A lxs anarquistas presxs:
La cárcel es el país de prisionerxs. Desde aquí dentro queremos mandar nuestros saludos a lxs compañerxs encarceladxs en todo el mundo y poner en marcha una propuesta.
En el país de prisionerxs los días van empujando uno al otro lenta e indiferentemente, mientras que por todos lados prevalece el cimiento y un inmenso aburrimiento.
Sin embargo nuestras mentes frecuentemente se están fugando y a escondidas visitan a nuestrxs hermanxs encarceladxs en Chile, México, Italia, Alemania, Suiza, Inglaterra, Rusia, Dinamarca y donde haya más gente que esta en celdas, pero que no se han olvidado del deseo por la libertad.
Compañerxs, conversamos con ustedes aunque no hablemos el mismo idioma, nos miramos aunque nunca nos hemos visto unx al otrx, sonreimos aunque no nos conocemos.
El enemigo cree que puede romper nuestra moral encerrándonos, meses y años, en sus celdas. El Poder tiene la esperanza de que le llegará una declaración de arrepentimiento, una re-negación de acción directa, una revisión de nuestros valores anarquistas.
Pero lo único que van a recibir es el desprecio total y nuestra más fuerte rabia. Todos nosotrxs hemos asumido la responsabilidad por pertenecer a CCF de la primera fase, esperamos unas sentencias de muchos años, condenados por un sistema al que le hemos declarado la guerra, porque no toleremos que gobierne sobre nuestras vidas.
El juicio que se va a montar contra la CCF lo queremos convertir en un juicio contra el sistema.
Tras nuestro discurso y nuestra postura no seremos nosotrxs quines vamos a abogar para sí frente a los jueces, sino serán ellos quienes lo harán, por los crímenes cometidos por el Poder al que sirven.
Al mismo tiempo queremos hacer destacar el mecanismo fascista que fue montado para perseguirnos con colaboración de los servicios policiales, judiciales y periodísticos.
Un mecanismo que lanzó una campaña anti-anarquista sin precedentes, siendo el objetivo no sólo nuestro arresto, sino también la creación de un clima de difusión del miedo, en que hasta la posesión de los, ya publicados, textos de presxs anarquistas, puede llevar a unx delante del fiscal.
Habían precedido muchas detenciones, la emisión de ordenes de busqueda y captura, la publicación de fotografías de aquellos de nosotrxs que habian huido de la ley, los guiónes periodísticos sobre “las conexiones entre todas las organizaciones guerrilleras”, los reportajes sobre “ caja revolucionaria” y sobre nuestra participación en atracos a bancos, los análisis del “perfil psicológico” de cada unx de nosotrxs hechas por “especialistas” y muchos más manejos metódicos que como objetivo tenían aislarnos moralmente y marginalizar la guerrilla anarquista urbana.
De esta manera el Estado quiere borrar la opción de acción directa anarquista de la mapa de valores de círculos subversivos.
Quiere presentar la acción directa como una decisión hecha en vano, una que te lleva directamente a la cárcel y no cambia nada.
Sin embargo, cuando unx decide elegir la acción directa decide tomar su vida en sus propias manos.
Tras la acción directa rompemos la inmovilidad del pensamiento, cancelamos movimientos pusilánimes y saboteamos a los relojes de la disciplina, creando tiempos y espacios libres dentro del ambiente hostil de la metrópoli.
Ahí, donde las cámaras registran nuestros movimientos, los cerdos policiales uniformados observan nuestras miradas y las pantallas del espectáculo fabrican nuestros deseos, nosotrxs, una vez más, nos ponemos capuchas. Nuestras manos agarran piedras, molotovs, bombas, pistolas y nos vertemos por las calles en búsqueda de la libertad.
Ahora, estando en la cárcel, nunca nos hemos olvidado de esa sensación y a la primera oportunidad haremos otra vez exactamente lo mismo.
Por esto no quisimos que en nuestro juicio nos defendiera alguien de la conocida camarilla de círculos izquierdistas, intelectuales o profesores de universidad.
