While the proclamation of the Informal Anarchist Federation/International Revolutionary Front (Nicola and Alfredo Cell) about the sabotage on Coca-Cola and Nestle products hadn’t even been widely spread yet, and despite the fact that the activists had totally achieved their goal in just a few hours, since the Coca-Cola Bottling Company announced a precautionary removal of “every single plastic bottle 500ml PET of Coca-Cola Light and Nestea (of all tastes),” an endless nagging began from each side—even from people who claim to oppose capitalism and who want not only themselves but also their friends to think (of them) that “they belong to the movement”— concerning the political correctness of the action, its moral dimension, its effectiveness from the perspective of movement/revolution, etc.
The objections of the (consuming) public
It seems that every person who cannot shake off their consumer dimension, which appears to be one of the major dimensions, will always be able to come up with a thousand objections, plausible or even reasonable if seen from a “capitalist” point of view, in their attempt to dismiss any action that goes out of bounds of legality within a system that otherwise they are supposed to fight. As a result, a chief executive of the Coca-Cola Bottling Company in Greece doesn’t need to pay for a new communication campaign: the client generates and reproduces arguments in favor of them, and for free.
Thus, a murmur began about how dangerous is to sabotage two brands of wide consumption: “what if a small child drank from a sabotaged bottle? What if one of your close ones was poisoned? Your beloved ones? The priest of the parish? Innocent people will incur the consequences once again and nothing’s gonna change…”
Others focused on the fact that two multinational companies-colossuses like Coca-Cola and Nestle wouldn’t even feel the blow, that such a damage means nothing to them, that even if a sabotage took place on a global level, “they would find the way to surpass it, changing the packages for example so that they could not be adulterated, relocating the cost to the poor consumer again,” or “the consumer could easily buy, for a couple of days, another brand of cola or ice tea, and there would be no damage to the system itself.”
Naturally, every annoyed movementist ended to the stereotype conclusion that this specific action “can only harm the movement, defame the movement, intensify repression against the movement, and these activists are nothing but a bunch of idiots who act disruptively,” and so forth.
They didn’t even bother to think, not even at the level of logic workout, the counterargument.
a) This specific action in fact never put in danger anyone’s protected legal asset, apart from the broader economic interests of the two multinational companies. It did not put in any real danger any innocent citizen, any kid, or any irrelevant and unsuspecting consumer. The warning was prompt, effective and emphatic (both with the proclamation and the video, and with the whole strategy), while a four-day deadline has never been given before in comparable circumstances (similar instances never existed, at least in Greece). It was more than certain that the identical to the adulterated products would be withdrawn immediately from the market, and this would easily be accomplished; not because of humanitarian reasons but because the two multinationals wouldn’t risk their commercial reputation, and an enormous economic damage. When someone threatens the king in chess, the opponent simply moves the king if the latter can still afford the move, and in this case they did afford it. The sacred profit would never be jeopardized. They would rather lose several (or many) thousands of euros than lose everything. Both the activists and their adversaries were well aware of that. Some will argue, “What if the proclamation was never disclosed?” In that case, the multinationals, the journalists who received the proclamation, the police, etc. would have the sole responsibility for what might have occurred. All (or those) of them who would decide to let a potentially adulterated merchandise go on sale, in order to prevent short-term damage of one or the other multinational.
b) The fact that the opponent will possibly try to find ways to come out on top is totally reasonable and expected. It does not mean that the sabotage didn’t work; on the contrary, it worked so much as to force the opponent to react in costly and troublesome, for them, manner. As for the consumers: if a product is unprofitable and disproportionately costly for what is really worth, they will simply not buy it… Isn’t this what the capitalists want to tell us with fairytales about the free market, etc.? Why should they be bothered if their word would come true for the first time?
