Published on Finimondo ( http://finimondo.org )
Translated by actforfree/sysiphus
On 30 October the trial of the two anarchists accused of injuring the chief executive of Ansaldo Nuclear in Genoa May 7, 2012, began in the court of Genoa. The two accused were not in the courtroom for long, just enough time for them to start claiming responsibility for their action. Anyway, their written statements were made public a few hours later. So Alfredo Cospito and Nicola Gai are not innocent, they are not the victims of a police frame up. They actually waited outside the house of uranium trafficker Roberto Adinolfi to give him a little present of lead .
They are guilty. Guilty of having gone to seek out the enemy, of having found him, studied him, waited for him, and struck him. And of doing it alone, without any movement behind them – political, social or popular – that in some way legitimized the act. Alone, with their own conscience and determination. Let’s leave it at that, with the deed as it is, because we do not want to waste words about what happened in the days following May 7, 2012.
They were two anarchists. May the political hacks who immediately come out with conspiracy theories “a comrade could never have done it … this is a provocation … imagine … it’s all the work of the secret services”, on such occasions, infesting a movement that is becoming more and more static, get used to it. Conspiracy theories, which have a long history, as Van der Lubbe* teaches us, are worth pausing to reflect upon for a moment.
Here in Italy this kind of conspiracy theory was amply fuelled in the early 70′s by a left that wanted to give an angelic vision of their own nature for fear of being drawn into the genesis of “terrorism”. This fear was due to the disbelief of the party bureaucrats and intellectuals concerning what was happening. It was a useful strategy to stem the possible generalization of acts that escaped their control, the result of their inability first to understand then to accept the depth and radical nature of the movement of revolt. They needed to find a rational explanation for the irrationality with which the subversive tension was expressing itself. Irrationality that consisted of groups of comrades going to the attack on the State without waiting for orders from above, i.e., their orders.
Think of what happened in the spring of 1972. In March, Giangiacomo Feltrinelli was found dead at the foot of a high-voltage pylon at Segrate [near Milan]. Could such a figure of the left intelligentsia possibly have been carrying out sabotage? Immediately there were those who spoke of a mise-en-scene concocted by the CIA. For some small brains, some withered hearts, it was inconceivable that the cultivated Milanese publisher could be commander Osvaldo.
A few months later, in May, there was the killing of Calabresi. A magnificent, exemplary act but responsibility for it was sought elsewhere by many. ‘It must have been the secret services, or the fascists … but it certainly cannot have been comrades.’ And why not? Why couldn’t a few comrades have found a weapon and waited for police inspector ‘Finestra’ [responsible for the defenestration of anarchist comrade Giuseppe Pinelli at the Milan police headquarters in 1969] at his address, which moreover was publicly known? This hypothesis could not even be taken into account because it would have marked the end of waiting that politics thrive on.
If each individual can act here and now, then what is the point of the assemblies and central committees? And what is the point of the fine intellectuals, so-called advisers to the prince-proletariat, like the Situationist Guy Debord who in the late 70s did not hesitate to make himself ridiculous by denouncing the Moro kidnapping and all of the Red Brigades as the work of the secret services? To get an idea of the radical nature of this critique, just think, the author of The Society of the Spectacle did no more than repeat what was being claimed at the time by the Italian Communist Party.
But it gets worse. This conspiracy theory reproduces verbatim the “Bazzi thesis” that unfortunately was widespread even among subversives in the 20s. Carlo Bazzi was a journalist who attributed the chain of attacks against the fascist hierarchs to Mussolini himself, who, he said, wanted to create terror at home and war abroad. Bazzi According to Bazzi the impossibility of finding explosive material, the lack of subversives in liberty, the guarded piazzas … were all proof that Mussolini was behind the anarchist bombings and therefore the various Lucetti, Zamboni, Bonomini were just “provocatori“. Only Carlo Bazzi was not a Stalinist struggling with a movement that was incomprehensible to him; he was a fascist, more or less faithful to the fascist regime. He only attributed responsibility for the attacks to Mussolini to spread poison and sow suspicion among the subversives, thus pushing them to resignation and inaction.
