“Fear first nests in our souls and then raises the walls of its prisons” – A communique by CCF about prisons (en/it)

iiiiiiiiiiii

 

nter Arma received from C.C.F. – Imprisoned Members Cell and translated:

A provocation… The flight of Christodoulos Ksiros from prison and his return to the armed struggle.

Many lies… The tv monologue, which describes how things inside prison are, making them look like a movie. “Terrorists who run things in prison…”

“The members of CCF are bossing prison guards around”

“Terrorists celebrate new year’s Eve and plan a prison escape.”

The enemy… The contruction of a prison inside prison codenamed “maximum security prison, type C”.

A truth… All of the world’s locks are not enough to imprison our unfaltering decision to remain enemies of authority until the end…

i. Propaganda becomes practice

In recent months, journalists, as owners of the only truth, following the commands of authority, created a teriffying atmosphere. A television script of “truth”, that talked about “bloodthirsty terrorists” and which was enriched with a provocative bounty of four million euros for every aspiring snitch, who would contribute to the arrest of the wanted persons. Behind that ommunicative tide of lies, the truth of repression made its appearance.

Propaganda is followed by action…

The police campaign started with dozens of evasions in the houses of comrades and other individuals of the anarchist movement. At the same time, the terror hysteria had already thrived and the time was right to test the proposition of staritng thr first Greek Guandanamo. A Guandanamo, which authority firstly seeks to apply in Domokos prison, then in every prison and then everywhere, in the streets, in the city squares, into the people’s brains and souls. Because that is the target, indeed.

The fascist former judge, who runs the Ministry of Justice already pulls the strings, gaining the consent or even the applause of the tv public.

ii. The isolation of oblivion

The maximum security prison doesn’t only mean more bars and thicker cement, which hides the sun. It is not only a legal poison that murders slowly and steadily the life of prisoners.

It is an experiment of amnesia. A scientific procedure, in order for the prisoners to forget and to be forgotten.

The increase of the limit of jail time, the ban of permits, the sensory isolation by removing and reducing human contact with our loved ones aim to make us forget there is life. A life that goes beyond the walls of the prison yard. At the same time they are burrying us in maximum security cement tombs, they seek us to be defeated by oblivion.

More specifically, they want to lock the experience of the armed guerilla, to disconnect it from reality and to delete it, both as history and as an experience. Whatever is being forgotten, is doomed to die…

iii. Power loves to divide

On March 27, 2014, prisoner Ilia Kareli was murdered, a few days after he stabbed a prison guard.

Kareli was beaten to death by cops and prison guards. He is not the first and will not be the last one who gets released inside a coffin. His case just couldn’t be hidden behind excuses and lies.

Because everybody knows that prison, in its own way, is the kingdom of death. Death runs the prison, sometimes in a slow everyday manner through psychotropics and drugs and the blank pages of the diary and some other times in the form of bureaucratic statistics, lack of medical staff and dead-ends inside four walls.

At the same time fear runs the prisons with division as its partner. The punishment of the maximum security prisons divides the prisoners. There are the insubordinate-dangerous prisoners and the obedient ones, the “good” ones, the willing collaborators of the wardens and of the prosecutor. This is not something new, but now it is official. The draft bill about the maximum security prisons is clear. A prisoner that will help with information to prevent “terrorist actions” or the arrest of “terrorists” enjoys the state’s petting namely he is being released and included in a witness protection program. The poison of suspicion runs through the prison’s vains. The pimps have a new motive since the state can reward them with its own version of “freedom”. But there is something even worse than pimp. The new maximum security prisons work as a disincentive. The law is clear. If the prosecutor considers a prisoner to be “dangerous”, no matter what the “criminal offense” is, then he may automatically be characterized as a Type C prisoner and be transferred to maximum security prisons.

What does this mean behind the lines? Than anyone who claims the slightest of dignity inside the prison, from protesting against the living conditions to opposing the offensive behavior of the guards, he may be characterized as a “problem”. So there is now a storage room for all annoying “problems”. Those storages have a name… these are the maximum security prisons.

This way the heads of the prisons are trying to sink the prisoners in indifference and passivity. There is no lifeline for this sinking, only delusions that find shelter in silence.

iv. From theory to action

We don’t like analyses for the sake of analysis. Our wish is to break the surface of the problem and seek its extermination.