If, in the future, the authorities decide not to intervene in a similar case, they’re gonna be solely responsible for anything that happens. They would have put profit over any value; they would have concealed a danger, even if they keep saying crap about freedom of expression and flow of information.
c) The State does not seek pretexts to implement even the most repressive policy against those who stand against it with hostility. The eviction of squats, the unrestrained violence against demonstrators, the tortures in the Athens police headquarters, the provokingly racist statements of senior officials of the Greek police should have already convinced everyone that state violence has no need to justify itself, at least not in this period of time. Also, truth be told, a “Movement” does not exist. On the contrary, the challenge is to find the ways to create a Movement.
d) The traditional forms of anti-government/anti-statism struggle have caused the perceptible movement to reach a saturation point. The way protest marches take place in recent years, even when massive, renders them only at the level of spectacle, without any result. Eventually even the most aggressive political milieu, the anarchist space, finds itself in a permanent state of defense, having only short bursts, constantly running behind the aggressions of the State, and self-trapped in a continuous single-issue antifascist struggle. Revolutionary imagination is good when expressed on walls, blogs and lyrics; but even better when it goes on the offensive against the capitalists, depriving them even a sip of champagne, giving the movement small or large victories.
What this action accomplished in reality
Apart from the damage itself against the two multinationals, there are some new elements which were curiously not evaluated by any movementist…
– The immediate and complete success of the action (product recall).
– The wide and rapid dissemination of the proclamation; that is, the political message behind the action reached every corner of the society, every home, every consumer.
– The bloodless, the absolutely non-violent strategy (for those who condemn violence wherever it comes from; unless one also considers violence the economic attack on multinational giants, even when the action did not turn against any person whatsoever).
– The fact that only the multinationals were the target and suffered losses, and no one else, but also the fact that, in this way, capitalism is the one called clearly and at last unequivocally as the adversary for being an economic/value system, instead of certain people-representatives of capitalism. The action does not personify the target, but instead focuses on a system without using any particular person-enemy.
– The safety of the action for the activists themselves. It is obvious that, after the withdrawal of affected products, there is no reason for anyone of them to risk by placing adulterated products on shelves where there are no similar products left (precisely because of the product recall)… The adulterated products will never be placed on any shelf because the action’s purpose has been fully achieved. Anything else would entirely contradict logic.
– The fact that the opponent’s means were used: The whole game was played through the threat of jeopardizing the reputation and clientele of both multinationals. What was at stake (as the big-time journalists say) was in fact the profit and how the affected multinationals would estimate the situation, what reaction would yield the least possible damage for them. Here are the new strategies for those who were tired of demonstrations and clashes with fully armed policemen, for those who dismiss armed struggle, for those who give weight to an appeal to society. It’s a big deal to exploit the core of the opponent’s “civilization” in order to overthrow them. It was a strike (symbolic and real) at the heart of capitalism, the only “value” that they hold in reality: profit. Profit at all costs, against people, nature and reason.
– The (having said all of above) revolutionary/anti-consumerist (inside or outside quotation marks) education/awakening for those who can think dispassionately on the specific sabotage; and there quite a few. In truth, how many are saddened that our favorite soft-drink companies suffered even the slightest damage? How many identify themselves with their economic interests, and finally, those who do, what kind of movementists are they really?
On activism and “moral inhibitions”
Regardless of how someone imagines the means by which they can reach the revolution, the subversion of this world, the rebellion (call it what you will), a discussion on these means is inevitable. Unfortunately, the elites will not give up simply on their own their privileges and the power that they directly or indirectly exercise.
The position of anyone who does not wish to cause a rupture is acceptable. They may not want to simply because they don’t want to, because they’re afraid, because they don’t know how to, and so on. These are all acceptable. However, once they discuss all of above, they necessarily have to consider how if they have some self-esteem.
And if they don’t agree with a sabotage like the specific one (an acceptable point of view), they should suggest their own “how to”; not to these people or the other, but to themselves. They need to rethink the effectiveness of all methods that were previously mentioned here, or not, but have been put to the test throughout history, they should honestly tell themselves what exactly is it that annoys them in the means of struggle called sabotage, they should see the point they want to reach before condemning others who acted in a specific way, (the latter) avoiding all of the objections raised in the past.
Criticism is easy to do. Struggle is difficult to do. Reprehensible is not (in principle) the fact that one does not struggle, nor the fact that one struggles making mistakes every now and then. Reprehensible is to criticize from the fighter’s perspective those who struggle (with their rights and wrongs), when in fact you worry unnaturally above normal about every act of fight without fighting yourself. Revolution should and must have morality, but when the (vicarious) moral inhibitions don’t let it unfold, it is the one with the inhibitions that has the problem, not the revolution.
