his hatred more lucid, always sharp as a razor. Unfortunately, the vast majority of anarchists act in accordance with the criminal law, many actions are not put into practice simply by fear of the consequences.

We must realize that the worst fate for an anarchist is not death or prison, but surrendering to fear, to resignation. Actions and writings of the black international emphasize on the total rejection of this resignation, the strong vitality, the energy of a movement that turns the quality of life, the sense of community and solidarity, the permanent struggle, into the center of its own existence.

Death, prison, have already made their appearance in this path without defeating us. Our strength is the full awareness of what we are, full awareness that once fear is defeated, a full life worth living, unfolds in front of us, for as long as it lasts, it’s the intensity that matters.

Getting back to your initial question on the trends, the features and the contradictions of the anarchist movement in Italy today, i must say that the debate on using or not acronyms and claims is still very strong.

Even in this case, i wouldn’t make an “ideological” approach of the subject, i have nothing against actions not claimed, from my point of view they simply tend to disappear, they do not stimulate debate, they have a minimum potential of reproducibility.

That’s why i made the Fai-Fri methodology my own. On the other hand “insurrectionalists” here, do make an “ideological” approach of the subject.

Whoever claims responsibility with an acronym is an enemy worthy of denigration. Those who know them, are very well aware of the reasons for this intransigence, communicating through claims puts clearly in danger their “power”, their theoretical hegemony. Actions claimed lay bare their practical nihilism.

Behind them, the failure of a classic insurrectional planning unable to adapt to reality; forward, profound discussions or so.

As a reaction to a reality that crashes them, panic, rage, hatred take over for anything that moves outside their rigid, disastrous plans. The main component of anarchism of praxis here in Italy, consists of those insurrectionalists who have embraced with undeniable enthusiasm and sacrifice the social trend.

They sometimes “dirty” their hands with action, always though with an eye pointing towards civil society, always measuring with an attention all political, their own steps. Departed from a “classic” insurrectional planning, they arrived today to a revolutionary “citizenism”, wonders of the political realism.

A few more years and we will find it hard to distinguish them from the militants of the Italian Anarchist Federation by which more and more frequently are accompanied in demonstrations, processions and rallies. Often praising absurd free Republics, they take two steps forward, two backward, remaining actually still, yet always with a nice, pleasant company.

The odd man out, the so-called “wild card” of anarchism of praxis in Italy is the informal Fai and even before all of these groups that created it: Metropolitan Cells, Tremendous Anonymous Revolt, Revolutionary Cell Horst Fantazzini, Cells against Capital, its Prisons, its Jailers and its Cells, International Solidarity, Sisters in arms, Nucleus Mauricio Morales, July 20 Brigade, Armed Cells for International Solidarity, Animal Revolt, Revolutionary Cell Lambros Fountas, Damiano Bolano Cell, Anti-Civilization Subversive Individualities, Conspiracy of Black Fire and Nicola and me of Olga Cell.

A hundred and more actions scattered over 20 years. Those years I witnessed as a spectator the panic of anarchists of every “current”. Those that were terrorized by repression and the similarity of the acronym to their federation. Those that were puzzled (and so was i) as they couldn’t understand what was happening, what was going on. As a reaction, the most ugly accusations flew thick and fast: secret services, authoritarianism. The smarter ones ignored the phenomenon hoping for its quick passing, but when the Fai-Fri virus, thanks to you CCF, began spreading all over the world, rivers of words started and are still pouring in by “anonymous” censors of orthodoxy: ”Arcipelago”, “Lettera alla galassia anarchica”, (TN: writings of italian anarchists supporters of anonymity of action ,criticizing Fai-Fri), rivers of words never followed by deeds, at least not here in Italy.

CCF: In your writings when you talk about power, are you referring exclusively to the power of the state or even to the one spread in society and its structures?

Alfredo: When i talk about power, I’m referring to all of its aspects, the most obvious and the most subtle, hidden ones. Power penetrates everywhere, in the relationships between comrades, in our love affairs, in our emotional relationships and friendships. That is why i consider it vital to search for a new way to make plans, to live our own passions, to interact, so that we can improve the quality of our action, of our life, of our being rebels above all.

I still believe that society exists only under the sign of dominants and dominated. Better still, between dominants and those who allow themselves to be dominated. It is certain that responsibility lies on each side, both social subjects contribute to the limitation of my freedom, of my happiness.

The democratic citizen, as a good servant, fears and respects authority, begs for its attention, strengthens the chains that bind his wrists. Fact remains that responsibilities are not the same, a gradation exists. Between a man or woman of authority, a rich man, a manager, an industrialist, a politician, a scientist, a technocrat, and a “simple” citizen, an employee, a worker, who supports with his very own quiet living, his own consent, his own vote the status quo, i strike without any hesitation the first.

This does not detract from the disgust that i feel for “voluntary servitude”, for the resigned, if the “good” citizen stood between me and my freedom, I wouldn’t hesitate to act accordingly. For that little experience i have, I can tell that people, the crowd, the excluded, the oppressed, are much better than what our “ideological” glasses show us. I don’t struggle for the resigned but for my own freedom, my own happiness. The only possible point of reference is my “community”.

My idea of “community” is antithetical to the all-inclusive, authoritarian, abstract concept of “society”. My being part of a nihilistic, anarchist, anti-civilizational, completely different, in permanent struggle against the existent “community”, forces me to declare war on society ever single day.

I do not want to garner support, but to reinforce through violent action the bonds of true solidarity with my brothers and sisters.

Black international is my “community” spread throughout the world, fellow travelers who share my need to attack without hesitation, without knowing each other, in our differences we are one, a clenched fist, a hook in the stomach of “society”: A plan that combines the mind with the feeling, the ice of strategy with the fire of praxis, here with now, the tension with the duration, with the direct aim of destroying the social apparatus and the liberation of our lives.” (CCF- Let’s become dangerous).

During struggle, new ideas have blossomed like seeds in the wind, carried away by the fire of praxis, inspirations, strategies previously inconceivable were born. In a modernity where terms such as society and authority reveal their full synonymity, i feel the need for new meanings, new words that can transmit my constant tendency towards new anarchy.

To use new words because the old ones are holding me tight. New meanings for a completely different planning. The same words at different latitudes may represent very different concepts. The so-called “informal organization”, at least as it was theorised between the late 70’s and the early 80’s in Italy, is way far from the informality of Fai-Fri.

According to italian insurrectionalists, informal organization should mainly be based in the tool of the assembly and the creation of base committees and self-managed federations. Where anarchists as a true minority that acts, after having contributed to their creation through networks, contacts, affinity groups, should have to try and guide the “real movement” towards insurrectional solutions. The battlefield of this insurrectional strategy: the “intermediate struggle”.

The “concrete” examples are always the same: the previously mentioned Comiso and the wildcat strike of the railway workers in Turin in 1978. With a certain embarrassment, I remember, as a witness before the judges in the Marini case, overelaborating next to a comrade, the difference between insurrectionalist methodology and the concept of the armed band of Revolutionary Action ( armed anarcho-communist organization of the 70’s) all this to emphasize on the distances with “lottarmatismo” (TN: lottarmatismo, strategy of armed attack of the organizations of the 70’s, that began to lean towards militarism), subtleties of a certain “noble” insurrectionalism, which doesn’feel familiar at all.

Today, certain strategies reappear among anarchists here in Italy in the noTav cases, with the addition of a dangerous corollary of sympathy by democratic magistrates and left-wing intellectuals. A civil society welcomed with open arms, to counter the fear that follows repression.

Nothing could be further from the antisocial, anti-organizational, nihilistic, purely anarchist concept of Fai-Fri. So, when I speak of Fai, i’m not referring to the informal organization, but to a different methodology of praxis. Certain words are outdated, words like “organization” i prefer not to use, as they do not represent us, they are different from us. As different as authority and society, with all the corollary of abominations and monstrosity.

CCF: A large part of the anarchist movement, both in practice and theory, contrast the state and its institutions, but don’t act likewise when it comes to civilization and technology. On the contrary, many are those who imagine self-organised factories and an “anarchist government” of our lives. What is your opinion on technology and civilization.

Alfredo: Still today, the vision of the nineteenth-century, scientific, positivist anarchism is the dominant one.

There are still those, in 2014, who raise absurd “questions” about the day after the revolution.

How to manage production, deal with the inevitable shortages, self-manage factories, regulate future social relationships. If i put in the center of my action, the contrast to civilization and technology, the concept of revolution as it was intended a century ago will be, in fact, put aside. Questioning civilization in its whole, implies a total, apocalyptic, utopic, unachievable destruction.

Revolution, with its “simple” possible overturning of social relations is very little, a useless palliative as it creates new civilization. When declaring war on civilization, we satisfy our need to live not outside (that’s impossible, civilization never abandons us, we always carry it inside) but against it.

By creating communities at permanent war with society, we build moments of happiness, we live flashes of intense joy in our lives. Revolution is an insufficient tool, with its political, concrete “realism”, even in its libertarian variant, with its self-managed communes, its administration-ruling of the world, its inevitable creating of status-quo: breaks wings, shatters hopes, creates new chains.

Revolt, with its endless charge of breaking, with its lack of future prospects, with its absolute negation of politics: creates hopes, breaks chains. A woman and a man in revolt, destroy chains without wanting to build other, this is enough to fill up with adventure and happiness any existence.

CCF: What do you think of the international network of ALF and ELF? Are there any prospects of connection with Fai?

Alfredo: To comrades like me, formed during the struggles of the 90’s in Italy, the contribution of the groups of action Alf and Elf, with their international network, concerning the revolutionary anarchist imaginary and how to organize into affinity groups, was very important. Their environmentalist, animalist perspective has changed the view of many anarchists.

In Italy, their propensity to affinity groups was greeted with enthusiasm as a concrete example of informal organization. The first actions of Alf in Italy were strictly related to an anarchist vision. Over time, anarchist perspective went fading away.

Today, my only objection regards their opposition on striking people. Although I know that there have been great debates, this position of theirs i honestly can not understand. I understand and agree more with the violence of the mexican ITS (TN: ITS, Individuals Tending Toward Savagery), with their anti-civilizational, wild, anti-ideological concept.

As for the “connections” between Fai-Fri and Elf, Alf they are beyond doubt a fact, which one could easily acknowledge simply by reading the responsibility claims of the russian Elf-Fai-Fri and the mexican Alf-Fai. At the risk of becoming repetitive, I must reiterate that Fai-Fri is a methodology, a method, to sign as such, you invite other groups of Fai-Fri around the world to enter into a real campaign of struggle, you increase your own strength, you spread actions from one part of the world to another. You make action more efficient and destructive.

Nothing more, nothing less. The sisters and brothers of Alf and Elf that signed as Fai-Fri, joined this methodology without renouncing their own history in any way. We are not playing at Risk, Fai-Fri is not an organization that incorporates acronyms spread around the world. One becomes part of Fai-Fri only at the very moment he/she acts and strikes claiming as Fai, then everyone returns to their own projects, their own individual perspective, within a black international that includes a variety of practices, all aggressive and violent.

After all, i was convinced (maybe I’m wrong) that the brothers and sisters of Alf and Elf that signed Fai, did so to emphasize on their being anarchists, on their adherence to an anarchist planning, to what I call “new anarchy”, to distance themselves from that ecologism based on empathy and pietism.

CCF: Right now Fai is an international network of anarchists of praxis, with dozens of cells in many countries around the world. This adventure began in Italy in 2003, with an open letter to the anti-authoritarian movement. If you want, tell us briefly how you see the evolution of Fai and which are now your points of reference.

Alfredo: When i read back in 2003 the “open letter to the anarchist and anti-authoritarian movement” signed by Crafts and Fire Cooperative (Occasionally Spectacular), July 20 Brigate, Cells against Capital, its Prisons, its Jailers, and its Cells, International Solidarity, I was very impressed.

Several saw in this writing only a goliardic provocation to the old dogmatic anarchism of the Italian Anarchist Federation. Still today, most worthy comrades, such as Gustavo Rodriguez, support this view in their writings, misinformed by italian anarchists who know nothing and have done much since the very beginning to obstruct this new trend of anarchy.

I open a small parenthesis: I believe that the writings of Rodriguez concerning the international black are remarkable, some of the ideas developed truly open new perspectives.

That said, i since the very beginning have taken very seriously the choice of the acronym Fai, seeing not only an attack to the old formal federation, but also a new planning. Despite being, at that time, very far from that perspective, I started off with that long process that brought me, in 2012, to act as Olga cell of Fai-Fri.

Rereading today the “open letter to the anarchist and anti-authoritarian movement” i realize how much has been done, how much this concept of anarchy has evolved, and how greatly it keeps evolving:

FEDERATION because of its wide-spread horizontal structure, that is to say federation of groups or individuals, free and equal men and women bond together by common practices of attack against dominion and aware that mutual support and revolutionary solidarity are instruments of freedom. Relationships inside the federation are stable and flexible at the same time; they evolve continuously thanks to the ideas and practices brought in by new individuals and groups that will join. We do not want any democratic federation, as this would involve representatives, delegates, official meetings, committees, and organs implying the election of leaders, charismatic figures and the imposition of specialists of speech. In the informal federation, communication must be based on a horizontal and anonymous debate, which will come out of the practice (claims of actions) and of the widespread of theories through the means of communication of the movement. In other words, the meeting will be substituted by an anonymous and horizontal debate between groups or individuals who communicate through practice. The federation is our strength, that is to say the strength of groups or individuals that help one another through a well-defined pact of mutual support.

ANARCIST because we want the destruction of capital and the State. We want a world where only freedom and self-organisation “dominate”, and a society where exploitation of men over men and of men over nature does not exist. We strongly oppose any Marxist cancer, which is nothing more than a fascinating and dangerous siren that claims freedom for the oppressed but actually denies the possibility of a free society and just substitutes one dominion with another.

INFORMAL because we do not believe in vanguards nor do we think that we are an enlightened active minority. We just want to live as anarchists here and now and this is why we consider the informal organisation as the only kind of organisation capable of preventing the creation of any authoritarian and bureaucratic mechanism. It allows us to keep our independence as individuals and/or groups and to resist power with continuity. The Informal Anarchist Organisation practises the armed struggle but it refuses classic monolithic organisations implying a base, regular and irregular members, columns, executive cadres, huge amounts of money and living on hiding. We think that this kind of structures is an easy target for power. In fact, an infiltrated cop or an informer is sufficient to have the whole organisation or a good part of it collapsed like a house of cards. On the contrary, as the informal organisation is formed by 1000 individuals or groups that do not know one another (as they recognise one another through the actions the carry out and the mutual support bonding them), if by some unfortunate chance infiltrators or informers should come out, this would affect a single group without spreading to the others. Furthermore, whoever takes part into the Informal organisation is a militant only when preparing and carrying out an action. The organisation, therefore, does not affect the entire life and projects of the comrades so that all kind of armed-struggle sectarianism are avoided. Once we are well rooted, power will find it very difficult to destroy us. (drawn from the responsibility claim for the attempt on Prodi, that time president of the European Commission, 21 December 2003, taken from Il dito e la luna.page 14-15)

The vital force of Fai-Fri is its constant renewal, its stimulating evolution. Today the need to overcome old concepts such as “organization”, “liberated society”, “revolution” is more urgent than ever before.

Other concepts such as “federalism”, “informality”, “mutual support”, ” horizontal-anonymous debate between groups/individuals through praxis”, ” rejection of plenary assemblies” retain their full strength as the main pillars of our planning.

Since 2003, anarchists of praxis of Fai have set themselves on new perspectives, have developed new connections. Ignoring the nihilistic delusions of pure theorists of insurrection, against every political “realism”, they have ensured that concepts such as nihilism, antisocial struggle have made their reappearance more vital than ever.

The brain of Fai-Fri is this constant chaotic debating of women and men through praxis. Words and new perspectives will be describing new paths hard to imagine today, words that in turn will be overcome by even more effective and disruptive concepts, as they will be already tested in action.

An ongoing experimentation of revolt, nothing established, nothing permanent over time, only fixed point the insatiable desire for freedom and the constant striving for anarchy.

Nicola and i, by the action against Adinolfi (even though delayed), have joined this planning, making our own anti-civilizational and anti-technological contribution to Fai-Fri. Very interesting the contributions on the same line of the english Fai, the mexican and the chilean. Keep in mind though that the news we receive in prison are few and censored, therefore knowing what happens out there is extremely difficult.

