. . . Εξεγερμένος γίνεται αυτός που το επιθυμεί. Στα νεανικά χρόνια της ζωής ενός ατόμου η αμφισβήτηση και η αντίδραση είναι σχεδόν αυτονόητα στάδια στην εξέλιξή του. Μεγαλώνοντας η εκμετάλλευση, η μισθωτή σκλαβιά, η αίσθηση του ανικανοποίητου των άδειων κοινωνικών σχέσεων, η κανονικότητα, οι προκαθορισμένες νόρμες συμπεριφορών του κοινωνικού συνόλου και η συνειδητοποίηση της συνολικής ασχήμιας του συστήματος ωθούν κάποιους από τη νεανική αμφισβήτηση στην πολιτική συνειδητοποίησή τους.

Είμαστε όλοι αλλοτριωμένοι από αυτό το σύστημα, σε διαφορετικό βαθμό, αλλά είναι δικιά μας η επιλογή να πάρουμε την απόφαση επίθεσης στην πηγή αυτής της αλλοτρίωσης, την εξουσία. Κομβικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη παίζει η πρώτη επαφή με τις ιδέες της αναρχίας, όπου χωρίς ακόμα να έχουμε νιώσει πλήρως την καταπίεση αυτού του κόσμου, μας γεμίζει η σκέψη της δημιουργίας μιας ελεύθερης κοινωνίας με αυθεντικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, απαλλαγμένη από εξουσιαστικές δομές. Με την αύξηση των βιωμάτων και των εμπειριών μας μέσα στο υπάρχον σύστημα γίνεται αντιληπτό ότι το μοντέλο του «κακού» κράτους και κεφαλαίου που καταπιέζει την «αγνή» κοινωνία είναι μια επιφανειακή ανάλυση που δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που βιώνουμε. Όπως αναφέραμε, η εξουσία είναι μια πολύπλοκη σχέση με φορέα της ανά στιγμές σχεδόν τον καθένα μας. Έτσι, όσο αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος και η κοινωνία δημιουργούν ένα σύμπλεγμα σχέσεων ανάμεσα σε αφέντες και εθελόδουλους, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δύσκολο στοίχημα. Αυτό της ισορροπίας μεταξύ του τι θα θέλαμε και του τι κάνουμε στην πραγματική ζωή.

Προφανώς διαπιστώνουμε ότι δε γίνεται να συμπεριφέρεσαι με αναρχικό τρόπο σε κάθε συνθήκη που αντιμετωπίζεις σε αυτήν την κοινωνία. Καταλήγουμε να κάνουμε συμβάσεις και εισερχόμαστε σε μια περίοδο ξεκαθαρίσματος καθοριστική για τη ζωή του καθενός. Είναι η στιγμή που παίρνει το κάθε άτομο τις επιλογές του.

Τι θα ρισκάρεις και ως πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για την επιθυμία σου να επιτεθείς σε ένα σύστημα που καθορίζει τις ζωές μας, δίνοντάς μας το ρόλο του γραναζιού και απαιτώντας την πλήρη υποταγή μας σε αυτό;

Εδώ ανάλογα με τις σκέψεις, τα βιώματα και τις αφορμές που σχηματοποιούν τη συνείδηση του ατόμου, ανοίγονται μπροστά του οι επιλογές που έχει. Αυτές για ένα άτομο που έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο της εξουσίας και θέλει να την αρνηθεί, θα μπορούσαμε να τις συνοψίσουμε σε δυο βασικές. Βέβαια, αυτό γίνεται στα πλαίσια της απλούστευσης για να καταλήξουμε σε κάποια βασικά συμπεράσματα, και δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις τους στο φάσμα των δυο αυτών κατευθύνσεων.

