On October 1st, 2014, I was arrested, hooded and taken to an interrogation room of the antiterrorist unit. From 5pm until 1am, a bunch of hooded cops – and while I was handcuffed behind the back – took my DNA sample, fingerprints and (tried to take) my photographs by force, amid ironies, chokeholds, sprains and beatings, and threatened to electroshock me, thinking this would make me collaborate. At 1am, I saw unhooded cops for the first time, who told me that I am accused of terrorism. Until 5.30 in the morning, I remained in a 1×3 holding cell, always handcuffed behind my back. The next day they attempted to photograph me once again.

For my part, I abstained from food and water from the first moment, and demanded to speak with a lawyer. After 24 hours of detention, they eventually allowed me to notify a lawyer, and I managed to meet with her just for a few minutes before being brought to the prosecutor.

I share the above with fellow combatants as a small experience of struggle.

Whether or not the attitude of the State towards us is mild or harsh – this always depends on circumstances – it can never break us, so long as we are conscious of the responsibility that derives from our position as anarchists, in moments of adversity.

Hard times in the struggle are those that temper us with strong consciousness. In these circumstances, each of us upholds the ideals of the society we are fighting to build. A lot of blood has been shed in the struggle for emancipation from the classist society, and therefore only fools would expect us to bend in the face of any bullying of cops. I held a negative stance against the efforts of statist lackeys to extract my personal data for two reasons. First for the sake of my own values, as I believe every anarchist revolutionary should not give even an inch of ground to the classist enemy. And second because I was aware of the gravity of the case in which I am being implicated, so I wanted to protect my comradely and friendly environment from the crows holding me captive. While the Clouseaus were unable to find out my name, I was not at all willing to give it to them. At the time of this writing, two days after the arrest, the police have “finally” identified me.

It is clear that the officers of the antiterrorist squad and particularly their political superiors hoped to make a scoop out of my arrest, hence the leaks to the Press regarding the notebook containing “precisely-timed routes”, targets, bicycles and sausages.* They tailor their made-up story to fit their scenario; a scenario that, in the end, must always make them come out as winners.

The police and prosecutors have no business knowing what I did, who I am and why I was where I was caught; it’s really not their concern but mine. Therefore, I don’t need to offer an apologia to guardians of the bourgeois legality, but only to the revolutionary movement, the comrades and the people who choose not to live like a raya (slave).

I consider this first communication with the outside world to be necessary, since I am under no illusions that I won’t be sent to pretrial incarceration.

For now, I’m being held captive in the hands of servants of the Capital, but my heart still belongs to the camp of revolution.
The struggle continues.
Long live the revolution.
Long live Anarchy.

Antonis Stamboulos
from the PQ on 173, Alexandras Avenue
early on October 4th, 2014

http://en.contrainfo.espiv.net/2014/10/04/greece-statement-by-anarchist-antonis-stamboulos-detained-in-athens-police-headquarters/
——————————————————————–
[Αθήνα] Δήλωση του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου από τα κρατητήρια της ΓΑΔΑ

Την 1-10-2014, με συλλαμβάνουν και οδηγούμαι με κουκούλα στο κεφάλι στον ανακριτικό θάλαμο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Από τις 17.00 έως τις 1.00 τη νύχτα, ένα τσούρμο κουκουλοφόροι -και ενώ είμαι δεμένος πισθάγκωνα- μου αποσπούν με τη βία DNA, αποτυπώματα και με φωτογραφίζουν (προσπαθούν) εν μέσω ειρωνειών, κεφαλοκλειδωμάτων, στραμπουληγμάτων, ξύλου και απειλών για ηλεκτροσόκ, θεωρώντας ότι έτσι θα συνεργαστώ. Στις 1.00 τη νύχτα, βλέπω τους πρώτους ξεκουκούλωτους που μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για τρομοκρατία. Ως τις 5.30 τα ξημερώματα, παραμένω σε ένα 1×3 κελί, δεμένος πάντα πισθάγκωνα με τις χειροπέδες. Την επόμενη μέρα γίνονται πάλι προσπάθειες να με φωτογραφίσουν.

