηση και την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Το μοτίβο αυτό που δημιουργείται με την επαναλαμβανόμενη σύσταση κυβερνήσεων ανά μικρούς κύκλους πολιτικού χρόνου, είναι ένα εργαλείο στα χέρια των βορειο-ευρωπαϊκών χωρών για να εκτονώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού.
Εδώ βέβαια, σημειώνεται μια αντίφαση. Η Γερμανία δέχεται ισχυρές πιέσεις από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία για να διευθετήσει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και να ξαναχτίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πέντε, σχεδόν, χρόνια στην κόψη του ξυραφιού τόσο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, όσο και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αποτελεί ταυτόχρονα το “θύμα” αυτής της κρίσης, με τις συνέπειές της να ανατρέπουν συθέμελα τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, αλλά και το πρότυπο πάνω στο οποίο χτίζεται η νέα Ευρώπη. Από αυτή τη σκοπιά, η τεράστια αύξηση της ανεργίας, όσο και η ραγδαία μείωση του ΑΕΠ δεν αποτελούν μόνο τις συνέπειες του δημοσιονομικού προγράμματος για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά ταυτόχρονα τα οικονομικά εργαλεία για τη διαμόρφωση ενός νέου συμφώνου οικονομικής σταθερότητας για την Ευρώπη. Μιλάμε για μια μακροχρόνια διαδικασία που θα φτωχοποιήσει χώρες, όπως η Ελλάδα, για να τροφοδοτηθούν αφ’ ενός τα γερμανικά πιστωτικά ιδρύματα με κεφάλαια που θα “στραφούν προς βορράν” και αφετέρου να ισχυροποιηθείι ακόμη περισσότερο η Γερμανία πολιτικά ως αξιόμαχος παίκτης στον οικονομικό πόλεμο που έχει πυροδοτήσει η παγκόσμια κρίση του ’08.
Η αντίφαση, λοιπόν, που επισήμανα έγκειται στο εξής: Για να αποπερατωθεί το πρόγραμμα Γερμανών και Τρόικας χρειάζεται, καταρχήν, πολιτική σταθερότητα, πιστές και υπάκουες κυβερνήσεις, κοινωνική ομαλότητα και προπαντός βάθος χρόνου. Όποιος πιστεύει ότι η ελληνική κρίση θα προσπεραστεί άμεσα, θα του υπενθυμίσω την πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, που προβλέπει καταστροφικές συνέπειες μετά το 2020. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία και η Τρόικα θα χρειαζόντουσαν μια στρατιωτική δικτατορία αυτή τη στιγμή για να επιβάλει σε βάθος χρόνου το πρόγραμμά τους. Επειδή, αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει καθώς είναι πολύ ριψοκίνδυνο, επιλέγεται αυτό το μοντέλο των “υπηρεσιακών” κυβερνήσεων βραχείας πνοής, κρατώντας, φυσικά, όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των δικτατοριών όπως τα γνώρισε αυτός ο τόπος.
Τα “επιτεύγματα” του προγράμματος της Τρόικας και της εφαρμογής του από τις ελληνικές κυβερνήσεις είναι σε όλους γνωστά, αλλά πάνω από όλα είναι χαραγμένα πια στη ζωή μας. Ας δούμε, λοιπόν, πώς εφαρμόστηκε η πολιτική της Γερμανίας τον τελευταίο χρόνο, μέσω της τρικομματικής κυβέρνησης!