It is a fact that Democracy is an iron fist with a velvet glove. Now that the velvet glove is ragged only the iron is left. Authority as a whole has run out of promises and the only thing left are threats and punishment. Above the remains of the consumerist paradise, the petty happiness, the small property and the possession of objects, rises the Law and Order Party. The authority says “those that I cannot befool, at least I will intimidate…” So fear rules. The Conspiracy of Cells of Fire have made our intentions clear. To terror you respond with terror. The only way to dissipate fear and its tyranny is to transfer it in the enemy’s yard. The anarchist armed guerilla through autonomous affinity cells that sometimes meet inside the FAI informal network and sometimes they don’t is our response to the authority.

Of course for us who live in the land of captivity, there are few choices and they are often locked. But in the difficulty lies the beauty of the struggle.

Until we create “our own day” we often find ourselves in an intermediate state of struggle. Just like today, the moment that this text is being written, there are protests in almost all prisons in Greece against the fascist draft bill about the Type C prisons (by denying to be locked in at noon, prisoners’ gatherings and slogans in the yards, abstention from meals etc).

We are aware of the contradictions that exist in protesting inside the prisons. To put it simply, for us even a golden prison is always a prison. What we want is not the amelioration of the living conditions in the prison, but the destruction of the prison itself. Certainly, the intermediate struggles can neither express us in full nor do they contain the amount of hate we feel against prisons. But in a state of captivity, even these short moments of rudimentary destabilization of the prison’s normal functioning are, maybe, some necessary breathings that keep our promise alive, that “our day will come…”

v. For a… New Atlantis

We know that every day dozens of insubordination actions meet, wishing to take down the world of authority. Through the ruins of the state and the society a new uncharted territory may rise, not in geographical terms, but with unlimited freedom. In this new Atlantis there won’t be an inch of ground for prisons and hangmen. Today from the prisons of Greece we send strength and solidarity to the imprisoned brothers and sisters around the world. Separately though we want to mention Nicola and Alfredo (imprisoned for an action of FAI) in the special wing of the italian prisons, where their mail is being censored and their texts confiscated by the police of… thought.

Comrades we are always by your side.

ACTION REPLACES TEARS

NOTHING LESS THAN EVERYTHING

Conspiracy of Cells of Fire FAI/IRF

Imprisoned Members Cell

Korydallos Prisons

03/04/2014

http://interarma.info/en/o/2014/04/12/o-fovos-fwliazei-stis-psyxes-mas-spf/

———————————————————————————————–

GRECIA: “LA PAURA, DAPPRIMA SI INCISTA NEI NOSTRI ANIMI…”. SCRITTO DELLE C.C.F. SULLE CARCERI

 

“La paura, dapprima si incista nei nostri animi, per poi innalzare i muri delle loro carceri”

La provocazione… La fuga di Christodoulos Ksiros dalla prigione e il suo ritorno alla lotta armata.

Le numerose menzogne… Il monologo TV che descrive l’interno della prigione, facendola apparire come un film. “Terroristi che gestiscono le cose in carcere…”

“I membri delle CCF comandano i secondini”

“I terroristi celebrano l’Anno nuovo e progettano il piano di fuga.”

Il nemico… Costruzione del carcere all’interno del carcere, nome in codice “carcere di massima sicurezza, tipo C”.

La verità… Tutte le serrature del mondo non bastano a rinchiudere la nostra ferma decisione di rimanere nemici dell’autorità fino alla fine…

I. La propaganda diventa pratica

I giornalisti, come possessori dell’unica verità, seguendo gli ordini dell’autorità, hanno in questi ultimi mesi creato un’atmosfera di terrore. Un copione televisivo della “verità” che parlava di “terroristi assetati di sangue”, arricchito con una taglia provocatoria di quattro milioni di euro per ogni aspirante informatore che avrebbe contribuito all’arresto delle persone ricercate. Dietro a questa comunicativa marea di menzogne, la verità della repressione fece la sua apparizione.

