Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία. Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη, πιο νέα …
Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, ημέρα απεργίας, στην οποία συμμετείχαν εργαζόμενοι στο δημόσιο καθώς και διοικητικοί υπάλληλοι του πανεπιστημίου Πατρών, 4 μέλη της συνέλευσης αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | ο εργαλειοφόρος προσήχθησαν μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην ασφάλεια Πατρών. Η προσαγωγή των τεσσάρων μετατράπηκε μετά από λίγη ώρα σε σύλληψη, με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις 10 σημαίες που κουβαλούσαν. Μετά την αναβολή που πήρε η εκδίκαση της υπόθεσης, έχει οριστεί δικαστήριο για τις 14 Γενάρη 2015. Η σύλληψη των τεσσάρων δεν έγινε διόλου σε τυχαίο χρόνο, αντιθέτως ήταν μέρος της κρατικής καταστολής που δέχθηκαν και συνεχίζουν να δέχονται οι από κάτω της κοινωνίας και ιδιαίτερα όσοι αντιστέκονται ενάντια στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στη ζωή μας.
Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, οι μαζικές απολύσεις, η ανασφάλιστη ή επινοικιαζόμενη εργασία, η ανεργία, είναι μερικοί τρόποι μέσω των οποίων το κράτος φορτώνει στους από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας το βάρος της διάσωσης του καπιταλισμού και με τον τρόπο αυτό επιδιώκει να βρει τον δρόμο για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Συν τοις άλλοις, η άγρια επίθεση που εξαπολύουν κράτος και κεφάλαιο ενάντια στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, ο αποκλεισμός από την πρόσβαση στην υγεία και την περίθαλψη, τη στέγαση και την παιδεία, η φτώχεια και η εξαθλίωση, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες, η αναδιάρθρωση στις φυλακές και η δημιουργία λευκών κελιών τύπου Γ’, ορίζει πως η ραχοκοκκαλιά του κοινωνικού συμβολαίου, που ήδη βρίσκεται σε ισχύ, είναι η επίδειξη μηδενικής ανοχής ενάντια σε όσους δε δέχονται να υποκύψουν στη λεηλασία της ζωής τους. Μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η μηδενική ανοχή εκφράστηκε και συνεχίζει να εκφράζεται τόσο με τη λειτουργία και τη δράση της αστυνομίας ως στρατός κατοχής ενόψει κινητοποιήσεων, την καταστολή διαδηλώσεων, απεργιών και αγώνων αλλά και την επιστράτευση απεργών. Η σύλληψη των 4 σε μέρα απεργίας με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις σημαίες που κουβαλούσαν μετά την πορεία, αποτελεί μία μόνο περίπτωση ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες για το πώς το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει όσους δε συμμορφώνονται με τις επιταγές των κυρίαρχων. Ταυτόχρονα, ποινικοποιεί τις ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις των από τα κάτω αλλά και τη ίδια την απεργία ως εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων. Φανερώνει επίσης τη θέλησή του κράτους να ποινικοποιήσει το λόγο και τη δράση των αναρχικών, δηλαδή του πιο ριζοσπαστικού κομματιού του κινήματος και να αποκόψει τους αναρχικούς από το φυσικό χώρο παρέμβασής τους, δηλαδή το δρόμο, τις απεργίες και τις πορείες, εκεί όπου σπάει η επιβαλλόμενη από την κυριαρχία κανονικότητα και πλάθονται συνειδήσεις.