Μετά την ανακούφιση των διεθνών αγορών για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης ήταν να καθησυχάσει τους πάντες ότι είναι πιστή και θα ακολουθήσει το πρόγραμμα. Οι θέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου έκαναν φτερά από την επαύριο, κιόλας, των εκλογών. Η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης, που έβαζε το συνολικότερο πλαίσιο στρατηγικής μέσα στο οποίο θα κινηθεί, ήταν η εισβολή των ΜΑΤ στην κατειλημμένη από απεργούς Χαλυβουργία. Με την πρώτη αυτή κίνηση κατασταλτικού χαρακτήρα στάθηκε χαρακτηριστικά απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων και πλάι στη ντόπια εργοδοσία, απαντώντας (εκ υστέρων βέβαια) στο ζητούμενο που έθεσε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού πριν τις εκλογές και δεν ήταν άλλο από μια στροφή της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό και δίνει τα πάντα στην ντόπια και υπερεθνική ελίτ και τα αρπακτικά τους. Επίσης, εδραιώνει το “δόγμα της πυγμής” σύμφωνα με το οποίο θα κυβερνήσει και στρέφεται ενάντια σε δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται και σε εργαζόμενους από διάφορους κλάδους.
Η αρχή γίνεται με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την εισβολή σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους. Η απάντηση του κινήματος είναι άμεση και αποτρέπει την περαιτέρω επέκταση αυτού του μετώπου. Αποτελεί, ταυτόχρονα, σε όλο της το εύρος και υπόδειγμα πολιτικής απάντησης σε μια κατασταλτική επιχείρηση. Το δόγμα πυγμής συνεχίζεται πάνω σε απεργούς με την πολιτική επιστράτευση εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών, την καταστολή των αγροτικών κινητοποιήσεων και τελευταία την προληπτική πολιτική επιστράτευση της εξαγγελθείσας απεργίας των καθηγητών. Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι να εφαρμόζει το πρόγραμμα χτυπώντας οποιαδήποτε κοινωνική αντίσταση μικρή ή μεγαλύτερη. Ενδεικτική είναι και η αστυνομο-δικαστική κατοχή των Σκουριών Χαλκιδικής μετά τη δυναμική αντίσταση των κατοίκων στην εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Το δόγμα πυγμής εναντίον των ιθαγενών αυτού του τόπου εξασφαλίζει περιβάλλον και τη σταθερότητα για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που χρειάζεται η χώρα.
Ο όρος ανάπτυξη είναι ο αγαπημένος της κυβέρνησης και προσωπικά του Σαμαρά. Ενός πρωθυπουργού που κάνει γνωστό σε όλους σε κάθε ευκαιρία ποιών τα συμφέρονται εξυπηρετεί. Σε πρόσφατη ομιλία του σε οικονομικό φόρουμ, αναφέρθηκε ότι βρίσκεται δίπλα στους επιχειρηματίες γιατί μέσω αυτών θα φάει ψωμάκι και ο υπόλοιπος κόσμος. Όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι ο τόπος αυτός δεν προορίζεται για να αναπτυχθεί εκ νέου (το ελληνικό χρηματιστήριο πρόσφατα χαρακτηρίστηκε ως αναδυόμενη αγορά, από αναπτυγμένη που ήταν), αλλά αντίθετα να ξεπουληθεί κάθε σπιθαμή γης του σε ξένα funds και να αποτελέσει μία πάμπτωχη αποικία της Γερμανίας κατά τις δεκαετίες που έρχονται.
Ξαναγυρνώντας στη διακυβέρνηση του τελευταίου έτους διαπιστώνουμε ότι το δόγμα πυγμής απέδωσε καρπούς κρατώντας πολύ χαμηλά τον πήχη των κοινωνικών αντιστάσεων. Η διαχείριση αυτή που εκπορεύτηκε, κυρίως, από τον ίδιο το Σαμαρά και το επιτελείο του επιχειρώντας πολλές φορές να μονοπωλήσει την ακροδεξιά ατζέντα, έφερε ευφορία και αλαζονεία στους ίδιους. Οι αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που επέβαλαν προαπαιτούμενα μέρα της τρόικας, δε βρήκαν ουσιαστικά καμία κοινωνική αντίσταση, ούτε αντιπολιτευτική, βέβαια, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ ως μείζονα αντιπολιτευτική δύναμη δεν επιθυμεί, έως τώρα, να αντιπαρατεθεί στην κυβέρνηση και να αναλάβει την εξουσία. Με τη διαφαινόμενη σιγουριά, λοιπόν, ο Σαμαράς αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με μια αιφνιδιαστική κίνηση και με ακόμη μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου απέλυσε 2,5 χιλιάδες εργαζόμενους και απαγόρευσε την εκπομπή σήματος σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.
