El síncope es una suspensión momentánea de la actividad cardiocirculatoria y cerebral que provoca una pérdida repentina y temporal de la conciencia. Los efectos pueden ser irrelevantes, un trastorno momentáneo, pero a veces pueden ser más graves. En algunos casos, si la interrupción del flujo sanguíneo en el organismo humano se prolonga más allá de ciertos límites sobreviene la muerte. Entre todos, el “síncope oscuro” —el que carece de causas lógicas, identificadas— está considerado como el más peligroso, porque no permite a los médicos, los técnicos del cuerpo, intervenir.
También el funcionamiento del organismo social lo garantizan muchos flujos. Flujo de bienes, personas, datos, energía. Flujos que pueden interrumpirse por las razones más diversas. Un accidente técnico, por ejemplo. O el robo de materiales. Quizá un sabotaje. Cuando pasa, los efectos suelen ser irrelevantes. Las prestaciones del servicio sufren una pausa, provocando un poco de descontento, mal humor, malestar. Después, todo vuelve a la normalidad. Pero, ¿si esta interrupción de flujos se prolongase más allá de ciertos límites? ¿Si estas interrupciones se multiplicaran y cruzaran una con la otra?
Bienes y personas corren y recorren las calles, calles de alquitrán y metal. Datos y energía corren y recorren los cables, de cobre y plástico. Estos últimos años de agitación —infestados por la necesidad de popularidad, por la ambición de reconocimiento— han inculcado en la cabeza de tantos, de demasiados, de que el requisito mínimo para realizar un “bloqueo” es una gran participación en masa. Se bloquea cuando se está con muchos (por lo tanto, se necesita ser muchos; por tanto, se necesita persuadir a muchos, por tanto…). No es cierto. Esto solo es una hipótesis entre otras.
Para bloquear una calle, no se necesita siempre aglomerar a cientos de personas. Por ejemplo, hace una década, algunxs compas, y con pocos medios, pusieron en jaque un valle entero. Por ejemplo, hace un par de años, un incendio estival cualquiera en el límite de una gran arteria vial hizo que una metrópolis completa quedara bloqueada (esto pasó más o menos al mismo tiempo que, en la misma metrópolis, varias docenas de compañerxs se reunían durante horas en una plaza para protestar contra la sentencia de una tribunal).
La interrupción de unas vías de ferrocarril es aún más probable. Esto pasa más y más, un poco por toda Europa, ya sea por accidentes o a propósito. Pero es inevitable. Con todas esas centrales urbanas, los intercambios, los semáforos, los cables omnipresentes junto a las vías en corondeles, a la merced de la desidia y la rabia, la posibilidad de que algo pase se convierte prácticamente en una certeza.
¿Y los cables? ¿No envuelven todo el territorio, desenrollándose en miles de direcciones, a veces insospechadas? ¿No los encuentras siempre y en todas partes, a tu lado, sobre la cabeza o bajo los pies? También aquí, vemos todas esas centrales, cambios, antenas, alcantarillas y demás que permiten el uso diario de todo tipo de maquinaria. Que permiten el uso diario. Que permiten la rutina. Hasta lo que es sinónimo de realidad virtual, internet necesita cables para funcionar. Cables marítimos, hasta cables submarinos, pero cables que al fin y al cabo salen a la superficie en las playas. Como hace Jonah, el cable que enlaza casas, industrias e instituciones (políticas, económicas y militares) de Israel a Europa. Y que tiene su “estación de aterrizaje” aquí en Italia, en Bari.
Quimeras, por supuesto. No se debe distraer una imaginación individual dirigiéndola al servicio de las urgencias colectivas. Podría darse un corte y tomarse libertades no aprobadas por la asamblea soberana. Desde luego. Sin la menor duda. Es evidente. Discúlpennos. Hemos acabado.
[26/12/13]
http://es.contrainfo.espiv.net/2014/01/17/sincope/
========================================================
Συγκοπή
Η συγκοπή είναι μια διαδικασία όπου αναστέλεται στιγμιαία η κυκλοφορία του αίματος και η εγκεφαλική λειτουργία προκαλεί ένα ξαφνικό και προσωρινό blackout. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι άσχετα, περιορισμένα σε μια στιγμιαία σύγχυση, αλλά κάποιες φορές μπορεί να είναι χειρότερα. Σε κάποιες περιπτώσεις, αν η διακοπή της κυκλοφορίας του αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό περάσει κάποια συγκεκριμένα όρια, έρχεται ο θάνατος. Ανάμεσα στις άλλες, η “σκοτεινή συγκοπή” -εκείνη με τα μη ταυτοποιημένα, λογικά αίτια- θεωρείται η πιο επικίνδυνη από όλες, επειδή δεν επιτρέπει στους γιατρούς, τους τεχνικούς του σώματος, να επέμβουν.