It was your contribution, CCF, concerning the internationalization of Fai that sped up the creation, in parallel, of the concept of the “black international”. The point of reference of the methodology of Fai-Fri can only be this “international”, with all its universe of actions claimed or not, conflicts, barricades and violent assaults.

The “new” nihilistic perspective with all of its anti-organizational potential is the greatest result of this dialogue through praxis. A very important, vital role have those who through actions, not just small talk, criticize our methodology by pointing out the risk we run that all boils down to an acronym.

To avoid that risk, we need to develop further the “revolutionary campaigns”, which are too often ignored by the other groups of Fai-Fri· sometimes instead (hopefully more often) they take us by surprise, one of the first examples the “Phoenix Project”, started in Greece and spread throughout the world.

CCF: Anarcho-nihilism is probably the most calumniated trend of anarchy, both by “official” anarchists and by state propaganda. What are your thoughts on anarco-nihilism and the criticism it receives?

Alfredo: By nihilism, i mean the will to live anarchy now, right away, leaving aside expectations of a future revolution.

To live as an anarchist means to struggle, to arm yourself, to conflict with the existent without waiting. Only in this conflict, one can savour full happiness with its ever-present accompaniment of relationships, complicities, loves, friendships, hatred.

For me, there is no other way to live with satisfaction and fullness the present, life. It is in this nihilism that my anarchy is being fulfilled, true, real, today, now. A nihilist destroys, he doesn’t build anything because there is nothing he wants to build.

A revolution would inevitably create more chains, new authority, new technology, new civilization. An anti-civ anarchist can only be a nihilist, for it is in the destruction of society that this new anarchy is being fulfilled.

To destroy not because the desire for destruction is also a creative desire, but because there is nothing that we want to build anymore. To destroy because there is no future in civilization. I’m not surprised at all that nihilism is the most calumniated trend of anarchy by the very same anarchists.

Its ruthless concreteness, removes the happy ending of the good-night story (the future revolution), forcing us to action, here and now, scaring away all those quitters always ready to postpone conflict.

My nihilism goes hand in hand with life, with action, rejects overhumanism, it has nothing to do with the verbalistic individualism of the passed century or of our time. Much in common with the individualistic, anti-organizational anarchy of men of praxis like Novatore, Di Giovanni, Galleani.

CCF: As an anarchist nihilist do you accept the idea that “mass society will make its revolution when conditions are ripe” ?

Alfredo: as an anarchist nihilist i stand clearly against any deterministic vision of anarchism, against any “scientistic” anarchism.

I do not think that history will lead us by the hand towards anarchy, on the contrary I think our “destiny” is always to go against the tide. Society will always be based on some type or form of slavery.

The very thought that someday we will achieve the “perfect society” terrifies me, anarchy would be transformed into a regime. Utopia would become dystopia. I prefer to strive for anarchy and through this continuing tendency of mine, achieve happiness.

Conditions are ripe when desire overcomes fear, conditions are always ripe for an act of revolt. The more so, when revolt creates communities through complicity with other individualities, in that case our strength centuplicates and proportionally our pleasure grows. Only the women and men of praxis can understand the true potential of the will: what seems impossible is carried out, desperate actions become an example reinforcing other desires.

An anarchist without courage is an anarchist with no will, he knows what is right yet doesn’t have the strength to confirm it with deeds, he stands still watching, at most he speaks, he writes. The saddest existence of all.

CCF : What is your opinion on the formal anarchist structures (for example federations) which mutilate their practice and theory in the name of massivity and social acceptance?

Alfredo: formal structures have a head -leaders-, arms -the militants-, legs – the committees related. In the informality of Fai-Fri, each individual is the head, affinity groups are the arms and violent action the legs.

However, affinity group is not an exclusive feature of the informal structures, many the examples of the formal anarchist organizations which base their action on affinity groups: the spanish Fai pre 1936, Fijl, with their groups of action after Franco’s victory and so on.

In all these cases though, there was a coordination, a political direction, the freedom of each individual was limited. The distinctive feature of the informality of Fai-Fri is the complete absence of organization, direction, coordination. The full autonomy of each group or individual. Organization is being replaced by dialogue through actions, the engine is no longer society but each community in struggle.

The so-called informal “organization” as was theorized in Italy includes, willingly or not, a direction, experts of informality who lead the assemblies, directing indirectly the affinity groups. The most clever, the most good at talking, the most charismatic one has the possibility to impose himself on others.

The “hierarchy” formed through this “informality” is the most subtle and difficult to eradicate as it is invisible. The “classic” informal insurrectional strategy involves relating to specific organizations, associations, people’s committees, as they have a perspective which includes revolution, quantitative growth. A perspective that is absent from Fai-Fri, from its anti-social, anti-civilizational tendency, for us politics, compromise, settlement do not exist, in that way we do not run the risk of becoming leading class.

I couldn’t stand to be part of an organization as my individual freedom would be limited. Then, there is the matter of repression, it is lot easier to rip apart an organization than 10-100-1000 single individuals and affinity groups that don’t know one another, but this is secondary.

CCF: Today in Greece several anarchist squats instead of creating meeting points for new comrades with the aim of acting, appear as an alternative to cultural centers. What is the situation in Italy and your opinion on squats?

Alfredo: i never had a great sympathy for those called in Italy social centers. In the 90s, the places occupied by us were defined “nor centers nor social”, we acted in a playful, existential, individualistic way, we didn’t have a social, communicative perspective with the district around us, we mainly aimed at the quality of our life, our relationships, we strongly criticized “militancy”.

Perhaps that is why some of us, not caring about communication, expressed great violence against the system. I believe that occupation, squatting, if it creates conflictuality, complicity and actions, it can become a wonderful place where one can experience conflictuality with the rest of the world. In the end, I must tell the truth, in the past few years I have attended squats very little and have searched for my complicities elsewhere.

CCF: Every anarchist of praxis struggles with the dilemma between public activity or illegal. What is your opinion?

Alfredo: I am convinced that the only actions that really count are those illegal. It is only through illegalism that one can live anarchy. This does not detract from the importance of newspapers, books, brochures, demonstrations, occupations, but the priority, the irreplaceable, indispensable activity for an anarchist can not be other than the direct conflict with the system, the violent action.

The system is well aware of it, in democracy they let you say whatever you want, the true problems begin when you put what you say into practice. I don’t agree with the comrades who think that every action has equal dignity, violent action has more than the others.

To hell with the risks of specialism, especially when the only specialism left is that of the pen.

CCF: In certain European countries there is a trend known as political anonymity. Ideological supporters of political anonymity claim that “responsibility claims and acronyms such as Fai, create an ownership of action”. We CCF think that our actions define who we are and claims are not a property title but an act of war. What do you think about that?

Alfredo: The lack of acronyms and responsibility claims can’t protect us from the risk of authoritarianism and vanguard.

The comrades of the “letter to the anarchist galaxy” accuse us of having a desire for hegemony, of being an organization, one of the many anarchist federations.

Like the magistrates who have condemned us, they see in us an organization, a pseudo armed party. Convinced that our objective is the recognition by the state, they present us as a caricature of the armed struggle.

This “witty” and “granitic” belief, follow other more active and optimistic: the belief that, as if by magic, by not claiming responsibility, an action can become reproducible, a heritage of “all”; that by not having a name and an acronym, automatically one avoids the perspective of doing politics; that those who communicate through the tools that the “movement” offers -assemblies, conferences, newspapers, magazines, websites- do not succumb to authoritarian leadership-driven mechanisms and similar specialisms and -icing on the cake- that when not claiming responsibility, courts find it hard to repress us.

Let’s say that these firm points are the backbone of the classic social “insurrectionalism”, the way it was spread in Italy, France, Belgium… with its ups and downs, successes and failures.

Let’s leave aside all the silly accusations that this “current” of informal anarchism, in its italian component, addressed to Fai-Fri: accusation of considering the practice of parcel bombs mediocre; accusations of us wanting the hegemony of the movement and to overshadow anonymous actions, the accusation of being an organization, a political party and, finally, the accusation of being vanguard.

The same bullshit that the formal Fai foist on us, 12 years now. Insults that certainly do not facilitate a balanced debate and that do not surprise me that much, given the previous.

The same comrades claimed a few years ago that whoever practiced the abduction of a person wasn’t worthy of being called an anarchist , while later they resented the fact that some anarchists, in an excess of panic, distanced themselves clearly from our (mine and Nicola’s) shooting in Genoa. I find it difficult to relate to these comrades, not so much for the insults, but because such declarations of intent here in Italy, i stress it in Italy, are followed by more than 15 years of a great deal of theory and very little practice -not to say of nothing at all- and it would be hypocritical of them to pretend otherwise.

In Belgium, where this vision of informality is actually moving forward, the facts are clear as well as, unfortunately, the repressive responses of power. For as much as the supporters of anonymity say, no theory can give us the certainty of impunity, especially when action turns from symbolic to destructive.

The rejection of an acronym, the anonymity of an action can not certainly make us impervious to repression and sometimes even the so-called “innocence” is not enough.

Besides, i’m telling the truth, those who act according to the penal code always caused me a certain disgust. My approach on the actions claimed or not is pragmatic, it is not a matter of principles, ideological but a matter of efficiency and concreteness. I myself in certain occasions may decide not to claim responsibility, Fai-Fri is a very efficient tool from my point of view, only a tool, one of the many tools that my community, the black international, adopts in its war on society, on civilization.

That said, i have adopted the method of Fai-Fri because i oppose any organization, to avoid being subject to any kind of leadership, to bypass, with communication through claims, all those potentially authoritarian mechanisms, like assemblies, associations, base-cells, committees, movements, to protect my anonymity and mainly to reinforce my destructive potential through revolutionary campaigns, without setting limits to my individual freedom.

Not knowing directly the other brothers and sisters of Fai-Fri, charisma, prestige find it very hard to penetrate, limiting greatly the risks concerning our freedom. Only facts speak, only praxis, creation of the will, counts.

In the “classic” insurrectionalism, despite anonymity, everyone knows everyone, concepts, ideas develop within the assemblies, giving harmful space to the unavoidable specialists of theory, of ideology. When bypassing the plenary assemblies and communicating only through the actions of Fai-Fri, we can avoid spending valuable time arguing for hours about maximum systems with people who have never dirtied their hands with action and never will. Allowing us eventually to cut out of our lives those who do not put their words into practice.

Today i feel the need to see the energy that i put into action bloom, reproduce, to see new paths built, through bouncing from one part of the world to another. Through responsibility claims, actions speak, spread, increase their virulence.

The practice of the so-called anonymity of action doesn’t satisfy me at all, no matter how respectable and pleasant it is, it does not reinforce our action, it does not favour debates, in the long run it grows weak, limiting, dissolving, isolating us. It reduces greatly the reproducibility of the deed which when not followed by words, fades out.

Anonymity of action in a social perspective has a sense of camouflage. They want to convince people, they seek consensus to start a revolution, they pretend to be “people” so that they can turn their action into heritage of “all”, for an action not claimed could have been carried out by “anyone”.

In that case, the action not claimed has a strong meaning, a meaning all political, social, a meaning that is likely to turn us into one of the many vanguards of the square.

Naturally, this could never be my own meaning, for i reject in its whole any social perspective regarding my action. Anonymity of action in an antisocial perspective finds its meaning in the recreational pleasure of trying to make whatever destroys us bleed, in that immense satisfaction of doing what needs to be done, simply because it’s right.

It’s not a small thing, this egoistic perspective is fully included in the antisocial paraphernalia of the practices of the black international. It has been my practice in the past, it could become my practice again in the future, today, however, Fai-Fri is my perspective on the world.

Today, the debate is not between claiming responsibility or not, using an acronym or not, but between a social-political conception of anarchism and an antisocial-nihilistic conception of anarchy. A crucial choice, the one between anarchism and anarchy, revolution and revolt, old and new anarchy, a crucial and inevitable choice.

The anti-civilizational subject can not exist in a social perspective, just as much as there can be no anti-technological subject in a social perspective. Society, culture, technology, civilization: one can not exist without the other. Historically, only political parties with their authoritarian, hierarchical paraphernalia made a revolution. There is nothing more authoritarian than a revolution, nothing more anarchic than revolt.

Revolution structures, organizes, creates civilization and progress. Revolt deconstructs, has no future, leaves in the present, suspends our lives in an eternal ” here and now”, never satiates our desires pushing us forward to a continuous search of the impossible.

A constant trend that feeds on the destruction of the existent. When I speak of “new anarchy” i refer to that anarchy that can easily exist without the concept of revolution, realism, politics.

The restless spirit of Bakunin, the visionary madness of Cafiero, the thirst for justice of Ravachol and Henry, the hatred and vengeance of Di Gioavanni, the poems and the lead of Novatore, the bloodthirsty despair of Bertoli are all part of this “new anarchy”. The black international, my brothers and sisters of Fai-Fri are today the incarnation of this “new anarchy”.

The time has arrived to acknowledge that we are different, that an abyss divides us from the old anarchism. We have no space for the great illusions: revolution, progress, civilization.

Our path is different from that of social, realist, rational, positivist, proactive, creator of new order and civilization anarchism. A different path that finds within anti-civilization the closing of a circle.

A circle that leads us to nowhere else than living life to the full. Defining ourselves carriers of “new anarchy”, naive as it may sound, serves as a distinction from the political anarchism as well as from a certain social insurrectionalism that oozes ideology.

CCF: ”Solidarity between anarchists of praxis is not just a word”. How have italian anarchists dealt with your case and how have they expressed their solidarity?

Alfredo: There are two types of solidarity. A passive one that all too often serves only to wash away conscience for someone’s own inactivity and that does not bridge the gaps between words and deeds.

And then the active, concrete, real solidarity that some call revolutionary, created in silence and anonymity, where only destructive actions speak even through the words that follow. Needless to say which one I prefer.

In final analysis, the best solidarity that i could receive is to see the planning of this new anarchy, in all of its forms, continue to move forward, insensible to the strokes of repression. I will not deny it, in every action that someone salutes us as anarchist prisoners, both in Italy and the rest of the world, my heart fills with joy.

This is my life today. The war continues, never give up, never give in.

Long live Fai-Fri

Long live CCF

Long live the black international

Alfredo Cospito

*ΤΝ. Cittadinismo: Ideology based on the belief that citizens should be able to govern themselves. Distinctly rejects the concept of representation, preferring other patterns of direct or participatory democracy. In the absence of alternatives, the so-called representatives of the citizens commit to the order they received and the decision-making power remains intimately related to the citizen. Officially rejects leaders and every mediation, as it is based on the moral superiority of the citizens. Rejects organization, as the citizen must be free to express his opinion without ideological or “political” limitations.

According to this ideology, organizations that could survive in the new society are not based on any ideology or a worldwide vision. Only post-ideological organizations with an objective, such as citizens for the water, citizens against the Tav, citizens against taxes and so on, can survive.

**ΤΝ. Banda del Matese: Cafiero and Malatesta conceptualized the idea of the Matese Gang, based on propaganda of the deed. According to Ceccarelli, a small armed group is able to “move in the country, as much as possible, proclaiming social war, urging people on acts of social banditry, occupying small communities and after having accomplished as many revolutionary actions as possible, heading to those places where our presence will show itself in the most efficient way”. The gang decides to act in San Lupo (Benevento). Unfortunately, one of Malatesta’s associates gives away their plans to the police and San Lupo is placed under surveillance. Many anarchists are being arrested while an exchange of gunfire between anarchists and the police takes place inside the village. A cop dies of his wounds.

Cafiero, Malatesta and Ceccarelli along with 25 comrades decide to climb up the mountains and try to trigger revolt in the isolated villages. Revolution at Letino is greeted with enthusiasm by the villagers who aid the rebels. In the next village Gallo things proceed similarly, although this time villagers are less excited as they hear about the arriving of government troops heading to encircle the rebels. For two days Malatesta and his comrades wander around in the mountains, searching in vain for food and shelter. Hungry and shivering from cold, they are surrounded by the army and driven to prison, where they are held for sixteen months without a trial. They are accused of the death of a police officer but on the trial held on August 1878, they are released without charges.