Η κίνηση αυτή εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο επιθετικής πολιτικής απέναντι στους εργαζόμενους αυτού του τόπου. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει την απόλυση 2 χιλιάδων εργαζομένων και άλλων 2 ως το τέλος του χρόνου. Με την Π.Ν.Π., όμως, δεν επιτεύχθηκε μόνο αυτό το σκέλος, η εφαρμογή δηλαδή του προγράμματος, αλλά η δυνατότητα του υπουργού οικονομίας να διατάσσει εφ’ εξής το κλείσιμο οποιουδήποτε δημόσιο οργανισμού εν μία νυκτί. Αντιπαρέρχοντας τα σενάρια συνομωσίας, η κίνηση αυτή δεν κρύβει τίποτε άλλο πέρα από την πιστή εφαρμογή του προγράμματος.
Ο χρόνος που επιλέχθη ήταν αυτός που θα παρήγαγε το λιγότερο κόστος λόγω του καλοκαιριού όπου η τηλεθέαση παραμένει εξαιρετικά χαμηλή. Ο σχεδιασμός, λοιπόν, δεν έκρυβε την αφορμή για τη διενέργεια εκλογών. Στην πραγματικότητα ήταν ο ίδιος με τα προηγούμενα μέτωπα και προϋπέθετε την άμεση κατάληψη των υποδομών της ΕΡΤ μετά την ανακοίνωση του lockout (όπως έγινε στη Μουρούζη, την Κατεχάκη και την ΕΤ3). Ήταν ο παράγοντας της κινητοποίησης του λαού που ανέτρεψε τον κυβερνητικό σχεδιασμό. Οι δεκάδες χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν στο ραδιομέγαρο το ίδιο βράδυ σε συνδυασμό με τη, σχεδόν καθολική δυσαρέσκεια που προκάλεσε η κίνηση του κλεισίματος της ΕΡΤ, έφεραν το πρώτο, ουσιαστικά, πολιτικό πλήγμα στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Σαμαρά.
Η “αυτοκρατορική” στρατηγική Σαμαρά που έβλεπε να καρπώνεται πολιτικό όφελος, εν αντιθέσει με τους δύο κυβερνητικούς εταίρους του που δημοσκοπικά κατρακυλούσαν, ξεκινώντας μία εκστρατεία προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, βρήκε τα όριά της εν τη γεννέση της. Προφανώς, ούτε η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας δε μπορεί να πείσει κανένα γνώστη της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας ότι έχει συντελεστεί ένα οικονομικό θαύμα στην Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Σαμαρά. Το ναυάγιο της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ, τα κωλύματα στον ΟΠΑΠ και τη ΔΕΣΦΑ, το έλλειμμα κατά μισό δις στην τέλεση του προϋπολογισμού, καθώς και η ανακάλυψη νέων ελλειμμάτων στον ΕΟΠΥΥ και σε ασφαλιστικά ταμεία, δίνουν σίγουρα την εικόνα ότι το “success story” δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απλό “story” του Σαμαρά. Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν το πρώτο γεγονός που παρήγαγε σημαντικό πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση και ειδικά στη ΝΔ.
Γιατί, όμως, το κλείσιμο της ΕΡΤ προκάλεσε την άμεση αντίδραση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας; Η απάντηση εντοπίζεται σε τέσσερα σημεία.