=========================================================
Για την επαναστατική πρακτική του σαμποτάζ με αφορμή το σχέδιο «Πράσινη Νέμεσις»
Πριν καλά καλά διαδοθεί ευρέως η προκήρυξη της FAI/IRF Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (Πυρήνας Nicola και Alfredo) για το σαμποτάζ σε Κόκα Κόλα και Νεστλέ, και ενώ μέσα σε ελάχιστες ώρες οι ακτιβιστές είχαν πετύχει απόλυτα τον σκοπό τους, αφού η Κόκα Κόλα προέβη σε προληπτική απομάκρυνση«όλων των μεμονωμένων πλαστικών συσκευασιών PET 500ml των Coca-Cola light και Nestea (όλων των γεύσεων)» , άρχισε μια ατελείωτη γκρίνια από κάθε πλευρά (ακόμα και από ανθρώπους οι οποίοι δηλώνουν ενάντιοι στον καπιταλισμό και οι οποίοι θα ήθελαν να έχουν και οι ίδιοι αλλά και οι φίλοι τους (γι’ αυτούς) την ιδέα ότι «ανήκουν στο κίνημα»), που αφορούσε την πολιτική ορθότητα της ενέργειας, την ηθική της διάσταση, την αποτελεσματικότητά της από κινηματική/επαναστατική άποψη κλπ.
Οι ενστάσεις του (καταναλωτικού) κοινού
Φαίνεται ότι όποιος δεν μπορεί ν’ αποτινάξει την διάσταση του καταναλωτή από πάνω του, διάσταση που τελικά φαίνεται να είναι από τις κυριότερες, θα μπορεί να εφευρίσκει πάντα χίλιες αντιρρήσεις, λογικοφανείς ή ακόμα και λογικές, αν ιδωθούν από «καπιταλιστική» οπτική γωνία, στην προσπάθειά του να απορρίψει οποιαδήποτε ενέργεια εκφεύγει των ορίων της νομιμότητας ενός συστήματος που κατά τα λοιπά υποτίθεται ότι πολεμά. Έτσι, το μεγαλοστέλεχος της Kόκα Κόλα στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να πληρώσει νέα επικοινωνιακή καμπάνια: ο πελάτης γεννά και αναπαράγει επιχειρήματα υπέρ του, δωρεάν.
Άρχισε λοιπόν μια μουρμούρα για το πόσο επικίνδυνο είναι το σαμποτάζ δύο ειδών ευρείας κατανάλωσης: «κι αν έπινε από σαμποταρισμένο μπουκάλι ένα παιδάκι; ένας δικός σου; η αγαπημένη σου; ο παπάς της ενορίας; πάλι αθώοι θα την πληρώσουν και δεν θ’ αλλάξει τίποτα».
Άλλοι πάλι εστίασαν στο γεγονός ότι δύο πολυεθνικές-κολοσσοί όπως η Κόκα Κόλα και η Νεστλέ, δεν θα μπορούσαν να αισθανθούν το πλήγμα, ότι μια τέτοια ζημιά δεν τους λέει τίποτα, ότι ακόμα κι αν γινόταν σαμποτάζ σε παγκόσμιο επίπεδο «αυτές θα έβρισκαν τον τρόπο να το ξεπεράσουν π.χ. αλλάζοντας τις συσκευασίες ώστε να μην μπορούν να νοθευτούν, μετακυλίοντας το κόστος στον άμοιρο καταναλωτή» ή «ο καταναλωτής θα μπορούσε απλά για λίγες μέρες να αγοράσει άλλης φίρμας κόλα ή παγωμένο τσάι, κι έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά για το σύστημα».
Φυσιολογικά, όλοι οι ενοχλημένοι κινηματίες κατέληξαν στο στερεότυπο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη ενέργεια «βλάπτει το κίνημα, δυσφημεί το κίνημα, θα εντείνει την καταστολή κατά του κινήματος και οι ακτιβιστές δεν είναι παρά μια χούφτα ηλίθιοι που δρουν διασπαστικά» κλπ.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν, ούτε σε επίπεδο άσκησης λογικής, τον αντίλογο.