¿Qué saben todos esos sobre la aventura de acción directa y los valores que ella tiene?
¿Qué pueden decir los que pasan todo el dia bien sentados en sus comodos despachos, con su cultura izquierdista del salón que cotorrean en contra del sistema, en el momento en que ése mismo sistema los está alimentando?
No, que guarden lejos de nosotrxs su “sensibilidad” y sus sentimientos de culpa que sienten por haberse vendido al Poder que quiere presentarnos como “jóvenes con inquietudes y sensibilidad social”.
No buscamos simpatías falsas ni apoyo de la Izquierda, al contrario: buscamos cómplices en el mismo crimen, él de la lucha por la anarquía y la libertad.
No podría haber un lugar más fiable para esta búsqueda nuestra que las cárceles, que en el recorrido de muchxs compañerxs anarquistas constituyen una parada obligatoria.
Por esto compañerxs nos dirigimos a vosotros con una propuesta-invitación.
En unos pocos meses se realizará el segundo juicio de CCF.
Ya ahora sabemos que se nos condenará y ni por un minuto daremos un paso atrás, y tampoco bajaremos nuestra cabeza o nuestra voz para así beneficiarnos de alguna “circunstancia atenuante”.
Por esto no puede haber un mejor y más fuerte discurso de defensa que su voz compañerxs. Es de sus expresiones de solidaridad y tras ataques realizados por grupos anarquistas de acción directa, de dónde tomamos el valor de mirar directamente a los ojos de nuestros perseguidores. Es algo que seguramente también ustedes han sentido, encarceladxs en otros países y pagando el mismo precio por nuestra pasión común por la libertad.
En concreto, lo que estamos pensando y proponemos es editar, a la vista del juicio, un folleto con su contenido, siendo de sus palabras solidarias internacionales con el caso de la CCF.
Al mismo tiempo nos gustaría, puesto que para nosotrxs la solidaridad es un concepto recíproco, si ustedes desean expresarla, dándonos así la fuerza y el apoyo, acompañarlo con un texto introductorio que hable del caso de cada uno de ustedes.
De esta manera, tras este folleto que queremos editar, incluiremos también la presentación de los casos de cada unx de ustedes, trayendo así su propia experiencia de lucha a Grecia y a los otros países en que se distribuirá esa publicación. De este modo se crean nuevas oportunidades para instigar las hostilidades con el sistema como parte de la solidaridad internacional.
Todxs juntxs construiremos una experiencia internacional de lucha, que va más allá de nuestro caso en concreto, puesto que no percibimos la CCF como una simple firma de una organización, sino como un estado que describe y compone las características y el trayecto de lucha anarquista que llevamos a cabo, parte del cual también es nuestro paso por la cárcel.
Se trata de una experiencia que queremos compartir con todxs ustedes, compañerxs que se encuentran prisionerxs en las manos del Estado, y al mismo tiempo se trata de una propuesta tras la cual también nosotrxs podremos ser cómplices de sus experiencias.
Así se hace posible llegar, dentro de los círculos anarquistas internacionales, a un nivel de unidad y coordinación que no sea vago sino esencial.
El contacto entre compañerxs presxs al nivel internacional convierte la solidaridad en un taller revolucionario que da a conocer diferentes percepciones que configuran un conjunto frente de acción anarquista.
Ese primer conocimiento entre nosotrxs es capaz de crear pre-condiciones para que se abra un dialogo internacional, tanto entre nosotrxs presxs como también con y entre compañerxs que están fuera de los muros carcelarios, un dialogo donde se van a debatir percepciones y análisis particulares de cada unx, promulgando así coordinadas acciones de ataque contra el Estado. Naturalmente sin que eso significara la fusión o arrasamiento de diferentes opiniones.
Además, estas diferencias no pueden y no tienen porqué ser obstáculo en un reciproco apoyo.