Κάποιοι μπροστά στο φόβο της καταστολής και των συνεπειών της δράσης θα επιλέξουν να κινηθούν στα νόμιμα όρια της διαμαρτυρίας που ορίζει το σύστημα σα μέσο εκτόνωσης κάθε πιθανής αμφισβήτησης που δέχεται. Είναι η επιλογή ατόμων να οριοθετούν τη δράση τους βάσει του ποινικού κώδικα και να απορρίπτουν οτιδήποτε θα είχε σοβαρές νομικές επιπτώσεις. Εδώ θα δούμε κάποιους λίγους εξ αυτών να αναγνωρίζουν ως αιτία της επιλογής τους το φόβο, και να το ξεκαθαρίζουν αυτό στους συντρόφους τους. Αυτή είναι μια σεβαστή θέση, γιατί καθίσταται ξεκάθαρη και είναι ειλικρινής. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των ατόμων που απορρίπτουν τη δράση γιατί φοβούνται τις συνέπειες θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την επιλογή τους θεωρητικοποιώντας το φόβο τους. Φτάνουν στο σημείο να ασκούν κριτική στα άτομα που πράττουν και μπροστά στην αμηχανία της παραδοχής του φόβου τους, θα χρησιμοποιούν έναν πολιτικό μανδύα επικάλυψης της αλήθειας. Με επιφανειακά επιχειρήματα θα προσπαθήσουν να κρύψουν αυτή την απλή αλήθεια, καθώς είναι μια αναμενόμενη αντίδραση κάθε ατόμου να αμύνεται με ψευτοδικαιολογίες όταν αισθάνεται ότι μειώνεται ο εγωισμός του. Αυτή η άμυνα εξελίσσεται σε ιδεολόγημα. Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιας συγκεκριμένης αναρχικής τάσης, απλώς προβάλλεται με διαφορετικά «ιδεολογικά» ψέματα.

Η άλλη επιλογή πηγάζει από τον πυρήνα της αναρχικής αντίληψης ότι δεν υπάρχει δράση χωρίς επαναστατική βία. Για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, κομμάτι της δράσης είναι και οι πολύμορφες προπαγανδιστικές κινήσεις (πορείες, αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές κ.λπ.) και τα εγχειρήματα (συνελεύσεις, καταλήψεις, σταθμοί ραδιοφώνου, ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης κ.λπ.) που δεν εμπεριέχουν άμεσα βία. Αυτές οι κινήσεις και τα εγχειρήματα είναι απαραίτητα στη διάχυση των θέσεών μας και παίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των αναρχικών. Όμως αυτά τα εγχειρήματα δεν πρέπει να καθίστανται αυτοσκοπός, παρά μόνο μέσα προώθησης της όξυνσης των εχθροπραξιών. Ο στόχος μας πάντα θα είναι οι βίαιες ενέργειες για την ανατροπή του συστήματος και αυτό πρέπει να προωθούν τα μέσα οργάνωσης και προπαγάνδισης του αγώνα μας. Όταν αυτά τα μέσα δεν προωθούν την εξεγερτική βία, τότε δεν είναι εργαλεία του σκοπού μας, αλλά ρεφορμιστικά εγχειρήματα της προηγούμενης κατεύθυνσης. Ο σκοπός μας είναι η καταστροφή της εξουσίας μέσω της άμεσης βίαιης δράσης, και όλα τα υπόλοιπα εργαλεία μας στοχεύουν στο να βοηθήσουν αυτή την επιθυμία μας, όπως εξάλλου και αυτό το ίδιο το κείμενο. . . .

— απόσπασμα από την μπροσούρα «Ατομικότητα και αναρχική ομάδα»·
εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», 46 σελ., Γενάρης 2016.

Στην έκδοση περιέχεται εισαγωγικό κείμενο από εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής» / ΣΠΦ – Πυρήνα Αντάρτικου Πόλης.

Επίσης, περιλαμβάνεται επίλογος του αναρχικού αιχμαλώτου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γεράσιμου Τσάκαλου, μέσα από την ειδική υπόγεια πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού, από τον Δεκέμβρη του 2015.

Συντρόφια της αναρχικής Κατάληψης Παπαμιχελάκη 39 στο Ρέθυμνο επιμελήθηκαν τη μορφοποίηση της μπροσούρας.