[Ελλάδα/Χιλή] Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ με τον Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες

Μαχητές του χειραφετητικού αγώνα
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Παρών.

Έχοντας πια προσπεράσει θάλασσες και βουνά, αυτή η σημείωση φτάνει στα χέρια σας για να δώσει στον καθέναν σας μια επαναστατική αγκαλιά, πολλή εξεγερμένη στοργή και τη λαχτάρα της επίθεσης ενάντια στην εξουσία με βίαιη και καταστροφική άμεση δράση.

Εδώ, πίσω από τ’ αδυσώπητα τείχη, τα πλασμένα με αδικία και κρατική βαναυσότητα, απαντάω στην άτυπη συνέντευξη που μου προτείνατε (τον Οκτώβρη του 2013) προσπαθώντας να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται, αν και η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνω να εκφράζομαι καλά στο γραπτό λόγο, κάτι που θα πρέπει ν’ αλλάξει.

1. Το 1991, στη Χιλή, η δικτατορία καταρρέει και η καταπίεση ονομάζεται πλέον δημοκρατία. Ποιες διαδικασίες συνέβησαν τότε στο εσωτερικό των αντάρτικων ομάδων; Ποιοι είναι οι λόγοι που εσύ προσωπικά επέλεξες τη συνέχιση της δράσης αντί για την ανακωχή με τη δημοκρατία;

Εγώ μπορώ να μιλήσω μονάχα για τις διαδικασίες που έλαβαν χώρα εντός του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR). Εκείνη την εποχή ήμουνα ήδη στη φυλακή, και οι ροδριγκίστικες μαζώξεις είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα, τύπου: σχεδιασμό συσπείρωσης δυνάμεων δουλεύοντας επί του κοινωνικού, με φοιτητές, με εργάτες στα συνδικάτα, με κατοίκους σε συνελεύσεις γειτονιάς, κ.τ.λ. Δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στόχος ήταν η αναδίπλωση για τη συγκέντρωση δυνάμεων, αλλά απορριπτόταν η ένοπλη δράση. Εγώ αντέτεινα πως, αφού ήμασταν μια οργάνωση πολιτικοστρατιωτική, δεν μπορούσαμε να ξεκόψουμε την ένοπλη δράση, μιας και την πολιτική την έθετε το ίδιο το γεγονός της δράσης. Όταν βγήκα απ’ τη φυλακή αρνήθηκα να συνταχτώ μ’ εκείνους που θεωρούσαν πρέπον να καταπιαστούμε με κοινωνικό έργο και με τρόπο καμουφλαρισμένο να φάμε το παραμύθι της «καθοδηγούμενης δημοκρατίας», μιας και ανέκαθεν πίστευα ότι απέναντι στη διαιωνιζόμενη πλέον κρατική βία μπορούσε κανείς να αντιταχθεί μονάχα με βία θρασεία, συνωμοτική, παράνομη και εύστοχη, κι αυτή μου την άποψη τη στήριξα συνειδητά.

2. Ποια είναι η κατάσταση του αναρχικού κινήματος αυτήν τη στιγμή στη Χιλή; Γνωρίζεις τις διαφορετικές τάσεις που υπάρχουν, και ποια είναι η δική σου θέση;