—–

Source: RadioAzione

Translated for Inter Arma by Nihil Admirari

https://interarma.info/2014/11/28/synentefksi_pyrina_fylakismenon_melon_spf_me_alfredo_cospito/?lang=en

Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ με τον Alfredo Cospito

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΠΦ/ALFREDO COSPITO

Από τις ελληνικές φυλακές στην πτέρυγα AS2 στη Φεράρα: λίγα λόγια “ελευθερίας”

Συνέντευξη της ΣΠΦ σε μένα τον ίδιο.

Προτού απαντήσω στις ερωτήσεις σας, θέλω να τονίσω πως αυτό που θα πω είναι η δική μου αλήθεια. Μία από τις διάφορες απόψεις, ευαισθησίες και ατομικές αποχρώσεις μέσα σε εκείνο το χωνευτήρι της σκέψης και της δράσης γνωστό ως Fai-Fri.

Άτυπη ομοσπονδία που, απορρίπτοντας κάθε πειρασμό ηγεμονίας, αποτελεί ένα εργαλείο, μια μέθοδο μιας εκ των συνιστωσών του αναρχισμού της πράξης.

Αναρχισμός της πράξης που μόνο όταν είναι άτυπος, δίχως να υποχρεώνεται σε οργανωτικές δομές (συγκεκριμένες, τυπικές, συνδιαμόρφωσης) όταν δεν βρίσκεται στην επαχθή αναζήτηση της συναίνεσης (ως εκ τούτου απορρίπτει την πολιτική) μπορεί να αναγνωριστεί σε ένα ευρύτερο χαοτικό σύμπαν που ονομάζεται “μαύρη διεθνής”.

Για να γίνει πιο κατανοητό η Fai-Fri είναι μια μεθοδολογία δράσης που μόνο ένα μέρος από τα αδέρφια της μαύρης διεθνούς εφαρμόζει· δεν είναι οργάνωση πόσω μάλλον μια απλή συλλογική υπογραφή, αλλά ένα εργαλείο που επιδιώκει την αποτελεσματικότητα, που έχει ως στόχο την ενδυνάμωση των πυρήνων και των συντρόφων/ισσών της πράξης ξεχωριστά, μέσω μιας συμφωνίας αμοιβαίας υποστήριξης επί τριών σημείων: επαναστατική αλληλεγγύη, επαναστατικές εκστρατείες, επικοινωνία μεταξύ ομάδων/ατόμων:

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Κάθε ομάδα δράσης της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας θα αγωνιστεί να εκφράσει την επαναστατική αλληλεγγύη της σε συντρόφους που πιθανόν να συλληφθούν ή να βγουν στην παρανομία. Η αλληλεγγύη θα εκφραστεί κυρίως με ένοπλες ενέργειες, επιθέσεις σε δομές και άτομα υπεύθυνους για την κράτηση του συντρόφου. Δεν υφίσταται το ενδεχόμενο έλλειψης αλληλεγγύης διότι έτσι αθετούνται οι αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται το αναρχικό αίσθημα και ζην. Ως υποστήριξη ενάντια στην καταστολή, δεν εννοούμε βέβαια εκείνη της τεχνικής/νομικής βοήθειας: η αστική κοινωνία προσφέρει αρκετούς δικηγόρους, κοινωνικούς λειτουργούς ή παπάδες, έτσι ώστε οι επαναστάτες να μπορούν να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ

Κάθε ομάδα ή άτομο μόλις ξεκινήσει μια εκστρατεία αγώνα, μέσω δράσεων και των ακόλουθων προκηρύξεων, θα ακολουθείται από άλλες ομάδες/άτομα της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας σύμφωνα με τους χρόνους και τους τρόπους τους. Κάθε άτομο/ομάδα μπορεί να αρχίσει μια εκστρατεία αγώνα ενάντια σε συγκεκριμένους στόχους, “προωθώντας” απλά το πλάνο μέσω μιας ή περισσότερων ενεργειών, συνοδευόμενων από την υπογραφή της κάθε ομάδας δράσης στην οποία θα προστεθεί και η αναφορά στην Ομοσπονδία. Εάν μια εκστρατεία δεν είναι αποδεκτή και αν κριθεί αναγκαίο, η κριτική θα συγκεκριμενοποιηθεί μέσω ενεργειών/προκηρύξεων που θα συμβάλλουν στο να διορθώσουν τον στόχο ή να τη θέσουν υπό συζήτηση.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΜΑΔΩΝ/ ΑΤΟΜΩΝ

Οι ομάδες δράσης της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας δεν είναι υποχρεωμένες να γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν υφίσταται τέτοια αναγκαιότητα διότι αλλιώς θα ρισκάραμε να εκτεθούμε στην καταστολή, σε ατομικούς ηγεμονισμούς και στη γραφειοκρατικοποίηση. Η επικοινωνία μεταξύ ομάδων/ατόμων πραγματοποιείται κυρίως μέσω των ίδιων των δράσεων και μέσω των επικοινωνιακών μέσων του κινήματος, χωρίς την ανάγκη της αμοιβαίας γνωριμίας (απόσπασμα από την ανάληψη ευθύνης για την απόπειρα κατά του Prodi, προέδρου τότε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 21 Δεκεμβρίου 2003, απόσπασμα από το Il dito e la luna. Σελ. 15-16).

Αυτή η συμφωνία αμοιβαίας υποστήριξης παρακάμπτει εκ των πραγμάτων τη συνέλευση, τους αρχηγούς της, τους ειδικούς του λόγου, της πολιτικής και τους αυταρχικούς μηχανισμούς που ενεργοποιούνται ακόμα και σε αναρχικά πλαίσια, όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε όργανο λήψης αποφάσεων.

Εκείνο το οποίο η μαύρη διεθνής θα πρεπε να κάνει τα επόμενα χρόνια είναι να ξαναδέσει εκείνο το “μαύρο νήμα” που είχε σπάσει εδώ και καιρό. Ένα νήμα που συνδέει τον αναρχισμό του χθες που ασκούσε την “προπαγάνδα της πράξης”, δημιούργημα του Διεθνούς Συνεδρίου στο Λονδίνο το 1881, με την αναρχία της πράξης του σήμερα, άτυπη, αντι-οργανωτική, μηδενιστική, αντί-πολιτισμική, αντικοινωνική. Ο Nicola κι εγώ, τα μόνα μέλη του “πυρήνα Όλγα”, δεν γνωρίζουμε προσωπικά τους υπόλοιπους αδερφούς και αδερφές της Fai· να τους γνωρίζαμε, θα σήμαινε πως τους βλέπουμε κλεισμένους μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός κελιού.

Πειστήκαμε για τη χρησιμότητα της Fai-Fri χάρη στα λόγια (προκηρύξεις) και στις ενέργειες των αδερφών που προηγήθηκαν. Τα λόγια τους που επιβεβαιώνονταν πάντα από πράξεις, μας χάρισαν την απαραίτητη σταθερότητα χωρίς την οποία ένα οποιοδήποτε πλάνο καταλήγει, στην εποχή της φαινομενικότητας, να είναι μόνο άχρηστες, στείρες λέξεις στον άνεμο.

Χρειαζόμασταν μια πυξίδα για να προσανατολιστούμε, ένα εργαλείο για να αναγνωρίσουμε και να ξεμπροστιάσουμε εκείνους που μέσα από την αναρχία έφτιαξαν ένα γυμναστήριο για βερμπαλιστές, ένα φίλτρο για να διαχωρίσουμε τις κενές λέξεις από εκείνες που κουβαλάνε την πραγματικότητα. Βρήκαμε σε αυτή τη “νέα αναρχία”, στις προκηρύξεις της και στις επαναστατικές εκστρατείες που ακολούθησαν, μια προοπτική πραγματικής επίθεσης η οποία διευρύνει τις καταστροφικές δυνατότητές μας, διασφαλίζει την αυτονομία μας ως εξεγερμένες και αναρχικές ατομικότητες και μας δίνει τη δυνατότητα να συνεργαστούμε, να χτυπήσουμε μαζί, δίχως να γνωριζόμαστε άμεσα.

Κανένας τύπος συντονισμού δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο όραμά μας. Ο “συντονισμός” θα προϋπέθετε απαραίτητα τη γνωριμία, να οργανώνονται αδερφοί και αδερφές διαφορετικών πυρήνων. Ένας τέτοιος συντονισμός θα σκότωνε την αυτονομία κάθε ομάδας και ατόμου. Η πιο “αποτελεσματική”, προετοιμασμένη, θαρραλέα, χαρισματική ομάδα αναπόφευκτα θα επικρατούσε, αναπαράγοντας τους ίδιους δηλητηριώδεις μηχανισμούς της συνέλευσης, μακροπρόθεσμα θα παρουσιάζονταν πάλι ηγέτες, ιδεολόγοι, χαρισματικοί αρχηγοί, θα κατευθυνόμασταν προς την οργάνωση: τον ίδιο τον θάνατο της ελευθερίας.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ακόμα και σε μια ομάδα ιδεολογικής συγγένειας, σε έναν πυρήνα Fai θα μπορούσε να κρυφτεί ένας χαρισματικός ηγέτης, ένας “αρχηγός”. Στην περίπτωσή μας όμως, η ζημιά θα περιοριζόταν αφού μεταξύ πυρήνων δεν υπάρχει άμεση γνωριμία. Η γάγγραινα δεν θα μπορούσε να επεκταθεί. Το να είμαστε αντι-οργανωτικοί μας διαφυλάσσει από αυτόν τον κίνδυνο.

Για αυτό το λόγο χρειάζεται να βασιστούμε στις “επαναστατικές εκστρατείες” που αποκλείουν την πιθανότητα να γνωρίζονται μεταξύ τους ομάδες και άτομα, σβήνοντας έτσι κάθε ίχνος οργάνωσης. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέονται οι εκστρατείες με τον συντονισμό, αυτό είναι το άτυπο, αυτή είναι η ουσία -κατά τη γνώμη μου- του λειτουργικού μας σχεδίου. Ας είναι σαφές πως όταν μιλάω για ομάδα συγγένειας ή πυρήνα δράσης, αναφέρομαι είτε σε ένα μόνο άτομο είτε σε μια πολυάριθμη ομάδα συγγένειας. Δεν χρειάζεται να θέσουμε ζητήματα αριθμών.

Είναι ξεκάθαρο πως κάθε ενέργεια ξεχωριστά σχεδιάζεται μεταξύ των διαφόρων μελών της ομάδας, σε αυτή την περίπτωση λοιπόν δεν γίνεται να μιλάμε για συντονισμό, το κάθε πλάνο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επεκτείνεται στις άλλες ομάδες Fai-Fri.

Εκτός της ίδιας της ομάδας, η επικοινωνία πρέπει να “περιορίζεται” μόνο μέσω των “επαναστατικών εκστρατειών” και των ακόλουθων ενεργειών. Οι γνώσεις μας σχετικά με τη Fai-Fri πρέπει πάντα να παραμένουν σημαντικά περιορισμένες στους δικούς μας ιδεολογικά συγγενείς.

Σχετικά με τη Fai-Fri πρέπει να γνωρίζουμε μόνο τα ίχνη, τις γρατζουνιές, τις πληγές που επιφέρουν στην εξουσία. Θα ήταν θανατηφόρο να δημιουργήσουμε κάτι μονολιθικό ή δομημένο, καθένας από εμάς πρέπει να αποφύγει παρανοήσεις ή φαντασιώσεις περί ηγεμονίας.

Η οργάνωση θα περιόριζε σημαντικά τις προοπτικές μας, αντιστρέφοντας την πορεία από το ποιοτικό στο ποσοτικό. Με τη δράση του ενός, η θέληση του άλλου ενισχύεται παρέχοντας έμπνευση. Οι εκστρατείες διαχέονται διακεκομμένα.

Χίλια κεφάλια λυσσομανούν ενάντια στην εξουσία, είναι αδύνατο να τα κόψουν όλα. Είναι ακριβώς αυτές οι ενέργειες συνοδευόμενες από λόγια (προκηρύξεις) που μας επιτρέπουν με σιγουριά να αποκλείσουμε τους θεωρητικούς, τους γνήσιους εραστές του λόγου, δίνοντάς μας την πιθανότητα να συνδεθούμε μόνο με όποιον ζει στον αληθινό κόσμο λερώνοντας τα χέρια του, ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή.

Εκείνα τα λόγια είναι τα μόνα που μετράνε πραγματικά, τα μόνα που μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε, να εξελιχθούμε. Οι επαναστατικές εκστρατείες είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να χτυπήσουμε, για να πληγώσουμε εκεί που πονάει περισσότερο.

Δίνοντάς μας την ευκαιρία να εξαπλωθούμε στον κόσμο, σαν ιός κομιστής της εξέγερσης και της αναρχίας.

ΣΠΦ: Πες μας κάποια πράγματα για την τωρινή σου κατάσταση, ώστε να γνωριστούμε.

Alfredo: Δεν υπάρχουν πολλά να πω, συλληφθήκαμε για τους πυροβολισμούς στα γόνατα (kneecapping) του Adinolfi, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας Ansaldo Nucleare. Λόγω απειρίας κάναμε λάθη που μας κόστισαν τη σύλληψη: δεν καλύψαμε την πινακίδα της μοτοσικλέτας που χρησιμοποιήσαμε για τη δράση, την παρκάραμε πολύ κοντά στο σημείο της ενέδρας και κυρίως δεν αντιληφθήκαμε μια κάμερα σε ένα μπαρ, μέγιστο λάθος που σήμερα πληρώνουμε. Αναλάβαμε την ευθύνη για τη δράση μας ως πυρήνας “Olga Fai-Fri “. Εγώ καταδικάστηκα σε 10 χρόνια και 8 μήνες, ο Nicola σε 9 χρόνια και 4 μήνες. Τους επόμενους μήνες θα έχουμε μια επιπλέον δίκη για σύσταση οργάνωσης για ανατρεπτικές δράσεις. Αυτή είναι στο περίπου η τωρινή μας δικονομική κατάσταση.

ΣΠΦ: Οι φυλακισμένοι αναρχικοί και η φυλακή. Πως είναι οι συνθήκες στις ειδικές πτέρυγες που βρίσκεστε, πώς σας συμπεριφέρονται οι δεσμοφύλακες και ποιες είναι οι σχέσεις σας με τους άλλους φυλακισμένους;

Alfredo: Στην Ιταλία μέσω των φυλακών υψίστης ασφαλείας, που περιλαμβάνουν πολλούς περιορισμούς, το δημοκρατικό κράτος θέλει να μας απομονώσει, εξορίζοντάς μας σε τμήματα εντελώς ξεχωριστά από το γενικό περιβάλλον της φυλακής. Είναι αδύνατη οποιαδήποτε επαφή με τους υπόλοιπους κρατούμενους, δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε έξω, μόνο 2 ώρες σε ένα μικρό τσιμεντένιο προαύλιο. Η λογοκρισία για μένα και τον Nicola ανέκαθεν ανανεωνόταν, έτσι λοιπόν με καθυστέρηση και δυσκολία λαμβάνουμε αλληλογραφία και εφημερίδες, τα πράγματα που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμάς κατάσχονται στην είσοδο και την έξοδο. Αυτή τη στιγμή είμαστε κλεισμένοι σε μια πτέρυγα AS2, υψηλής επιτήρησης ειδική για αναρχικούς κρατούμενους. Η “σχέση” μας με τους δεσμοφύλακες είναι εκείνη της αμοιβαίας αδιαφορίας και της φυσικής εχθρότητας.

Τι άλλο να πει κανείς, κατά τη γνώμη μου οι “πολιτισμένες” διαμαρτυρίες έξω και μέσα στη φυλακή είναι άχρηστες, οι συνθήκες “διαβίωσης” μέσα είναι απλά ζήτημα σχέσεων εξουσίας. Από τη φυλακή πρέπει να βγαίνουμε, είναι στο χέρι όσων βρίσκονται μέσα να το συνειδητοποιήσουν…

ΣΠΦ: Η αναρχία για εμάς δεν είναι κόμμα, δεν έχει κεντρικές επιτροπές, αλλά ένα ρεύμα πράξεων, ιδεών, θέσεων, αξιών. Ποιες είναι οι τάσεις του αναρχικού κινήματος στην Ιταλία τώρα, ποια τα χαρακτηριστικά τους, οι αντιφάσεις τους, οι δραστηριότητές τους;

Alfredo: Αυτή είναι μια σημαντική ερώτηση που χρήζει ολοκληρωμένης απάντησης.