α) Η συγκεκριμένη ενέργεια στην πραγματικότητα δεν διακινδύνευσε κανένα έννομο αγαθό κανενός εκτός από τα με ευρεία έννοια οικονομικά συμφέροντα των 2 πολυεθνικών. Δεν εξέθεσε σε πραγματικό κίνδυνο κανένα αθώο πολίτη, κανένα παιδάκι, κανέναν άσχετο και ανυποψίαστο καταναλωτή. Η προειδοποίηση έγινε έγκαιρα, καίρια και εμφατικά (και με την προκήρυξη και με το βίντεο και με την όλη στρατηγική) ενώ ποτέ δεν δόθηκε σε ανάλογες (αντίστοιχες δεν υπήρξαν ποτέ, τουλάχιστον στην Ελλάδα) περιπτώσεις τετραήμερη προθεσμία. Ήταν παραπάνω από βέβαιο ότι τα όμοια με τα νοθευμένα προϊόντα, θα αποσύρονταν αμέσως και πως αυτό ήταν πολύ εύκολο να γίνει. Κι αυτό όχι για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά επειδή οι 2 πολυεθνικές δεν θα ρίσκαραν την εμπορική τους φήμη, με κίνδυνο να έχουν τεράστια οικονομική ζημιά. Όταν κάποιος απειλεί τον βασιλιά στο σκάκι, ο αντίπαλος απλώς θα τον μετακινήσει εφόσον έχει τα περιθώρια και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα είχε. Το ιερό κέρδος δεν θα διακινδυνευόταν ποτέ. Καλύτερα να χάσουν μερικές (ή πολλές) χιλιάδες ευρώ παρά να χάσουν τα πάντα. Αυτό το ήξεραν και οι ακτιβιστές και οι αντίπαλοί τους. «Κι αν δεν έβγαινε στη δημοσιότητα η προκήρυξη;» θα ισχυριστούν κάποιοι. Τότε θα είχαν την αποκλειστική ευθύνη οι πολυεθνικές, οι δημοσιογράφοι που παρέλαβαν την προκήρυξη, η αστυνομία κλπ. Αυτοί όλοι (και όσοι) προκειμένου να μην υποστεί καμία βραχυπρόθεσμη ζημιά η τάδε ή η δείνα πολυεθνική, θα αποφάσιζαν να αφήσουν ένα εμπόρευμα πιθανά νοθευμένο να βγει στην αγορά.
β) Το γεγονός ότι ο αντίπαλος θα προσπαθήσει, ενδεχομένως, να βρει τρόπους να βγει από πάνω, είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Δεν σημαίνει ότι το σαμποτάζ δεν απέδωσε, αλλά ακριβώς το αντίθετο: απέδωσε τόσο ώστε να εξαναγκάσει τον αντίπαλο σε δαπανηρές και ενοχλητικές γι’ αυτόν κινήσεις. Όσο για τους καταναλωτές: αν ένα προϊόν είναι ασύμφορο και δυσανάλογα δαπανηρό γι’ αυτό που αξίζει, απλώς δεν θα το αγοράσουν… Αυτό δεν θέλουν να μας πουν οι καπιταλιστές με τα παραμύθια περί ελεύθερης αγοράς κλπ; Γιατί να ενοχληθούν αν δικαιωθούν για πρώτη φορά…;
Αν στο μέλλον, οι αρχές αποφασίσουν σε μια παρόμοια περίπτωση, να μην επέμβουν, αποκλειστικά υπεύθυνες για οτιδήποτε συμβεί θα είναι αυτές. Αυτές θα έχουν βάλει πάνω από κάθε αξία το κέρδος, αυτές θα έχουν αποκρύψει έναν κίνδυνο κι ας λένε διαρκώς σαχλαμάρες για ελευθερία έκφρασης και διακίνησης των πληροφοριών.
γ) Το Κράτος δεν αναζητά αφορμές ώστε να εφαρμόσει ακόμη και την πιο κατασταλτική πολιτική εναντίον όσων στέκονται εχθρικά προς αυτό. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, η ανεξέλεγκτη βία σε διαδηλωτές, οι βασανισμοί στη ΓΑΔΑ, οι προκλητικά ρατσιστικές δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων της ΕΛ.ΑΣ θα έπρεπε να έχουν ήδη πείσει τον καθένα πως η κρατική βία δεν έχει την ανάγκη να δικαιολογηθεί, τουλάχιστον όχι αυτή την περίοδο. Επίσης, κακά τα ψέματα, «Κίνημα» δεν υπάρχει. Το αντίθετο: ζητούμενο είναι πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί Κίνημα.