Όσο μου επιτρέπεται μέσα απ’ τη φυλακή να αντιληφθώ την κατάσταση του αναρχικού κινήματος, παρατηρώ πως βρίσκεται σε άνοδο, αναπτύσσεται, αλλά δε διαθέτει την επιθυμητή επιχειρησιακή ικανότητα, κι ούτε παρουσιάζει διαρκή συνέχεια στις ποικίλες επιθέσεις· πρέπει ακόμη να γίνει μπόλικη δουλειά σ’ αυτό το πεδίο, πρέπει να μεταδοθούν οι διάφορες εμπειρίες αναμεταξύ κοντινών προσώπων, να ξέρει κανείς πώς να κινηθεί, πώς να συγκρουστεί, να ’χει επίγνωση της χρήσης και συντήρησης διαφόρων όπλων, να φοράει τουλάχιστον ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο όταν επιχειρεί μια δράση υψηλού κινδύνου, κ.ο.κ. Γεγονός είναι πως χρειάζεται να ενισχυθεί το επιχειρησιακό σκέλος όλων αυτών που αναλαμβάνουν ως μορφή ζωής την επίθεση ενάντια στην εξουσία· θα πρέπει να ’μαστε σε θέση να αντιπαρατεθούμε με την εξουσία και τα τσιράκια της χωρίς να διστάζουμε ούτε στιγμή, με πονηράδα, θάρρος και αποτελεσματικότητα, γι’ αυτό καλό είναι να προετοιμαστούμε, ωσότου κάθε μαχητής γίνει ένας στρατός από μόνος του, γιατί μονάχα έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως πατάμε γερά στα πόδια μας… Δε γνωρίζω πλήρως τα διαφορετικά αναρχικά ρεύματα, αλλά δεν έχω κάνει και μεγάλες προσπάθειες για να εμβαθύνω σε αυτή την πτυχή. Η θέση μου ποια είναι; Νομίζω πως μ’ όλα τα παραπάνω γίνεται περισσότερο από σαφής η θέση μου, καλά δε λέω;

3. Ποια είναι η γνώμη σου για τη FAI/FRI και το διεθνές αναρχικό αντάρτικο πόλης;

Έχω αναφερθεί στη FAI/FRI ήδη σε μία περίσταση, αλλά θα επεκταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα: Για μένα δεν είναι σκόπιμο να υπάγεται ο αγώνας κάτω από μια σημαία, γιατί αισθάνομαι ότι έτσι είναι σαν να ομογενοποιείται, και δεν πιστεύω στις ντιρεκτίβες ή στην καθετότητα ενός κουμάντου, μήτε των οργανώσεων μήτε των κομμάτων, πιστεύω στον αγώνα για τη συνολική χειραφέτηση, δεν πιστεύω σε αφεντάδες, θεούς ή κράτη, πιστεύω στην άμεση επίθεση, με τη χρήση βίας και με την ενσυνείδητη δράση, έχοντας πάντοτε ως στόχευση την έφοδο κατά της εξουσίας και ολάκερου του σιχαμένου της συμπλέγματος. Θεωρώ πως, αν υπάρχει η ευκαιρία ταυτόχρονης επίθεσης σε διάφορες μεριές της υφηλίου, μπορεί κανείς να χωθεί στην άμεση επίθεση, αλλά χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν ως προς τις δραστηριότητές μας.

4. Συχνά τόσο οι κομμουνιστές όσο και οι επίσημοι αναρχικοί κύκλοι, ακολουθώντας την αστική ηθική αλλά και για να μη «φοβίσουνε την κοινωνία», αποκρύπτουν ή δεν αποδέχονται κάποια ιλεγκαλιστικά μέσα αγώνα, όπως οι ληστείες τραπεζών ή οι ένοπλες εκτελέσεις αξιωματούχων του κράτους. Ποια είναι η δική σου θέση;

