Δυο ομιλίες του αναρχικού Γκουστάβο Ροδρίγκες
«Όταν γίνεται αναφορά στον “αναρχικό ιλεγκαλισμό” κατά κανόνα υπονοείται η εξεγερσιακή αναρχία, καθώς και μια σειρά αναρχικών στρατηγικών που τέθηκαν σε εφαρμογή κυρίως σε Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ελβετία και Ηνωμένες Πολιτείες τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και τις τρεις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα.
Αυτή η ιδιαίτερη περίοδος στην ιστορία μας –που στην πραγματικότητα διήρκεσε λίγο περισσότερο, μιας και ήδη από το 1874 στο συνέδριο της Μαδρίτης συλλέχθηκαν οι εξεγερσιακές διακηρύξεις και προτάθηκαν τα αποκαλούμενα “αντίποινα”– χωρίς αμφιβολία υπήρξε μια περίοδος που λειτούργησε καθοριστικά για τη γέννηση αυτού του εσφαλμένου διαχωρισμού μεταξύ της “λεγκαλιστικής αναρχίας” και του “αναρχικού ιλεγκαλισμού”…»
Μέσα από μια ομιλία που είχε δώσει στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Casa Naranja στην πόλη Τλαλνεπάντλα της πολιτείας του Μεξικού (ή ΕντοΜέχ) στις 3 Ιούλη 2011, ο Γκουστάβο Ροδρίγκες προσπάθησε να αναδείξει τα γενεσιουργά αίτια που οδήγησαν στην επίπλαστη διάκριση νόμιμου έναντι παράνομου αναρχικού κινήματος, και πώς αυτή η ασυνάρτητη διχοτόμηση θέτει αντεπαναστατικά εμπόδια και ρεφορμιστικές παγίδες εις βάρος της συνολικής απελευθέρωσης. Ο τίτλος «Αναρχικός ιλεγκαλισμός: η ψευδής διχοτόμηση» προέρχεται στην πραγματικότητα από μια έκδοση στ’ αγγλικά. Ο πρωτότυπος τίτλος, στα ισπανικά, είναι «Αναρχικός ιλεγκαλισμός: Συγχωράτε τον πλεονασμό!» Ιχνηλατώντας την ελευθεριακή παρακαταθήκη, ο σύντροφος απάντησε σε κριτικές που έχουν εκφραστεί για την εξεγερσιακή προοπτική του καθημερινού αγώνα προτάσσοντας την αναρχική συνέπεια των επαναστατικών ιδεωδών και ενεργειών, και παράλληλα περιφρόνησε κάθε αυτοαναφορική δράση. Με τα λόγια του τόνισε πως δεν πρέπει να δοθεί καμιά ευκαιρία ανάπαυλας στον εχθρό κι ούτε δευτερόλεπτο ειρήνης στην κυριαρχία.
Στη δεύτερη ομιλία του, δοσμένη στις 8 Οκτώβρη 2011 στο Κέντρο Αναρχικής Πληροφόρησης (CEDIA) στην Πόλη του Μεξικού, ο Ροδρίγκες είχε προσεγγίσει την ένοπλη οδό εντός των αστικών περιβαλλόντων, καταλήγοντας στα εξής: «Κάθε φορά που ζητάμε περισσότερη δουλειά, αντί να αγωνιζόμαστε για την καταστροφή της εργασίας: ζητάμε περισσότερο καπιταλισμό. Σε κάθε περίσταση όπου απαιτούμε “ασφάλεια”, απαιτούμε “μεγαλύτερες επιχορηγήσεις” για την υγεία, την εκπαίδευση, τη στέγαση κ.λπ.: διεκδικούμε περισσότερο κράτος. Ο δρόμος αυτός δε βγάζει στη συνολική απελευθέρωση, αλλά περιορίζεται στην επαιτεία για την επιμήκυνση των αλυσίδων μας. Η “ΟΡΓΑΝΩΣΗ”, εν προκειμένω, για την οποία τόσος ντόρος γίνεται, που στην πραγματικότητα περιορίζεται σε ακρωνύμια, αδελφότητες και σέχτες, θα είναι ο καρπός της διάχυσης της ανταγωνιστικής συνείδησης και της επέκτασης των αγώνων. Ο κοινωνικός πόλεμος θα κάνει επιτακτική την ανάγκη για μια οργάνωση, που θα είναι η επιβεβλημένη πρόοδος του πραγματικού κινήματος. Ο συνεχής ανταγωνισμός των ενεργών μειοψηφιών είναι το πρόταγμα της επίθεσης εδώ και τώρα στις δομές της κυριαρχίας και σε όσους τη στελεχώνουν, για να αναδείξουμε πόσο ευπρόσβλητος είναι ο εχθρός, και να δηλώσουμε στους συντρόφους που είναι όμηροι του κράτους πως δεν είναι μόνοι τους και τους στηρίζουμε με όλη μας την αλληλεγγύη. Το ειδικό βάρος των ανταγωνιστικών μειοψηφιών, των ομάδων συγγένειας σε συνεχή θέση μάχης, δεν έγκειται στον αριθμό των επιθέσεων ούτε στις ζημιές που ολοένα και πιο ισχυρές εκρήξεις προκαλούν στον εχθρό. Η βαρύτητα αυτών των μειοψηφιών δράσης έγκειται στη μεταδοτικότητα, στη γεωμετρική εξάπλωση του αγώνα και στην ανάδυση της αντεξουσιαστικής συνείδησης. Συνεπώς, πίσω από κάθε έκρηξη, κάθε σφαίρα και κάθε απαλλοτρίωση, πίσω από την εφαρμογή κάθε έκφανσης της ανταγωνιστικής βίας, θα πρέπει πάντοτε να βρίσκονται τα ιδανικά μας, διακηρύσσοντας πως ο αγώνας μας γίνεται για τη συνολική απελευθέρωση, για την απόλυτη καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας, για την Αναρχία».
http://blackinternational.noblogs.org/?p=43