ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

Σκέψεις πάνω στο κάλεσμα των συντρόφων της κατάληψης Παπαμιχελάκη, αναρχικής βιβλιοθήκης Τεφλόν, Ραδιοφραγμάτων και Συνεχούς Αποδόμησης για τη θεματική των καταλήψεων…

Το παρακάτω κείμενο ανταποκρίνεται σε στιγμιότυπα και χαρακτηριστικά που συναντάμε στο ρεύμα των καταλήψεων του ελλαδικού χώρου.

i) Η ιδιοκτησία είναι κλοπή

«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή» λέει ένα απ’ τα πιο παλιά αναρχικά συνθήματα. Είναι κλοπή της συλλογικής ζωής, είναι κατάργηση της κοινότητας, είναι το καταφύγιο της ιδιώτευσης του φόβου…

Η ιδιοκτησία και η δίδυμη αδερφή της, η εξουσία, γεννάνε τους διαχωρισμούς των ανθρώπων με τίτλους, αξιώματα και προνόμια…

Όπως ο ουρανός δεν έχει σύνορα, έτσι και η γη δεν θα έπρεπε να έχει ιδιοκτησία.

Ο άνθρωπος από συλλογικό ον, γίνεται ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης όχι όμως της ζωής του, αλλά τοίχων, παραθύρων, επίπλων…

Οι καταλήψεις ξεκίνησαν ως μία μορφή άρνησης της ιδιοκτησίας και αυτοοργανωμένης έκφρασης.

Η πορεία του κινήματος των καταλήψεων έχει πολλές αποχρώσεις… άλλες πιο μαχητικές, άλλες πιο ακίνδυνες… Υπάρχουν αναρχικές καταλήψεις και εναλλακτικές καταλήψεις, καταλήψεις εστίες ανομίας και καταλήψεις αφυδατωμένα πολιτιστικά κέντρα.

Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες καταλήψεις από παλιότερα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε πολλές πόλεις.

Κάθε κατάληψη ξεκινάει με μία εχθροπραξία. Ακυρώνει την ιδιοκτησία (θεμέλιο λίθο της εξουσίας) και απελευθερώνει έδαφος από συμβόλαια, φορολογικούς ελέγχους, λογαριασμούς, νομιμότητα.

Το στοίχημα, όμως, αρχίζει ακριβώς από εκείνη τη στιγμή…

Η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση ενός χώρου είναι ένα αιχμηρό εργαλείο, που μπορεί είτε να μαχαιρώσει τον κόσμο της ιδιοκτησίας, είτε να γίνει σουβενίρ και να σκουριάσει…

Σίγουρα μία κατάληψη αλλάζει τον δικό μας μικρό κόσμο, όσο όμως ο κόσμος μας συνορεύει με τον κόσμο της εξουσίας, αν δεν οπλιστεί για να του επιτεθεί, θα γίνει μία οφθαλμαπάτη όασης περιτριγυρισμένη απ’ την έρημο του υπάρχοντος.

ii) «Το σπίτι της Αναρχίας»

Η εξουσία για να διατηρήσει τον θρόνο της, παράγει διαίρεση. Διαιρεί τους ανθρώπους με νόμους, με κανόνες, με ρατσισμό, με ανασφάλειες, με κλειδαριές, με βιτρίνες, με οθόνες…

Κατασκευάζει τη μοναξιά του πλήθους… «ο καθένας μόνος του… ο καθένας για την πάρτη του»…

Η απόλυτη αρχή του «διαίρει και βασίλευε»…

Η κατάληψη μπορεί να γίνει ένα σημείο συνάντησης χωρίς διαχωρισμούς, να αποτελέσει μία ανοιχτή πιθανότητα να ξαναβρούμε τον συλλογικό μας εαυτό, να δημιουργήσουμε ξανά κοινότητες…

Εδώ μπορούν να συναντηθούν παλιοί και νέοι σύντροφοι, να μοιραστούν εμπειρίες, να συζητήσουν, να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον, να αναπτύξουν δεσμούς αλληλεγγύης, να σχεδιάσουν επιθέσεις, να οργανώσουν τον εσωτερικό εχθρό και να ενισχύσουν τον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία και την αναρχία.

Μέσα από τη διοργάνωση εκδηλώσεων βιβλιοπαρουσιάσεων, συζητήσεων αυτομόρφωσης, αυτοοργανωμένων βιβλιοθηκών, προπονήσεων μάχης και σωματικής εξάσκησης, οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν «εργαστήρια» της διαρκούς αναρχικής επανάστασης.