La propaganda è seguita dall’azione…

La campagna di polizia iniziò con numerose irruzioni nelle case dei compagni e altre individualità del movimento anarchico. Nello stesso tempo l’isteria del terrore si era già estesa ed era quindi il momento giusto per testare la proposta dell’avvio della Guantanamo greca. Una Guantanamo che le autorità in primo luogo mirano ad applicare nella prigione di Domokos, e poi in tutte le altre prigioni, e poi ovunque, sulle strade, nelle piazze, nelle menti e nei animi delle persone. Perché, difatti, questo è l’obiettivo.

L’ex giudice fascista, alla guida del Ministero della giustizia, già sta tirando i fili, mirando al consenso o addirittura all’applauso del pubblico TV.

II. L’isolamento del oblio

Il carcere di massima sicurezza non vuol dire solo più sbarre e cemento più spesso, per nascondere il sole. Non è solo un veleno legale che uccide lentamente e costantemente la vita dei detenuti.

E’ un esperimento di amnesia. Una procedura scientifica, in modo che i detenuti dimentichino e vengano dimenticati.

L’incremento del limite della pena, il divieto dei permessi, l’isolamento sensoriale eliminando e riducendo i contatti umani con i nostri cari, mira a farci dimenticare che esiste la vita. Una vita che va oltre i muri del cortile carcerario. E nello stesso tempo ci stanno seppellendo nelle tombe di cemento di massima sicurezza, cercano di sconfiggerci con l’oblio.

Più specificamente, vogliono rinchiudere l’esperienza della guerriglia armata, per disconnetterla dalla realtà e cancellarla, sia come storia che come esperienza. E ogni cosa che viene dimenticata è destinata a morire…

III. Il potere ama dividere

27 marzo 2014 il prigioniero Ilia Kareli è stato ucciso, alcuni giorni dopo aver accoltellato un secondino.

Kareli è stato picchiato a morte dagli sbirri e secondini. Non è il primo e non sarà l’ultimo che viene rilasciato dalla prigione in una bara. Il suo caso semplicemente non poteva essere nascosto dietro scuse e menzogne.

Perché tutti sanno che quel carcere, a suo modo, è un reame della morte. La morte governa il carcere, certe volte in maniera lenta e quotidiana attraverso psicofarmaci e droghe e le bianche pagine del diario, e altre nella forma di statistiche burocratiche, mancanza di personale medico e vicoli cechi all’interno delle quattro mura.

Contemporaneamente la paura governa le carceri, con la divisione come sua alleata. La punizione della massima sicurezza divide i detenuti. Esistono detenuti pericolosi-insubordinati e quelli obbedienti, i “buoni”, i volenterosi collaboratori dei carcerieri e dell’accusatore. Questo non è niente di nuovo, ma adesso è ufficiale. Il progetto di legge sulle prigioni di massima sicurezza è chiaro. Il prigioniero che aiuterà con l’informazione a prevenire “l’azione terrorista” o ad arresto del “terrorista” godrà delle premure dello Stato, cioè sarà rilasciato e incluso nel programma di protezione dei testimoni. Il veleno del sospetto percorre gli ambienti del carcere. I lacchè hanno un nuovo stimolo, dato che lo Stato li può ricompensare con la sua propria versione della “libertà”. Però esiste qualcosa di peggio dei lacchè. Il nuovo carcere di massima sicurezza funziona come un disincentivo. La legge è chiara. Se l’accusatore considera che un prigioniero è “pericoloso”, indifferentemente dal “reato”, può automaticamente essere caratterizzato come prigioniero di Tipo C e trasferito al carcere di massima sicurezza.

Cosa possiamo leggere tra le righe? Che chiunque rivendichi un minimo di dignità dentro il carcere, protestando contro le condizioni di vita o opponendosi al comportamento offensivo dei secondini, può essere caratterizzato come un “problema”. Così, ora c’è un deposito per tutti i “problemi” fastidiosi. Questi depositi hanno un nome… sono le carceri di massima sicurezza.

In questo modo i responsabili delle carceri cercano di far sprofondare i detenuti nell’indifferenza e passività. Non c’è ancora di salvezza per questo inabissamento, solo delusioni che trovano rifugio nel silenzio.

IV. Dalla teoria all’azione

Non ci piacciono le analisi fine a sé stesse. Noi vorremo spezzare la superficie del problema e cercare la sua distruzione.