Θαρρώ πως, άμα θέλουμε να δώσουμε αγώνα ενάντια σ’ ένα βάναυσο κι ανελέητο σύστημα, πρέπει να τον δώσουμε με όλα τα μέσα. Η βία είναι ένα όπλο αποτελεσματικό, και θα πρέπει να την κρατάμε πάντοτε παρούσα στις επιθέσεις μας. Άλλωστε ο εχθρός δε διστάζει διόλου να τη χρησιμοποιήσει, στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί βία κάθε μέρα για να εφαρμόζει την υποταγή μέσω του κρατικού τρόμου. Οι ληστείες (απαλλοτριώσεις), οι εκτελέσεις, η βία είναι τα μέσα που οφείλουμε να χρησιμοποιούμε για να ενισχύουμε τη θέση μας σε τούτο τον αγώνα. Η απαλλοτρίωση είναι ένα επαρκές μέσο για να έχουμε μιαν άτυπη υποδομή που να ’ναι δυνατή και μάχιμη, όπως και για να αποκτήσουμε τ’ απαραίτητα προκειμένου να χτυπάμε με περισσότερη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, πράγματα όπως όπλα (πιστόλια και τουφέκια), εκρηκτικά, αλεξίσφαιρα γιλέκα, κρησφύγετα, και τα ρέστα, κι επίσης χρησιμεύει για συνδρομή κρατουμένων και των οικογενειών τους, για υλικό διάχυσης και προπαγάνδας, και πάει λέγοντας. Μπορεί να γίνει καλή χρήση μ’ αυτά τα οικονομικά μέσα, κι έτσι ενισχύουμε την ιδέα και προχωράμε μπροστά. Η βία είναι το μέσο προς χρήση για ν’ αντιπαλέψουμε την εξουσία. Τι το συζητάμε κιόλας!

5. Ποια είναι η θέση σου για την κοινωνική σιωπή και την εθελοδουλία των ρουφιάνων, των μικροαστών, των νομιμοφρόνων πολιτών;

Η κοινωνική σιωπή, ο φτωχός λαός και τα όμοια είναι κάτι που προκαλεί αγανάκτηση, πρόκειται για το πατροπαράδοτο συνήθειο του να ’ναι κανείς παθητικό υποχείριο, να μην αμφισβητεί τίποτα ή απλά να εξοικειώνεται στο να ’χει αφεντάδες. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο αγώνας μου δεν εξαρτάται απ’ αυτό το πράγμα, γι’ αυτό και δεν ανακόπτω το διάβα μου για χάρη των σημερινών σκλάβων. Ως προς την εθελοδουλία που επιδεικνύουν οι ρουφιάνοι και οι νομοταγείς πολίτες, πιστεύω πως δεν αξίζουν κάτι παραπάνω από καταφρόνια αφού είναι ένα μάτσο σκατά που έρπουν μες στη δουλοπρέπεια.

6. Αυτή την περίοδο, εκτός από σένα, βρίσκονται επίσης αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους οι επαναστάτες που κατηγορούνται για την υπόθεση σεκιούριτι. Έχεις επικοινωνία μαζί τους; Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για την υπόθεσή τους και τις τελευταίες εξελίξεις;

Ναι, είμαστε πολύ συχνά σ’ επικοινωνία· γνωριστήκαμε μεταξύ μας, και σε μερικές περιπτώσεις ήμασταν και φυλακισμένοι αντάμα. Είναι αδερφάκια μονάκριβα, που ’χουν επιλέξει την οριζοντιότητα και την επίθεση στην εξουσία.

7. Τι ήταν αυτό που σ’ είχε κάνει να μη γυρίσεις στη φυλακή και να μη συμβιβαστείς με μια νομότυπη αποφυλάκισή σου;

Όταν πήρα εκείνη την άδεια απ’ τη φυλακή (το 2007), ήμουν στο τσακ να συμπληρώσω 16 χρόνια μέσα, έτσι μου ’χε απομείνει λίγο περισσότερο από τετραετία για την πλήρη έκτιση της ποινής (20 έτη). Δε θέλησα να γυρίσω στη φυλακή γιατί εναντιώνομαι στον έλεγχο πάνω στη ζωή μου, κι αν ο εχθρός με ήθελε στη φυλακή έπρεπε να κάνει τον κόπο να με βρει, γιατί εγώ να πήγαινα εθελοντικά να κλειδωθώ δεν έπαιζε. Μισώ τη φυλακή και πιστεύω στην καταστροφή της κοινωνίας του εγκλεισμού, στην επίθεση ενάντια στους δεσμοφύλακες και στον αποτρόπαιο θεσμό τους.