Παράλληλα, μία αναρχική κατάληψη είναι το πρώτο κύτταρο μιας αναρχικής κοινότητας. Οι σύντροφοι που συμμετέχουν σε αυτήν, μαθαίνουν να μοιράζονται, να συναποφασίζουν, να δημιουργούν μία κοινοτική ζωή, απαλλαγμένη από τα μικροαστικά κατάλοιπα της ιδιοκτησίας και του φιλοτομαρισμού.

Εκτός, όμως, από τις πολιτικές συλλογικές διαδικασίες, μία αναρχική κατάληψη δοκιμάζει τον εαυτό της μέσα από την επανάσταση της καθημερινής ζωής.

Γιατί η συνέλευσή της δεν έχει μόνο να αποφασίσει για μία εκδήλωση ή για μία πορεία, αλλά και για καθημερινά ζητήματα διαβίωσης (εργασίες συντήρησης του σπιτιού, μαγείρεμα, καθαριότητα κ.ά.). Εκεί δοκιμάζονται να σπάσουν οι άτυποι καθημερινοί ρόλοι, η ανάθεση και οι έμφυλοι διαχωρισμοί.

Είναι η αυτοοργάνωση της καθημερινής ζωής στην πράξη.

iii) Ενυδρεία «ελευθερίας»

Όμως, εδώ θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Γιατί συχνά κάποιοι συμμετέχοντες σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, όπως μία κατάληψη, αυτομαγεύονται από την ερμηνεία του φαντασιακού του ρόλου και μετατρέπουν το μέσο σε αυτοσκοπό. Αναπτύσσουν, μάλιστα, μία υποσυνείδητη ιδιοκτησιακή σχέση με το εγχείρημα, ξεχνώντας πως μία αναρχική κατάληψη δεν είναι τα ντουβάρια και οι πόρτες, αλλά οι σχέσεις των συντρόφων με προοπτική την επίθεση με όλα τα μέσα ενάντια στην εξουσία.

Τεμαχίζοντας την ολότητα της αναρχίας, κάποιοι κατασκευάζουν ιδεολογικά σχήματα, μεγένθυνσης του εγχειρήματος, παρουσιάζοντας την κατάληψη ως το κέντρο του σύμπαντος.

Οι ρεφορμιστικοί κύκλοι, διαστρεβλώνοντας το νόημα των καταλήψεων, τις εμφανίζουν ως νησίδες ελευθερίας που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, υποκαθιστώντας και περιθωριοποιώντας τις επιθετικές και τις ένοπλες πρακτικές.

Η συκοφαντία και η εσωστρέφεια θα αναλάβουν την ολοκλήρωση του «έργου»…

Μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο «υπέρτατος σκοπός» είναι να μην κλείσει η κατάληψη, όποιος κι αν είναι ο συμβιβασμός.

Γιατί ο φόβος να μη χτυπηθεί η κατάληψη απ’τον κίνδυνο της καταστολής, μπορεί να φτάσει ακόμα και στη δημιουργία μιας «άτυπης ζώνης ασφαλείας» με την «απαίτηση» κάποιων ρεφορμιστών να μη γίνονται ενέργειες άμεσης δράσης στην κοντινή περιοχή που βρίσκεται το στέκι ή η κατάληψη για να μην τις χρεωθούν οι ίδιοι και κλείσει το εγχείρημά τους.

Το ζήτημα, προφανώς, δεν είναι να αδιαφορούμε ή να προβοκάρουμε τους κατηλειμμένους χώρους που φτιάχτηκαν με αγώνες, αλλά φυσικά ούτε να θυσιάζουμε την επίθεσή μας για αυτούς…

Το βασικό είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία αναρχική κατάληψη θα είναι εστία διάχυσης επιθετικών πρακτικών ή θα αφομοιωθεί…

Δεν πρέπει να αρκούμαστε στις στιγμές ελευθερίας που μας προσφέρει ένας κατειλημμένος χώρος, αλλά να διεκδικούμε τη συνολική ελεύθερη ζωή, που η κατάληψη απλώς αποτελεί μία στιγμιαία αντανάκλασή της.

