Από το Δομοκό ως την Αμυγδαλέζα…
Στην Ελλάδα του 2015 οι φυλακισμένοι αγωνιστές και κατηγορούμενοι για την πολιτική, ανατρεπτική τους δράση και υπόσταση, για τη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, για την αντιπαράθεσή τους με το κράτος και το σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης, συνιστούν έναν εσωτερικό εχθρό προς εξόντωση. Το καθεστώς με τους αντιτρομοκρατικούς νόμους, τη νομοθετική διάταξη για καλυμμένα χαρακτηριστικά (κουκουλονόμο), τις προφυλακίσεις και τις τεράστιες ποινές για όσες αγωνίζονται, τη βίαιη λήψη DNA και τις αυθαίρετες ρυθμίσεις για τη χρήση του, τη στοχοποίηση φίλων και συγγενών των κατηγορουμένων, εγκληματοποιεί την πολιτική δράση. Παράλληλα, στέλνει στους έξω ένα μήνυμα συμμόρφωσης, εμπεδώνοντας την υπακοή μέσω του φόβου.
Από τις 2/3 έχει ξεκινήσει μαζική απεργία πείνας φυλακισμένων αγωνιστών. Αυτή η κινητοποίηση έρχεται να προστεθεί σε μια πληθώρα αγωνιστικών κινήσεων, αντιστάσεων και εξεγέρσεων που ξεσπούν τα τελευταία χρόνια στις ελληνικές φυλακές και επιτίθενται, αφενός στην πειθαρχία που επιβάλει το σύστημα εγκλεισμού, αφετέρου στην ισχυροποίηση του νομικού οπλοστασίου του κράτους και στην διεύρυνση της παρανομοποίησης όλο και περισσότερων κοινωνικών κομματιών. Από τη βίαιη συνθήκη του κολπικού ελέγχου στα σώματα των γυναικών κρατουμένων, μέχρι τις ειδικές συνθήκες κράτησης για όσους-ες βαφτίζονται “τρομοκράτες”, η λειτουργία της φυλακής βασίζεται στην ταπείνωση, τις τιμωρητικές μεθόδους, τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, την απομόνωση, τις βίαιες προσταγές του καπιταλισμού, του ελληνικού αστικού κράτους και των ρατσιστικών εξουσιαστικών σχέσεων.
Σε μια συγκυρία που το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επεκτείνεται, η αλλαγή διακυβέρνησης αποτελεί μια προσπάθεια ισχυροποίησης του κράτους και των θεσμών του. Οι αριστερές υποσχέσεις, οι μεταρρυθμιστικές αυταπάτες και οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα, εντάσσονται σ’ ένα πλαίσιο αναδιάρθρωσης της αστικής δημοκρατίας και αποτελούν ρητορείες εξανθρωπισμού, ενός συστήματος που δεν επιδέχεται διορθώσεις αλλά ολοκληρωτική καταστροφή. Το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης δεν εξανθρωπίζεται από τα πάνω και από τα μέσα, δε διορθώνεται με ψήφους και ελπίδες αλλά αμφισβητείται και ανατρέπεται με αγώνες και αντιστάσεις. Οι αγώνες των φυλακισμένων και των μεταναστ(ρι)ών, αποτελούν κομμάτι ενός ανταγωνιστικού κινήματος που αμφισβητεί έμπρακτα και συγκρούεται με την όξυνση της καταστολής, τους ρατσιστές, την εθνική ομαλότητα και ανάπτυξη καθώς και τη συνθήκη του εγκλεισμού.
αλληλεγγύη στην απεργία πείνας των φυλακισμένων αγωνιστών
αγώνας για μια ζωή χωρίς φυλακές και σχέσεις εξουσίας.