8. Ποια είναι η στάση των δεσμοφυλάκων, αλλά και των άλλων κρατουμένων απέναντι στους αιχμάλωτους αντάρτες; Γενικά, ποια είναι η βιωματική σου εμπειρία για την κοινωνία των φυλακών;

Οι δεσμοφύλακες κρατάνε τις αποστάσεις τους από μας, μας μισούν μέχρι θανάτου γιατί είμαστε δηλωμένοι εχθροί τους, και κατά καιρούς, όταν σ’ αλυσοδένουν για να σε μεταγάγουν, εκεί είναι που το εκμεταλλεύονται για να ρίξουν κάνα χτύπημα. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι κρατάνε στάση σεβασμού απέναντί μας, γιατί έχουνε συμβιώσει χρόνια ολόκληρα μαζί μας και ξέρουνε πως είμαστε σε πόλεμο με τους δεσμοφύλακες. Η εμπειρία μου απ’ τη φυλακή αριθμεί συνολικά περίπου 32 χρόνια εγκλεισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων μεταφέρθηκα σε διαφορετικές φυλακές ανά την επικράτεια, πάντοτε σε σύγκρουση με τους δεσμοφύλακες, πάντοτε καταστρώνοντας απόπειρες απόδρασης, σκάβοντας τούνελ, συμμετέχοντας σε απεργίες πείνας, στάσεις και καταλήψεις χώρων επισκεπτηρίου, κ.τ.λ.

9. «Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών δεν είναι απλά λόγια». Μετά από τόσα χρόνια φυλακής, πώς έχεις βιώσει την έκφραση και τη δύναμη της αλληλεγγύης; Υπήρξαν στιγμές όπου ένιωσες ότι το «κίνημα» έχει ξεχάσει τους αιχμαλώτους του στα χέρια του κράτους;

Για μερικά χρόνια στη φυλακή, όταν με απομάκρυναν απ’ την πρωτεύουσα και βρισκόμουνα στο νότο της Χιλής, υπήρξα πολύ μόνος, κι εκείνον τον καιρό δεν είχα ακόμη προσεγγίσει τον «ακρατικό κόσμο». Από τότε που δήλωσα ανοιχτά αναρχικός, δεν έχω μείνει ποτέ μου μόνος, πάντοτε έχουν ενδιαφερθεί για μένα κοντινά μου συντρόφια, και το ’χουν κάνει από κάθε άποψη. Μπορώ να βεβαιώσω με σιγουριά ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών είναι πραγματική. Το ξέρω γιατί εξακολουθώ να τη βιώνω, επειδή είναι παρόντες σε κάθε χειρονομία.

10. Πώς βίωσες την περίοδό σου στην παρανομία και το κυνήγι απ’ τις Αρχές και τους μπάτσους;

Την παρανομία την πήρα ως κάτι το φυσικό, μιας και στη διάρκεια της δικτατορίας, όντας μέλος του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR), έπρεπε να παραμείνω στην παρανομία για πολύ καιρό, γι’ αυτό και είχα φτιάξει ολότελα πλαστά χαρτιά, κι είχα περάσει μπόλικες φορές από αστυνομικούς ελέγχους φέροντας τέτοιες πλαστές ταυτότητες.

11. Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές ανυποταξίας μέσα στη φυλακή που σου έχουν χαραχτεί στη μνήμη; Εννοούμε εξεγέρσεις και αποδράσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στις φυλακές της Χιλής…

Οι στιγμές που είναι ακόμα νωπές στη μνήμη μου αφορούν ένα διάστημα πολλών ημερών, πίσω στο 1994, όταν μας μετήγαγαν στη Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας (CAS) από το δρόμο 5 της πρώην Πενιτενσιάρια, και παίξανε τα πάντα, μολότοφ, παλούκια, καυτό νερό, αλυσίδες, κ.λπ. από πλευράς μας, για να υπερασπιστούμε τις θέσεις μας, και πολλοί μπάτσοι, καραμπίνες και κλομπ από πλευράς της δεσμοφυλακής. Βγήκαμε όλοι μας λαβωμένοι σε κείνη τη μεταγωγή για το επίσημο άνοιγμα της Φυλακής Υψηλής Ασφαλείας στο Σαντιάγο. Για να μη μιλήσουμε εκτενώς τώρα γι’ αυτό, ας αρκέσει τ’ ότι γράφει κανείς ολόκληρο βιβλίο με τις ταραχές και αποδράσεις που γίνανε.