Παρακολουθώ το αναρχικό κίνημα από τα τέλη της δεκαετίας του 80.

Τα τελευταία 20 χρόνια πολλά πράγματα άλλαξαν, πολλές σχέσεις μεταξύ συντρόφων/ισσών χάλασαν, πολλοί μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν ακόμα και αρνητικοί , αποδίδοντας κάποιες φορές χείριστους καρπούς και ενισχύοντας συμπεριφορές ηγετικές και πολιτικές, αλλά και νέες προοπτικές· μια νέα γενιά που μακριά από συνελεύσεις, μακριά από τους μηχανισμούς της πολιτικής ύψωσε τη φωνή της.

Για να απαντήσω στην ερώτησή σας σχετικά με την κατάσταση του ιταλικού αναρχικού κινήματος σήμερα, χρειάζεται να κάνω ένα βήμα πίσω. Συχνά επικρατεί η άποψη πως ο εξεγερσιακός αναρχισμός είναι ένα σύνολο φτιαγμένο από έννοιες και θεωρίες, σταθερές στο χρόνο, στην “ιδεολογική” τους ακαμψία.

Μια ιδεολογία ακόμα και με δικό της υπέρτατο ηγέτη (πράγμα παράλογο) και δικά της δόγματα.

Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Οι γυναίκες και οι άντρες μέσω των ενεργειών τους διαμορφώνουν τις ιδέες. Δεν είναι εκείνοι οι τρεις ή τέσσερις γνωστοί σύντροφοι/ισσες με τα βιβλία τους και τα άρθρα τους που χαράζουν τον δρόμο -πόσω μάλλον οι μακρές και μάταιες συνελεύσεις, μα είναι εκείνοι οι άγνωστοι σύντροφοι/ισσες που με την πρακτική των ενεργειών τους, μας ωθούν προς τα εμπρός οδηγώντας μας στη ζωή.

Ήταν μέσα ακριβώς από αυτή την πρακτική που στο τέλος του ΄90 οι ομάδες που προηγήθηκαν -Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική), Ταξιαρχία 20 Ιούλη, Πυρήνες Ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος και τα Κελιά τους (CCCCC), Διεθνής Αλληλεγγύη- αμφισβήτησαν δύο παγιωμένα δόγματα του λεγόμενου “εξεγερσιακού αναρχισμού”, την ανωνυμία των δράσεων και την υπεροχή της συνέλευσης που είχε μετατραπεί σε όργανο λήψης αποφάσεων. Δύο σταθερά σημεία που οδηγούσαν με τρόπο αμείλικτο σε μία θανατηφόρα αδράνεια. Δίνοντας συνέχεια και φωνή στην ίδια την πρακτική μέσω προκηρύξεων, αποτινάσσοντας τα δεσμά των συνελεύσεων και μη θέτοντας πια περιορισμούς σχετικά με τη δυνατότητα κατανόησης από το “πλήθος” και το υπόλοιπο του “κινήματος”, η αναρχία άρχισε ξανά να τρομάζει.

Με συνεχείς βόμβες και προκηρύξεις αυτές οι ομάδες κατέρριψαν το δόγμα της ανωνυμίας των ενεργειών, σπάζοντας τη σιωπή που μας είχε τυλίξει μετά το κύμα καταστολής για την υπόθεση Marini και εμποδίζοντας σημαντικά εκείνους τους μηχανισμούς που μας έσερναν προς έναν cittadinismo* ο οποίος απειλούσε να εξαλείψει κάθε βίαιη προσδοκία.

Μετά την εμφάνιση αυτών των ομάδων ο όρος “εξεγερσιακός” έλαβε μια αρνητική χροιά για πολλούς αναρχικούς, κυρίως όταν οι δημοσιογράφοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν ως συνώνυμο της “τρομοκρατίας”.

Σε αυτό το σημείο πολλοί οπισθοχώρησαν, υποστηρίζοντας πως κάποιες “θεαματικές” απόπειρες και οι σχετικές προκηρύξεις απομάκρυναν τον κόσμο. Για να κατανοήσουμε τις ρήξεις στο εσωτερικό του αναρχισμού της πράξης σήμερα στην Ιταλία, χρειάζεται να γυρίσουμε στις απαρχές του αγώνα στη Val Susa ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας: το 1998 μετά τους τραγικούς θανάτους των Baleno και Sole πολλοί επικαλέστηκαν τη δημοκρατική νομιμότητα, μια “σωστή” δικαιοσύνη, μια δίκαιη δίκη· όχι μόνο οι εκλεκτοί αντιπρόσωποι του δημοκρατικού “ριζοσπαστισμού” αλλά και μέρος του αναρχικού κινήματος.

Ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών αφιερώθηκε σε μια σταυροφορία αθωοποίησης στα όρια της διαβολής. Η Sole και ο Baleno παρουσιάστηκαν σαν δύο αθώα θύματα, δύο αφελείς άμοιροι που παρασύρθηκαν από μια ιστορία που τους ξεπερνούσε.

Μετά την αποστολή μιας δεκάδας παγιδευμένων δεμάτων σε ορισμένους από τους υπεύθυνους για το θάνατο των συντρόφων (δράσεις για τις οποίες δεν ανέλαβε κανείς την ευθύνη) το αναρχικό κίνημα σχεδόν στο σύνολό του, φοβούμενο μελλοντικά κύματα καταστολής, αποστασιοποιήθηκε από αυτές τις πρακτικές, θεωρώντας τες στην καλύτερη των περιπτώσεων μη “αντάξιες” αναρχικών, στη χειρότερη των περιπτώσεων ως κανονική αστυνομική προβοκάτσια.

Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, που ασφαλώς και προσελκύουν την προσοχή των δικαστικών αρχών τα χρόνια που θα έρθουν.

Από τότε η συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων “εξεγερσιακών” παρασύρθηκε από μια τόσο ανεξέλεγκτη όσο και αυτοκτονική τάση συναίνεσης, διεξάγοντας έναν αδυσώπητο αγώνα δρόμου προς την κοινωνία των πολιτών. Καταδιώκοντας τη χίμαιρα του κοινωνικού/λαϊκού αγώνα όπου κι αν εμφανιζόταν, αναπηδώντας σαν τρελαμένες σβούρες από την CIE ( ΣτΜ: CIE, centri di identificazione ed espulsione, κέντρα κράτησης μεταναστών) μέχρι τη Val Susa (Στ.Μ: αγώνας NoTav ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας στην κοιλάδα Val Susa), τις καταλήψεις, τον αγώνα των κρατουμένων, μετριάζοντας όλο και περισσότερο τα δικά τους σχέδια έτσι ώστε να φανούν έμπιστοι, αξιόπιστοι, ρεαλιστές, πλησιάζοντας όλο και πιο επικίνδυνα στον cittadinismo.

Ένα μικρό μέρος από αυτούς, χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησε την άσχημη πολιτική τροπή που οι κοινωνικοί αγώνες σταδιακά έπαιρναν· κλείστηκαν στον κλασσικό γυάλινο πύργο τους, δογματίζοντας σαν ποντίφικες ενάντια στους πάντες και στα πάντα, βυθισμένοι μέχρι το λαιμό σε έναν απελπισμένο πρακτικό μηδενισμό. (ΣτΜ: nullismo=μηδενισμός, εδώ ο όρος χρησιμοποιείται ως η ανικανότητα δράσης, πραγμάτωσης ενός στόχου, ειδικά στον κοινωνικό τομέα).

Αντίθετα άλλοι πειραματίστηκαν δίχως όρια με κάθε ζωτική τους δυνατότητα, αδιαφορώντας για τους μέγιστους θεωρητικούς και για τα υπέρτατα συστήματα. Οι πιο “διαυγείς” επίδοξοι κοινωνιστές, τουλάχιστον αρχικά, προσπάθησαν να αναπαράξουν στη Val Susa την εμπειρία του ’80 ενάντια στην εγκατάσταση των πυραύλων στο Comiso. Εμπειρία που ακόμα και σήμερα εκθειάζεται ως ρεαλιστικό παράδειγμα μεθοδολογίας εξεγερσιακής παρέμβασης στην περιοχή.

Στο Comiso το πλαίσιο δράσης, αν και επικρίθηκε για το πολιτικό-προσχηματικό του περιεχόμενο, στην πραγματικότητα είχε εξεγερσιακή προοπτική. Ο ενδιάμεσος αγώνας, η εκδίωξη των αμερικανών και των πυραύλων τους, έπρεπε να λειτουργήσει ως έναυσμα για μια γενικευμένη εξέγερση στην καρδιά της Σικελίας, όπως στην κλασσική περίπτωση της Banda del Matese.**

Λαϊκές πλασματικές συμμαχίες αποτελούμενες από μεμονωμένους συντρόφους/ισσες, λαϊκίστικες παρεμβάσεις για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να τον ωθήσουν στην εξέγερση, παράλογες ομιλίες στον πληθυσμό σχετικά με πιθανούς βιασμούς από αμερικάνους στρατιώτες προσπάθησαν να υποκινήσουν τον φαλλοκρατισμό του Ιταλού πατριώτη, μετατρέποντας την παρέμβαση σε ένα φαινόμενο καθαρά πολιτικό, άκρως αξιοκατάκριτο κατά τη δική μου άποψη, αλλά πάντα, ομολογουμένως, στα πλαίσια μιας εξεγερσιακής οπτικής.

Στη Val Susa τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, από την αρχή ο στόχος της εξέγερσης γρήγορα αντικαταστάθηκε από τον απλό αγώνα για τα τρένα Tav. Ο ενδιάμεσος αγώνας υπερίσχυσε, περνώντας από το ποιοτικό στο ποσοτικό, με την καταμέτρηση των διαδηλωτών στα οδοφράγματα, με τη μάχη στο πλευρό των κατοίκων των Άλπεων, αστυφυλάκων, δημάρχων, πολιτικών κομμάτων, χάνοντας από τα μάτια τον τελικό στόχο: την καταστροφή του υπάρχοντος.

Η εξεγερσιακή προοπτική μετατράπηκε σε μια πιο μετριοπαθή, πολιτική βελτίωση του υπάρχοντος. Για πολλοστή φορά ο “ρεαλισμός” είχε ακυρώσει τη ζωτική δυναμική του αναρχισμού.

Προσωπικά δεν κατακρίνω a priori, “ιδεολογικά” τους λεγόμενους ενδιάμεσους αγώνες, εκείνο που κατακρίνω είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι παρεμβάσεις, το να συμπεριφέρεσαι ως “αρμόδιος” προσδίδοντας περιορισμούς στην ίδια τη δράση· αναπόφευκτα ρισκάρεις να μετατραπείς σε εμπροσθοφυλακή.

Δεν κάνεις πλέον αυτό που θεωρείς σωστό αλλά αυτό που θα μπορούσε να ωθήσει τον κόσμο με το μέρος σου, κάνεις πολιτική. Από τη στιγμή που αυτοπεριορίζεσαι από το φόβο να μη γίνεις αντιληπτός είσαι ήδη εκ των πραγμάτων πολιτικό υποκείμενο, γίνεσαι μέρος του προβλήματος, μία από τις πολλές μορφές καρκίνου που μολύνουν την ύπαρξή μας. Δεν πρέπει ποτέ να μετριάζουμε τα ίδια μας τα λόγια και τις ενέργειές μας προκειμένου να γίνουμε εύπεπτοι στον λαό, στο πλήθος· αλλιώς διακινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε από τον “ενδιάμεσο” στόχο που θέλουμε να επιτύχουμε.

Διαβάζοντας σήμερα τις παλιές προκηρύξεις των ομάδων που μετά το 2000 θα δώσουν ζωή στη Fai, συνειδητοποίησα πως με τις δράσεις τους παρενέβησαν αρκετές φορές στους ενδιάμεσους αγώνες, προσπαθώντας να πετύχουν επιμέρους στόχους: κατάργηση του FIES (ΣτΜ: FIES, Ficheros de Internos de Especial Seguimiento, καθεστώς στην Ισπανία για την κράτηση φυλακισμένων σε συνθήκες άκρας απομόνωσης), CΙΕ κλπ. Μη στοχεύοντας σε μια γενικευμένη συναίνεση, σε μια ποσοτική ανέλιξη. Αποβλέποντας πάντα σε μια ποιοτική ανάπτυξη της δράσης, μεγαλύτερη καταστροφικότητα, μεγαλύτερη αναπαραγωγιμότητα.

Η ποιότητα ζωής ενός αναρχικού είναι ευθέως ανάλογη της πραγματικής βλάβης που επιφέρει στο θανατηφόρο σύστημα που τον καταπιέζει. Όσο λιγότερο αποδέχεται συμβιβασμούς, τόσο πιο δυνατά και διαυγή γίνονται τα αισθήματά του, τα πάθη του, πιο λαμπερό το μίσος του, πάντα αιχμηρό σαν ξυράφι.

Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των αναρχικών ενεργεί σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα, πολλές δράσεις δεν εφαρμόζονται στην πράξη μόνο και μόνο λόγω του φόβου των συνεπειών.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η χειρότερη κατάληξη για έναν αναρχικό δεν είναι ο θάνατος ή η φυλακή, αλλά το να ενδώσει στον φόβο, στην παραίτηση.

Οι δράσεις και τα κείμενα της μαύρης διεθνούς καθιστούν σαφή σε όλους, την ολική απόρριψη αυτής της παραίτησης, την ισχυρή ζωτικότητα, την ενέργεια ενός κινήματος το οποίο μετατρέπει την ποιότητα της ζωής, το αίσθημα της κοινότητας και της αλληλεγγύης, τον συνεχή αγώνα σε κέντρο της ίδιας της ύπαρξής του.

Ο θάνατος, η φυλακή έκαναν ήδη την εμφάνισή τους σε αυτό το μονοπάτι όμως δεν μας νίκησαν. Δύναμή μας είναι η πλήρης συνείδηση αυτού που είμαστε, πλήρης συνείδηση πως, αφού νικηθεί ο φόβος, μια ζωή γεμάτη την οποία αξίζει κανείς να ζει ξεδιπλώνεται μπροστά μας, για όσο κι αν διαρκέσει, άλλωστε είναι η ένταση που μετράει.

Επιστρέφοντας στην αρχική σας ερώτηση σχετικά με τις τάσεις, τα χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις του αναρχικού κινήματος στην Ιταλία σήμερα, πρέπει να πω ότι εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή η διαφωνία σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να χρησιμοποιούνται αρκτικόλεξα και προκηρύξεις.

Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν θα προσέγγιζα το θέμα “ιδεολογικά”, δεν έχω τίποτα ενάντια στις ενέργειες που δεν συνοδεύονται από προκηρύξεις, απλά κατά την άποψή μου τείνουν να χάνονται, δεν ευνοούν το άνοιγμα συζητήσεων , έχουν μια δυναμική αναπαραγωγιμότητας ελάχιστη.

Για αυτό το λόγο οικειοποιήθηκα τη μεθοδολογία της Fai-Fri.

Αντιθέτως εδώ σε εμάς, οι “εξεγερσιακοί” προσεγγίζουν το θέμα “ιδεολογικά”.

Όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη με αρκτικόλεξο είναι εχθρός άξιος συκοφάντησης. Όποιος τους γνωρίζει, ξέρει πολύ καλά την αιτία αυτής της μισαλλοδοξίας, η επικοινωνία μέσω προκηρύξεων θέτει ξεκάθαρα σε κίνδυνο την “εξουσία” τους, τη θεωρητική τους ηγεμονία. Οι ενέργειες που συνοδεύονται από προκηρύξεις αποκαλύπτουν τον πρακτικό μηδενισμό τους.

Πίσω η αποτυχία ενός κλασσικού εξεγερσιακού σχεδίου που δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, μπροστά εμβριθείς αναλύσεις ή κάπως έτσι. Ως αντίδραση σε μια πραγματικότητα που τους συνθλίβει, ο πανικός, η οργή και το μίσος αντικαθιστούν κάθε τι που κινείται έξω από τα άκαμπτα, ολέθρια σχέδιά τους.