δ) Οι παραδοσιακές μορφές αντικυβερνητικού/αντικρατικού αγώνα έχουν φθάσει το κίνημα σε κορεσμό. Οι πορείες, έτσι όπως γίνονται τα τελευταία, χρόνια, ακόμη κι όταν είναι μαζικές, λειτουργούν μόνο σε επίπεδο θεάματος, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη και ο πλέον επιθετικός πολιτικός χώρος, ο αναρχικός, τελικά βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση άμυνας, με σποραδικές μόνο εκλάμψεις, τρέχοντας διαρκώς πίσω από τα χτυπήματα του Κράτους και αυτοπαγιδευόμενος σ’ ένα διαρκή μονοθεματικό αντιφασιστικό αγώνα. Καλή η επαναστατική φαντασία όταν εκφράζεται σε τοίχους, blogs και στίχους. Ακόμη καλύτερη όμως όταν λειτουργεί στην πράξη εναντίον των καπιταλιστών, στερώντας τους ακόμη και μια γουλιά σαμπάνιας, προσφέροντας στο κίνημα μικρές και μεγάλες νίκες.
Τι κατάφερε η ενέργεια αυτή στην πραγματικότητα
Πέρα από την ζημιά αυτή καθαυτή που προκλήθηκε στις 2 πολυεθνικές, υπάρχουν κάποια νέα στοιχεία που περιέργως δεν αξιολογήθηκαν από κανένα κινηματία…
-Η άμεση και απόλυτη επιτυχία της ενέργειας (απόσυρση προϊόντων)
-Η ευρεία και ταχύτατη διάδοση της προκήρυξης. Δηλαδή το πολιτικό μήνυμα που υπάρχει πίσω από την ενέργεια έφτασε σε κάθε άκρη της κοινωνίας, σε κάθε σπίτι, σε κάθε καταναλωτή.
-Η αναίμακτη, η απόλυτα μη βίαιη στρατηγική (για όσους καταδικάζουν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται – εκτός αν κάποιος θεωρήσει βία και την οικονομική επίθεση σε πολυεθνικού ς κολοσσούς ακόμα κι όταν η ενέργεια δεν στράφηκε εναντίον κανενός απολύτως προσώπου).
-Το γεγονός ότι επλήγησαν μόνο οι πολυεθνικές-στόχοι και κανένας άλλος, αλλά και το ότι με τον τρόπο αυτό ονομάζεται ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές πια, ως αντίπαλος, ο καπιταλισμός σαν οικονομικό/αξιακό σύστημα και όχι κάποια πρόσωπα-εκπρόσωποί του. Η ενέργεια δεν προσωποποιείται αλλά, αντίθετα, εστιάζει σε ένα σύστημα χωρίς να χρησιμοποιεί κανένα συγκεκριμένο εχθρό-άτομο.
-Η ασφάλεια της ενέργειας για τους ίδιους τους ακτιβιστές. Είναι αυτονόητο ότι μετά την απόσυρση των προϊόντων, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διακινδυνεύσει κανείς από αυτούς/αυτές, τοποθετώντας νοθευμένα προϊόντα σε ράφια όπου δεν υπάρχουν άλλα όμοια (αφού, ακριβώς, αποσύρθηκαν)… Τα νοθευμένα προϊόντα δεν θα τοποθετηθούν ποτέ σε κανένα ράφι αφού ο σκοπός έχει επιτευχθεί πλήρως. Οτιδήποτε άλλο θα έρχεται σε αντίθεση με κάθε λογική.