Έχω πια απαντήσει σχεδόν σ’ όλα τα ερωτήματα, και το μόνο που μένει είναι να σας στείλω μια μεγάλη και μαχητική αγκαλιά, όλη τη δύναμη και την αδερφοσύνη που μας ενώνει σε τούτο τον αγώνα κόντρα στο κατεστημένο.

Αδερφικά,
Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες
Πρώην Πενιτενσιάρια, Σαντιάγο Χιλής
10 Γενάρη 2014

ΥΓ. Μπορεί όταν φτάσει αυτό το γράμμα σε σας να είμαι ήδη έξω στους δρόμους, σμίγοντας με την εξέγερση· βγαίνω στις 27 Φλεβάρη…

Η συνέντευξη όπως δημοσιεύτηκε στα ισπανικά, σε συνεργασία με το εγχείρημα αντιπληροφόρησης Refractario.

=========================================================

Cile: Intervista delle C.C.F. a José Miguel Sánchez Jiménez

Di seguito una serie di domande che i compagni delle C.C.F. hanno fatto al compagno José Miguel Sánchez Jiménez, con la collaborazione dei compagni di Publicaciòn Refractario, e le sue risposte:

 

Guerrieri della lotta di liberazione

Cospirazione delle Cellule di Fuoco

Presente.

Avendo già attraversato mari e montagne, questo testo è arrivato alle vostre mani, e mando a ciascuno di voi un abbraccio rivoluzionario, amorevolmente nella rivolta e il desiderio dell’attacco al potere attraverso l’azione diretta violenta e distruttiva.

Qui, tra le aspre pareti, muri pieni di ingiustizia e brutalità statali, rispondo all’intervista informale che mi avete inviato (nel ottobre 2013), cercando di essere il più chiaro possibile, perché io non sono molto bravo ad esprimermi per iscritto, cosa che dovrò migliorare.

1. Nel 1991, in Cile, cade la dittatura e la repressione si chiama democrazia. Quali processi sono avvenuti nei gruppi della guerriglia? Quali sono le ragioni per le quali tu, personalmente, hai scelto per continuare la lotta e non dar tregua alla democrazia?

Posso parlare solo del processo che si è vissuto all’interno del F.P.M.R.(Frente Patriótico Manuel Rodriguez) , a quel tempo ero già in prigione e gli incontri Rodriguistas erano di consultazione, dove si pianificava l’accumulo di forze lavorando nel sociale, studenti, sindacati dei lavoratori, la popolazione e riunioni di quartiere, ecc …, ossia di una qualche forma di ripiegamento per accumulare forze, ma fu esclusa l’azione armata.

Io sostenevo che se eravamo un’organizzazione politico-militare, non potevamo accantonare le azioni armate, poiché la politica era dettata dalla stessa azione,

Una volta uscito di prigione mi sono rifiutato di essere parte di coloro che hanno creduto avvicinarsi nel lavoro sociale, e in forma mascherata di comprare la storia della “democrazia guidata”. Ho sempre creduto che la violenza contro lo Stato va perpetuata, solamente se fatta con la violenza audace, complice, clandestina e accurata, e questo l’ho assunto nella coscienza.

2. Qual è lo stato corrente del movimento anarchico in Cile? Conosci le diverse correnti che ci sono? E qual è la tua posizione?

La situazione del movimento anarchico, con la mia visione limitata dal carcere, la vedo in ascesa, cresce, ma senza la capacità operativa che desideriamo, senza una continuità permanente nei vari attacchi, c’è molto lavoro da fare in questo senso, le esperienze dovrebbero essere trasmesse agli affini, il saper muoversi, confrontarsi, avere una conoscenza di uso e manutenzione di diverse armi, che abbia almeno un giubbotto antiproiettile quando si opera in un azione ad alto rischio, ecc … ecc.

