“I look around me and I see dead everywhere.
And who am I? Someone who escapes from the corpses? Maybe. Maybe not.
When hatred and despair pierce the fleshly armor.
When negation and desire become one.
Then. The mind will turn into a weapon.
And what does a naked one do with a weapon in hand?
Will one try to survive, will one try to enjoy it?
It’s in one’s own hand and decision.
The certain thing is that one must learn how to use it.
Thus play and try.
With hate and love.
Shears and knife.
Quill and ink.
Bolt cutters and pliers.
Thought and negation.
Fire and desire.
Egoism. Nihilism. Anti-civilization. Anarchy.
Terms that will take their meaning through self-criticism, action and reflection.
First and foremost perceived personally before proceeding collectively, or otherwise unavoidably ideological.
Why to create the rival awe?
Then I should admit that my existence is defined by the systematized reality.
I don’t overlook this reality, I perceive it clearly.
But I desire to transcend this reality and I deny to be defined by whichever present existent, or any anticipated worse one or desirable for the future.
All life is now a bunch of systems.
If anarchy becomes such then desire becomes captive and conscience political.
I desire collaboration with comrades, I embrace diversity, I enjoy every form of attack.
But if anarchist is another role that must be fulfilled or respects should be paid to then I don’t accept it.
Without surrender, to exist means to live.
And to live means to attack.”
-Archegonos-
Μετάφραση(ελεύθερη) από το ”Λύκοι του Νότου”
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω παντού νεκρούς.
Κι εγώ ποιος να είμαι? Κάποιος που ξεφεύγει απο τα ψοφίμια?Ίσως.Ίσως όχι.
Όταν η απέχθεια και η απόγνωση τρυπούν την σαρκική πανοπλία..
Όταν η Άρνηση και η Επιθυμία γίνονται ένα..
Τότε.Ο νους γίνεται όπλο.
Και τι κάνεις όντας γυμνός με ένα όπλο στο χέρι?
Θα προσπαθήσεις να επιβιώσεις,θα προσπαθήσεις να το διασκεδάσεις?
Αυτό βρίσκεται στο χέρι σου και στην αποφασή σου.
Το μόνο σίγουρο είναι οτι θα πρέπει να μάθεις να το χρησιμοποιείς.
Έτσι παίζεις και προσπαθείς.
Με μίσος και έρωτα.
Ψαλίδα και μαχαίρι.
Πένα και μελάνι.
Κόφτες και πένσες.
Σκέψη και ανατροπή.
Φωτιά και επιθυμία.
Εγωισμός.Μηδενισμός.Αντιπολιτισμός.Αναρχία.
Έννοιες που παίρνουν νόημα μέσα από την αυτοκριτική,την δράση και τoν συλλογισμό.
Πρώτα από όλα όντας αντιληπτές προσωπικά πριν να γίνουν ”συλλογικά”,ή αλλιώς,στείρα-ιδεολογικά.
Γιατί δημιουργεί κανείς,το αντίπαλον δέος?
Ε,τότε θα πρέπει να παραδεχτώ ότι η υπαρξή μου καθορίζεται από την
συστηματοποιημένη πραγματικότητα.
Δεν αγνοώ την πραγματικότητα τούτη,την αντιλαμβάνομαι καθαρά.
Όμως επιθυμώ να υπερβώ αυτήν την πραγματικότητα και αρνούμαι να καθορίζομαι από οποιοδήποτε
υπάρχον-στο παρόν,ή κάποιο χειρότερο που έρχεται,ή κάποιο επιθυμητό για τον μέλλον.
Η ζωή είναι πλέον ένα σύμπλεγμα συστημάτων.
Εάν η αναρχία γίνει έτσι,τότε η επιθυμία αιχμαλωτίζεται και η συνείδηση πολιτικοποιείται.
Επιθυμώ σύμπραξη με συντρόφους,αγκαλιάζω την διαφορετικότητα,
διασκεδάζω με κάθε μορφή επίθεσης.
Αλλά αν όντας αναρχικός είναι απλά άλλος ένας ρόλος μέσω του οποίου θα πρέπει να καταξιώθω,
ή να αποδώσω τις ”δέουσες” τιμές,τότε δεν τον αποδέχομαι.
Χωρίς υποχώρηση,το να υπάρχεις σημαίνει να ζεις.
Και το να ζεις σημαίνει να επιτίθεσαι.
Το link για το περιοδικό βρίσκεται στα δεξιά του blog σε μορφή pdf.
http://lykoitounotou.blogspot.gr/2016/01/paroxysm-of-chaos.html