Από μεριάς μου απείχα από την πρώτη στιγμή από τροφή και νερό με απαίτηση να μιλήσω με δικηγόρο. Μου επέτρεψαν τελικά να ειδοποιήσω δικηγόρο μετά από 24 ώρες και κατόρθωσα να την δω μόλις για λίγα λεπτά, λίγο πριν τον Εισαγγελέα.

Τα παραπάνω τα καταθέτω σαν μια μικρή εμπειρία αγώνα προς τους συναγωνιστές.

Η στάση του Κράτους προς εμάς, ήπια ή σκληρή -αυτό είναι πάντα σχετικό- δεν μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί, στις στιγμές της δοκιμασίας.

Γιατί οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σε αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από μας είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε. Για τον αγώνα προς την χειραφέτηση από την ταξική κοινωνία έχει χυθεί πολύ αίμα, κι επομένως θα ήταν αστείο να λυγίζουμε στα όποια νταηλίκια των μπάτσων. Κράτησα αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις των κρατικών λακέδων να αποσπάσουν στοιχεία μου για δυο λόγους. Πρώτο, για λόγους αξιακούς, καθώς θεωρώ ότι υποχρέωση κάθε αναρχικού επαναστάτη είναι να μη δίνει ούτε χιλιοστό εδάφους στον ταξικό εχθρό. Και δεύτερο γιατί, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα της υπόθεσης που μου προσάπτουν, θέλησα να προστατέψω συντροφικό και φιλικό περιβάλλον από τα κοράκια που με κρατάνε. Όσο λοιπόν οι κλουζώ δεν έβρισκαν το όνομα, δεν ήμουν διατεθειμένος με τίποτε να τους το δώσω. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες μετά τη σύλληψη, η αστυνομία έχει βρει «επιτέλους» το όνομά μου.

Είναι σαφές ότι με τη σύλληψή μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έλπιζαν να βγάλουν λαβράκι, γι’ αυτό και οι διαρροές στον τύπο για το σημειωματάριο με τις «χρονομετρημένες διαδρομές», τους στόχους, τα ποδήλατα και τα λουκάνικα. Μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει στο σενάριό τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές.

Το τι έκανα, ποιος είμαι και γιατί βρισκόμουν εκεί που με συνέλαβαν δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας και των εισαγγελέων αλλά δική μου. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ στους φύλακες της αστικής νομιμότητας, αλλά μόνο στο επαναστατικό κίνημα, τους συντρόφους και τον λαό που επιλέγει να μη ζήσει σα ραγιάς.

Θεωρώ αναγκαία αυτήν την πρώτη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μιας και δεν τρέφω αυταπάτες για την μη προφυλάκισή μου.

Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Ζήτω η επανάσταση.

Ζήτω η Αναρχία.

Αντώνης Σταμπούλος
από την Λ. Αλεξάνδρας 173.
4/10/2014

[Αθήνα] Δήλωση του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου από τα κρατητήρια της ΓΑΔΑ

——————————————————————–

[Grèce] Lettre du compagnon anarchiste Antonis Stamboulos, arrêté le 1er octobre dans les rues d’Athènes

[Antonis Stamboulos a été arrêté mercredi 1er octobre 2014 par la police dans le quartier de Vyronas à Athènes, accusé d’avoir participé à une “organisation terroriste” et à des projets d’attaques incendiaires contre le pouvoir (les flics parlent dans la presse d’un attentat planifiée contre le siège de la ‘Neo Democratia’, parti de droite actuellement au gouvernement). De plus, les organes de communication de l’Etat évoque son éventuel complicité avec Nikos Maziotis, récemment arrêté après une fusillade dans les rues d’Athènes alors qu’il était en cavale avec Pola Roupa et leur enfant.]

Le 1er octobre 2014, j’ai été arrêté, cagoulé et emmené dans une salle d’interrogatoire de l’unité antiterroriste. De 17h00 jusqu’à 1h du matin, un groupe de flics cagoulés – et alors que j’étais menotté derrière le dos – a prélevé mes échantillons d’ADN, empreintes digitales et (essayé de prendre) des photos par la force, au milieu d‘ironies, d’étranglements, d’entorses et de passages à tabac et menacé de m’électrocuter, pensant que cela me ferait collaborer. À 1h du matin, j’ai vu les flics sans cagoule pour la première fois, qui m’ont dit que je suis accusé de terrorisme. Jusqu’à 5h30 du matin, je suis resté dans une cellule de détention 1×3, toujours menotté les mains derrière le dos. Le lendemain, ils ont essayé de me photographier une fois de plus.