Από την Αμυγδαλέζα ως το Δομοκό…
Στην ελλάδα του 2015, αν είσαι μετανάστης και κυνηγημένος απ’ τη χώρα σου, λόγω φτώχειας ή πολέμων, οι λιμενικοί μπορεί να σε πνίξουν, οι συνοριοφύλακες να σε τουφεκίσουν, οι ρατσιστές να σε τραμπουκίσουν και να σε προπηλακίσουν, οι μπάτσοι να σε ξυλοφορτώσουν και να σε φυλακίσουν επειδή για το ελληνικό κράτος και τα ρατσιστικά κομμάτια της κοινωνίας είσαι ξένος, επειδή συνιστάς εθνική απειλή και έναν επικίνδυνο εσωτερικό εχθρό. Από τους καθημερινούς εξευτελισμούς και τις προσβολές των μπάτσων φυλάκων, τις εκδικητικές και εξοντωτικές συνθήκες αιχμαλωσίας, μέχρι την ολοκληρωτική απομόνωση, το βασανιστήριο του εγκλεισμού και τις αυτοκτονίες, τα κέντρα κράτησης συμπυκνώνουν όλους τους νόμους και τους κανόνες των πιο ταπεινωτικών και τιμωρητικών ειδικών συνθηκών φυλάκισης.
Τους τελευταίους μήνες ξεσπούν μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις σε κέντρα κράτησης μεταναστών, με αφορμή τις πρόσφατες αυτοκτονίες συγκρατουμένων τους και απαιτώντας την εδώ και τώρα απελευθέρωσή τους απ’ τα ελληνικά κολαστήρια. Οι μετανάστ(ρι)ες που φυλακίζονται, μόνο και μόνο λόγω της ύπαρξής τους στην «ελληνική κόλαση», αποτελούν εικόνα των άκρως εξουσιαστικών, ειδικών και συνάμα «κανονικών» συνθηκών ρατσιστικής μεταχείρισης και κρατικής διαχείρισης των ζωών της πιο υποτιμημένης πληθυσμιακής ομάδας. Οι έγκλειστοι/ες μετανάστ(ρι)ες στα κατά τόπους κέντρα κράτησης και τα αστυνομικά τμήματα, σηκώνουν κεφάλι και αντιστέκονται ενάντια στις συνθήκες εξόντωσης και υποταγής, διεκδικώντας μαχητικά μέσα από εξεγέρσεις και απεργίες πείνας, όπως αυτή που διαδραματίζεται από τις 23/03 στο κέντρο κράτησης μεταναστών στο Παρανέστι Δράμας, τίποτα λιγότερο από την ελευθερία τους.
Σε μια συγκυρία που το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επεκτείνεται, η αλλαγή διακυβέρνησης αποτελεί μια προσπάθεια ισχυροποίησης του κράτους και των θεσμών του. Οι αριστερές υποσχέσεις, οι μεταρρυθμιστικές αυταπάτες και οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα, εντάσσονται σ’ ένα πλαίσιο αναδιάρθρωσης της αστικής δημοκρατίας και αποτελούν ρητορείες εξανθρωπισμού, ενός συστήματος που δεν επιδέχεται διορθώσεις αλλά ολοκληρωτική καταστροφή. Το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης δεν εξανθρωπίζεται από τα πάνω και από τα μέσα, δε διορθώνεται με ψήφους και ελπίδες αλλά αμφισβητείται και ανατρέπεται με αγώνες και αντιστάσεις. Οι αγώνες των φυλακισμένων και των μεταναστ(ρι)ών, αποτελούν κομμάτι ενός ανταγωνιστικού κινήματος που αμφισβητεί έμπρακτα και συγκρούεται με την όξυνση της καταστολής, τους ρατσιστές, την εθνική ομαλότητα και ανάπτυξη καθώς και τη συνθήκη του εγκλεισμού.
αλληλεγγύη στην απεργία πείνας των φυλακισμένων μεταναστών
ούτε κέντρα κράτησης, ούτε φιλοξενίας,
αγώνας για μια ζωή χωρίς φυλακές και σχέσεις εξουσίας.
σε τροχιά σύγκρουσης
H mpalothia αναδημοσιεύει από athens.indymedia.org