E’ un fatto ben noto che la Democrazia è un pugno di ferro nel guanto di velluto. Adesso che il guanto di velluto è logoro rimane solo il ferro. L’autorità al suo completo ha esaurito le promesse e l’unica cosa che rimane sono minacce e punizioni. Al di sopra dei resti del paradiso consumistico, delle felicità mediocri, della piccola proprietà e del possedimento degli oggetti, si erge il Partito della Legge e dell’Ordine. L’autorità dice “quelli che non posso ingannare, perlomeno intimorirò…”. E così la paura governa. La Cospirazione delle Cellule di Fuoco ha espresso chiaramente le proprie intenzioni. Al terrore si risponde con il terrore. L’unico modo per dissipare la paura e la sua tirannia è di trasferirla sul terreno del nemico. La guerriglia armata anarchica attraverso le cellule d’affinità autonome, che certe volte s’incontrano nella rete informale della FAI e certe altre no, è la nostra risposta all’autorità.

Ovviamente, per noi che viviamo sul terreno della detenzione esistono poche scelte, e spesso sono chiuse. Ma è nella difficoltà che giace la bellezza della lotta.

Finché noi creiamo “i nostri giorni” ci ritroviamo spesso nel livello intermedio della lotta. Come oggi, quando questo testo venne scritto, ci sono proteste in quasi tutte le prigioni in Grecia contro il progetto di legge fascista sulle prigioni Tipo C (rifiuto di essere rinchiusi a mezzogiorno, raduno dei prigionieri nel cortile urlando gli slogan, astensione dai pasti etc.).

Siamo coscienti della contraddizione che esiste nelle proteste all’interno della prigione. Per dirla in parole povere, per noi anche un carcere dorato resta sempre un carcere. Noi non vogliamo il miglioramento delle condizioni di vita nel carcere, ma la distruzione della prigione in quanto tale. Ovviamente, le lotte intermedie non possono né esprimerci pienamente né contenere la quantità di odio che sentiamo contro le prigioni. Ma nello stato di prigionia anche questi brevi momenti di destabilizzazione rudimentale del normale funzionamento del carcere rappresentano, forse, dei respiri necessari per mantenere in vita la nostra promessa, che “i nostri giorni arriveranno…”.

V. Per la.. Nuova Atlantide

Sappiamo che ogni giorno numerose azioni d’insubordinazione si incontrano, nel desiderio di distruggere questo mondo d’autorità. Attraverso le rovine dello Stato e della Società un nuovo territorio inesplorato può sorgere, non in termini geografici, ma con la libertà illimitata. In questa nuova Atlantide non ci sarà neanche un centimetro di terra per le prigioni e per i carnefici. Oggi, dalle carceri della Grecia mandiamo forza e solidarietà ai fratelli e alle sorelle detenute in tutto il mondo. Separatemene vogliamo menzionare Nicola e Alfredo (racchiusi per un’azione della FAI) nella sezione speciale del carcere italiano, dove la loro posta è censurata e il loro testi sequestrati dalla polizia del… pensiero.

Compagni, siamo sempre con voi.

L’AZIONE SOSTITUISCE LE LACRIME

NIENTE MENO DI TUTTO

Cospirazione delle Cellule di Fuoco FAI/IRF

I Membri Detenuti della Cellula

Prigione di Korydallos

03/04/2014

 

Tradotto da Erika

fonte

==================================================

“Ο φόβος πρώτα φωλιάζει στις ψυχές μας και μετά υψώνει τα τείχη των φυλακών του” – Κείμενο της ΣΠΦ για τις φυλακές

 

Στάλθηκε στο Inter Arma από τη Σ.Π.Φ. – Πυρήνας Φυλακής:

Μία πρόκληση… Η φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού απ’ τις φυλακές και η επιστροφή του στον ένοπλο αγώνα.

