MEMORY IS OUR WEAPON
It was the dawn of May 22, 2009, when an explosion in Santiago, Chile caused fragments which crossed endless kilometers and borders until they brought us the news that were nailed in our hearts.
It was the dawn of May 22, 2009 when our brother and comrade Mauricio Morales, consistent fighter of the anarchist insurrection, put his conspiratorial plan in place, heading to the school of prison guards in Santiago in order to blow it up. But fate played an ugly game that day. The bomb our brother was carrying exploded prematurely resulting in him falling dead, just before achieving his goal.
The news that a brother of ours fell in the middle of a planned conspiracy, a planned act of anarchist attack against one of the most hated institutions of power, against those who are trained in how to systematically and sadistically strangle freedom, caused an avalanche of emotions within us.
We who have felt the breath of death behind us, in a bag on our backs and heading to our target, always with the same anxiety that perhaps we won’t return to our comrades, our friends, our loved ones, always with the thought that maybe this is the last time we cross the path of insurrection, accepted this news overwhelmed.
Immediately we felt Mauricio to be one of us. Our own brother in ideas but also in Actions. We felt a strong sense of affinity and a strong blood bond uniting us. It was as Mauricio was always with us, beside us in the conspiratorial attacks we were weaving against domination.
The initial sorrow was soon turned into rage, into thirst for revenge for our lost brother. We looked at each other in the eyes and gave a silent promise that we will never forget. That Mauricio will always be next to us because he lives within us and through us he will be present in every action and every attack against Authority. Six years later, the same emotions are welling within us, when we think of that day.
As anarchists we have no martyrs. But we have wonderful brothers and sisters like Mauricio who married life with the beauty of anarchist insurrection ultimately paying the cost with their own lives. Mauricio gave his life once fighting to live the fiery dream of insurrection spitting death in the face while most people of this world worship death daily, strangling their lives in the nightmare of endless conventions and resignations by themselves. Self-imprisoned in their illusion of life, they breathe death, misery and subjugation. Because they fail to understand that life is not just about existing, about surviving as an indifferent inhabitant of the deserted land of the living dead shadows, but about constantly moving, being passionate, enjoying the concentrated and intense feelings and the excitement of rebellion, fighting, not being satisfied with stagnation, inactivity, with the wretched mediocrity of a quiet life, but about constantly seeking the unsatisfied. It’s about not resting on. Honor your negations and even more dare to materialize your desires no matter the cost.
Mauricio, a known denier of the existent, chose to live such a life. He chose to pick the beautiful, invigorating and fully intensive path of anarchist insurrection, away from the subdued and the peaceful ones, away from those who always mind their own business and care about nothing unless the sky crushes them. And we answer to all those who may dare to talk about “poor young men” that ten whole lives are not even worth a day of the insurrectionist and authentic life of our brother.
Memory is not just pages in history books. Memory is the force that steels our will so that we continue fighting. It’s the thrust that pushes us never to retreat. Memory sharpens our hatred and arms our revenge. Memory is the land where we meet with those we lost, those we never met, those we would like on our side in the battle, a battle that as long as it continues, our brothers will live inside thousands of conspiracies planned everywhere around the world, through acts of vandalism and arson, executions, prison escape plans and they will never be left to the oblivion of time. Because memory is the thread that connects all anarchists of Praxis, of the Black International and of FAI/IRF who dedicate their fires and explosions to our missing brothers and sisters with one promise:
WE DO NOT FORGET
WE DO NOT GIVE UP
WE FIGHT UNTIL THE END
For Mauri
For every lost brother and sister
Conspiracy of Cells of Fire – FAI/IRF
Imprisoned members’ cell
Ελλάδα: “Η μνήμη είναι το όπλο μας” από τη Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Ήταν χαράματα της 22 Μαίου του 2009, όταν μια έκρηξη στο Σαντιάγο της Χιλής προκάλεσε θραύσματα που διέσχισαν ατελείωτα χιλιόμετρα και σύνορα ώσπου να μεταφέρουν μια είδηση που καρφώθηκε στην καρδιά μας.
Ήταν χαράματα της 22 Μαίου 2009 όταν ο αδερφός και σύντροφός μας Mauricio Morales, συνεπής μαχητής της αναρχικής εξέγερσης, έθετε σε εφαρμογή το συνωμοτικό του σχέδιο κατευθυνόμενος στη σχολή δεσμοφυλάκων στο Σαντιάγο με σκοπό να την ανατινάξει. Η τύχη όμως εκείνη την ημέρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Η βόμβα που μετέφερε ο αδερφός μας εξεράγη πρόωρα με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός λίγο πριν πετύχει το σκοπό του.
Η είδηση ότι ένας αδερφός μας έπεσε στη μέση μιας προσχεδιασμένης συνωμοσίας, μιας προσχεδιασμένης πράξης αναρχικής επίθεσης ενάντια σε έναν από τους πιο μισητούς θεσμούς της εξουσίας, ενάντια σε αυτούς που εκπαιδεύονται πως να στραγγαλίζουν μεθοδικά και σαδιστικά την ελευθερία, προκάλεσε μια χιονοστιβάδα συναισθημάτων μέσα μας.
Εμείς που έχουμε νιώσει την ανάσα του θανάτου πίσω μας, μέσα σε ένα σάκο στην πλάτη κατευθυνόμενοι στο στόχο μας πάντα με την ίδια αγωνία ότι ίσως δε γυρίσουμε πίσω στους συντρόφους μας, στους φίλους μας, στους αγαπημένους μας, πάντα με τη σκέψη πως ίσως μπορεί να διασχίζουμε για τελευταία φορά το μονοπάτι της εξέγερσης αποδεχτήκαμε αυτήν την είδηση συγκλονισμένοι.
