“Is society anarchists’ enemy? Not even close, we answer”

anarchist comrades for liberating action

 The above quote is taken from an article, published in the newspaper Trail of Freedom, is.134, Ian.2014, p.5. Given the purity of the intentions of the authors of the above text on the more general anarchist project, but also their overwhelming criticism, launched at CCF and generally at the nihilistic-insurrectionary anarchism, I think a clarification, not a defensive statement, is needed. This clarification is unnecessary for those who have delved in that current of thought but necessary for all the others. In the raging war against the ” dangerous ” classes or otherwise the social groups, collectives and individuals, who authority tries to define with its own criteria,insurrectional and nihilist anarchists, seem to be -unfortunately due to lack of wider social solidarity forces- an active vanguard  of the anarchist milieu. A vanguard , not an elite , who only acts using the methodological tool of counter-violence and of direct attack , distinguishing itself from the various projects of painless activism of civil disobedience (which not only don’t pave the way for the insurrection but on the contrary they make it more difficult) thus returning the fear back to the ones holding power.

The latter, however, do not consist only of the hyperaccumulators of wealth (politicians, owners, businessmen, industrialists, etc.) but also of employees of private and public sector, of free-lance professionals or even of ordinary workers.

Composed by those class turncoats, who turn against their neighbors, in order either to exploit them for their own benefit or to become likeable to their own exploiters (believing that this will ensure their own survival). From the cleaning lady, who will impeach her collegue to the employer to the poorly paid security guard, who protects the wealth of “bosses” and to  unemployed lackey or the low income pensioner, who would snitch on an anarchist fighter or an itinerant immigrant. Putting the blame on misleading or need, is only an excuse. The enemy is therefore not only in the villas, but also in the hovels. Beside us. In our own primary, involuntary family.

So it is a war against the fake social cohesion, against this very society, which is by definition opressive and structured in such a way, in order to reproduce domination. A war for its complete destruction, in order  for a perspective of coformulation of another society with different criteria, to emege from its ashes.

So those, who choose to follow this path of fire, must be aware of the wide range of which they  fighting against and at which theyhave to attack directly with emotion and cool temper, spontaneity and minimaly organized furious violence. From the moment this decision is taken, the rupture is complete and it would be good for them to know, that their choice will change their life, possibly take it away from them, however, it will certainly lead them to the path of freedom.

The higly cosistent attitude of CCF’s imprisoned members cell and of other informal cells, which without mercy, repentance or surrender, still, like others, attack at the rulers and their structures, demonstrates the power of the “in the present” articulation of insurrectionary action and the untamed nature, inherent in every person who decides to rebel. It is fundamental: The struggle for Anarchy can only pass over the ashes of the existing society.

Nicolas Nessunos

———

Translated by Inter Arma

 

https://interarma.info/en/2014/01/11/enantia-sthn-koinonia-nicolas-nessounos/

=======================================================

“Ενάντια στην κοινωνία” του Νίκολας Νεσσούνος

“Είναι η κοινωνία εχθρός των αναρχικών; Ούτε κατα διάνοια απαντάμε”

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομή Ελευθερίας, φ.134, Ιαν.2014, σ.5. Με δεδομένη την αγνότητα των προθέσεων των συντακτών του άνωθι κειμένου ως προς το γενικότεριο αναρχικό πρόταγμα, αλλά και την εντονότατη κριτική που εξαπέλυσαν στην ΣΠΦ και γενικότερα προς τον εξεγερτικό-νιχιλιστικό αναρχισμό, θεωρώ ότι επιβάλλεται μια διευκρίνηση, χωρίς να αποτελεί υπεράσπιση. Η διευκρίνιση αυτή είναι μεν περιττή για όσους έχουν εμβαθύνει στο εν λόγω ρεύμα, αναγκαία δε για τους άλλους. Στον μαινόμενο πόλεμο εναντίων των “επικίνδυνων” τάξεων ή αλλιώς των κοινωνικών ομάδων, των συλλογικοτήτων αλλά και των ατόμων που η εξουσία προσπαθεί να καθορίσει με δικά της κριτήρια, οι εξεγερτιστές και οι μηδενιστές αναρχικοί φαίνεται να αποτελούν -δυστυχώς λόγω της έλλειψης αλληλεγγύης από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις- μια πρωτοπορία δράσης του αναρχικού χώρου. Μια πρωτοπορία, και όχι μια ελίτ, που μονάχα αυτή δρα με μεθοδολογικό εργαλείο την αντιβία και την άμεση επίθεση, ξεχωρίζοντας από τα διάφορα ανώδυνα εγχειρήματα ακτιβισμών κοινωνικής ανυπακοής (τα οποία όχι μόνο δεν προλειαίνουν το έδαφος για την εξέγερση αλλά το δυσχαιρένουν) επιστρέφοντας έτσι τον φόβο πίσω στους εξουσιαστές.