Now, this nasty habit of seeing the wolf’s tail everywhere did not die with the 70s but still persists today. As demonstrated by past and recent suspicion concerning sabotage that occurred in Val Susa, there is always some clever strategist in search of popularity that cannot stand individual initiative. But fortunately there are also always individuals who cannot stand collective dependency.
*Marinus van der Lubbe was a Dutch council communist convicted of, and executed for setting fire to the German Reichstag building on 27 February 1933. The Stalinists accused him of being in the service of nazism and began a great campaign of slander, even asking that he be condemned to death ‘for having worked against the proletariat’.
Al lupo, al lupo?
Lo scorso 30 ottobre si è aperto presso il tribunale di Genova il processo contro i due anarchici accusati del ferimento dell’amministratore delegato dell’Ansaldo Nucleare, avvenuto nel capoluogo ligure il 7 maggio 2012. La presenza degli imputati in aula non è durata a lungo, giusto il tempo di iniziare a rivendicare apertamente la responsabilità dell’azione. Ad ogni modo le loro dichiarazioni scritte sono state rese pubbliche nelle ore successive. Alfredo Cospito e Nicola Gai non sono quindi innocenti, non sono vittime di una montatura poliziesca. Sono stati effettivamente loro ad aspettare sotto casa il trafficante di uranio Roberto Adinolfi per regalargli un po’ di piombo.
Sono colpevoli. Colpevoli di essere andati a cercare il nemico, di averlo trovato, di averlo studiato, di averlo atteso, di averlo colpito. E di averlo fatto da soli, senza avere alle spalle nessun movimento – politico, sociale o popolare – che in qualche modo ne legittimasse l’atto. Soli, con la propria coscienza e determinazione. Fermiamoci pure qui, al fatto nudo e crudo, che su quanto accaduto nei giorni successivi al 7 maggio 2012 non ci sembra il caso di spendere ora altre parole.
Sono stati due anarchici. Che se ne facciano una ragione i politicanti che infestano un movimento sempre più fermo e che puntualmente, in simili occasioni, si dedicano alla dietrologia: «un compagno non può averlo fatto… questa è una provocazione… figuriamoci se è vero… è tutta opera dei servizi». Dietrologia che ha una lunga storia, come insegna Van der Lubbe, su cui sì vale ora la pena soffermarsi.
Qui in Italia questo genere di complottismo è stato ampiamente alimentato all’inizio degli anni 70 da una sinistra che voleva accreditare una visione angelica della propria natura per timore d’essere coinvolta nella genesi del «terrorismo». Questa paura era il prodotto della incredulità da parte di burocrati di partito e intellettuali di fronte a quanto stava accadendo, era una strategia utile ad arginare la possibile generalizzazione di atti che sfuggivano al loro controllo, era il risultato della loro incapacità di comprendere prima e di accettare poi la profondità e la radicalità di quel movimento di rivolta. Nelle loro intenzioni occorreva trovare una spiegazione razionale all’irrazionalità con cui si esprimeva la tensione sovversiva. Irrazionalità che consisteva nel fatto che gruppi di compagni andassero all’assalto dello Stato senza aspettare ordini dall’alto, ovvero i loro ordini.
Pensiamo a cosa accadde nella primavera del 1972. A marzo, sotto un traliccio di Segrate, moriva Giangiacomo Feltrinelli. Possibile che una tale figura dell’intellighenzia di sinistra fosse dedita al sabotaggio? Subito ci fu chi parlò di messa-in-scena architettata dalla CIA. Per certi cervelli corti, per certi cuori rinsecchiti, non era concepibile che il colto editore milanese fosse il comandante Osvaldo.