Il fatto è che abbiamo bisogno di rafforzare la parte operativa di tutti quelli che assumono come forma di vita attaccare il Potere; dobbiamo essere in grado di affrontare il Potere ed i suoi sbirri senza esitare un attimo, con astuzia, coraggio ed efficacia, per questo dobbiamo applicarci, fino a quando ogni combattente sia un esercito, solo così possiamo rendere più solida la sicurezza … Le varie correnti anarchiche non le conosco tutte, però anche io non ho fatto grandi sforzi per interiorizzarle in questo aspetto. La mia posizione? Credo che quanto sopra citato la mia posizione è chiara, giusto?

 

3. Cosa ne pensi della Federazione Anarchica Informale / Fronte Rivoluzionario Internazionale e della guerriglia urbana anarchica internazionale?

Già in un’occasione ho parlato della FAI / FRI, ma voglio approfondire su questo.

Per me non è proprio bene sbandierare la lotta perché sento come si uniformasse, non credo nelle avanguardie o comandi verticali, né organizzazioni o partiti, credo nella lotta per l’emancipazione totale, non credo nei padroni, dei o stati, credo nell’attacco diretto, sull’uso della violenza e di agire secondo coscienza, avendo sempre chiaro l’intenzione di attaccare il Potere e tutto il suo disgustoso entourage. Penso che se vi è la possibilità di attaccare il potere contemporaneamente in diverse parti del mondo, e uno può aggiungersi all’attacco diretto, lo deve fare ma senza andare a classificare nessuna delle proprie azioni.

4. Molto spesso, sia i comunisti che i circoli anarchici ufficiali, seguendo una morale borghese e per non “spaventare la società”, occultano o non accettano metodi di lotta illegalisti, come rapine in banca o esecuzioni armate di dirigenti dello Stato. Cosa ne pensi?

Penso che se vogliamo combattere qualsiasi sistema brutale e spietato si deve fare con tutto, la violenza è un’arma efficace e dobbiamo sempre tenerla presente nei nostri attacchi, il nemico non ha dubbio sull’utilizzarla, e effettivamente la utilizza ogni giorno per attuare la sottomissione attraverso il terrore statale.

Gli assalti (espropriazioni), esecuzioni violente sono i mezzi che dobbiamo utilizzare per rafforzarci in questa lotta, l’espropriazione è il modo più efficace per avere una infrastruttura informale forte e combattiva, come lo stesso acquisire il necessario per colpire con maggiore sicurezza ed efficacia.

Cose come: le armi (corte e lunghe), esplosivi, giubbotti antiproiettile, case sicure, ecc …, così come serve anche assistere i detenuti e le loro famiglie, da usare nella diffusione e nella propaganda, ecc … alle risorse economiche gli si può dare un buon uso, con questo rafforziamo l’idea e potremo avanzare.

La violenza è il mezzo da utilizzare per affrontare il Potere. Senza esitazione!

5. Qual è la tua posizione sul silenzio sociale e il servilismo delle spie, piccoli borghesi e cittadini legalisti?

Questo silenzio sociale dei poveri è qualcosa che provoca indignazione, è per l’abitudine ancestrale di essere un soggetto passivo, che non mette in discussione nulla o semplicemente si abitua ad avere padroni, in questo caso la mia lotta non dipende da questo, nel senso che non faccio il mio percorso per questi schiavi attuali. Sul servilismo delle spie e cittadini legalisti, penso che non meritano altro che disprezzo perchè non sono più della merda, strisciante e servile.

6. Questo periodo, oltre a te, sono prigionieri nelle mani dello Stato i rivoluzionari accusati per il Caso Security. Sei in contatto con loro? E se vuoi dirci qualche parola sul loro caso e gli ultimi aggiornamenti.

Sì, siamo spesso in contatto, ci siamo incontrati, siamo stati anche imprigionati insieme in passato, sono bellissimi fratelli, che hanno optato per l’orizzontalità e per attaccare il Potere.