Αμέσως νιώσαμε τον Mauricio δικό μας. Έναν δικό μας αδερφό στις ιδέες αλλά και στις Πράξεις. Νιώσαμε μια έντονη αίσθηση συγγένειας και έναν ισχυρό δεσμό αίματος να μας ενώνει. Σαν ο Mauricio να ήταν από πάντα μαζί μας, δίπλα μας στα συνωμοτικά σχέδια επίθεσης που εξυφαίναμε ενάντια στην κυριαρχία.
Η αρχική θλίψη δεν άργησε να μετατραπεί σε οργή, σε δίψα για εκδίκηση για τον χαμένο μας αδερφό. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και δώσαμε μια σιωπηλή υπόσχεση ότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Ότι ο Mauricio πάντα θα είναι δίπλα μας γιατί θα ζει μέσα μας και μέσα από μας θα είναι παρών σε κάθε δράση, κάθε ενέργεια κάθε επίθεση ενάντια στην Εξουσία. Έξι χρόνια μετά, όταν σκεφτόμαστε αυτήν την ημέρα τα ίδια συναισθήματα αναβλύζουν μέσα μας.
Σαν αναρχικοί δεν εχουμε μάρτυρες. Έχουμε όμως υπέροχους αδερφούς και αδερφές όπως ο Mauricio που πάντρεψαν τη ζωή τους με την ομορφιά της αναρχικής εξέγερσης πληρώνοντας τελικά το κόστος με την ίδια τους τη ζωή. Ο Mauricio έδωσε μια φορά τη ζωή του πολεμώντας να ζήσει το φλογερό όνειρο της εξέγερσης φτύνοντας το θάνατο στα μούτρα ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αυτού του κόσμου προσκυνούν καθημερινά το θάνατο, στραγγαλίζοντας οι ίδιοι τη ζωή τους μέσα στον εφιάλτη των ατελείωτων συμβάσεων και παραιτήσεων. Αυτοεγκλωβισμένοι στην πλάνη τους ότι ζουν, αναπνέουν θάνατο, μιζέρια και υποταγή. Γιατί αδυνατούν να καταλάβουν ότι ζωή δεν είναι απλά να υπάρχεις, απλά να επιβιώνεις, ένας απαθής κάτοικος στην ερημική χώρα των νεκροζώντανων σκιών, αλλά να κινείσαι διαρκώς, να παθιάζεσαι, να απολαμβάνεις τα συμπυκνωμένα και έντονα συναισθήματα και τη συγκίνηση της εξέγερσης, να μάχεσαι, να μην ικανοποιείσαι με τη στασιμότητα, την αδράνεια, την ελεεινή μετριότητα μιας ήσυχης ζωής, αλλά να αναζητάς διαρκώς το ανικανοποίητο. Να μην επαναπαύεσαι. Να τιμάς τις αρνήσεις σου και ακόμα περισσότερο να τολμάς τις επιθυμίες σου παρά το κόστος.
Ο Mauricio ως γνωστός αρνητής του υπάρχοντος, επέλεξε μια τέτοια ζωή. Επέλεξε να διαλέξει τον όμορφο, ζωογόνο και πλήρους έντασης δρόμο της αναρχικής εξέγερσης, μακριά από τους υποταγμένους, τους φιλήσυχους, αυτούς που κοιτούν πάντα τη δουλειά τους και δε νοιάζονται για τίποτα εκτός κι αν ο ουρανός τους πλακώσει. Και όσους μπορεί να τολμήσουν να πουν για «άτυχους νεαρούς» που χάνονται παρασυρμένοι από έναν παράλογο σκοπό τους αντιγυρίζουμε ότι δέκα ολόκληρες ζωές δεν αξίζουν ούτε όσο μια μέρα από την εξεγερμένη και αυθεντική ζωή του αδερφού μας.
Η μνήμη δεν είναι απλά σελίδες σε ιστορικά βιβλία. Η μνήμη είναι δύναμη που ατσαλώνει τη θέλησή μας να συνεχίσουμε να μαχόμαστε. Είναι ώθηση που μας σπρώχνει να μην υποχωρούμε ποτέ. Η μνήμη ακονίζει το μίσος μας και οπλίζει την εκδίκησή μας. Η μνήμη είναι η χώρα που συναντιόμαστε με όσους χάσαμε, με όσους δε γνωρίσαμε, με όσους θα θέλαμε δίπλα μας στη μάχη, μια μάχη που όσο συνεχίζεται, τα αδέρφια μας θα ζουν μέσα από τις χιλιάδες συνωμοσίες που σχεδιάζονται παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από βανδαλισμούς, εμπρησμούς, εκτελέσεις, σχέδια απόδρασης από φυλακές και δε θα αφεθούν ποτέ στη λησμονιά του χρόνου. Γιατί η μνήμη είναι το νήμα που συνδέει όλους τους αναρχικούς της Πράξης, της Μαύρης Διεθνούς και της FAI/IRF που αφιερώνουν τις φωτιές και τις εκρήξεις τους στα αδέρφια μας που λείπουν με μια υπόσχεση:
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ
ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Για τον Μάουρι
Για κάθε χαμένο αδερφό και αδερφή
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF
Πυρήνας Φυλακής