Pour ma part, je me suis abstenu de nourriture et d’eau dès le premier instant, et demandé à parler à un avocat. Après 24 heures de détention, ils m’ont finalement autorisé à prévenir un avocat, et j’ai réussi à la rencontrer pendant quelques minutes avant d’être amené devant le procureur.

Je partage ce qui précède avec les compagnons combattants comme une petite expérience de lutte.

Peu importe si l’attitude de l’Etat envers nous est légère ou dure – cela dépend toujours des circonstances – ça ne peut jamais nous briser, tant que nous sommes conscients de la responsabilité qui découle de notre position en tant qu’anarchistes, dans les moments d’adversité.

Les temps durs dans la lutte sont ceux qui nous tempèrent avec une forte conscience. Dans ces circonstances, chacun de nous défend les idéaux de la société pour lesquels nous nous battons à construire. Beaucoup de sang a été versé dans la lutte pour l’émancipation de la société de classe, et donc seuls les imbéciles s’attendrait à ce que nous plions face à une quelconque intimidation des flics. J’ai tenu une position négative contre les efforts des laquais étatistes d’extraire mes infos personnelles pour deux raisons. Premièrement, pour le bien de mes propres valeurs, comme je crois que chaque anarchiste révolutionnaire ne doit pas donner un pouce de terrain à l’ennemi de classe. Et deuxièmement, parce que j’étais conscient de la gravité de l’affaire dans laquelle je suis impliqué, donc je voulais protéger mon environnement de compagnon-nes et d’ami-es des corbeaux me détenant en captivité. Alors que les Clouseaus ont été incapables de trouver mon nom, je n’étais pas du tout prêt à le leur donner. Au moment d’écrire ces lignes, deux jours après l’arrestation, la police m’a «enfin» identifié.

Il est clair que les policiers de l’escouade anti-terroriste et en particulier leurs supérieurs politiques espéraient faire un scoop sur mon arrestation, d’où les fuites à la presse concernant l’ordinateur portable contenant « des itinéraires précisément chronométrés« , les cibles, vélos et saucisses*. Ils adaptent leur histoire inventée pour ficeler leur scénario; un scénario qui, à la fin, doit toujours les faire sortir gagnants.

La police et les procureurs n’ont aucun intérêt à savoir ce que j’ai fait, qui je suis et pourquoi j’étais là où j’ai été arrêté; ce n’est vraiment pas leur préoccupation, mais la mienne. Par conséquent, je n’ai pas besoin d’offrir une apologie aux gardiens de la légalité bourgeoise, mais seulement pour le mouvement révolutionnaire, les camarades et les personnes qui choisissent de ne pas vivre comme un raya (esclave).

Je considère ce premier contact avec le monde extérieur comme étant nécessaire, puisque je me fais aucune illusion sur le fait que je ne sois pas envoyé en incarcération préventive.

Pour l’instant, je suis retenu captif entre les mains des fonctionnaires du capital, mais mon cœur appartient toujours au camp de la révolution.

La lutte continue.
Vive la révolution.
Vive l’anarchie.

Antonis Stamboulos
du PQ 173, avenue Alexandras
Tôt le 4 octobre 2014

* Note de traducteurs: Alors que le compagnon – qui a été arrêté dans le quartier de Vyronas, Athènes – était encore non identifié, le chef de la police a affirmé publiquement que l’une des «conclusions» les plus frappantes étaient des notes manuscrites considérés comme des mots de code pour des explosifs.

Traduit de contrainfo, 4 octobre 2014
http://en.contrainfo.espiv.net/2014/10/04/greece-statement-by-anarchist-antonis-stamboulos-detained-in-athens-police-headquarters/

http://www.lechatnoiremeutier.antifa-net.fr/grece-lettre-du-compagnon-anarchiste-antonis-stamboulos-arrete-le-1er-octobre-dans-les-rues-dathenes/