Pochi mesi dopo, a maggio, ci fu l’omicidio del commissario Calabresi. Un atto magnifico, esemplare, ma la cui responsabilità venne da molti cercata altrove. Saranno stati i servizi, saranno stati i fascisti… ma di certo non possono essere stati i compagni. E perché no? Perché mai pochi compagni non possono aver reperito un’arma ed aver atteso il commissario Finestra al suo indirizzo, per altro pubblicamente noto? Questa ipotesi non doveva essere presa nemmeno in considerazione perché avrebbe segnato la fine di quell’attendismo su cui prospera la politica. Se ogni singolo individuo può agire qui ed ora, allora a cosa servono le assemblee ed i comitati centrali? E a cosa servono i fini intellettuali sedicenti consiglieri del principe proletariato, come il situazionista Guy Debord che alla fine degli anni 70 non esitò a coprirsi di ridicolo denunciando il sequestro Moro e tutte le Brigate Rosse come opera dei servizi segreti? Per avere idea della radicalità di tale critica basti pensare che l’autore de La società dello spettacolo non fece altro che ripetere quanto sostenuto all’epoca dallo stesso Partito Comunista Italiano.
Ma c’è di peggio. Questa dietrologia riprende pari pari la «tesi di Bazzi» diffusa purtroppo anche fra sovversivi negli anni 20. Carlo Bazzi era un giornalista che attribuiva gli attentati a catena contro i gerarchi fascisti allo stesso Mussolini, il quale a suo dire voleva così provocare il terrore all’interno e la guerra all’estero. Secondo Bazzi l’impossibilità di trovare materiale esplosivo, l’inesistenza di sovversivi liberi, la piazza sorvegliata… erano tutte prove provate che dietro gli attentati anarchici ci fosse Mussolini e che quindi i vari Lucetti, Zamboni, Bonomini fossero solo dei «provocatori». Solo che Carlo Bazzi non era affatto uno stalinista alle prese con un movimento per lui incomprensibile; era un fascista più o meno fedele al regime. Attribuiva a Mussolini la responsabilità di quegli attentati unicamente per spargere veleno e seminare il sospetto fra i sovversivi, spingendoli così alla rassegnazione e all’inazione.
Ora, questa pessima abitudine di vedere dovunque la coda del lupo non è morta con gli anni 70 ma persiste tuttora. Come dimostrano i sospetti passati e recenti sui sabotaggi avvenuti in Val Susa, c’è sempre qualche astuto stratega in cerca di popolarità che mal sopporta l’intraprendenza individuale. Ma per fortuna c’è sempre anche qualche individuo che mal sopporta la dipendenza collettiva.
[10/11/13]
http://www.finimondo.org/node/1267
======================================================
Ο λύκος, ο λύκος;
Στις 30 Οκτωβρίου, ξεκίνησε η δίκη των δύο αναρχικών, που κατηγορούνται για τον τραυματισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nuclear, στη Γένοβα, στις 7 Μαΐου 2012. Οι δύο κατηγορούμενοι δεν έμειναν για πολύ στη δικαστική αίθουσα, αλλά αρκετά για να ξεκινήσουν την ανάληψη ευθύνης για την πράξη. Τέλος πάντων, οι γραπτές τοποθετήσεις τους δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες ώρες αργότερα. Έτσι, ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai δεν είναι αθώοι, δεν είναι θύματα αστυνομικής παγίδας. Πραγματικά, περίμεναν έξω από το σπίτι του διακινητή ουρανίου, Roberto Adinolfi, για να του δώσουν ένα μικρό δώρο από μολύβι.
Είναι ένοχοι. Ένοχοι, που πήγαν να ψάξουν τον εχθρό, που τον βρήκαν, που τον μελέτησαν, τον περίμεναν και του επιτέθηκαν. Και επειδή το έκαναν μόνοι, χωρίς κανένα κίνημα από πίσω τους -πολιτικό, κοινωνικό ή λαϊκό-, που με κάποιο τρόπο θα νομιμοποιούσε την πράξη. Μόνοι, με τη συνείδησή τους και την αποφασιστικότητά τους. Ας το αφήσουμε εδώ, με την πράξη ως έχει, επειδή δεν θέλουμε να χαραμίσουμε λόγια για το τι συνέβη τις ημέρες, που ακολούθησαν την 7η Μαΐου 2012.
