| Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή; Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή; Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας,το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας είναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος; Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα. |
Στις 8/1/2016 εκδικάζεται η υπόθεση των 6 συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias στις 20/12/2012. Τρία χρόνια πριν η Villa Amalias βρέθηκε στο κέντρο μιας σειράς πολιτικών διώξεων και εκκενώσεων ανά την Ελλάδα, που στόχο είχαν την καταστολή, τη σπίλωση και την ποινικοποίηση πολιτικών εγχειρημάτων – καταλήψεων και δομών του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο επιβολής φόβου, καταστολής και ποινικοποίησης κοινωνικών αγώνων, οι οποίοι διατάρασσαν την κοινωνική ομαλότητα και έθεταν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής και νομιμοποίησης των όσων πρόσταζε. Που τάσσονταν απέναντι σε ένα κράτος που ήθελε να είναι ο απόλυτος διαχειριστής και λειτουργός της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που διέπεται από ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης. Τρία χρόνια μετά συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση η υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, το «αριστερό» πλέον κράτος σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο και τους εταίρους του, προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. δημοκρατική πλέον διαχείριση των μεταναστών με απόρροια αυτής χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο και χιλιάδες εγκλωβισμένους ανθρώπους στα σύνορα, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της.
Τρία χρόνια μετά, τα προτάγματα του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρα. Η αυτοδιαχείριση των αναγκών μας και η αυτοοργάνωση της ζωής μας, η αδιαμεσολάβητη, αντιιεραρχική και συλλογική αντίσταση των αγώνων μας, η αλληλεγγύη και η ισότητα απέναντι σε ένα κράτος που νομοθετεί και νομιμοποιεί την ηθική και υλική καταστροφή των «από κάτω», η εναντίωσή μας απέναντι σε κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, κομματικό ή μη, κρατικό ή παρακρατικό, η υπεράσπιση των ελεύθερων δημόσιων χώρων και το δικαίωμα όλων στο αγαθό της στέγασης, η αλληλεγγύη και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, η εναντίωσή μας σε κάθε ρατσιστική, φασιστική και ολοκληρωτική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο κι αν φορά αυτή για να μας ξεγελάσει (σοσιαλιστικό, πατριωτικό, ακροδεξιό).
Για όλα τα παραπάνω οι καταλήψεις συνεχίζουν να χτυπιούνται, από κράτος, αφεντικά και φασιστικά κατακάθια. Από τη μία πλευρά το «αριστερό», που οικειοποιούνταν – υπό λανθάνουσα μορφή – μέρος των προταγμάτων μας, με στόχο να κερδίσει μέρος της κοινωνίας πλασάρωντας την ανθρώπινη πλευρά του τερατουργήματος που θ συνέχιζε να τρέφει, έχει αποδείξει ότι μπορεί να προχωρήσει σε «λύσεις», όπως ο δεξιός προκάτοχός του, όταν αυτό χρειαστεί και το επιβάλλουν μεγαλύτερα συμφέροντα από αυτά της πολιτικής υπεραξίας και της κοινωνικής αποδοχής (κατεδάφιση Κένταυρου στη Φιλαδέλφεια, απειλές για εκκένωση της Βίλας Ζωγράφου και της κατάληψης Φιλίππου και Σιατίστης, προσπάθεια απαλλοτρίωσης δημοσίων χώρων κοκ). Από την άλλη πλευρά οι θρασύδειλοι παρακρατικοί φασίστες δολοφόνοι, με ή χωρίς ταυτότητα χ.α, πραγματοποιούν επιθέσεις εναντίον καταλήψεων (βομβιστική επίθεση στην κατάληψη Κουβέλου, εμπρηστικές επιθέσεις στις καταλήψεις Αγρός, Αντίπνοια, Limpertatia, εισβολή στην κατάληψη Ελαία), επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ρόλο τους στη συνέχεια των επιλογών του κρατικού μηχανισμού. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στόχευση και των δύο είναι να αποδυναμώσουν όλους εμάς που θα είμαστε για πάντα απέναντί τους. Να επιβάλλουν το φόβο, την υποταγή, το θάνατο. Εις μάτην.
Απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να χτυπήσουν τον αναρχικό-αντιεξουσιατικό χώρο και αυτά που προτάσσει, που θέλουν να απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό, η απάντησή μας είναι οι πράξεις μας. Ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα. Ο δρόμος της ζωής και της αυτοοργάνωσης. Ο δρόμος της αλληλεγγύης και της ισότητας μεταξύ όλων των τελευταίων της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Ο δρόμος του αντιφασισμού.
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Κουβέλου
και σε όλες τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Καμία ανοχή απέναντι σε κανένα φασίστα
Απέναντι στη βαρβαρότητα αλληλεγγύη