Η κύρια συνιστώσα του αναρχισμού της πράξης εδώ στην Ιταλία, αποτελείται από εκείνους τους εξεγερμένους που αγκάλιασαν με αναμφίβολο ενθουσιασμό και αυτοθυσία την κοινωνική τάση.

Ενίοτε “λερώνουν” τα χέρια τους με δράσεις όμως πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία των πολιτών, πάντα υπολογίζοντας πολιτικά και με προσοχή τις κινήσεις τους. Ξεκινώντας από ένα “κλασσικό” εξεγερσιακό σχέδιο έφτασαν σήμερα στον επαναστατικό “cittadinismo”, θαύματα του πολιτικού ρεαλισμού.

Ακόμα μερικά χρόνια και θα δυσκολευόμαστε να τους ξεχωρίζουμε από τους αγωνιστές της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας, από τους οποίους ολοένα και πιο συχνά συνοδεύονται σε διαδηλώσεις, πορείες και συγκεντρώσεις. Υμνώντας συχνά αδύνατες ελεύθερες Δημοκρατίες, κάνουν δυο βήματα εμπρός, δυο βήματα πίσω, παραμένοντας στην ουσία στάσιμοι όμως πάντα με καλή, συμπαθητική παρέα.

Ο παρείσακτος, η λεγόμενη “τρελαμένη μεταβλητή” του αναρχισμού της πράξης στην Ιταλία είναι η άτυπη Fai και πριν ακόμα, όλες εκείνες οι ομάδες που τη δημιούργησαν: Μητροπολιτικοί Πυρήνες (Cellule metropolitane), Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία (Rivolta anonima terribile), Επαναστατικός Πυρήνας Fantazzini (Nucleo rivoluzionario Fantazzini), Πυρήνες ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τα κελιά τους (Cellule contro il capitale – il carcere e i suoi carcerieri – le sue celle), Διεθνής Αλληλεγγύη (Solidarietà internazionale), Αδερφές στα όπλα (Sorelle in armi), Πυρήνας Mauricio Morales (nucleo Mauricio Morales), Ταξιαρχία 20 Ιούλη (Brigata 20 luglio), Ένοπλοι Πυρήνες για τη Διεθνή Αλληλεγγύη (Cellule armate per la solidarietà internazionale), Ζωική Ανταρσία (Rivolta animale), Επαναστατικός Πυρήνας Λάμπρος Φούντας (Cellula rivoluzionaria Lambros Fountas), Πυρήνας Damiano Bolano (Cellula Damiano Bolano), Αντιπολιτισμικές Ανατρεπτικές Ατομικότητες (Individualità sovversive anticivilizzazione), Συνωμοσία Μαύρης Φωτιάς (Cospirazione Fuoco nero) και ο Nicola κι εγώ του πυρήνα Όλγα (nucleo Olga).

Περισσότερες από εκατό δράσεις διασκορπισμένες σε διάστημα 20 χρόνων. Εκείνα τα χρόνια ως θεατής παρακολούθησα τον πανικό των αναρχικών κάθε “ρεύματος”. Των τρομοκρατημένων από την καταστολή και από την ομοιότητα του αρκτικόλεξου της ομοσπονδίας τους. Των μπερδεμένων (όπως ήμουν κι εγώ) που δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε, για ποιο λόγο τέτοιος αναβρασμός. Σαν αντίδραση οι πιο αισχρές κατηγορίες άρχισαν να πέφτουν βροχή: μυστικές υπηρεσίες, απολυταρχισμός. Οι πιο πονηροί αγνόησαν το φαινόμενο ελπίζοντας σε μια γρήγορη εξαφάνισή του, αλλά όταν ο ιός Fai-Fri, χάρη σε σας ΣΠΦ, άρχισε να εξαπλώνεται παγκοσμίως, ποτάμια λέξεων άρχισαν και συνεχίζουν να συρρέουν από “ανώνυμους” λογοκριτές της ορθοδοξίας: “Archipelago”, ” Lettera alla galassia anarchica” (ΣτΜ: κείμενα κριτικής ιταλών αναρχικών υποστηρικτών της ανωνυμίας των δράσεων προς τη Fai-Fri), ποτάμια λέξεων που δεν ακολουθούνται ποτέ από πράξεις, τουλάχιστον όχι εδώ στην Ιταλία.

ΣΠΦ: Στα γραπτά σου όταν μιλάς για την εξουσία, αναφέρεσαι αποκλειστικά στην εξουσία του κράτους ή και στη διάχυτη εξουσία μέσα στην κοινωνία και τις δομές της;

Alfredo: Όταν μιλάω για εξουσία αναφέρομαι σε όλες τις πτυχές της, τις πιο φανερές αλλά και τις πιο ύπουλες, τις πιο κρυφές. Η εξουσία διεισδύει παντού, στις σχέσεις μεταξύ συντρόφων/ισσών, στους έρωτές μας, στις σχέσεις μας συναισθηματικές και φιλικές. Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι είναι ζωτικής σημασίας να αναζητήσουμε ένα νέο τρόπο για να κάνουμε σχέδια, να ζούμε τα πάθη μας, να αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, να βελτιώσουμε την ποιότητα των ενεργειών μας, της ζωής μας, του εξεγερσιακού μας είναι πρωτίστως.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η κοινωνία μπορεί να υφίσταται μόνο υπό τη σκιά κυρίαρχων και κυριαρχούμενων. Ή μάλλον καλύτερα μεταξύ κυρίαρχων και όσων αφήνονται στην κυριαρχία άλλων.

Σίγουρα οι ευθύνες βαραίνουν αμφότερες τις πλευρές· και τα δύο αυτά κοινωνικά υποκείμενα συμβάλλουν στον περιορισμό της ελευθερίας μου, της ευτυχίας μου. Ο δημοκρατικός πολίτης σαν καλός σκλάβος φοβάται και σέβεται την εξουσία, εκλιπαρεί για την προσοχή της, σφίγγει τις αλυσίδες που δένουν τους καρπούς του. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, υπάρχει διαβάθμιση.

Μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας που κατέχουν θέσεις εξουσίας, ενός πλούσιου, ενός διευθυντή, ενός βιομήχανου, ενός πολιτικού, ενός επιστήμονα, ενός τεχνοκράτη και ενός “απλού” πολίτη, υπαλλήλου, εργάτη που υποστηρίζει μόνο και μόνο με τον ήσυχο τρόπο ζωής του,με την ίδια του τη συναίνεση, με την ψήφο του, το status quo, εγώ χτυπάω χωρίς δισταγμό τους πρώτους.

Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την περιφρόνηση που αισθάνομαι για την “εθελοδουλεία”, για όσους παραιτούνται· αν ο “καλός” πολίτης έμπαινε ανάμεσα σε μένα και την ελευθερία μου δεν θα δίσταζα να πράξω αναλόγως.

Από τη μικρή μου εμπειρία μπορώ να πω ότι ο κόσμος, ο λαός, οι περιθωριοποιημένοι, οι καταπιεσμένοι, είναι πολύ καλύτερα από ότι μας δείχνουν τα “ιδεολογικά” μας γυαλιά.

Δεν αγωνίζομαι για όσους παραιτούνται αλλά για τη δική μου ελευθερία, για τη δική μου ευτυχία.

Μοναδικό πιθανό σημείο αναφοράς η δική μου “κοινότητα”. Η δική μου αντίληψη περί “κοινότητας” και η ευρεία, αυταρχική, αφηρημένη έννοια της “κοινωνίας” βρίσκονται στον αντίποδα.

Το να συμμετέχω σε μια “κοινότητα” μηδενιστική, αναρχική, αντι-πολιτισμική, εντελώς διαφορετική, σε συνεχή μάχη ενάντια στο υπάρχον, με αναγκάζει να κηρύσσω κάθε μέρα πόλεμο στην “κοινωνία”.

Δεν θέλω να κερδίσω την εύνοια κανενός αλλά να ενισχύσω μέσω της βίαιης δράσης τους δεσμούς της πραγματικής αλληλεγγύης με τους αδερφούς και τις αδερφές μου.

Η μαύρη διεθνής είναι η δική μου “κοινότητα” διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, συνταξιδιώτες που μοιράζονται την ανάγκη μου για επίθεση χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, μέσα στις διαφορές μας είμαστε ένα, μια γροθιά, ένας γάντζος στο στομάχι της “κοινωνίας” : ” Ένα σχέδιο που συνδυάζει το μυαλό με το συναίσθημα, τον πάγο της στρατηγικής με τη φωτιά της πράξης, το εδώ με το τώρα, την ένταση με τη διάρκεια, με άμεσο στόχο την καταστροφή της κοινωνικής μηχανής και την απελευθέρωση της ζωής μας.” (ΣΠΦ-Να γίνουμε επικίνδυνοι)

Στον αγώνα νέες ιδέες άνθισαν, όπως οι σπόροι στον άνεμο που μεταφέρονται μακριά μέσα από τη φωτιά της δράσης, εμπνεύσεις και στρατηγικές που παλιά θα ήταν αδιανόητες γεννήθηκαν. Σε έναν νεωτερισμό όπου οι όροι κοινωνία και εξουσία φανερώνουν την πλήρη συνωνυμία τους, αισθάνομαι την ανάγκη για νέες έννοιες, νέες λέξεις για τη μετάδοση της δικής μου συνεχούς τάσης προς τη “νέα αναρχία”.

Να χρησιμοποιήσω νέες λέξεις γιατί οι παλιές με στενεύουν. Νέες έννοιες για σχέδια εντελώς διαφορετικά.

Οι ίδιες λέξεις σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη μπορούν να αντιπροσωπεύουν έννοιες πολύ διαφορετικές. Η λεγόμενη “άτυπη οργάνωση” όπως θεωρητικοποιήθηκε τουλάχιστον, μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 70 και αρχών του 80 στην Ιταλία είναι αρκετά απομακρυσμένη από την άτυπη μορφή της Fai-Fri.

Σύμφωνα με τους εξεγερσιακούς ιταλούς, η άτυπη οργάνωση έπρεπε να βασίζεται κυρίως στο εργαλείο της συνέλευσης και στη δημιουργία επιτροπών βάσης και αυτοδιαχειριζόμενων ομοσπονδιών. Όπου οι αναρχικοί σαν μια αληθινή μειονότητα που δρα, αφού θα είχαν συμβάλλει στη δημιουργία τους, μέσω δικτύων, επαφών, ομάδων συγγένειας, θα έπρεπε να κατευθύνουν το “πραγματικό κίνημα” προς εξεγερσιακά ανοίγματα.

Το πεδίο μάχης αυτής της εξεγερσιακής στρατηγικής: ο “ενδιάμεσος αγώνας”.

Τα “σαφή” παραδείγματα είναι πάντα τα ίδια: το προαναφερθέν Comiso και η παράνομη απεργία των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές μεταφορές στο Τορίνο το 1978.

Με σχετική αμηχανία, θυμάμαι, μάρτυρας ενώπιον των δικαστών στη δίκη Marini, να υπεραναλύω στο πλάι ενός συντρόφου, τη διαφορά μεταξύ εξεγερσιακής μεθοδολογίας και της αντίληψης σχετικά με το αντάρτικο σώμα της Επαναστατικής Δράσης (αναρχο-κομμουνιστική ένοπλη οργάνωση της δεκαετίας του ΄70) όλα αυτά για να τονίσω τις διαφορές με τον “lottarmatismo” (ΣτΜ: : τακτική ένοπλης επίθεσης των οργανώσεων του ΄70, που άρχισε να ρέπει προς τον μιλιταρισμό), μικρολογίες ενός “ευγενούς” εξεγερσιακού αναρχισμού τον οποίο δεν αισθάνομαι καθόλου οικείο.

Σήμερα συγκεκριμένες στρατηγικές κάνουν την επανεμφάνισή τους μεταξύ των αναρχικών εδώ στην Ιταλία στα δικαστήρια noTav, με την προσθήκη ενός επικίνδυνου επιστεγάσματος συμπάθειας από μέρους του δημοκρατικού δικαστικού σώματος και των αριστερών διανοούμενων.

Η κοινωνία των πολιτών καλωσορίστηκε με ανοιχτές αγκάλες, για να αντισταθμιστεί ο φόβος που ακολουθεί την καταστολή. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αντικοινωνική, αντι-οργανωτική, νιχιλιστική, καθαρά αναρχική αντίληψη της Fai -Fri.

Γι’ αυτό το λόγο όταν μιλάω για τη Fai δεν αναφέρομαι στην άτυπη οργάνωση, αλλά σε ένα διαφορετικό τρόπο δράσης.

Κάποιες λέξεις έχουν ξεπεραστεί, λέξεις όπως “οργάνωση” προτιμώ να μην τις χρησιμοποιώ διότι δεν μας αντιπροσωπεύουν, διαφέρουν από εμάς. Όπως διαφέρουν από εμάς εξουσία και κοινωνία, με όλο το επιστέγασμα βδελυγμάτων και τερατουργημάτων.

ΣΠΦ: Ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού κινήματος τόσο μέσω της πρακτικής όσο και μέσω της θεωρίας, επιτίθενται στο κράτος και τους θεσμούς, αλλά δεν κάνουν το ίδιο για τον πολιτισμό και την τεχνολογία. Αντιθέτως είναι πολλοί εκείνοι που φαντάζονται αυτοοργανωμένα εργοστάσια και μια “αναρχική κυβέρνηση” μέσα στη ζωή μας. Ποια είναι η δική σου άποψη για την τεχνολογία και τον πολιτισμό;

Alfredo: Ακόμα και σήμερα κυριαρχεί το όραμα του επιστημονικοφανή, θετικιστικού αναρχισμού του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Υπάρχουν ακόμα εκείνοι, εν έτη 2014, που θέτουν το παράλογο “πρόβλημα” του τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα μετά την επανάσταση.

Πως θα διαχειριστούμε την παραγωγή, πως θα αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες ελλείψεις, πως θα αυτοδιαχειριστούμε τα εργοστάσια, πως θα ρυθμίσουμε τις μελλοντικές κοινωνικές σχέσεις. Αν εγώ τοποθετήσω στο κέντρο της δράσης μου την αντίθεση στον πολιτισμό και την τεχνολογία, η έννοια της επανάστασης, όπως γινόταν αντιληπτή πριν έναν αιώνα, ακυρώνεται εκ των πραγμάτων. Το να αμφισβητείς τον πολιτισμό στο σύνολό του, προϋποθέτει μια ολική, αποκαλυπτική, ουτοπική, ανέφικτη καταστροφή.

Η επανάσταση, με τη δική της “απλή”, πραγματοποιήσιμη ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων είναι ελάχιστης σημασίας, ένα άχρηστο καταπραϋντικό, αφού δημιουργεί νέο πολιτισμό. Κηρύσσοντας πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό ικανοποιούμε την ανάγκη να ζούμε όχι εκτός αυτού (είναι αδύνατον, ο πολιτισμός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, τον κουβαλάμε πάντα μέσα μας) αλλά εναντίον του.

Δημιουργώντας κοινότητες σε διαρκή πόλεμο με την κοινωνία, κατασκευάζουμε στιγμές ευτυχίας, ζούμε λάμψεις έντονης χαράς στις ζωές μας. Η επανάσταση είναι ένα εργαλείο ανεπαρκές, με τον πολιτικό, αναμφίβολο “ρεαλισμό” της, ακόμα και στην ελευθεριακή παραλλαγή της, με τις αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητές της, με τη διοίκηση-κυβέρνηση του κόσμου, με την αναπόφευκτη δημιουργία του status-quo: κόβει φτερά, καταστρέφει ελπίδες, δημιουργεί νέες αλυσίδες.

Η εξέγερση, με την ασταμάτητη δύναμη της για ρήξη, με την έλλειψή της σε οράματα, με την ολική άρνηση της πολιτικής: κάνει τις ελπίδες πραγματικότητα, σπάει αλυσίδες. Η εξεγερμένη γυναίκα και ο εξεγερμένος άντρας καταστρέφουν αλυσίδες χωρίς να θέλουν να φτιάξουν άλλες, αρκεί αυτό για να γεμίσει με περιπέτεια και ευτυχία κάθε ύπαρξη.