Ήταν δύο αναρχικοί. Οι πολιτικάντηδες, που αμέσως ξεπετάγονται με θεωρίες συνωμοσίας σε τέτοιες περιπτώσεις, “ένας σύντροφος δεν θα μπορούσε ποτέ να το έχει κάνει… είναι προβοκάτσια… φαντάσου… είναι όλα δουλειά των μυστικών υπηρεσιών” και λυμαίνονται ένα κίνημα, που γίνεται όλο και πιο στατικό, ας το συνηθίσουν. Οι θεωρίες συνωμοσίας, που έχουν μακρά ιστορία, όπως ο Van der Lubbe* μας διδάσκει, αξίζουν ένα λεπτό παύσης για να σκεφτούμε.
Εδώ, στην Ιταλία, τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας τροφοδοτήθηκαν έντονα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από μία αριστερά, που ήθελε να προσδώσει μια αγγελική μορφή στον δικό της φόβο, μήπως και συρθεί στη γέννεση της “τρομοκρατίας”. Αυτός ο φόβος οφειλόταν στη δυσπιστία των κομματικών γραφειοκρατών και διανοούμενων σχετικά με όσα συνέβαιναν. Ήταν μια χρήσιμη στρατηγική για να ανακοπεί η πιθανή γενίκευση πράξεων, που ξέφευγαν από τον έλεγχό τους, το αποτέλεσμα της δική τους ανικανότητας να καταλάβουν και να αποδεχτούν το βάθος και τη ριζοσπαστική φύση του εξεγερσιακού κινήματος. Χρειάζονταν να βρουν μια λογική εξήγηση για τον παραλογισμό, με τον οποίο εκφραζόταν η ανατρεπτική τάση. Παραλογισμός, που αποτελείτο από ομάδες συντρόφων, που επιτίθονταν στο Κράτος χωρίς να περιμένουν εντολές από τα πάνω, δηλαδή τις δικές τους εντολές.
Σκεφτείτε όσα έγιναν την άνοιξη του 1972. Το Μάρτιο, ο Giangiacomo Feltrinelli βρέθηκε νεκρός στη βάση ενός πυλώνα υψηλής τάσης, στην περιοχή Segrate (κοντά στο Μιλάνο). Θα μπορούσε μια τέτοια φιγούρα της αριστερής ιντελιγκέντσιας να πραγματοποιεί σαμποτάζ; Αμέσως εμφανίστηκαν αυτοί, που μίλησαν για σκηνοθεσία από την πλευρά της CIA. Για κάποια μικρά μυαλά, για κάποιες μαραμένες καρδιές, ήταν αδιανόητο ότι ο καλλιεργημένος Μιλανέζος εκδότης μπορούσε να είναι ο διοικητής Osvaldo.
Λίγους μήνες αργότερα, το Μάιο, έγινε η δολοφονία του Calabresi. Μια μαγευτική, υποδειγματική πράξη, όμως η ευθύνη για αυτήν από πολλούς αναζητήθηκε αλλού. “Πρέπει να ήταν οι μυστικές υπηρεσίες ή οι φασίστες… αλλά, σίγουρα δεν μπορεί να ήταν σύντροφοι”. Και γιατί όχι; Γιατί δεν θα μπορούσαν μερικοί σύντροφοι να έχουν βρει ένα όπλο και να περιμένουν τον αστυνομικό επιθεωρητή “Finestra” (υπεύθυνος για την εκπαραθύρωση του αναρχικού συντρόφου Giuseppe Pinelli, από το κεντρικό κτίριο της αστυνομίας του Μιλάνου, το 1969) στη διεύθυνσή του, η οποία επιπλέον ήταν δημοσίως γνωστή; Αυτή η υπόθεση δεν μπορούσε ούτε καν να ληφθεί υπ’ όψιν διότι θα σηματοδοτούσε το τέλος της αναμονής, πάνω στην οποία ευδοκιμεί η πολιτική.
