Contribution of Adriano from the prison of Ferrara: “A sad circus. Vote for Gianluca and Adriano!”
Contribution to the Croce Nera Anarchica bulletin # 1 – September 2014
With the usual unpromptness caused by the imprisonment, I came to know about the spreading of a public plea aiming at collecting signatures in support of Gianluca and myself. In the beginning I understood it was a proposal for a referendum. A referendum about the “right to resistance” or even the “legitimate sabotage” and I said to myself: if they will reach the quorum, what will ever happen? What will we do? Will we all be “immediately free”? Will we all attack together the existing order?
I had the blurry feeling of being kidnapped by the state and right in the middle of a trial, instead I find myself co-candidate and in full electoral campaign. I had a bit of a headache.
Dear comrades, it’s hot and this sickening vacation doesn’t allow any relief valve, let me then waste a bit of ink to write some obvious things concerning this sad circus and I recommend, vote for us!
With this letter I don’t want to express resentment towards those who promoted this initiative, I wouldn’t dream of it! I can say I have appreciated it from a human point of view but, given my disagreement, on every perspective of it, I think it’s important to reply.
I don’t want to give excessive weight to this thing, but neither to allow political artificialities to absorb the reasons of the struggle. I don’t like politics, not even in its antagonist meaning, it’s not part of me. The plague of “citizenism” is always lurking and shows a very sad and hegemonic absorbing voracity.
It is essential to extrapolate certain positions from an anti-authoritarian and anarchist tension. Decontextualizing means to deprive of sense and spirit the tension itself, it erases its essence, practically it thwarts it. I unconditionally refuse the search for social approval irrespective of the context in which it shows itself. Why should I fucking care about the slick support of civil society? Society represents my existencial indigestion, the cocoon-like prison of the oppressed.
I also find it not proper, and pathetic, to take advantage of Leftist about-faces to raise the issue in a totally misleading way, silencing and obscuring all that we have expressed, with the aim of making everything more accessible, sharable and to better show off in front of the unaware citizen moved to pity; even degenerating in explicitly “hanging judge” and pro-justice discourses that I will avoid to comment.
It is clear that cops and prosecutors use as a pretext and with imaginative delirium the “aim of terrorism/subversion” and the associative crimes, I don’t understand why being surprised, our “beautiful country” has always been ground-breaking in this. The repressive laws are ever-changing and follow the logic of social scaremongering, dictated not only by the concreteness of the events but also by the conjectures on them, therefore by political and media spectacularization, so that in the name of some emergency they can always put up some new or old “security special law”.
The juridical stretching, the inapplicable codes, compose the arsenal of the state.
No matter how aberrant we find it, it is obvious that the power uses them against all those who don’t turn the other cheek in front of violence, against whom in a creative-destructive tension is naturally hostile to the law and dreams of a totally different world.
It is essential not to keep the lid on the filthy stigmatization of the very reasons of the struggle, this doesn’t mean to result in victim complex, or to create martyrs, sacrificial lambs or to look for a ultra-cross and extraneous solidarity, it means something different. What is the sense of talking about the “right of resistance” and what is the meaning of combining these two words? It is mere politics, it is a rhetorical abuse, it is a concept with no sense except to deeply harm certain ideas and resulting practices. It’s a matter of prospects. No whine will ever break any chain!
Adriano Antonacci
Ιταλία: Γράμμα του Adriano Antonacci για την “ιδιότητα του πολίτη” και άλλα ζητήματα
Συμβολή του Adriano από τη φυλακή της Ferrara: “Ένα θλιβερό τσίρκο. Ψηφίστε για τον Gianluca και τον Adriano!”
Συμβολή στο περιοδικό Croce Nera Anarchica #1 – Σεπτέμβριος 2014
Με τη συνήθη καθυστέρηση λόγω της συνθήκης του εγκλεισμού, έμαθα για την εξάπλωση δημόσιας έκκλησης για συλλογή υπογραφών σε στήριξη του Gianluca και εμού. Αρχικά, κατάλαβα πως επρόκειτο για πρόταση δημοψηφίσματος. Ενός δημοφηφίσματος για το “δικαίωμα στην αντίσταση” ή ακόμη για το “νόμιμο σαμποτάζ” και είπα στον εαυτό μου: Εάν επιτύχουν απαρτία, τί θα συμβεί; Τι θα κάνουμε; Θα είμαστε όλοι “αμέσως ελεύθεροι”; Θα επιτεθούμε όλοι μαζί εναντίον της υπάρχουσας τάξης; Είχα τη θολή αίσθηση ότι έχω απαχθεί από το κράτος και βρίσκομαι ακριβώς στη μέση μιας δίκης, ωστόσο βρίσκω τον εαυτό μου συνυποψήφιο και σε εν εξελίξει εκλογική εκστρατεία. Είχα έναν κάποιο πονοκέφαλο.
Αγαπητοί σύντροφοι, έχει ζέστη και αυτές οι αηδιαστικές διακοπές δεν επιτρέπουν καμία βαλβίδα εκτόνωσης, επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σπαταλήσω λίγο μελάνι για να καταγράψω ορισμένα προφανή πράγματα σχετιζόμενα με αυτό το θλιβερό τσίρκο και συνιστώ, ψηφίστε μας!