ΣΠΦ: Τι πιστεύεις για το διεθνές ρεύμα ALF και ELF; Υπάρχουν προοπτικές σύνδεσης με τη Fai;

Alfredo: Για συντρόφους όπως εγώ που βγήκαν μέσα από τους αγώνες του ΄90 στην Ιταλία, η συμβολή των ομάδων δράσης Alf και μετά Elf με το διεθνές ρεύμα τους, όσον αφορά το επαναστατικό, αναρχικό φαντασιακό και τον τρόπο οργάνωσης σε ομάδες συγγένειας, ήταν πολύ σημαντική. Η σχετική με το περιβάλλον και τα ζώα προοπτική τους, άλλαξε την αντίληψη πολλών αναρχικών.

Στην Ιταλία η ροπή τους προς την ομάδα συγγένειας έγινε δεκτή από τους εξεγερσιακούς με ενθουσιασμό, ως σαφές παράδειγμα άτυπης οργάνωσης. Οι πρώτες δράσης Alf στην Ιταλία ήταν στενά συνδεδεμένες με μια αναρχική θεώρηση. Με την πάροδο του χρόνου η αναρχική προοπτική ξεθώριασε.

Η μόνη μου ένσταση σήμερα, αφορά την αντίθεσή τους στο να βλάπτουν ανθρώπους. Αν και γνωρίζω ότι υπήρξαν μεγάλες διαμάχες, αυτή τους τη στάση ειλικρινά δεν μπορώ να την καταλάβω. Κατανοώ και συμφωνώ περισσότερο με τη βία που ασκούν οι μεξικανοί ITS (ΣτΜ: ITS, Individualidades Τendiendo a lo Salvaje, Ατομικότητες που τείνουν προς την Αγριότητα) την αντιπολιτισμική, άγρια, αντι-ιδεολογική τους αντίληψη.

Όσον αφορά τις “συνδέσεις” μεταξύ Fai-Fri και Elf, Alf είναι πέρα από κάθε αμφιβολία γεγονός, το οποίο δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει· αρκεί να διαβάσει τις προκηρύξεις της ρώσικης Elf-Fai-Fri και της μεξικάνικης Alf-Fai. Αν και επαναλαμβάνομαι, δεν μπορώ να μην τονίσω πως η Fai-Fri είναι μια μεθοδολογία, μια μέθοδος· υπογράφοντας με αυτόν τον τρόπο, καλείς άλλες ομάδες Fai-Fri διασκορπισμένες σε όλο τον κόσμο να προσχωρήσουν σε μια πραγματική εκστρατεία μάχης, αυξάνεις τη δύναμή σου, διαχέεις από τη μία στην άλλη μεριά του κόσμου τις ενέργειες. Καθιστάς πιο αποτελεσματική και καταστροφική την ίδια τη δράση.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι αδερφές και οι αδερφοί Alf και Elf που υπέγραψαν ως Fai-Fri εντάχθηκαν σε αυτή τη μεθοδολογία, δίχως να παραιτηθούν με κανένα τρόπο από την ιστορία τους. Δεν παίζουμε Risk, η Fai -Fri δεν είναι μια οργάνωση που αφομοιώνει αρκτικόλεξα διασκορπισμένα ανά τον κόσμο. Συμμετέχεις στη Fai-Fri μόνο τη στιγμή την οποία δρας και χτυπάς αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως Fai, μετά ο καθένας επιστρέφει στα δικά του σχέδια, στη δική του ατομική προοπτική, στο εσωτερικό μια μαύρης διεθνούς που περιλαμβάνει μια πληθώρα πρακτικών, όλες επιθετικές και βίαιες.

Άλλωστε είμαι πεπεισμένος (ίσως και να κάνω λάθος) πως οι αδερφοί και οι αδερφές των Alf και Elf που υπέγραψαν ως Fai, το έκαναν για να τονίσουν την αναρχική τους υπόσταση, τη συνάφεια τους με τα αναρχικά προτάγματα, με εκείνο που εγώ αποκαλώ “νέα αναρχία”, για να αποστασιοποιηθούν από εκείνον τον οικολογισμό που στηρίζει τα πάντα στην ενσυναίσθηση, στον ευσεβισμό.

ΣΠΦ: Αυτή τη στιγμή η Fai είναι ένα διεθνές δίκτυο αναρχικών της πράξης, με δεκάδες πυρήνες σε πολλές χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η αρχή αυτής της περιπέτειας έγινε το 2003 στην Ιταλία με μια ανοιχτή επιστολή προς το αντιεξουσιαστικό κίνημα. Αν θέλεις πες μας συνοπτικά πως βλέπεις την εξέλιξη της Fai και ποια είναι τα σημεία αναφοράς της.

Alfredo: Όταν διάβασα στο μακρινό 2003 την “Ανοιχτή επιστολή στο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα” με την υπογραφή των Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική), Ταξιαρχία 20 Ιούλη, Πυρήνες ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τα κελιά τους (CCCCC), Διεθνής Αλληλεγγύη, εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ.

Πολλοί είδαν σε αυτό το κείμενο μόνο μια επιπόλαια πρόκληση στον παλιό δογματικό αναρχισμό της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας. Ακόμα σήμερα σύντροφοι άξιοι όπως ο Gustavo Rodriguez υποστηρίζουν αυτή την άποψη στα κείμενά τους, παραπληροφορημένοι από ιταλούς αναρχικούς που τίποτα δε γνωρίζουν και που πολλά έκαναν από την πρώτη στιγμή για να εμποδίσουν αυτή τη νέα τάση της αναρχίας.

Ανοίγω μια σύντομη παρένθεση, τα κείμενα του Rodriguez σχετικά με τη μαύρη διεθνή είναι κατά τη γνώμη μου αξιόλογα, μερικές από τις ιδέες τις οποίες αναλύει, πραγματικά ανοίγουν νέες προοπτικές.

Λέγοντας αυτό, εγώ εξαρχής έλαβα σοβαρά υπόψη μου την επιλογή του αρκτικόλεξου Fai, δεν έβλεπα σε αυτό μόνο μια επίθεση στην παλιά “επίσημη” ομοσπονδία, αλλά ένα νέο σχεδιασμό. Αν και τότε ήμουν πολύ μακριά από εκείνη την προοπτική, μπήκα σε εκείνη την αργή διαδικασία που με έφερε το 2012 να δράσω ως πυρήνας Όλγα της Fai -Fri.

Ξαναδιαβάζοντας σήμερα την “Ανοιχτή επιστολή στο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα” συνειδητοποιώ πόση πρόοδος σημειώθηκε, πόσο εξελίχθηκε αυτή η αντίληψη για την αναρχία και πόσο συνεχίζει να εξελίσσεται:

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ διότι αγαπάμε την έννοια της διάχυτης και οριζόντιας διακλάδωσης: ομοσπονδία ομάδων και ατόμων, γυναικών και ανδρών, ελεύθερων και ίσων, ενωμένων από τις πρακτικές επίθεσης στην κυριαρχία, συνειδητοποιημένων για την αξία της αμοιβαίας υποστήριξης και της επαναστατικής αλληλεγγύης ως όργανα απελευθέρωσης. Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδία ως σχέσεις σταθερές στο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα ρευστές, σε διαρκή εξέλιξη χάρη στη μεταφορά ιδεών και πρακτικών από νέες ομάδες και νέα άτομα που θα αποφασίσουν να πάρουν μέρος σε αυτήν. Σκεφτόμαστε μια οργάνωση όχι δημοκρατική: χωρίς συνεδριάσεις, εκπροσώπους, αντιπροσώπους ή επιτροπές, χωρίς όλα αυτά τα όργανα που ευνοούν τη γέννηση αρχηγών, την ανάδυση χαρισματικών ατόμων ή την επιβολή των ειδικών του λόγου. Η επικοινωνία θα βασιστεί στην οριζόντια και ανώνυμη συζήτηση, προϊόν της ίδιας της πρακτικής (ανάληψη ευθύνης των ενεργειών) και της διάδοσης θεωριών μέσω των διαφόρων οργάνων πληροφόρησης του κινήματος. Με λίγα λόγια την κατάργηση των συνελεύσεων και την αντικατάστασή τους από την ανώνυμη-οριζόντια συζήτηση ανάμεσα σε ομάδες και άτομα που θα επικοινωνούν δια μέσω της ίδιας τους της πρακτικής. Η ομοσπονδία είναι η δύναμή μας, η δύναμη ομάδων και ατόμων που θα υποστηρίζονται στην πράξη μέσω μιας συμφωνίας για καλά ορισμένη αμοιβαία υποστήριξη.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ διότι επιθυμούμε την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου για να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο θα “κυριαρχεί” η ελευθερία και η αυτοδιαχείριση, όπου θα είναι εφικτός κάθε είδους κοινωνικός πειραματισμός που δεν θα επιφέρει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και της φύσης από τον άνθρωπο.

Εχθροί κάθε μαρξιστικού καρκίνου, αυτής της γοητευτικής σειρήνας που παρακινεί στην απελευθέρωση των καταπιεσμένων αλλά που στην πραγματικότητα πρόκειται για μια γοητευτική μηχανή που συνθλίβει κάθε δυνατότητα για μια απελευθερωμένη κοινωνία με σκοπό να αντικαταστήσει μια κυριαρχία με μια άλλη.

ΑΤΥΠΗ διότι μη έχοντας έχοντας κανενός είδους πρωτοποριακή αντίληψη και αισθανόμενοι ότι δεν ανήκουμε σε καμία δρώσα διαφωτισμένη μειονότητα, θέλοντας απλά να ζήσουμε τώρα, αμέσως τον δικό μας αναρχισμό, θεωρήσαμε την άτυπη οργάνωση ως τη μοναδική οργανωτική φόρμα που θα μπορέσει να μας προστατεύσει από εξουσιαστικούς και οργανωτικούς μηχανισμούς εξασφαλίζοντας την ανεξαρτησία μας ως άτομα/ομάδες και αφήνοντάς μας κάποια περιθώρια αντίστασης και συνέχειας ενάντια στην εξουσία. Η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, αν και εφαρμόζει την τακτική του ένοπλου αγώνα, αρνείται την αντίληψη που βασίζεται σε μονολιθικές οργανώσεις, δομημένες με τον “κλασσικό” τύπο: βάσεις, κανονικοί-μη κανονικοί, παρανομία, φάλαγγες, διευθύνοντα στελέχη, τεράστιες οικονομικές ανάγκες. Δομές που, κατ’εμάς, είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν από την εξουσία. Είναι αρκετός ένας κλασσικός χαφιές ή ένας προδότης για να πέσει σαν χάρτινο κάστρο ολόκληρη η οργάνωση ή έστω μεγάλο μέρος της. Αντίθετα, σε μια άτυπη οργάνωση, δομημένη από 1000 άτομα ή ομάδες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους (που όμως αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο μέσω των ενεργειών που πραγματοποίησαν και τη συμφωνία αμοιβαίας υποστήριξης που τους ενώνει), ατυχείς περιπτώσεις χαφιεδισμού ή προδοσίας περιορίζονται σε μια μόνο ομάδα χωρίς να επεκτείνονται και στις άλλες. Επιπλέον, όποιος ανήκει στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, είναι ένας αγωνιστής της, με όλες τις συνέπειες που αυτό επιφέρει, μόνο την ειδική στιγμή της δράσης και της προετοιμασίας της. Δεν επενδύει ολόκληρη τη ζωή του και τα σχέδια των συντρόφων του. Αυτό επιτρέπει να μπει στην άκρη κάθε ειδίκευση πάνω στο ένοπλο. Η εξουσία θα βρει μεγάλες δυσκολίες στο να μας καταστρέψει, αφού θα είμαστε καλά ριζωμένοι. (Από την ανάληψη ευθύνης για την απόπειρα κατά του Prodi, πρόεδρος τότε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 21 Δεκεμβρίου 2003, απόσπασμα από το Il dito e la luna. Σελ. 14-15).

Η ζωτική δύναμη της Fai-Fri είναι η διαρκής ανανέωσή της, η διεγερτική εξέλιξή της. Σήμερα η ανάγκη να ξεπεραστούν παλιές έννοιες όπως “οργάνωση”, “απελευθερωμένη κοινωνία”, “επανάσταση” είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Άλλες έννοιες όπως “φεντεραλισμός”, “άτυπο”, “αμοιβαία υποστήριξη”, “οριζόντια-ανώνυμη συζήτηση ανάμεσα σε ομάδες/άτομα μέσω της πρακτικής”, “κατάργηση των συνελεύσεων” διατηρούν την πλήρη ισχύ τους, συνεχίζοντας να αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται ο σχεδιασμός μας.

Οι αναρχικοί της δράσης της Fai από εκείνο το 2003 αφοσιώθηκαν σε νέες προοπτικές, ανέπτυξαν νέους δεσμούς. Αγνοώντας τη μηδενιστική φρενίτιδα των γνήσιων θεωρητικών της εξέγερσης και ενάντια σε κάθε πολιτικό “ρεαλισμό”, κατόρθωσαν έννοιες όπως νιχιλισμός, αντικοινωνικός αγώνας να επανεμφανιστούν πιο ζωηρές από ποτέ.

Ο εγκέφαλος της Fai-Fri είναι αυτή η συνεχής χαοτική συζήτηση γυναικών και ανδρών μέσω των ενεργειών. Νέες λέξεις και προοπτικές θα έρθουν για να περιγράψουν νέα μονοπάτια που σήμερα ούτε καν φανταζόμαστε, λέξεις που με τη σειρά τους θα ξεπεραστούν από ιδέες ακόμα πιο αποτελεσματικές και εκρηκτικές, αφού θα έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.

Ένας συνεχής πειραματισμός εξέγερσης, τίποτα το καθορισμένο, τίποτα το αμετάβλητο στον χρόνο, μοναδικό σταθερό σημείο η ακόρεστη επιθυμία για ελευθερία και ο συνεχής αγώνας για την αναρχία.

O Nicola κι εγώ με την ενέργεια κατά του Adinolfi (αν και καθυστερημένα) προσχωρήσαμε σε αυτόν τον σχεδιασμό, δίνοντας την αντιπολιτισμική και αντιτεχνολογική συνεισφορά μας στη Fai-Fri. Πολύ ενδιαφέρουσες και οι συνεισφορές στην ίδια γραμμή, της αγγλικής Fai, της μεξικάνικης και της χιλιανής. Ωστόσο, λάβετε υπόψη πως οι ειδήσεις που λαμβάνουμε στη φυλακή είναι ελάχιστες και λογοκριμένες, οπότε η γνώση του τι συμβαίνει έξω είναι πολύ περιορισμένη.

Ήταν η δική σας συμβολή, ΣΠΦ, σχετικά με τη διεθνοποίηση της Fai που μετέδωσε αυτή την επιτάχυνση η οποία δημιούργησε παράλληλα την ιδέα της “μαύρης διεθνούς”. Το σημείο αναφοράς της μεθοδολογίας Fai-Fri δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή η “διεθνής”, με το σύνολο των δράσεων που αναλήφθηκαν ή όχι, των συγκρούσεων, των οδοφραγμάτων και των βίαιων επιθέσεων.

Η “νέα” μηδενιστική προοπτική με όλη την αντι-οργανωτική δυναμική της είναι το μεγαλύτερο κέρδος αυτού του διαλόγου μέσω των ενεργειών. Έπειτα, έναν πολύ σημαντικό, ζωτικό ρόλο έχουν εκείνοι που μέσω των ενεργειών, όχι με κουβεντούλες, επικρίνουν τη μεθοδολογία μας, επισημαίνοντας τον κίνδυνο που συνεχώς διατρέχουμε, στο τέλος να απομείνει μόνο ένα αρκτικόλεξο.

Για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο πρέπει να αναπτύξουμε κυρίως τις “επαναστατικές εκστρατείες”, που πολύ συχνά αγνοούνται από τις υπόλοιπες ομάδες Fai-Fri, αντίθετα κάποιες φορές (ελπίζω όλο και συχνότερα) μας εκπλήσσουν, πρώτη απ’ όλες το σχέδιο “Φοίνικας”, που ξεκίνησε στην Ελλάδα και εξαπλώθηκε ευρέως.