Με λίγα λόγια να μην αγαπάμε τις καταλήψεις και τα στέκια μας αλλά να αγαπάμε τον σκοπό που εξυπηρετούν.

Την αναρχική επίθεση στο εδώ και στο τώρα.

iv) Ορατότητα μέσα στην ομίχλη

Μία κατάληψη μπορεί, λοιπόν, να είναι μία κουκκίδα πάνω στον χάρτη της αναρχίας με κατεύθυνση τη διαρκή εξέγερση και επανάσταση. Μπορεί να αποτελεί ορμητήριο που θα ξεχύνονται άπειρες δυνατότητες εχθροπραξιών ενάντια στην εξουσία.

Μακριά από απομονωμένα πλαίσια νησίδων ψευτοελευθερίας που απλά ξεγελάνε την ελευθερία, εσωτερικεύοντάς την σε μικρόκοσμους, υπάρχουν καταλήψεις που κρατάνε ανοιχτή την προοπτική της αναρχικής επίθεσης.

Και σίγουρα υπάρχει η δυνατότητα να φτιαχτούν και άλλες…

Οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις και οι εμπρησμοί από φασίστες σε αυτοοργανωμένους χώρους, επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα των καταλήψεων να αποτελούν χώρους ανταρσίας ενάντια στην εξουσία…

Απ’ τη δική μας πλευρά, των αναρχικών της πράξης, μπορούμε να επιταχύνουμε αυτήν τη δυνατότητα…

Μέσα απ’ τις καταλήψεις, μπορούν να ενισχυθούν οι δημόσιες υποδομές, αυτομόρφωσης, τα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης, τα ταμεία αλληλεγγύης, να δημιουργηθεί τομέας υπόθαλψης καταζητούμενων συντρόφων καθώς και να οργανωθούν ομάδες κρούσης, όχι μόνο για την περιφρούρηση της κατάληψης, αλλά και για τη διάχυση των επιθέσεων σε φασίστες, μπάτσους και στόχους της κυριαρχίας με προοπτική την ενίσχυση του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

Το γεγονός ότι οι καταλήψεις είναι ορατές στην καταστολή (παρουσία ασφαλιτών κοντά σε καταλήψεις για εξακρίβωση στοιχείων) ίσως οδηγήσει τους συντρόφους που θέλουν να οργανωθούν στο αντάρτικο πόλης να απομακρυνθούν από αυτές για λόγους συνωμοτικότητας.

Όμως, η απομάκρυνση απ’ τον κτιριακό χώρο της κατάληψης δεν σημαίνει απομάκρυνση ή υποτίμηση του εγχειρήματος. Άλλωστε το εγχείρημα της κατάληψης δεν είναι οι τέσσερις τοίχοι της.

Είναι ο σκοπός που εξυπηρετεί. Η κατάληψη μπορεί να γίνει η γέφυρα μεταξύ δημόσιου και παράνομου τομέα της αναρχίας.

Μπορεί να αποτελέσει το ανοικτό πέρασμα απ’ τη συνάντηση συντρόφων στην οργάνωση αντάρτικων υποδομών.

Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η αναρχική δράση, όταν το δημόσιο συναντιέται με το παράνομο και σμίγουν σε μία ολότητα με σκοπό την καταστροφή της εξουσίας.

Τότε πραγματικά οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν το σπίτι της Αναρχίας…

Στη μνήμη του Μαουρίσιο Μοράλες

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του Μαουρίσιο Μοράλες, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη μεταφορά βόμβας που προοριζόταν για τη σχολή δεσμοφυλάκων στη Χιλή στις 22/5/2009.

Ο Μαουρίσιο συμμετείχε στην κατάληψη βιβλιοθήκη Σάκκο και Βαντσέττι κάνοντας πράξη τη συνάντηση της δημόσιας και της παράνομης δράσης.

Καταληψίας και βομβιστής, δεν διαχώρισε τα μέσα δράσης και δεν εγκλωβίστηκε σε νησίδες ψευτοελευθερίας.

Η μνήμη του δεν τροφοδοτεί επετειακά μνημόσυνα, αλλά πυροδοτεί τον πυροκροτητή της αναρχικής πράξης.

Για εμάς και για αυτούς που έπεσαν στον αγώνα…

Για την Αναρχία.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/FAI-IRF
Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα

[Φυλακές Κορυδαλλού] Κείμενο για καταλήψεις από ΣΠΦ-Πυρήνα Αντάρτικου Πόλης