Οι τελευταίοι, όμως, δεν αποτελούνται μονάχα από τους υπερσυσσωρευτές πλούτου (πολιτικοί, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, βιομήχανοι, κλπ.) αλλά και από μισθωτούς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ελεύθερους επαγγελματίες ή ακόμα και απλούς εργάτες.

Αποτελούνται και από εκείνους που είναι ταξικοί αποστάτες επιλέγοντας να καταφερθούν ενάντια στον διπλανό τους προκειμένου είτε να τον εκμεταλλευτούν άμεσα προς ιδίον όφελος είτε για να γίνουν αρεστοί στους δικούς τους εκμεταλλευτές (πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσουν την δική τους επιβίωση). Από την καθαρίστρια που θα καταγγείλει την υπάλληλο στον εργοδότη μέχρι τον χαμηλόμισθο φύλακα που προστατεύει τον πλούτο των “αφεντικών” και τον ρουφιάνο άνεργο ή τον χαμηλοσυνταξιούχο που θα καταδώσει έναν αγωνιστή αναρχικό ή έναν πλανόδιο μετανάστη. Ο επικαλεσμός της πλάνης ή της ανάγκης είναι μονάχα μια δικαιολογία. Ο εχθρός δεν βρίσκεται συνεπώς μονάχα στις βίλες αλλά και στα χαμόσπιτα. Πλάι μας. Στην ίδια μας την πρωταρχική, αθέλητη οικογένεια.

Είναι λοιπόν ένας πόλεμος ενάντια στην πλασματική κοινωνική συνοχή, ενάντια στην ίδια την κοινωνία η οποία εξ ορισμού είναι καταπιεστική και δομημένη έτσι ώστε να αναπαραγάγει την κυριαρχία. Ένας πόλεμος για την πλήρη καταστροφή της προκειμένου να αναδυθεί από τις στάχτες της η προοπτική συνδιαμόρφωσης μιας άλλης κοινωνίας με άλλα κριτήρια.

Εκείνοι που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν συνεπώς το μονοπάτι αυτό της φωτιάς πρέπει να συνειδητοποιήσουν το ευρύ φάσμα ενάντια στο οποίο αγωνίζονται και στο οποίο πρέπει να επιτεθούν άμεσα, με το συναισθηματισμό και την ψυχραιμία, τον αυθορμητισμό και την ελάχιστα οργανωμένη οργιλή βία. Από τη στιγμή της απόφασης η ρήξη θα είναι ολική και θα ήταν καλό να γνωρίζουν ότι η επιλογή τους αυτή θα τους αλλάξει την ζωή, πολύ πιθανόν να τους την πάρει, σίγουρα πάντως θα τους οδηγήσει στο μονοπάτι της ελευθερίας.

Η συνεπέσταση στάση του πυρήνα φυλακής της ΣΠΦ αλλά και των λοιπών αφορμαλιστικών πυρήνων που χωρίς οίκτο, μετάνοια, παράδοση, συνεχίζουν, όπως και άλλοι, να επιτίθονται στους εξουσιαστές και στις δομές τους, καταδεικνύει την δύναμη της ενεστωτικής εκφοράς της εξεγερτικής πράξης και την αδάμαστη φύση που εμπεριέχεται σε κάθε άνθρωπο που αποφασίζει να εξεγερθεί. Είναι θεμελιώδες: Ο αγώνας για την Αναρχία δεν μπορεί παρά να περάσει πάνω από τις στάχτες της υπάρχουσας κοινωνίας.

Νίκολας Νεσσούνος

———

Το άρθρο στάλθηκε μέσω mail στο Inter Arma

 

https://interarma.info/el/2014/01/11/enantia-sthn-koinonia-nicolas-nessounos/