Έτσι και για τη λειτουργία του κοινωνικού σώματος, εγγυάται ένα σύνολο ροών. Ροών εμπορευμάτων, ανθρώπων, πληροφοριών, ενέργειας. Αυτές οι ροές, μπορούν να διακοπούν, για τους πιο ποικίλους λόγους. Ένα τεχνικό θέμα, για παράδειγμα. Ή μια κλοπή υλικών. Ίσως ένα σαμποτάζ. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα είναι συνήθως άσχετα. Οι υπηρεσίες κάνουν μια παύση, προκαλώντας μια μικρή δυσφορία, κακή διάθεση, ένα εμπόδιο. Και στη συνέχεια, επιστρέφει η κανονικότητα. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η διακοπή ροών περάσει κάποια συγκεκριμένα όρια; Τι θα γινόταν αν αυτές οι διακοπές πολλαπλασιάζονταν και διασταυρώνονταν; Τα εμπορεύματα και οι άνθρωποι ρέουν και κυλοφορούν ορμητικά μέσω των δρόμων, δρόμων φτιαγμένων από πίσσα και ατσάλι. Οι πληροφορίες και η ενέργεια ρέουν και κυκλοφορούν ορμητικά μέσω καλωδίων, καλωδίων φτιαγμένων από χαλκό και πλαστικό. Αυτά τα τελευταία χρόνια αναταραχών -μολυσμένα από την ανάγκη για δημοσιότητα, από τη φιλοδοξία της αναγνώρισης- έχουν ενσταλάξει στα κεφάλια πολλών, πάρα πολλών, ότι το μίνιμουμ προαπαιτούμενο για να γίνει πραγματικότητα ένα τέτοιο μπλοκάρισμα είναι η μεγάλη, μαζική συμμετοχή. Μπλοκάρουμε μόνο αν είμαστε πολλοί (γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολλοί· γι’ αυτό πρέπει να πείσουμε πολλούς· γι’ αυτό…). Αλλά, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπόθεση ανάμεσα σε άλλες.
Για να μπλοκαριστεί ένας δρόμος, δε χρειάζεται πάντα να μαζευτούν εκατοντάδες άνθρωποι. Για παράδειγμα, πριν μια δεκαετία, λίγοι σύντροφοι, με λίγα μέσα, ανάγκασαν τα αυτοκίνητα να κάνουν ουρά σε μια ολόκληρη κοιλάδα. Για παράδειγμα, πριν λίγα χρόνια, μια συνηθισμένη καλοκαιρινή φωτιά, δίπλα σε μια οδική αρτηρία, ανάγκασε μια ολόκληρη μητρόπολη να κατεβάσει ρολά (αυτό συνέβη την ίδια περίπου στιγμή που, στην ίδια μητρόπολη, μερικές δεκάδες συντρόφων συγκεντρώθηκαν για ώρες σε μια πλατεία, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση ενός δικαστηρίου).
Η διακοπή μιας σιδηροδρομικής γραμμής είναι κάτι ακόμα πιο πιθανό. Αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, είτε λόγω διάφορων συμβάντων, είτε εκ προθέσεως. Αλλά, είναι κάτι αναπόφευκτο. Με όλα αυτά τα κουτιά διακλαδώσεων, τους διακόπτες των σιδηροδρομικών γραμμών, τους σηματοφόρους, αυτά τα πανταχού παρόντα καλώδια δίπλα από τις γραμμές, σε μικρά κανάλια, στο έλεος της αμέλειας και της οργής, η πιθανότητα του να συμβεί κάτι γίνεται σχεδόν βεβαιότητα.
Και τα καλώδια; Δεν ισχύει πως τυλίγουν ολόκληρη την περιοχή, εκτεινόμενα προς χιλιάδες κατευθύνσεις, συχνά αθέατα; Δεν ισχύει πως τα βρίσκεις πάντα και παντού, ακριβώς δίπλα σου, πάνω από το κεφάλι και κάτω από τα πόδια σου; Και εδώ βλέπουμε όλα αυτά τα κουτιά διακλάδωσης, τους διακόπτες, τις κεραίες, τα φρεάτια κλπ, τα οποία επιτρέπουν την καθημερινή χρήση κάθε είδους μηχανής. Που επιτρέπουν την καθημερική ρουτίνα. Που επιτρέπουν την καθημερινή ζωή. Ακόμα και αυτό, που είναι συνώνυμο με την εικονική πραγματικότητα, το διαδίκτυο, χρειάζεται καλώδια για να λειτουργήσει. Υποθαλάσσια καλώδια, ακόμα και πολύ βαθιά τοποθετημένα, αλλά καλώδια, που στο τέλος καταλήγουν έξω, στις παραλίες. Όπως ο Ιωνάς, το καλώδιο που συνδέει σπίτια, βιομηχανίες και θεσμούς (οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς) του Ισραήλ με την Ευρώπη. Και το οποίο έχει το “σημείο εξόδου” του εδώ στην Ιταλία, στο Μπάρι.
Όνειροβασίες, φυσικά. Δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται η ατομική φαντασία από την αφιέρωση στις υπηρεσίες των συλλογικών επιτακτικών θεμάτων. Αυτό θα επέτρεπε να πάρεις μια ανάσα και έτσι, θα έπαιρνες ελευθερίες, που δεν έχουν εγκριθεί από την κυρίαρχη συνέλευση. Σίγουρα. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Είναι προφανές. Μας συγχωρείτε. Τελειώσαμε εδώ.
Το αρχικό κείμενο δημοσιεύτηκε στα ιταλικά, στο διαδικτυακό μέσο Finimondo (26.12.2013)
Πηγή: Έρεβος