Αν κάθε άτομο μπορεί να δράσει εδώ και τώρα, τότε τι νόημα έχουν οι συνελεύσεις και οι κεντρικές επιτροπές; Και ποιο είναι το νόημα των ωραίων διανοούμενων, των αποκαλούμενων συμβούλων του πριγκιπάτου του προλεταριάτου, όπως ο σιτουασιονιστής Guy Debord, που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν δίστασε να γελοιοποιηθεί, αποκηρύσσοντας την απαγωγή του Moro και συνολικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, λέγοντας ότι είναι δουλειά των μυστικών υπηρεσιών; Για να πάρουμε μια ιδέα της ριζοσπαστικής φύσης αυτής της κριτικής, ας σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας του “Η Κοινωνία του Θεάματος” δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει όσα ισχυριζόταν τότε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αλλά, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτή η θεωρία συνωμοσίας αναπαράγει αυτολεξεί την “θέση του Bazzi”, η οποία δυστυχώς ήταν διαδεδομένη μεταξύ των εξεγερσιακών της δεκαετίας του ’20. Ο Carlo Bazzi ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος απέδωσε την αλυσίδα των επιθέσεων εναντίον της φασιστικής ιεραρχίας στον ίδιο τον Μουσολίνι, ο οποίος, όπως έλεγε, ήθελε να προκαλέσει τρόμο στο εσωτερικό και πόλεμο στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Bazzi, το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να βρεθούν εκρηκτικά, ότι δεν υπήρχαν ελεύθεροι εξεγερσιακοί, ότι οι πιάτσες φυλάσσονταν… όλα ήταν απόδειξη πως ο Μουσολίνι βρισκόταν πίσω από τις βόμβες, που τοποθετούσαν αναρχικοί και, κατά συνέπεια, οι διάφοροι Lucetti, Zamboni, Bonomini ήταν απλά “προβοκάτορες”. Μόνο που ο Carlo Bazzi δεν ήταν ένας σταλινικός, αγωνιζόμενος με ένα κίνημα, που του ήταν ακατανόητο· ήταν ένας φασίστας, λίγο-πολύ πιστός στο φασιστικό καθεστώς. Απέδωσε στον Μουσολίνι την ευθύνη των επιθέσεων, μόνο και μόνο για να χύσει δηλητήριο και να σπείρει την καχυποψία μεταξύ των εξεγερσιακών, ωθώντας τους έτσι στην παραίτηση και την αδράνεια.
Τώρα, αυτή η αηδιαστική συνήθεια, του να βλέπουμε παντού την ουρά του λύκου, δεν πέθανε με τη δεκαετία του ’70, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Όπως δείχνει η παλιά και νέα καχυποψία σχετικά με το σαμποτάζ, που έγινε στη Val Susa, υπάρχει πάντα κάποιος έξυπνος στρατηγός, που αναζητά δημοφιλία, ο οποίος δεν ανέχεται την ατομική πρωτοβουλία. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν επίσης πάντα άτομα, που δεν ανέχονται τη συλλογική εξάρτηση.
*Ο Marinus van der Lubbe ήταν ένας Ολλανδός συμβουλιακός κομμουνιστής, ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τον εμπρησμό του κτιρίου του γερμανικού Reichstag, στις 27 Φεβρουαρίου 1933. Οι σταλινικοί τον κατηγόρησαν ότι λειτούργησε στην υπηρεσία του ναζισμού και ξεκίνησαν μια μεγάλη εκστρατεία συκοφαντίας, ζητώντας ακόμα και να καταδικαστεί σε θάνατο επειδή “ενήργησε ενάντια στο προλεταριάτο”.
Δημοσιεύτηκε στο Finimondo
Πηγή: Act for freedom now!
http://erevos.squat.gr/2013/11/23/o-lykos-o-lykos/