ΣΠΦ: Ο αναρχο-μηδενισμός είναι ίσως η πιο συκοφαντημένη τάση της αναρχίας, τόσο από την “επίσημη” αναρχία, όσο και από την κρατική προπαγάνδα. Ποια είναι η γνώμη σου πάνω στον αναρχομηδενισμό και στις κριτικές που λαμβάνει;

Alfredo: ως μηδενισμό αντιλαμβάνομαι τη θέληση του να ζεις αμέσως στο τώρα την αναρχία, αφήνοντας στην άκρη την αναμονή για μια μελλοντική επανάσταση.

Το να ζεις την αναρχία σημαίνει να πολεμάς, να εξοπλίζεσαι, να συγκρούεσαι με το υπάρχον χωρίς να περιμένεις. Μόνο σε αυτή τη διαμάχη μπορείς να γευτείς την πλήρη ευτυχία μαζί με την αναπόσπαστη συνοδεία της από σχέσεις, συνέργειες, αγάπες, φιλίες, μίση.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μένα να ζεις με ικανοποίηση και πληρότητα το τώρα, τη ζωή. Σε αυτόν τον μηδενισμό πραγματοποιείται η δική μου αναρχία, αληθινή, σαφής, σήμερα, αμέσως. Ο μηδενιστής καταστρέφει, δεν οικοδομεί τίποτα, γιατί τίποτα δεν θέλει να οικοδομήσει.

Μια επανάσταση θα δημιουργούσε αναπόφευκτα άλλες αλυσίδες, νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέο πολιτισμό. Ο αντι-πολιτισμικός δεν μπορεί παρά να είναι μηδενιστής, διότι μόνο μέσα από την καταστροφή της κοινωνίας μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η νέα αναρχία.

Να καταστρέψουμε όχι επειδή η θέληση για καταστροφή σημαίνει και θέληση για δημιουργία, αλλά επειδή τίποτα δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε. Να καταστρέψουμε γιατί δεν υπάρχει μέλλον στον πολιτισμό. Δεν με εκπλήσσει καθόλου που ο μηδενισμός είναι η πιο δυσφημισμένη αναρχική “τάση” από τους ίδιους τους αναρχικούς.

Με την αδίστακτη πραγματικότητά του, ακυρώνει το αίσιο τέλος του παραμυθιού της καληνύχτας (της μελλοντικής επανάστασης) σπρώχνοντάς μας στη δράση, στο εδώ και το τώρα, τρομάζοντας όσους ολιγόψυχους είναι πάντα έτοιμοι να αναβάλλουν τη σύγκρουση.

Ο δικός μου μηδενισμός συμβαδίζει με τη ζωή, με την πράξη, απορρίπτει τον υπερανθρωπισμό, δεν έχει καμία σχέση με τον βερμπαλιστικό ατομικισμό του περασμένου αιώνα ή του σήμερα. Έχει πολλά κοινά με την ατομικιστική και αντι-οργανωτική αναρχία ανθρώπων της δράσης όπως οι Novatore, Di Giovanni, Galleani.

ΣΠΦ: Ως αναρχικός μηδενιστής δέχεσαι την ιδέα ότι “η κοινωνία της μάζας θα κάνει την επανάστασή της όταν οι συνθήκες ωριμάσουν ” ;

Alfredo: ως αναρχικός μηδενιστής είμαι σαφώς ενάντια σε κάθε ντετερμινιστική οπτική του αναρχισμού, ενάντια σε κάθε “επιστημονικοφανή” αναρχισμό.

Δεν πιστεύω πως η ιστορία μας οδηγεί προς την αναρχία, αντίθετα πιστεύω πως είναι η “μοίρα”μας να πηγαίνουμε πάντα ενάντια στο ρεύμα. Η κοινωνία θα βασίζεται πάντα σε κάποιου είδους ή κάποιας μορφής σκλαβιάς.

Μόνο η σκέψη πως μια μέρα θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην “τέλεια κοινωνία” με τρομοκρατεί, η αναρχία θα μετατρεπόταν σε καθεστώς. Η ουτοπία θα γινόταν δυστοπία. Προτιμώ να στοχεύω στην αναρχία και μέσω αυτού του συνεχούς στόχου να φτάνω στην ευτυχία.

Οι συνθήκες ωριμάζουν όταν η βούληση νικά το φόβο, οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες για μια πράξη εξέγερσης. Ακόμα καλύτερα αν στη συνέχεια η εξέγερση δημιουργήσει κοινότητες μέσω της συνέργειας με άλλες ατομικότητες, σε αυτή την περίπτωση η δύναμή μας θα πολλαπλασιαστεί, και αναλογικά και η ευχαρίστησή μας θα μεγαλώσει. Μόνο οι γυναίκες και οι άντρες της πράξης μπορούν να κατανοήσουν τις πραγματικές δυνατότητες της βούλησης: πράγματα φαινομενικά αδύνατα πραγματοποιούνται, απελπισμένες ενέργειες γίνονται παράδειγμα ενισχύοντας άλλες βουλήσεις.

Ένας αναρχικός δίχως θάρρος είναι ένας αναρχικός χωρίς βούληση, γνωρίζει τι είναι σωστό αλλά δεν έχει τη δύναμη να το επικυρώσει με γεγονότα, μένει να κοιτάζει, στην καλύτερη περίπτωση μιλά, γράφει. Είναι η πιο λυπηρή από όλες τις υπάρξεις.

ΣΠΦ: Ποια είναι η γνώμη σου πάνω στις αναρχικές μη άτυπες δομές (για παράδειγμα οι επίσημες ομοσπονδίες) οι οποίες ακρωτηριάζουν την πρακτική τους και τη θεωρία τους στο όνομα της μαζικότητας και της αποδοχής της κοινωνίας;

Alfredo: οι μη άτυπες δομές έχουν ένα κεφάλι -τους ηγέτες- , χέρια -τους μαχητές- , πόδια -τις αντίστοιχες επιτροπές. Το άτυπο της Fai-Fri έχει στο άτομο το κεφάλι της, στις ομάδες συγγένειας τα χέρια της και στη βίαιη δράση τα πόδια της.

Μη νομίζετε όμως πως η ομάδα συγγένειας είναι αποκλειστικότητα των άτυπων δομών, πολλά τα παραδείγματα επίσημων αναρχικών οργανώσεων που βασίζουν τη δράση τους σε ομάδες συγγένειας: η ισπανική Fai πριν το 1936, η Fijl με τις ομάδες δράσης της μετά τη νίκη του Franco, κλπ.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως υπήρχε ένας συντονισμός, μια γραμμή που έπρεπε να τηρείται, μια πολιτική κατεύθυνση, η ατομική ελευθερία ήταν περιορισμένη. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του άτυπου της Fai-Fri είναι η πλήρης έλλειψη οργάνωσης, κατεύθυνσης, συντονισμού. Η απόλυτη αυτονομία κάθε ομάδας συγγένειας ή ατόμου. Την οργάνωση αντικαθιστά ο διάλογος μέσω των ενεργειών, μηχανή δεν είναι πια η κοινωνία αλλά η κάθε κοινότητα που αγωνίζεται.

Η λεγόμενη άτυπη “οργάνωση” όπως θεωρητικοποιήθηκε στην Ιταλία περιλαμβάνει, θέλοντας και μη, μια κατεύθυνση, των ειδικών του άτυπου που ηγούνται των συνελεύσεων, κατευθύνοντας με έμμεσο τρόπο τις ομάδες συγγένειας. Ο πιο διαβασμένος, ο καλύτερος στον λόγο, ο πιο χαρισματικός έχει τη δυνατότητα να επιβληθεί στους υπόλοιπους.

Η “ιεραρχία” που δημιουργείται μέσω αυτού του “άτυπου” είναι η πιο ύπουλη, αυτή που ξεριζώνεται πιο δύσκολα αφού είναι αόρατη. Η “κλασσική” άτυπη εξεγερσιακή στρατηγική προϋποθέτει την ύπαρξη σχέσεων με συγκεκριμένες οργανώσεις, ομοσπονδίες, λαϊκές επιτροπές αφού στην προοπτική της εμπεριέχεται η επανάσταση, η ποσοτική ανάπτυξη. Προοπτική που λείπει από την αντικοινωνική, αντιπολιτισμική τάση της Fai-Fri, σε εμάς δεν υπάρχει πολιτική, συμβιβασμός, διευκόλυνση· με αυτό τον τρόπο δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε άρχουσα τάξη.

Δεν θα άντεχα να είμαι μέρος μια οργάνωσης διότι η προσωπική μου ελευθερία θα περιοριζόταν. Έπειτα υπάρχει και το θέμα της καταστολής, είναι πολύ πιο εύκολο να διαλύσουν μια οργάνωση παρά 10-100-1000 άτομα και ομάδες συγγένειας που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, αλλά αυτό είναι δευτερεύον.

ΣΠΦ: Σήμερα στην Ελλάδα αρκετές καταλήψεις αντί να χτίζουν σημεία αναφοράς για νέους συντρόφους με την πρόθεση της άμεσης δράσης, εμφανίζονται ως εναλλακτικά πολιτιστικά κέντρα. Ποια είναι η κατάσταση στην Ιταλία και ποια η γνώμη σου για τις καταλήψεις.

Alfredo: ποτέ δεν έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια για τα αποκαλούμενα στην Ιταλία κοινωνικά κέντρα. Τη δεκαετία του 90 οι κατειλημμένοι χώροι ονομάζονταν “ούτε κέντρα ούτε κοινωνικά”, ενεργούσαμε με τρόπο ξέγνοιαστο, υπαρξιακό, ατομικιστικό, δεν είχαμε κοινωνικές, επικοινωνιακές προοπτικές με τη γύρω γειτονιά, στοχεύαμε κυρίως στην ποιότητα της ζωής μας, των σχέσεών μας, επικρίναμε έντονα τη “μαχητικότητα”.

Ίσως για αυτόν ακριβώς το λόγο κάποιοι από εμάς, αδιαφορώντας για την επικοινωνία, εξέφραζαν έντονη βιαιότητα ενάντια στο σύστημα. Πιστεύω πως μια κατάληψη, αν δημιουργεί συγκρούσεις, συνέργειες και δράσεις, μπορεί να μετατραπεί σε ένα θαυμάσιο μέρος για να ζει κανείς τη σύγκρουση με τον υπόλοιπο κόσμο. Πρέπει όμως να πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια συμμετείχα ελάχιστα σε καταλήψεις και τις συνέργειές μου τις αναζήτησα αλλού.

ΣΠΦ: Κάθε αναρχικός της πράξης βρίσκεται μπροστά από το δίλημμα δημόσια ή παράνομη δράση. Ποια είναι η γνώμη σου;

Alfredo: Είμαι πεπεισμένος ότι οι μόνες δράσεις που πραγματικά αξίζουν είναι οι παράνομες. Μόνο μέσω της παρανομίας μπορεί κανείς να ζήσει την αναρχία. Αυτό δεν αναιρεί τη σημασία εντύπων, βιβλίων, φυλλαδίων, διαδηλώσεων, καταλήψεων αλλά η προτεραιότητα, η αναντικατάστατη, απαραίτητη δραστηριότητα ενός αναρχικού δεν μπορεί να είναι άλλη από την άμεση σύγκρουση με το σύστημα, τη βίαιη δράση.

Το σύστημα το γνωρίζει καλά, στη δημοκρατία σε αφήνουν να λες ότι θες, τα πραγματικά προβλήματα φτάνουν όταν εφαρμόζεις στην πράξη όσα λες. Δεν συμφωνώ με τους συντρόφους/ισσες που θεωρούν πως κάθε πράξη είναι το ίδιο αξιοπρεπής, η βίαιη δράση είναι παραπάνω από κάθε άλλη.

Δεν με απασχολούν οι κίνδυνοι των ειδικεύσεων, ειδικά όταν η μόνη ειδίκευση που έχει απομείνει είναι εκείνη της πένας.

ΣΠΦ: Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης υπάρχει μια τάση γνωστή ως πολιτική ανωνυμία. Οι ιδεολόγοι υποστηρικτές της πολιτικής ανωνυμίας υποστηρίζουν ότι “οι αναλήψεις και τα ακρώνυμα όπως η FAI δημιουργούν την ιδιοκτησία της πράξης”. Εμείς ως ΣΠΦ πιστεύουμε ότι οι πράξεις μας καθορίζουν εμάς τους ίδιους και οι αναλήψεις ευθύνης δεν είναι ένας τίτλος ιδιοκτησίας αλλά μια πράξη πολέμου. Τι πιστεύεις γι’ αυτό;

Alfredo: Η απουσία ακρωνύμων, αναλήψεων δεν αρκεί για να μας προστατεύσει από τον κίνδυνο του αυταρχισμού και της εμπροσθοφυλακής.

Οι σύντροφοι/ισσες του “Lettera alla galassia anarchica“ μας κατηγορούν πως έχουμε ηγεμονική βούληση, πως είμαστε οργάνωση, μία από τις πολλές αναρχικές ομοσπονδίες.

Όπως και οι δικαστές που μας καταδίκασαν, βλέπουν πίσω από εμάς μια οργάνωση, ένα ένοπλο ψευδοκόμμα. Πεπεισμένοι πως στόχος μας είναι η αναγνώριση από το κράτος, μας παρουσιάζουν σαν καρικατούρα του ένοπλου αγώνα.

Σε αυτή την “πνευματώδη” και “γρανίτινη” πεποίθηση τους, προστίθενται κι άλλες πιο δυναμικές και αισιόδοξες: η πεποίθηση ότι ως διά μαγείας χωρίς να αναλάβει κανείς την ευθύνη, μπορεί μια ενέργεια να αναπαραχθεί, να γίνει κληρονομιά “όλων” · πως χωρίς όνομα και ακρωνύμιο, η πολιτική προοπτική αυτόματα ακυρώνεται· πως όποιος επικοινωνεί μέσω των εργαλείων του “κινήματος” -συνελεύσεις, συνέδρια, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες- δεν υπόκειται σε αυταρχικούς ηγετικούς μηχανισμούς και σε παρόμοιες ειδικεύσεις και -το κερασάκι στην τούρτα- πως χωρίς αναλήψεις δυσκολεύονται να μας καταστείλουν στα δικαστήρια.

Ας πούμε πως αυτά τα σταθερά σημεία είναι η ραχοκοκκαλιά του “κλασσικού” κοινωνικού εξεγερσιακού αναρχισμού, όπως διαδόθηκε στην Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο… με τις καλές και τις κακές στιγμές του, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.

Ας παραλείψουμε όλες τις ανόητες κατηγορίες που η ιταλική συνιστώσα αυτού του “ρεύματος” του άτυπου αναρχισμού απηύθυνε στη Fai-Fri: κατηγορία πως η πρακτική των δεμάτων βόμβας θεωρείται ευτελής · κατηγορίες πως θέλουμε την ηγεμονία του κινήματος και να αμαυρώσουμε τις ανώνυμες ενέργειες, η κατηγορία πως είμαστε μια οργάνωση, ένα κόμμα και τέλος η κατηγορία πως είμαστε εμπροσθοφυλακή.

Οι ίδιες μαλακίες που η “επίσημη” fai μας πασάρει εδώ και 12 χρόνια σε αυτόν τον τόπο. Προσβολές που σίγουρα δεν διευκολύνουν έναν ισορροπημένο διάλογο και που δεν με εκπλήσσουν και τόσο, δεδομένων των προηγούμενων που έχουμε.

Οι ίδιοι σύντροφοι/ισσες υποστήριζαν πριν κάποια χρόνια πως όποιος εφάρμοζε στην πράξη την κράτηση ατόμου δεν ήταν άξιος να λέγεται αναρχικός, ενώ στη συνέχεια αγανακτούσαν όταν αναρχικοί σε μια έξαρση πανικού αποστασιοποιούνταν ξεκάθαρα από τον δικό μας (εμένα και του Nicola) πυροβολισμό στη Γένοβα. Μου είναι δύσκολο να συνδεθώ με αυτούς τους συντρόφους/ισσες, όχι τόσο για τις προσβολές, όσο επειδή οι δηλώσεις τέτοιων προθέσεων εδώ στην Ιταλία, το τονίζω στην Ιταλία, συνοδεύονται από περισσότερο από 15 χρόνια με πάρα πολύ θεωρία και πολύ λίγη πράξη -για να μην πω από ένα απόλυτο τίποτα- και θα ήταν υποκριτικό από μέρους τους να προσποιηθούν πως δεν είναι έτσι.