Πολλά ψέματα… Ο τηλεοπτικός μονόλογος που αφηγείται την κατάσταση στις φυλακές με όρους σινεμά. «Τρομοκράτες που κάνουν κουμάντο στην φυλακή…»

«οι Πυρήνες της Φωτιάς που διατάζουν τους δεσμοφύλακες»

«Τρομοκρατικό ρεβεγιόν απόδρασης»

Ο εχθρός… Η κατασκευή μιας φυλακής μέσα στη φυλακή με την κωδική ονομασία «φυλακή υψίστης ασφαλείας τύπου Γ»

Μία αλήθεια… Δεν φτάνουν όλες οι κλειδαριές του κόσμου για να φυλακίσουν την αμετακίνητη απόφασή μας να παραμείνουμε εχθροί της εξουσίας ως το τέλος…

i. Η προπαγάνδα γίνεται πράξη

Τους τελευταίους μήνες οι δημοσιογράφοι ως ιδιοκτήτες της μοναδικής αλήθειας, ακολουθώντας τις εντολές της εξουσίας κατασκεύασαν μία τρομοφοβική ατμόσφαιρα. Ένα τηλεοπτικό σενάριο «αλήθειας» που μιλούσε για «αιμοσταγείς τρομοκράτες» και εμπλουτίστηκε με την προκλητική επικήρυξη των 4 εκατομμυρίων ευρώ προς κάθε επίδοξο ρουφιάνο που θα συνείσφερε στη σύλληψη των καταζητούμενων . Πίσω απ’ την επικοινωνιακή παλίρροια του ψέματος εμφανίστηκε η αλήθεια της καταστολής.

Μετά την προπαγάνδα έρχεται η πράξη…

Η αρχή της αστυνομικής εκστρατείας έγινε με τις δεκάδες εφόδους σε σπίτια συντρόφων και ατόμων του «χώρου». Παράλληλα η τρομοφοβική υστερία είχε ευδοκιμήσει ώστε να δοκιμαστεί η πρόταση για την έναρξη του πρώτου ελληνικού Γκουαντάναμο. Ένα Γκουαντανάμο που αρχικά η εξουσία επιδιώκει να εγκαθιδρυθεί στις φυλακές Δομοκού, έπειτα σε όλες τις φυλακές και μετά να διευρυνθεί παντού στους δρόμους, στις πλατείες, στα μυαλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί όντως εκεί είνaι ο στόχος.

Ο φασίστας πρώην δικαστής που διοικεί το υπουργείο δικαιοσύνης κινεί ήδη τα νήματα αποσπώντας την συναίνεση ή ακόμα και τα χειροκροτήματα του τηλεοπτικού κοινού.

ii. Η απομόνωση της λήθης

Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας δεν είναι μόνο περισσότερα κάγκελα και παραπανίσιο τσιμέντο που κρύβει τον ήλιο. Δεν είναι μόνο ένα νομοθετικό δηλητήριο που δολοφονεί αργά και σταθερά την ζωή των κρατουμένων.

Είναι ένα πείραμα αμνησίας. Μία επιστημονική διαδικασία για τους αιχμαλώτους να ξεχάσουν και να ξεχαστούν.

Η αύξηση του ορίου των χρόνων φυλακής, η απαγόρευση αδειών, η αισθητηριακή απομόνωση με την απομάκρυνση και τον περιορισμό της ανθρώπινης επικοινωνίας με τα κοντινά μας πρόσωπα θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι υπάρχει ζωή. Μία ζωή που δεν τελειώνει στα τείχη του προαυλίου της φυλακής. Ταυτόχρονα με το θάψιμό μας στους τσιμεντένιους τάφους υψίστης ασφαλείας επιδιώκουν να μας νικήσει η λήθη. Ιδιαίτερα θέλουν να κλειδώσουν την εμπειρία του αντάρτικου πόλης, να την αποσυνδέσουν απ’ την πραγματικότητα και να την διαγράψουν ως ιστορία και ως βίωμα. Ότι ξεχνιέται είναι καταδικασμένο να πεθάνει…

iii. Η εξουσία αγαπά την διαίρεση

Στις 27/03/2014 δολοφονείται ο κρατούμενος Ιλία Καρέλι ο οποίος λίγες μέρες πριν είχε μαχαιρώσει έναν υπαρχιφύλακα.

Ο Καρέλι ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου από μπάτσους και δεσμοφύλακες. Δεν είναι ο πρώτος ούτε θα είναι ο τελευταίος που αποφυλακίζεται μέσα σε φέρετρο. Απλά η περίπτωση του δεν μπορούσε να κρυφτεί πίσω από δικαιολογίες και ψέματα.