Συνάμα, η σύλληψη και η κατηγορία για οπλοκατοχή με την οποία βαρύνονται οι 4, αποτέλεσε σε τοπικό επίπεδο εφαρμογή της κατασκευασμένης από τους κυρίαρχους θεωρίας των ‘’2 ιδεολογικών άκρων’’, τα οποία συγκρούονται και πρέπει να παταχθούν. Με τον τρόπο αυτό η κυριαρχία, αποκρύπτοντας το θεσμικό ρόλο της Χ.Α και αποπολιτικοποιώντας τις ρατσιστικές δολοφονίες των παρακρατικών ταγμάτων εφόδου, εξισώνει τη βία των φασιστών με την κοινωνική απελευθερωτική αντιβία των αντιστεκόμενων. Το κράτος μπορεί να έχει διαμηνύσει πως καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται και εδώ και ένα χρόνο και τη βία της Χ.Α, αυτό όμως που δεν θέλει ούτε μπορεί να αποκηρύξει είναι το πολιτικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Π. Φύσσα και του Σ. Λουκμάν, τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και ομοφυλόφιλων, την επίθεση στους συνδικαλιστές του Πάμε αλλά επίσης και την αμέριστη συμπαράσταση της Χ.Α όλο το προηγούμενο διάστημα σε εφοπλιστές κι βιομήχανους. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως η συγκεκριμένη σύλληψη των 4 σε απεργιακή μέρα στην Πάτρα έγινε μια βδομάδα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Ούτε τυχαίο είναι επίσης το ότι τις μέρες εκείνες οι φωτογραφίες με τις αναρχικές σημαίες δημοσιεύονταν σε τοπικά site δίπλα σε αυτές των χρυσαυγιτών. Η προσπάθεια του κράτους να φανεί ως ο παντοδύναμος ρυθμιστής που καταστέλλει οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια που το ίδιο θέτει αποτυπώθηκε στα λόγια των ίδιων των μπάτσων στην ασφάλεια της Πάτρας πως η σύλληψη των 4 πήγαινε μαζί με τη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης του κράτους προς τη Χ.Α. Ήταν φανερό πως στις μέρες που ακολούθησαν της δολοφονίας Φύσσα ο κρατικός μηχανισμός (με τα μιντιακά φερέφωνά του να ακολουθούν), επιδιώκοντας να προλάβει τους κοινωνικούς και πολιτικούς κραδασμούς, που ήταν απόρροια της δολοφονικής φασιστικής βίας, άλλαξε στάση απέναντι στη Χ.Α. και μεθόδευσε τη διαδικασία διώξεως εναντίον μελών της. Τα δικά τους παιδιά, οι φασίστες της Χ.Α, σάρκα από τη σάρκα τους, όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν προφανώς το ελεύθερο να χτυπούν ή και να σκοτώνουν μετανάστες ατιμωρητί αλλά, όταν έφτασαν να δημιουργούν πρόβλημα στο πολιτικοοικονομικό καθεστώς, βαφτίστηκαν ιδεολογικό άκρο μόνο και μόνο για να οριστεί επίσης και ο αγώνας και η αντίσταση ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους-κεφαλαίου ως το απέναντι ιδεολογικό άκρο και να παταχθούν και τα δύο, προκειμένου να φανεί η κρατική πολιτική ως το μέσο, η μέση λύση, που επιβάλλει την τάξη, την ομαλότητα και την ασφάλεια, ρυθμιστής και εγγυητής της οποίας αυτοπροβάλλεται το κράτος. Εμείς ξεκαθαρίζουμε πως δεν αναγνωρίζουμε το κυρίαρχο αυτό ιδεολόγημα-επικοινωνιακό παιχνίδι των ‘’δύο άκρων’’. Για μας, από τη μια πλευρά είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης…
…και από την άλλη πλευρά –και όχι στο άλλο άκρο- είναι το σάπιο και χρεωκοπημένο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, δηλαδή το κεφάλαιο, ντόπιο και υπερεθνικό μαζί με το κράτος του και τους φασίστες ακόλουθούς του.
Δεν μπορούμε εξίσου να μην αντιληφθούμε πως η σύλληψη των 4 στην Πάτρα το Σεπτέμβρη του ΄13, συνέβη εκείνη την περίοδο κατά την οποία είχαν απομαζικοποιηθεί οι αγώνες και που οι απεργίες στην πράξη είχαν απονοηματοδοτηθεί από τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που τις είχε χρησιμοποίησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Δεν ξεχνάμε πως ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός λειτουργεί θεσμικά ως μεσάζοντας μεταξύ εργατών και εργοδοσίας μόνο και μόνο, για να διαπραγματεύεται προς όφελος των αφεντικών την αξία της μισθωτής εργασίας και να τραβά χειρόφρενο στους εργατικούς αγώνες.
