Οι μετανάστες που έρχονται στην Ευρώπη δεν φτάσανε εδώ σε μια νύχτα. Δεν είναι εδώ για διακοπές.
Είναι αυτές κι αυτοί που γλίτωσαν τον πνιγμό απ’ τους λιμενόμπατσους στη Λαμπεντούζα, στη Σάμο, στο Φαρμακονήσι, στην Κω, στη Λέσβο.
Είναι αυτές κι αυτοί που στις χώρες καταγωγής τους γλίτωσαν από σφαίρες και βόμβες. Ή κατεστραμμένες οικονομίες.
Είτε αποκαλούνται «προσφύγες», είτε όχι, είναι άνθρωποι που διέφυγαν από ένα διαρκές, ανοιχτό πεδίο πολέμου. Από σημεία στο χάρτη όπου, διακρατικά, τα αφεντικά και τα κράτη τους σχεδιάζουν το μέλλον, οργανώνοντας τους ανταγωνισμούς τους. Μετρώντας, συχνά, και πτώματα.
Δεν τους σημαδεύουν όμως μόνο εκεί -τους σημαδεύουν κι εδώ. Από τους λιμενόμπατσους μέχρι την αθλιότητα των εμπόρων που (με κάθε τρόπο) βγάζουν κι αυτοί το «κατιτίς τους» απ’ τον πόνο των μεταναστών, κι από την «δίκαιη αγανάκτηση» των καθαρμάτων των τουριστικών business, μέχρι την ξεφτίλα των μικροαστικών ρατσισμών. Καταλήγοντας στη βαρβαρότητα των «ευαίσθητων» υπαλλήλων του ελληνικού κράτους που πουλάνε τζάμπα μηντιακό ανθρωπισμό την ίδια στιγμή που «παίζοντας» με τα σύνορα, στην πραγματικότητα μεθοδεύουν την στρατιωτικοποίηση της διαχείρισής τους.
Οι μετανάστες είναι κόρες και γιοι του πολέμου. Ενός πολέμου που είναι συνεχής και σημαδεύει όλο και πιο ωμά όλο και πιο ξεδιάντροπα, την παγκόσμια εργατική τάξη. Και τα συμφέροντα μας είναι κοινά -και οι εχθροί τους είναι εχθροί μας. Σκοπεύουμε, συλλογικά, οργανωμένα και καθημερινά, να τους αποδείξουμε πως αυτό το γνωρίζουμε.
ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΛΙΜΕΝΟΜΠΑΤΣΟΙ, “ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ”
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