Γιατί όλοι γνωρίζουν πως η φυλακή με τον τρόπο της είναι το βασίλειο του θανάτου. Ο θάνατος διοικεί την φυλακή άλλοτε αργός καθημερινός μέσα απ’ τα ψυχοφάρμακα την πρέζα και τις κενές σελίδες ημερολογίου κι άλλοτε σε μορφή στατιστικής από γραφειοκρατία, έλλειψη ιατρικού προσωπικού και αδιέξοδα σε τέσσερις τοίχους.

Ταυτόχρονα, πλέον ο φόβος διοικεί τις φυλακές έχοντας ως συνεργάτη την διαίρεση. Η τιμωρία των φυλακών υψίστης ασφαλείας διαιρεί τους κρατούμενους. Υπάρχουν οι απείθαρχοι – επικίνδυνοι κρατούμενοι και οι υπάκουοι, οι «οι καλοί», οι πρόθυμοι συνεργάτες των δεσμοφυλάκων και του εισαγγελέα. Αυτό δεν είναι καινούργιο, όμως τώρα είναι επίσημο. Το νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας το λέει ξεκάθαρα. Όποιος κρατούμενος βοηθήσει με πληροφορίες για την αποτροπή «τρομοκρατικών πράξεων» ή την σύλληψη «τρομοκρατών» απολαμβάνει πλέον το χάιδεμα του κράτους που εκφράζεται με την αποφυλάκιση του και την ένταξή του σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Το δηλητήριο της καχυποψίας κυλάει πλέον στις φλέβες της φυλακής. Οι ρουφιάνοι αποκτούν νέο κίνητρο αφού το κράτος μπορεί να τους παρασημοφορήσει με την δική του εκδοχή «ελευθερίας». Όμως υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο απ’ την ρουφιανιά. Οι νέες φυλακές υψίστης ασφαλείας λειτουργούν ως αντι-κίνητρο. Είναι το νέο φόβητρο που παραμονεύει. Το γράμμα του νόμου είναι ξεκάθαρο. Εάν ο εισαγγελέας κρίνει κάποιον κρατούμενο ως «επικίνδυνο», ανεξάρτητα απ’ το «ποινικό του αδίκημα», τότε αυτομάτως αυτός μπορεί να χαρακτηριστεί κρατούμενος τύπου Γ και να μεταφερθεί στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Τι σημαίνει αυτό πίσω απ’ τις γραμμές; Ότι ο καθένας που διεκδικεί το ελάχιστο της αξιοπρέπειας μέσα στη φυλακή απ’ την διαμαρτυρία απέναντι στις συνθήκες διαβίωσης μέχρι την εναντίωση στην προσβλητική συμπεριφορά δεσμοφυλάκων, αυτομάτως μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πρόβλημα». Τώρα λοιπόν υπάρχει αποθηκευτικός χώρος για όλα τα «ενοχλητικά προβλήματα». Οι αποθήκες αυτές έχουν όνομα… είναι οι φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Έτσι οι διοικητές των φυλακών επιδιώκουν να βουλιάζουν τους κρατούμενους στην αδιαφορία και στην παθητικότητα. Σε αυτό το βούλιαγμα δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας μόνο ψευδαισθήσεις που βρίσκουν καταφύγιο στην σιωπή.

iv. Απ’ την θεωρία στην πράξη

Δεν συμπαθούμε τις αναλύσεις για τις αναλύσεις. Επιθυμία μας είναι να σπάσουμε την επιφάνεια του προβλήματος και να αναζητήσουμε την εξόντωσή του.