Επειδή όμως η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν τα αφεντικά, είναι αυτή της απώλειας κέρδους, αναγνωρίζουμε τις απεργίες ως ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων μέσα στον ευρύτερο ταξικό αγώνα, που μπορεί να μπλοκάρει την παραγωγή, να σταματήσει την κατανάλωση και να θέσει τους όρους εκείνους, ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Ταυτόχρονα, ο αγωνιζόμενος κόσμος έχει τη δυνατότητα να συνεβρεθεί, να επικοινωνήσει και να ζυμωθεί πολιτικά στέλνοντας το μήνυμα πως συλλογικά και αγωνιστικά μπορούμε να αντισταθούμε στην υποτίμηση της εργασίας μας. Συν τοις άλλοις, οι απεργίες μπορούν από τη μια να προωθήσουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος με την κοινωνικοποίησή τους, με τη σύνδεσή τους και με άλλα μέτωπα στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο αποκτώντας έτσι μια διευρυμένη από τα κάτω κοινωνική δυναμική. Απ’ την άλλη, μπορούν να οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την κρατική καταστολή και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μπορούν να συμβάλλουν δηλαδή στη συνολικοποίηση της κριτικής και της πάλης ενάντια στο υπάρχον ολοκληρωτικό καθεστώς, με εργαλείο τη γενική απεργία διαρκείας, που ξεπερνά τα στενά συνδικαλιστικά αιτήματα.
Αυτή είναι η ουσία της απεργίας και αυτός ήταν επίσης ένας λόγος που έγιναν οι συλλήψεις των 4 μετά από την απεργιακή πορεία στις 25 Σεπτέμβρη του ΄13. Ήταν επί της ουσίας επίθεση στην ίδια την απεργία με σκοπό να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους, να κρατήσει τους από κάτω της κοινωνίας μακριά από την αντίσταση και ταυτόχρονα με την απομαζικοποίηση των αγώνων να απονοηματοδοτήσει και να ποινικοποιήσει το λόγο και τη δράση των αναρχικών κρατώντας τους μακρυά από το κοινωνικό-ταξικό γίγνεσθαι.
Ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, που με το πρόσχημα την ανάκαμψης και της στροφής στην ανάπτυξη κάνουν τα πάντα για να βασιστεί η συνέχιση του σάπιου και χρεωκοπημένου καπιταλιστικού καθεστώτος πάνω στην εξαθλίωση της πλειοψηφίας της κοινωνίας, υπερασπιζόμαστε τα μέσα και τα εργαλεία πάλης που διαθέτουμε ως αναρχικοί κομμουνιστές μέσα στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα. Είτε τα μέσα αυτά είναι οι σημαίες, οι συνελεύσεις, οι δράσεις, είτε οι συγκρούσεις και οι απεργίες. Ακόμα περισσότερο, τέτοιες πρακτικές δεν μας τρομοκρατούν ούτε μας πτοούν, αντιθέτως δηλώνουμε ξεκάθαρα πως θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες προπαγανδίζοντας τη συλλογικοποίηση και την αντίσταση ενάντια στο σάπιο και χρεωκοπημένο υπάρχον καθεστώς.
Προτάσσουμε λοιπόν τη συμμετοχή στα σωματεία βάσης (εργαζομένων ή ανέργων), σε φοιτητικούς συλλόγους και σχήματα, τη δημιουργία τέτοιων δομών, όπου δεν υπάρχουν, τη συμμετοχή σε λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, που είναι χώροι στους οποίους το πρόταγμα για κοινωνική αυτοοργάνωση μπορεί να γειωθεί σε πραγματικό κοινωνικό χρόνο. Η αυτοοργάνωση σε κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές δομές με χαρακτηριστικά αντιιεραρχικά, οριζόντια και αντιθεσμικά καθώς και η δημιουργία ενός πλατιού ριζοσπαστικού κινήματος που θα κινείται στο δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης και ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους, μπορεί να πείσει για τη διεξοδικότητα του τόσο στο επίπεδο των συλλογικών μας αντιστάσεων ενάντια στην κυριαρχία, όσο και στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, τον αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση και τη δημιουργία μιας αναρχικής-κομμουνιστικής κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας κι αλληλεγγύης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 25ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2013 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΑΤΡΑΣ, ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΓΕΝΑΡΗ, 9 πμ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση
http://saktapatra.wordpress.com/
saktapatra@gmail.com