Στο Βέλγιο, όπου αυτή η πλευρά του άτυπου κάνει πραγματικά βήματα, τα γεγονότα είναι σαφή όπως και οι κατασταλτικές απαντήσεις του κράτους, δυστυχώς. Όπως λένε οι υποστηρικτές της ανωνυμίας, καμία θεωρία δεν μπορεί να μας δώσει τη σιγουριά της ατιμωρησίας, κυρίως όταν η πράξη από συμβολική μετατρέπεται σε καταστροφική.

Σίγουρα η απόρριψη ενός ακρωνυμίου, η ανωνυμία μιας δράσης δεν μας καθιστά αδιαπέραστους στην καταστολή και συχνά δεν φτάνει ούτε η λεγόμενη “αθωότητα”.

Άλλωστε, για να πω την αλήθεια, όσοι ενεργούν με τον ποινικό κώδικα στο χέρι, πάντα μου προκαλούσαν κάποια αποστροφή. Η προσέγγισή μου σχετικά με την ανάληψη ή όχι μιας δράσης είναι ρεαλιστική, δεν είναι ζήτημα αρχής, ιδεολογικό αλλά ζήτημα αποτελεσματικότητας και πρακτικότητας. Εγώ ο ίδιος σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσα να μην αναλάβω την ευθύνη, η Fai-Fri είναι κατά τη γνώμη μου ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο, μόνο ένα εργαλείο, ένα από τα εργαλεία που η κοινότητά μου, η μαύρη διεθνής, υιοθετεί στον πόλεμο με την κοινωνία, με τον πολιτισμό.

Τούτου λεχθέντος, υιοθέτησα τη μέθοδο της Fai-Fri γιατί είναι αντίθετη σε κάθε οργάνωση, για να μην υπαχθώ σε κανενός είδους ηγεσία, για να παρακάμψω, με την επικοινωνία μέσω των προκηρύξεων, όλους εκείνους τους εν δυνάμει απολυταρχικούς μηχανισμούς όπως οι συνελεύσεις, οι ομοσπονδίες, οι πυρήνες βάσης, οι επιτροπές, τα κινήματα, για να διαφυλάξω την ανωνυμία μου και κυρίως για να ενισχύσω τις καταστροφικές μου δυνατότητες μέσω των επαναστατικών εκστρατειών, χωρίς να περιορίσω την ατομική μου ελευθερία.

Μη γνωρίζοντας άμεσα τους υπόλοιπους αδερφούς και αδερφές της Fai-Fri, το προτέρημα, το κύρος, βρίσκουν σημαντικά εμπόδια στο να επιβληθούν, περιορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τους κινδύνους για την ελευθερία μας. Μόνο οι πράξεις μιλούν, μόνο η δράση δημιούργημα της θέλησης, μετράει.

Στον “κλασσικό” εξεγερσιακό αναρχισμό, παρά την ανωνυμία όλοι γνωρίζονται με όλους, οι ιδέες, τα ερεθίσματα αναπτύσσονται μέσα στις συνελεύσεις, δίνοντας επιβλαβή χώρο στους μόνιμους ειδικούς της θεωρίας, της ιδεολογίας. Παρακάμπτοντας τις συνελεύσεις και με την επικοινωνία μόνο μέσω των ενεργειών, η Fai-Fri μας δίνει τη δυνατότητα να μη χάνουμε πολύτιμο χρόνο σε πολύωρες συζητήσεις για υπέρτατα συστήματα με άτομα που ουδέποτε λέρωσαν τα χέρια τους με τη δράση και ποτέ δεν θα τα λερώσουν. Δίνοντας μας τη δυνατότητα σε τελική ανάλυση να διώξουμε από τη ζωή μας όσους δεν εφαρμόζουν αυτά που λένε.

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να δω την ενέργεια που βάζω στη δράση να ανθίζει, να αναπαράγεται, να δημιουργεί νέα μονοπάτια, αναπηδώντας από το ένα στο άλλο μέρος του κόσμου. Με τις αναλήψεις οι ενέργειες συζητιούνται, διαχέονται, αυξάνουν την τοξικότητά τους.

Η πρακτική της λεγόμενης ανωνυμίας της δράσης δεν με ικανοποιεί καθόλου, ανεξάρτητα από το αν είναι σεβαστή και ευχάριστη δεν ενισχύει τη δράση, δεν ευνοεί τον διάλογο, σε βάθος χρόνου κουράζει, μας περιορίζει, μας διασκορπίζει και μας απομονώνει. Μειώνει σημαντικά την αναπαραγωγιμότητα της πράξης που αν δεν συνοδεύεται από λόγια, σβήνει.

Η ανωνυμία της δράσης από μια κοινωνική σκοπιά, έχει την έννοια του καμουφλάζ. Επιθυμούν να πείσουν τον κόσμο, αναζητούν τη συγκατάθεση τους για να γίνει η επανάσταση, προσποιούνται ότι είναι ο “κόσμος” έτσι ώστε να μετατρέψουν τη δράση τους σε κληρονομιά “όλων”, αφού μια δράση χωρίς ανάληψη θα μπορούσε να έχει γίνει από τον “οποιονδήποτε”.

Σε αυτή την περίπτωση, η δράση που δεν έχει αναληφθεί έχει έντονο νόημα, νόημα εντελώς πολιτικό-κοινωνικό, νόημα που ρισκάρει να μας μετατρέψει σε μια από τις πολλές εμπροσθοφυλακές της πλατείας.

Προφανώς αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το δικό μου νόημα, αφού απορρίπτω την κοινωνική προοπτική στο σύνολό της, όσον αφορά τον τρόπο δράσης μου. Η ανωνυμία της δράσης από μια αντικοινωνική σκοπιά βρίσκει το νόημά της στη διασκεδαστική ευχαρίστηση του να κάνεις να αιμορραγεί ό,τι σε καταστρέφει, σε εκείνη την απέραντη απόλαυση του να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει, απλά γιατί είναι σωστό.

Δεν είναι μικρό πράγμα, αυτή η εγωιστική προοπτική είναι πλήρως ενσωματωμένη στο αντικοινωνικό οπλοστάσιο των πρακτικών της μαύρης διεθνούς. Ήταν κάποτε και δική μου πρακτική, θα μπορούσε να ξαναγίνει στο μέλλον, σήμερα όμως η προοπτική μου για τον κόσμο είναι η Fai-Fri.

Το ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν έγκειται στην ανάληψη ή μη της ευθύνης των δράσεων, στη χρησιμοποίηση ή μη αρκτικόλεξων αλλά στην πολιτικο-κοινωνική αντίληψη του αναρχισμού ή στη μηδενιστική-αντικοινωνική αντίληψη της αναρχίας. Μία κρίσιμη επιλογή μεταξύ αναρχισμού και αναρχίας, επανάστασης ή εξέγερσης, παλιάς ή νέας αναρχίας, μια επιλογή κρίσιμη και αναπόφευκτη.

Το αντι-πολιτισμικό ζήτημα δεν μπορεί να υφίσταται από μια κοινωνική σκοπιά, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να υφίσταται ένα αντι-τεχνολογικό ζήτημα. Κοινωνία, κουλτούρα, τεχνολογία, πολιτισμός δεν μπορούν να διαχωριστούν. Ιστορικά μόνο τα κόμματα με τον αυταρχικό, ιεραρχικό τους εξοπλισμό έκαναν επανάσταση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αυταρχικό από μια επανάσταση, τίποτα πιο αναρχικό από μια εξέγερση.

Η επανάσταση κατασκευάζει, οργανώνει, φέρνει τον πολιτισμό, την ανάπτυξη. Η εξέγερση αποδομεί, δεν έχει μέλλον, ζει στο παρόν, αναστέλλει τις υπάρξεις μας σε ένα αιώνιο “εδώ και τώρα”, δεν ικανοποιεί ποτέ τις επιθυμίες μας, σπρώχνοντάς μας πάντα πιο μπροστά, στη συνεχή αναζήτηση του αδύνατου.

Μία συνεχής τάση που τρέφεται από την καταστροφή του υπάρχοντος. Όταν μιλάω για “νέα αναρχία” εννοώ εκείνη την αναρχία που μπορεί άνετα να υφίσταται χωρίς την έννοια της επανάστασης, του ρεαλισμού, της πολιτικής.

Το ανήσυχο πνεύμα του Bakunin, η ονειροπόλα τρέλα του Cafiero, η δίψα για δικαιοσύνη των Ravachol και Henry, το μίσος και η εκδίκηση του Di Giovanni, η ανυπομονησία του Filippi, τα ποιήματα και ο μόλυβδος του Novatore, η αιμοβόρα απελπισία του Bertoli είναι όλα μέρος της “νέας αναρχίας”. Η μαύρη διεθνής, οι αδερφοί και οι αδερφές της Fai/Fri είναι σήμερα η ενσάρκωση αυτής της “νέας αναρχίας”.

Έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε διαφορετικοί, πως μας χωρίζει μια άβυσσος από τον παλιό αναρχισμό. Σε εμάς δεν υπάρχει άλλος χώρος για τις μεγάλες ψευδαισθήσεις: επανάσταση, πρόοδος, πολιτισμός.

Το δικό μας μονοπάτι, διαφορετικό από τον κοινωνικό, ρεαλιστικό, ορθολογικό, θετικίστικο, προληπτικό, δημιουργό νέας τάξης και πολιτισμού, αναρχισμό. Ένα μονοπάτι διαφορετικό που βρίσκει στον αντι-πολιτισμό το κλείσιμο ενός κύκλου.

Ένας κύκλος που δεν μας οδηγεί πουθενά παρά μόνο στο να ζούμε στο έπακρο τη ζωή. Το να αποκαλούμαστε κομιστές μιας “νέας αναρχίας”, όσο αφελές κι αν φαίνεται, μας χρησιμεύει για να μπορούμε να διαφοροποιούμαστε από τον πολιτικό αναρχισμό όπως και από έναν συγκεκριμένο κοινωνικό εξεγερσιακό αναρχισμό που αποπνέει ιδεολογία.

ΣΠΦ: “Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης δεν είναι μόνο μία λέξη”. Πως έχουν αντιμετωπίσει την υπόθεσή σας οι ιταλοί αναρχικοί/ες και πώς έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους;

Alfredo: Υπάρχουν δύο είδη αλληλεγγύης. Μία παθητική, η οποία πολύ συχνά χρησιμεύει μόνο για να ξεπλένει τη συνείδηση από την αδράνεια του καθενός και που δεν γεμίζει τις αποστάσεις μεταξύ λέξεων και πράξεων.

Και έπειτα μία ενεργή, έμπρακτη, αληθινή αλληλεγγύη που κάποιοι αποκαλούν επαναστατική, φτιαγμένη ανώνυμα, στη σιωπή, μέσω της οποίας μιλούν μόνο οι καταστροφικές πράξεις, ακόμα και μέσα από τις λέξεις που τις συνοδεύουν. Είναι περιττό να πω ποιο από τα δύο είδη αλληλεγγύης προτιμώ.

Σε τελική ανάλυση η καλύτερη αλληλεγγύη που θα μπορούσα να δεχτώ είναι να έβλεπα τους σχεδιασμούς αυτής της νέας αναρχίας, σε όλες τις εκφάνσεις της, να συνεχίζουν να κάνουν βήματα, αδιαφορώντας για τα κατασταλτικά χτυπήματα που δέχονται. Δεν αρνούμαι πως σε κάθε δράση που κάποιος μας χαιρετίζει ως αιχμάλωτους πολέμου, είτε στην Ιταλία είτε στον υπόλοιπο κόσμο, η καρδιά μου γεμίζει από χαρά.

Αυτή είναι η ζωή μου σήμερα. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ποτέ δεν παραιτούμαστε, ποτέ δεν λυγίζουμε.

Ζήτω η Fai-Fri
Zήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η μαύρη διεθνής

Alfredo Cospito

*ΣτΜ. Cittadinismo: Ιδεολογία που βασίζεται στην πεποίθηση πως οι πολίτες πρέπει να είναι ικανοί να αυτοκυβερνούνται. Απορρίπτει κατηγορηματικά την ιδέα της αντιπροσώπευσης, προτιμώντας μοντέλα άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας. Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν εναλλακτικές, οι λεγόμενοι εκπρόσωποι των πολιτών δεσμεύονται στην εντολή που έλαβαν και η ισχύ λήψης αποφάσεων παραμένει στενά συνδεδεμένη με τον πολίτη. Απορρίπτει επίσημα τους ηγέτες και κάθε διαμεσολάβηση, διότι βασίζεται στην ηθική ανωτερότητα των πολιτών. Απορρίπτει την οργάνωση, διότι ο πολίτης πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του χωρίς να περιορίζεται ιδεολογικά και “κομματικά’’.

Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, στην καινούρια κοινωνία οι οργανώσεις που μπορούν να επιβιώσουν δεν είναι ιδεολογικές με ένα παγκόσμιο όραμα, αλλά μόνο εκείνες οι, μετα-ιδεολογικές και με στόχο, οργανώσεις: πολίτες για το νερό, πολίτες ενάντια στα τρένα Tav, πολίτες ενάντια στους φόρους κ.ο.κ.

**ΣτΜ. Banda del Matese: οι Cafiero και Malatesta συλλαμβάνουν την ιδέα της συμμορίας του Ματέζε, η οποία στηρίζεται στην πρακτική της προπαγάνδας μέσα από τη δράση. Σύμφωνα με τον Ceccarelli, μια μικρή ένοπλη ομάδα έχει τη δυνατότητα «να μετακινείται στις επαρχίες, όσο μπορεί, διακηρύσσοντας τον κοινωνικό πόλεμο, παροτρύνοντας το λαό σε πράξεις κοινωνικής ληστείας, καταλαμβάνοντας μικρές κοινότητες και φεύγοντας, αφού πραγματοποιήσει όσες επαναστατικές πράξεις μπορεί, να πηγαίνει σ’ εκείνες τις περιοχές που η παρουσία μας θα εκδηλωθεί με τον πιο χρήσιμο τρόπο». Η “συμμορία”αποφασίζει να δράσει στο San Lupo (Benevento). Δυστυχώς ένας από τους συνεργάτες του Μαλατέστα έχει προδώσει τα σχέδια στην αστυνομία και το Σαν Λούπο βρίσκεται υπό παρακολούθηση. Αρκετοί αναρχικοί συλλαμβάνονται ενώ μέσα στο χωριό ανταλλάσσονται πυροβολισμοί ανάμεσα στους αναρχικούς και την αστυνομία, κι ένας μπάτσος πεθαίνει αργότερα από τα τραύματα του.

Οι Cafiero, Malatesta και Ceccarelli μαζί με 25 ακόμα συντρόφους τους αποφασίζουν ν’ ανέβουν στα βουνά και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν εξέγερση στα απομακρυσμένα χωριά. Η επανάσταση στο Λετίνο χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από τους χωρικούς, και οι αντάρτες βοηθιούνται. Στο επόμενο χωριό, το Γκάλλο, έγιναν περίπου τα ίδια, αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί δείχνουν λιγότερο ενθουσιασμό, μιας και έχει μαθευτεί πως τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν ξεκινήσει για να κυκλώσουν τους επαναστάτες. Για δύο μέρες ο Μαλατέστα και οι φίλοι του τριγυρνούν στα βουνά ψάχνοντας μάταια για τρόφιμα και καταφύγιο. Τελικά, πεινασμένοι και τουρτουρίζοντας από το κρύο, περικυκλώνονται από το στρατό και οδηγούνται στη φυλακή, όπου κρατούνται για δεκαέξι μήνες χωρίς δίκη. Κατηγορούνται για το θάνατο του αστυνομικού, αλλά στη δίκη που γίνεται τον Αύγουστο του 1878, απαλλάσσονται.

—–
Πηγή: RadioAzione

Μεταφράστηκε για το Inter Arma από Nihil Admirari

Το Inter Arma δεν επιθυμεί να αναδημοσιεύονται κείμενα, μεταφράσεις και ενημερώσεις του στο athens indymedia.

https://interarma.info/2014/11/28/synentefksi_pyrina_fylakismenon_melon_spf_me_alfredo_cospito/?lang=el

MACHORKA

Interview by CCF – imprisoned members cell with Alfredo Cospito (en/gr)

Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ με τον Alfredo Cospito

Just another Espivblogs.net site