7. Cosa accadde per cui non tornasti in carcere, e non ti accontentasti di una scarcerazione legale?

Quando mi diedero questa libera uscita (nel 2007), stavo per finire 16 anni di carcere, e mi mancava poco più di quattro anni per finire la pena (20 anni).

Non sono tornato di nuovo in carcere perché sono contrario che controllino la mia vita e se il nemico mi voleva in carcere doveva prendersi la briga di trovarmi, perché io volontariamente non avevo intenzione di fermarmi, odio il carcere e credo nella distruzione della società carceraria, attaccare i carcerieri e la loro istituzione aberrante.

8. Qual è la posizione dei secondini, e gli altri prigionieri, con i guerriglieri imprigionati? Qual è la tua esperienza della società carceraria?

Le guardie mantengono la loro distanza da noi, ci odiano a morte perché ci dichiariamo loro nemici, a volte, quando capita di essere spostati se ne approfittano per darci qualche colpo.

La posizione degli altri prigionieri è di rispetto per noi, per anni hanno vissuto con noi e sanno che facciamo la guerra ai carcerieri. La mia esperienza carceraria è di circa 32 anni di carcere in totale, visitando diverse prigioni in tutto il paese, sempre di scontro con le guardie, cercando di progettare sempre la fuga, scavando gallerie, partecipando a scioperi della fame, rivolte e preso spazi per le visite… ecc

9. “La solidarietà tra gli anarchici non sono solo parole.” Dopo tanti anni di carcere, come hai vissuto l’espressione e la forza della solidarietà? Ci sono stati momenti in cui si sentiva che il “movimento” aveva dimenticato i suoi prigionieri nelle mani dello Stato?

Per alcuni anni di carcere, quando mi allontanai dalla capitale, stando nel sud del Cile, ero molto solo, e in quel periodo ancora non avevo contatti con il “mondo ácrata”, ma da quando mi sono rivendicato anarchico non sono mai più stato solo, sono sempre stati interessati a me e in tutti gli aspetti, posso tranquillamente dire che la solidarietà tra gli anarchici è reale, lo so perché lo sto ancora vivendo, perché sono presenti in ogni gesto.

 

10. Come hai vissuto la tua clandestinità e la caccia da parte delle autorità e poliziotti?

La clandestinità si assume con naturalità, già durante la dittatura essendo un membro del F.P.M.R.  ho dovuto nascondermi per un po ‘, durante la quale ho falsatocompletamente la mia documentazione, compresi dei pass vari per i controlli di polizia.

11. Quali sono i momenti di insubordinazione in carcere che ti sono rimasti in mente? Abbiamo parlato dei disordini e fughe di notizie che sono avvenuti nelle carceri in Cile …

I momenti che tengo fresco nella mia memoria, fu che per molti giorni, nel 1994, quando fummo portati al C.A.S. dalla calle 5 della ex penitenciaria, accadde di tutto, molotov, bastoni, acqua bollente, catene, ecc . Questo da parte nostra per difendere le nostre posizioni, fucilate e manganelli da parte della gendarmeria, arrivammo tutti feriti in questo trasferimento per l’inaugurazione della Cárcel de Alta Seguridad. Di rivolte e fughe sto per fare un libro, sicchè per questa volta non ne parlo.

Appena finito quasi tutte le risposte alle domande, non mi resta che inviarvi un abbraccio grande e combattivo, tutta la forza e la fraternità che ci unisce in questa battaglia contro l’esistente.

 

Fraternamente

José Miguel Sánchez Jiménez

Ex carcere Stgo Cile

10 gennaio 2014.

 

PD: Forse quando questa lettera vi raggiunge, sarò già nelle strade unito alla rivolta. Esco il 27 febbraio …

 

Tradotto da RadioAzione

https://radioazione.org/2014/02/cile-intervista-delle-c-c-f-a-jose-miguel-sanchez-jimenez/