Είναι γεγονός πως η Δημοκρατία είναι μια σιδερένια γροθιά μέσα σε βελούδινο γάντι. Τώρα που το βελούδο έχει κουρελιαστεί μένει μόνο το σίδερο. Συνολικά η εξουσία έχει ξεμείνει από οικονομικές υποσχέσεις και το μόνο που της απομένει είναι οι απειλές και η τιμωρία. Στα απομεινάρια του καταναλωτικού παραδείσου και της μικροαστικής ευτυχίας της μικροϊδιοκτησίας και της κατοχής αντικειμένων, ανατέλει το Κόμμα του Νόμου και της Τάξης. Η εξουσία λέει «όσους δεν μπορώ να ξεγελάσω, τουλάχιστον θα τους φοβίσω…» Ο φόβος λοιπόν κυβερνά. Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς έχουμε ξεκαθαρίσει τις προθέσεις μας. Στον τρόμο απαντάς με τρόμο. Ο μόνος τρόπος να διώξουμε τον φόβο και την τυραννία του, είναι να τον μεταφέρουμε στην αυλή του εχθρού. Ο αναρχικός ένοπλος αγώνας μέσα από αυτόνομους πυρήνες συγγένειας που άλλοτε συναντιούνται στο άτυπο δίκτυο της FAI και άλλοτε όχι, είναι η δικιά μας απάντηση στην εξουσία.

Φυσικά για εμάς που ζούμε στη χώρα της αιχμαλωσίας οι επιλογές είναι λίγες και συχνά κλειδωμένες. Όμως στη δυσκολία κρύβεται και η ομορφιά του αγώνα.

Μέχρι να δημιουργήσουμε “τη δικιά μας μερα” συχνά βρισκόμαστε σε ενδιάμεση κατάσταση κινητοποιήσεων. Όπως και σήμερα, που την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, πραγματοποιείται κινητοποίηση σχεδόν σε όλες τις φυλακές τύπου της ελλάδας ενάντια στο φασιστικό νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ. (με άρνηση μεσημεριανού κλειδώματος, συγκεντρώσεις κρατουμένων και συνθήματα στα προαύλια, αποχή συσσιτίου κ. ά.)

Γνωρίζουμε τις αντιφάσεις που υπάρχουν στις κινητοποιήσεις των φυλακών. Για να το πούμε απλά για εμάς ακόμα και μία χρυσή φυλακή είναι πάντα φυλακή. Αυτό που θέλουμε δεν είναι η βελτίωση των συνθηκών της φυλακής, αλλά η καταστροφή της ίδιας της φυλακής. Σίγουρα λοιπόν δεν μας γεμίζουν οι ενδιάμεσοι αγώνες, ούτε περιέχουν την ένταση του μίσους που τρέφουμε ενάντια στις φυλακές. Όμως, σε συνθήκες αιχμαλωσίας, ακόμα και αυτές οι μικρές στιγμές υποτυπώδους αποσταθεροποίησης της ομαλής λειτουργίας του σωφρονιστικού συστήματος, είναι ίσως κάποιες απαραίτητες ανάσες που κρατάνε ζωντανή την υπόσχεση πως «η μέρα μας θα έρθει…».

v. για την…Νεα Ατλαντίδα

Καθημερινά γνωρίζουμε πως δεκάδες πράξεις ανυποταξίας συναντιούνται επιθυμώντας να γκρεμίσουν τον κόσμο της εξουσίας. Μέσα απ’ τα συντρίμμια του κράτους και της κοινωνίας του μπορεί να αναδυθεί μία νέα αχαρτογράφητη περιοχή, όχι με γεωγραφικούς όρους, αλλά με απεριόριστη ελευθερία. Σε αυτήν την νέα Ατλαντίδα δεν θα υπάρχει ούτε ένα εκατοστό εδάφους για φυλακές και δήμιους. Σήμερα απ’ τις φυλακές της ελλάδας στέλνουμε δύναμη και αλληλεγγύη στα φυλακισμένα αδέρφια σε όλο τον κόσμο. Ξεχωριστά όμως θέλουμε να αναφερθούμε στον Nicola και τον Alfredo (αιχμάλωτους για δράση της FAI) στην ειδική πτέρυγα των ιταλικών φυλακών που η αλληλογραφία τους λογοκρίνεται και τα κείμενα τους κατάσχονται απ’ την αστυνομία… σκέψης.

Σύντροφοι είμαστε πάντα δίπλα σας…

Η ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF

Πυρήνας φυλακής

Φυλακές Κορυδαλλού

03/04/2014

https://interarma.info/el/2014/04/12/o-fovos-fwliazei-stis-psyxes-mas-spf/