Once you are released from prison, the first thing you realise is that your glance doesn’t stumble into walls, bars or dividers. It can wander and face the sky, without staring through barbed wire. Then, your footsteps are no longer numbered—twenty walking towards the wall of the prison yard, and twenty going back to your cell. Certainly, in my case, the prison yard walls have expanded by one kilometer distance from my home, without even being able to have contact with my companion…
But be that as it may, for me my release from prison feels like a first victory against fear and injustice they want to impose on us as a restrictive condition of living…
Nothing of this would have happened if it weren’t for a dynamic polymorphous movement of solidarity, who conveyed to me from every corner of Greece the strength and optimism that history is not only written by the authoritarians but also the insurgents…
A big thank you goes out to all of the known and unknown comrades who broke the terror of the Power’s omnipotence.
A big thank you also goes to the doctors at the General State Hospital of Nikaia, and even more to the physicians Spyros Sakkas and Olga Kosmopoulou, who supported me with warmth and self-abnegation from the very first moment.
Of course, I do not forget those left behind, in prisons and frigid cells… I’ll always stand beside them and hold on to all the moments we shared, until we meet again…
Because as long as there are prisons, no one will be free…
Freedom for political prisoners
Freedom for those who are in prison cells
http://en.contrainfo.espiv.net/2015/10/07/athens-words-from-evi-statiri-released-after-hunger-strike-now-recuperating-at-home/
Αθήνα: Κείμενο της Εύης Στατήρη
Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς όταν αποφυλακίζεσαι είναι ότι το βλέμμα σου δεν σκοντάφτει σε τοίχους, κάγκελα και διαχωριστικά. Μπορεί να περιπλανιέται και να αντικρίζει τον ουρανό, χωρίς συρματοπλέγματα. Επίσης τα βήματά σου δεν είναι πλέον αριθμημένα. Είκοσι μέχρι τον τοίχο του προαυλίου και είκοσι για την επιστροφή σου στο κελί. Βέβαια στη δικιά μου περίπτωση οι τοίχοι του προαυλίου διευρύνθηκαν στο ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου δίχως καν να μπορώ να έχω επικοινωνία με τον σύντροφό μου…
Όμως όπως και να έχει νιώθω την αποφυλάκισή μου ως μία πρώτη νίκη ενάντια στο φόβο και στο άδικο που θέλουν να μας επιβάλλουν ως περιοριστικό όρο ζωής…
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε αναπτυχθεί ένα δυναμικό πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που από κάθε γωνιά της Ελλάδας μου μετέφερε δύναμη και αισιοδοξία, ότι την ιστορία δεν την γράφουν μόνο οι εξουσιαστές, αλλά και οι εξεγερμένοι…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους συντρόφους που έσπασαν τον τρόμο της παντοδυναμίας της εξουσίας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς στο Γ.Κ. Νίκαιας και ακόμα πιο πολύ στους Σπύρο Σακκά και Όλγα Κοσμοπούλου που με στήριξαν από την πρώτη στιγμή με ζεστασιά και αυταπάρνηση.
Φυσικά δεν ξεχνώ όσους μένουν πίσω, στις φυλακές και στα ψυχρά κελιά… Θα είμαι πάντα δίπλα τους και θα κρατήσω όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε μέχρι να ανταμώσουμε ξανά…
Γιατί όσο υπάρχουν φυλακές κανείς δεν θα είναι ελεύθερος…
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Εύη Στατήρη
στα αγγλικά