- Το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” έχει κουράσει, μα προπαντός έχει οργίσει τον ελληνικό λαό. Οι περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι ζούμε σε περίοδο “εκτάκτου ανάγκης”, όπου οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αντικαθιστούν έστω την όποια κοινοβουλευτική λειτουργία
- Η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 27% του πληθυσμού. Η απόλυση 2.600 εργαζομένων με ένα απλό κυβερνητικό διάγγελμα είναι πάρα πολύ.
- Η κρατική ραδιοφωνία-τηλεόραση, εκτός από όργανο καθεστωτικής προπαγάνδας, υπήρξε για πολλούς Έλληνες και μετανάστες ένα ψυχαγωγικό-πολιτιστικό αντίδοτο στο βούρκο της ιδιωτικής τηλεόρασης.
- Η πιο σημαντική αιτία είναι η ίδια που έκανε το γειτονικό λαό της Τουρκίας να ξεσηκωθεί και να αντισταθεί στην κυβέρνηση Ερντογάν. Είναι, ακριβώς, αυτή η συσσώρευση κοινωνικών δεινών που γέννησε η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της από την ντόπια ελίτ. Είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση που σπρώχνει χιλιάδες στον τοίχο της απελπισίας, ακόμη και στην αυτοκτονία. Είναι αυτή η πολιτική που με φασιστικό τρόπο επιβάλλεται για 4ο χρόνο από την τρίτη κατά σειρά κυβέρνηση-ανδρείκελο της Γερμανίας και της Τρόικας. Είναι η στιγμή που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Αυτό που θα πρέπει να διδαχθεί ο ελληνικός λαός από τον ένα χρόνο διακυβέρνησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι ότι καμία εκλογική αναμέτρηση δε μπορεί να αποτελέσει διέξοδο στα προβλήματά του. Όπως και καμία κυβέρνηση είτε με βάση τη δεξιά, είτε την αριστερά δε μπορεί να επανασχεδιάσει την οικονομία, ούτε και να διαπραγματευτεί τίποτε με την Τρόικα. Προφανώς, και το τωρινό κυβερνητικό σχήμα δε μπορεί να πείσει κανέναν ότι θα σώσει τον τόπο και θα καλυτερέψει τα πράγματα στα χρόνια που έρχονται, ούτε βέβαια κι ένα σχήμα με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ που έχει θάψει εδώ και καιρό τα περί κατάργησης του μνημονίου και ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στον πυρήνα του καθεστώτος. Ο ελληνικός λαός δε μπορεί πια να περιμένει καμία λύση από τις καθεστωτικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις, αφού το καθεστώς είναι πλήρως εξαρτημένο και υποταγμένο στην Τρόικα και τις αγορές. Θα πρέπει να αυτοοργανωθεί μέσα από κάθε κινητοποίηση κι αγώνα που θα προκύψει, θα πρέπει να δει τους επιμέρους αγώνες ως μια ευκαιρία για να ανατρέψει τις συνολικότερες πολιτικές του καθεστώτος. Είναι αποκλειστική δουλειά των προλετάριων να αποτελέσουν τις δυνάμεις της “κάθαρσης”, να επιβάλουν πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη και να πάψουν να ακούν τις κυβερνητικές ή τις ακροδεξιές “σειρήνες” που ευαγγελίζονται τον αγώνα κατά της διαφθοράς. Δε μπορούν αυτοί που είναι οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την κρίση να αποτελέσουν το όχημα διεξόδου από αυτήν. Είναι η ώρα που θα πρέπει να εμπνευστούμε από την ηρωική μαχητικότητα και επιμονή των τούρκων διαδηλωτών, η ώρα του αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών της Τρόικας και του καθεστώτος. Είναι στο δρόμο του αγώνα που θα πρέπει να μπουν τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης, της επανάστασης των φτωχών και των αδύναμων, εκεί όπου ο λαός θα επανασχεδιάσει την οικονομία, την ίδια του τη ζωή.
Κώστας Γουρνάς
28/6/2013
http://tameio.espivblogs.net/en/2013/07/06/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AC-%CF%80%CE%BF%CF%85/