Με αυτό το γράμμα δε θέλω να εκφράσω δυσαρέσκεια προς εκείνους, που προώθησαν αυτήν την πρωτοβουλία, δε θα μπορούσα καν να φανταστώ να πράξω κάτι τέτοιο! Μπορώ να πω ότι το έχω εκτιμήσει, από μια οπτική ανθρώπινη, δεδομένης της διαφωνίας μου, σε κάθε τέτοια προοπτική, νομίζω πως είναι σημαντικό να απαντήσω.
Δεν επιθυμώ να δώσω υπερβολικό βάρος σε αυτό το πράγμα, αλλά ούτε να επιτρέψω σε πολιτικά τεχνάσματα να απορροφήσουν τους λόγους του αγώνα. Δε μου αρέσει η πολιτική, ούτε ακόμα και με την έννοια του ανταγωνιστή, δεν αποτελεί κομμάτι μου. Η πανούκλα της “ιδιότητας του πολίτη” πάντα καραδοκεί και φανερώνει μια πολύ θλιβερή και ηγεμονική απληστία απορρόφησης.
Είναι απαραίτητο να προβληθούν συγκεκριμένες θέσεις από μια αντιεξουσιαστική και αναρχική τάση. Απονοηματοδότηση σημαίνει ότι στερείται η τάση από τη λογική και το πνεύμα της, διαγράφει την ουσία της, πρακτικά την αντικρούει. Αρνούμαι ανεπιφύλακτα την αναζήτηση κοινωνικής έγκρισης, ανεξάρτητα από το πλαίσιο στο οποίο αυτή εμφανίζεται. Γιατί στο διάολο θα πρέπει να νοιάζομαι για την επιτηδευμένη συμπαράσταση της κοινωνίας των πολιτών; Η κοινωνία αντιπροσωπεύει την υπαρξιακή δυσπεψία μου, την ομοιάζουσα με κουκούλι φυλακή των καταπιεσμένων.
Βρίσκω, επίσης, ανάρμοστο και αξιολύπητο να εκμεταλλευτώ τους αριστεριστές για να τεθεί το θέμα με έναν εντελώς παραπλανητικό τρόπο, αποσιωπώντας και κρύβοντας όλα όσα έχουμε εκφράσει, με τη στόχευση να γίνουν περισσότερο προσβάσιμα, εύχρηστα και να επιδειχθούν καλύτερα μπροστά στον αδαή πολίτη, ακόμα και εκφυλίζοντάς τα σε ρητά “κρεμόμενης δικαιοσύνης” και ομιλίες υπέρ της δικαιοσύνης, που θα αποφύγω να σχολιάσω.
Είναι φανερό πως οι μπάτσοι και οι εισαγγελείς χρησιμοποιούν ως πρόσχημα και με ευφάνταστο ντελίριο τον “στόχο τρομοκρατίας/ανατροπής” και τα παραπλήσια εγκλήματα. Δεν κατανοώ γιατί να εκπλαγεί κανείς, η “όμορφη χώρα” μας ήταν πάντα πρωτοποριακή σε αυτό. Οι καταπιεστεκοί νόμοι αλλάζουν διαρκώς και ακολουθούν τη λογική της κοινωνικής κινδυνολογίας, υπαγορευμένοι όχι μόνο από τη συγκεκριμενοποίηση των γεγονότων, αλλά και από τις εικασίες τους, συνεπώς από πολιτική και μιντιακή “θεαματικοποίηση“, ώστε στο όνομα κάποιας έκτακτης ανάγκης μπορούν πάντα να χρησιμοποιήσουν κάποιον νέο ή παλαιότερο “ειδικό νόμο επιτήρησης“.
Το δικαστικό τέντωμα, οι ανεφάρμοστοι κώδικες, συνθέτουν το οπλοστάσιο του κράτους. Δεν έχει σημασία πόσο παρεκκλίνον το βρίσκουμε, είναι προφανές πως η εξουσία τα χρησιμοποιεί εναντίον όλων όσων δε γυρνούν το άλλο μάγουλο μπροστά στη βία, εναντίον εκείνων οι οποίοι σε μια δημιουργική-καταστρεπτική τάση είναι φυσικά εχθρικοί στον νόμο και ονειρεύονται έναν τελείως διαφορετικό κόσμο.
Είναι απαραίτητο να μην αναχαιτίσουμε τον βρώμικο στιγματισμό από τους λόγους του αγώνα. Αυτό δεν σημαίνει να καταλήξουμε σε σύμπλεγμα θυματοποίησης, ή να δημιουργήσουμε μάρτυρες, θυσιαστικούς αμνούς ή να αναζητήσουμε έναν τεράστιο σταυρό και εξωτερική αλληλεγγύη, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Ποιο είναι το νόημα να συζητάμε σχετικά με το “δικαίωμα της αντίστασης” και ποιο το νόημα του συνδυασμού αυτών των δύο λέξεων; Είναι ατόφια πολιτική, μια ρητορική ύβρις, είναι μια έννοια χωρίς νόημα πέραν από τη βαθιά βλάβη συγκεκριμένων ιδεών και συνεπακολούθων πρακτικών. Είναι ζήτημα προοπτικών. Κανένα κλαψούρισμα δε θα σπάσει ποτέ καμία αλυσίδα!
Adriano Antonacci
———
Μετάφραση: Inter Arma
https://interarma.info/2014/12/12/italia-gramma-tou-antonacci-gia-thn-idiothta-tou-polith-kai-alla/?lang=el