Se trata del intento de pasar de la simpatía que ,tras cartas y reciprocas referencias en los textos, se había desarrollado entre nosotrxs, a la coordinación internacional. Se trata de hacernos cómplices montando juntos la Internacional Negra de anarquistas presos y apoyando, lxs que lo deseen, la propuesta de compañerxs italianos sobre el refuerzo y ampliación de la Federación Anarquista Informal/Frente Revolucionario Internacional.
Las potencialidades que abre esta apuesta, son enormes, ya que se trata de un proceso de agudización de hostilidades entre anarquistas revolucionarios y el sistema.
Vale la pena imaginarnos la fuerza que está adquiriendo una movida si, por ejemplo, empieza en las cárceles chilenas, cruza las fronteras y llega hasta las celdas de Grecia. De este modo, desde las cárceles se puede llamar a una campaña internacional de solidaridad, como ya ocurrió en el pasado cuando se trataba de apoyo al compañero Gabriel Pombo Da Silva.
Al mismo tiempo, la creación de una red autonóma de comunicación entre lxs presxs, crea las adecuadas pre-condiciones para la existencia de un permanente flujo de información sobre lo que pasa en cada cárcel, las condiciones de encierro, los juicios que vienen, las sentencias que sean dictadas, y luego la preparación de un plan de contra-ataque por lxs compañerxs que están fuera de la cárcel.
Por cada condena a un compañerx, por cada castigo disciplinario, por cada prohibición de correspondencia o de visitas, por cada traslado vengativo: ningún carcelero, ninguna embajada y ningún policía debe sentirse seguro. Cuando la potencialidad de la comunicación pasa a manos de lxs presxs, por todos lados habrá compañerxs decididos a responder con su acción, con sabotaje y fuego.
La propuesta de editar el folleto “Palabras internacionales solidarias con la CCF” la consideramos como un primer paso hacia esta dirección.
Seguramente habrá muchos pasos más que seguir, simplemente de algún punto se tiene que empezar.
Para acabar, saludamos y estamos a su lado, tanto con nuestros pensamientos como con nuestros corazones, a lxs compañerxs en Chile acusadxs por el “caso bombas” y a la compañera Tamara que se enfrenta a la persecución del Estado por enviar un paquete-bomba.
De las cárceles de Grecia mandamos señales de fuego y anarquía a Mónica Caballero, Andrea Urzúa, Viejo Loco y lxs demás compañerxs acusadxs en el “caso bombas”, a Gabriel Pombo da Silva, a Thomas Meyer-Falk, a Marco Camenish, a Silvia, Billy y Costa, a Braulio y Arturo, a Walter Bond, a Villaroel y Fuentevilla, a Thomas Black y a lxs antifascistas ingleses, a lxs encarceladxs insureccionalistas italianxs, a lxs rusxs y bielorusxs, a lxs daneses y a todxs quienes hemos olvidado o simplemente no sabemos sus nombres y lxs queremos conocer, porque todxs juntos hemos elegido andar en contra de nuestra época teniendo la anarquía por brújula.
A todxs ustedes dedicamos el siguiente fragmento:
“Un día de cárcel. Dos días de cárcel. Tres días de cárcel. Un mes de cárcel.