-Το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν τα μέσα του αντιπάλου: Το όλο παιχνίδι έγινε με την απειλή της διακινδύνευσης της φήμης και πελατείας των δύο πολυεθνικών. Το διακύβευμα (όπως λένε και oι μεγαλοδημοσιογράφοι) στην πραγματικότητα ήταν το κέρδος και η αξιολόγηση από τις θιγόμενες πολυεθνικές, ποιά ενέργεια θα τους απέφερε την μικρότερη δυνατή ζημιά. Να λοιπόν οι νέες στρατηγικές για όσους είχαν κουραστεί από πορείες και συγκρούσεις με τους πάνοπλους αστυνομικούς, για όσους απορρίπτουν το ένοπλο, για όσους δίνουν το βάρος στην κοινωνική απεύθυνση. Είναι μεγάλη υπόθεση να εκμεταλλεύεται κανείς τον πυρήνα του «πολιτισμού» του αντιπάλου για να τον ανατρέψει. Χτύπημα (συμβολικό και πραγματικό) στην καρδιά του καπιταλισμού, στην μοναδική «αξία» έχει αυτός στην πραγματικότητα: το κέρδος. Κέρδος με κάθε θυσία, ενάντια σε ανθρώπους, στη φύση, στη λογική.
-Η (κατόπιν και όλων των παραπάνω) επαναστατική/αντικαταναλωτική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκπαίδευση/αφύπνιση όσων μπορούν να σκεφτούν ψύχραιμα πάνω στο συγκεκριμένο σαμποτάζ. Και δεν είναι λίγοι. Αλήθεια, πόσοι στενοχωριούνται που οι αγαπημένες μας εταιρείες υπέστησαν όποια ζημιά υπέστησαν; Πόσοι ταυτίζονται με τα οικονομικά συμφέροντα αυτών και τελικά, όσοι το κάνουν τι είδους κινηματίες μπορεί να είναι;
Περί ακτιβισμού και «ηθικών αναστολών»
Άσχετα από το πώς φαντάζεται κανείς τα μέσα με τα οποία θα φτάσει στην επανάσταση, στην ανατροπή αυτού του κόσμου, στην εξέγερση (πείτε το όπως θέλετε) η συζήτηση για τα μέσα αυτά είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς οι ελίτ δεν θα παραιτηθούν των προνομίων τους και της εξουσίας που ασκούν άμεσα ή έμμεσα, από μόνες τους.
Είναι δεκτή η θέση οποιουδήποτε δεν θέλει να έρθει σε ρήξη. Δεν θέλει γιατί απλά δεν θέλει, γιατί φοβάται, γιατί δεν ξέρει πώς κλπ. Όλα αυτά είναι δεκτά. Από τη στιγμή όμως που μιλάει για όλα τα παραπάνω, αν σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει αναγκαστικά να εξετάσει το πώς.
Και αν ένα σαμποτάζ σαν το συγκεκριμένο δεν τον βρίσκει σύμφωνο (δεκτή άποψη) θα πρέπει να πει ένα δικό του «πώς». Όχι στους μεν ή στους δε, αλλά στον ίδιο του τον εαυτό. Θα πρέπει να ξανασκεφτεί την αποτελεσματικότητα όλων των μεθόδων που αναφέρθηκαν ή δεν αναφέρθηκαν εδώ αλλά έχουν δοκιμαστεί ιστορικά, θα πρέπει να πει έντιμα στον εαυτό του τί ακριβώς είναι αυτό που τον ενοχλεί στο μέσο πάλης που λέγεται σαμποτάζ, θα πρέπει να δει μέχρι που θέλει να φτάσει πριν καταδικάσει τους άλλους που έπραξαν όπως έπραξαν αποφεύγοντας (οι τελευταίοι) όλες τις ενστάσεις που είχε προβάλει στο παρελθόν.
Κριτική είναι εύκολο να κάνεις. Αγώνα είναι δύσκολο. Κατακριτέο δεν είναι (κατ’ αρχήν) να μην αγωνίζεσαι. Ούτε να αγωνίζεσαι κάνοντας σφάλματα κάθε τόσο. Κατακριτέο είναι να κριτικάρεις από την θέση του αγωνιστή όσους αγωνίζονται (με τα σωστά και τα λάθη τους), ενώ στην πραγματικότητα ανησυχείς αφύσικα παραπάνω από το κανονικό για κάθε αγωνιστική πράξη, χωρίς να αγωνίζεσαι ο ίδιος. Η επανάσταση οφείλει και πρέπει να έχει ηθική, αλλά όταν οι (δοτές) ηθικές αναστολές δεν την αφήνουν να ξεδιπλωθεί, το πρόβλημα δεν είναι δικό της αλλά αυτού που έχει τις αναστολές.
oμάδα Dual
https://interarma.info/el/2013/12/27/keimeno-omada-dual-gia-prasinh-nemesi/