La puerta se cierra y se abre, se cierra y se abre de nuevo. Tres meses de cárcel. Pasó un año de cárcel. Vete a saber si los otros están pensando sobre mi tanto como yo pienso sobre ellos. Hoy el día no corre para nada. Cuatrocientos ochenta dos días de cárcel. Cuatrocientos ochenta tres días de cárcel. Cuatrocientos ochenta… perdí las cuentas. Joder…mejor así, en la cárcel no está bien hacer cuentas. Los cálculos no tienen ningún sentido. La cárcel tiene su propio olor. Un olor que se te echa encima y te sigue. Vamos, nunca lograré sacármelo. Ayer acabé dos calendarios en la cárcel. Pasaron dos jodidos años. No me pilla el sueño. Me había olvidado reir y ya no puedo soñar. “Clinc, clinc” por la noche. Me levantan para registrar. ¿Acaso encontrarán los cuchillos? Setecientos cincuentaiun días de cárcel. ¿Estan satisfechos mis queridos jueces? Cerdos. Setecientos cincuentaidos días de cárcel, cerdos. Setecientos cincuentaitres cerdos. Venga va y voy a salir. Venga va y voy a salir. Mi celda tiene tres metros por tres metros. Desde la ventana de la primera planta veo 20 % del cielo por encima del jodido muro de la cárcel. Camino automáticamente por el patio. Hice kilómetros en un patio de pocos metros. Aburrimiento y otra vez aburrimiento. Hoy había vomitado mi propia alma. Había vomitado rejas, muros, aislamientos, años de cárcel, sentencias judiciales. Había vomitado tres años de cárcel. No quiero contar más. Cierro mis ojos totalmente y pienso. Pienso sobre mis compañeros que los tienen lejos de mi, en otras cárceles. Pienso sobre los fuegos en los techos de cárceles. Pienso sobre todo lo que intentó hacerme olvidar. Pienso sobre una risa, una caricia, una vuelta que no se termina ahí donde termina el muro, una mirada que no sea aprisionada detrás de las rejas de la jodida cárcel. Dejo de pensar. Abro mi mano. Miro la lima que tengo. Ahora sé. Sé exactamente que tengo que hacer. Vamos, una vez más. Con más fuerza ésta vez. Hasta el fin. Viva la Anarquía.”
(Un alterado fragmento del texto firmado con “J. y V.”)
VIVA LA CONSPIRACIÓN DE CÉLULAS DEL FUEGO – VIVA LA FEDERACIÓN ANARQUISTA INFORMAL / FRENTE REVOLUCIONARIO INTERNACIONAL.
PS: La presente propuesta de edición de folleto “Palabras internacionales solidarias con la CCF” será enviada por correo a todxs lxs compañerxs encarceladxs en todo el mundo. Para contrarrestar las posible dificultades( censura de correspondencia), como también debido a la falta de información respecto a algunxs compañerxs presxs (desconocimiento de la dirección de correo de la cárcel) nuestra propuesta será colgada en las páginas anarquistas de Internet. Los que les interesa y tienen ganas, que informen ellxs mismos a lxs compañerxs prisionerxs.
Todas las respuestas, textos y comentarios/críticas las pueden enviar al apartado de correos:
Post Box 51076
T.K. 14510 Nea Kifissia
Athens
Greece
Y al mail:
sinomosiapf@yahoo.gr
Lxs miembros encarceladxs de CCF:
Argyrou Panagiotis
Nikolopoulos Mihalis
Nikolopoulos Giorgos
Tsakalos Gerasimos
Tsakalos Hristos
Polydoros Giorgos
Bolano Damianos
Hadzimihelakis Haris
Ikonomidou Olga
Fuentes: IMC-Athens > Culmine, Liberación Total
Διεθνές κάλεσμα της Σ.Π.Φ./άτυπης αναρχικής ομοσπονδίας(διορθωμένο)
edit: νέα διόρθωση στο mail
Στην αρχική δημοσίευση του κειμένου για το ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ Σ.Π.Φ./ΑΤΥΠΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ προς τους φυλακισμένους αναρχικούς υπάρχει ένα τυπογραφικό λάθος στο email επικοινωνίας. Το σωστό email είναι : sinomosiapf@yahoo.gr (δηλαδή χωρίς το κενό που υπήρχε αρχικά)
Αναδημοσιεύω το κείμενο διορθωμένο :
ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ Σ.Π.Φ./ΑΤΥΠΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
Προς τους φυλακισμένους αναρχικούς.
Η φυλακή είναι η χώρα των αιχμαλώτων. Από δω μέσα θέλουμε να στείλουμε το χαιρετισμό μας στους αιχμαλώτους συντρόφους σε όλο τον κόσμο και να θέσουμε σε κίνηση μία πρόταση.
Στη χώρα των αιχμαλώτων , οι μέρες σπρώχνουν η μία την άλλη αργά και αδιάφορα, ενώ παντού κυριαρχεί το τσιμέντο και η απέραντη πλήξη.
Το μυαλό μας όμως συχνά δραπετεύει και κάνει κρυφά επισκεπτήρια στα φυλακισμένα αδέλφια μας στη Χιλή, στο Μεξικό, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ελβετία, στην Αγγλία, στη Ρωσία, στη Δανία και όπου αλλού υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε κελιά, αλλά δεν ξέχασαν την επιθυμία για ελευθερία.
Σύντροφοι, συζητάμε μαζί σας κι ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα, κοιταζόμαστε κι ας μην έχει δει ποτέ ο ένας τον άλλον, χαμογελάμε κι ας μη γνωριζόμαστε.
Ο εχθρός πιστεύει πως μπορεί να μας σπάσει το ηθικό κλειδώνοντας τους μήνες και τα χρόνια μας στα κελιά του. Η εξουσία ελπίζει σε μία δήλωση μετάνοιας, σε μία αποκήρυξη της άμεσης δράσης, σε μία αναθεώρηση των αναρχικών αξιών μας.
Όμως το μόνο που θα εισπράξει είναι η απόλυτη περιφρόνηση και η πιο δυνατή οργή μας. Όλοι εμείς που αναλάβαμε την ευθύνη για τη συμμετοχή μας στην Σ.Π.Φ. πρώτης περιόδου, περιμένουμε τις πολύχρονες καταδίκες μας, από ένα σύστημα που του κηρύξαμε τον πόλεμο, γιατί δεν το ανεχόμαστε να κυβερνά τη ζωή μας.
Το δικαστήριο που θα στηθεί εναντίον της Σ.Π.Φ. θέλουμε να το μετατρέψουμε σε δικαστήριο εναντίον του συστήματος.
Με το λόγο και τη στάση μας δε θα είμαστε εμείς που απολογηθούμε απέναντι στους δικαστές, αλλά αυτοί για τα εγκλήματα της εξουσίας που υπηρετούν.
Παράλληλα θέλουμε να αναδείξουμε τον φασιστικό μηχανισμό που στήθηκε για την καταδίωξη μας με τη συνεργασία των αστυνομικών, δικαστικών και δημοσιογραφικών υπηρεσιών.
Ένας μηχανισμός που εξαπέλυσε μία πρωτοφανή αντιαναρχική εκστρατεία, με σκοπό όχι μόνο τη σύλληψή μας, αλλά και τη διαμόρφωση ενός κλίματος διάχυτου φόβου, όπου ακόμα και η κατοχή δημοσιευμένων κειμένων φυλακισμένων αναρχικών, μπορεί να οδηγήσει κάποιον ενώπιον του εισαγγελέα.
Είχαν προηγηθεί οι συλλήψεις πολλών ατόμων, η έκδοση ενταλμάτων, η δημοσίευση φωτογραφιών όσων από μας ήμασταν καταζητούμενοι, τα δημοσιογραφικά σενάρια για τη διασύνδεση όλων των αντάρτικων οργανώσεων ρεπορτάζ για το «επαναστατικό ταμείο» και τη συμμετοχή μας σε ληστείες τραπεζών, η ανάλυση του ψυχολογικού προφίλ του καθενός μας από «ειδικούς» και πολλές άλλες μεθοδεύσεις που στόχευαν στην ηθική απομόνωσή μας και στην περιθωριοποίηση του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Με αυτόν τον τρόπο ,το κράτος θέλει να σβήσει την επιλογή της αναρχικής άμεσης δράσης απ’ το χάρτη των αξιών των ανατρεπτικών κύκλων.
Θέλει να εμφανίσει την άμεση δράση ως μια μάταιη απόφαση που οδηγεί κατευθείαν στη φυλακή και δεν αλλάζει τίποτα.
Όμως η απόφαση να επιλέξει κάποιος την άμεση δράση, είναι η απόφαση να πάρει τη ζωή στα χέρια του.
Μέσα από την άμεση δράση σπάμε την ακινησία της σκέψης, ακυρώνουμε τις άτολμες κινήσεις και σαμποτάρουμε τα ρολόγια της πειθαρχίας, δημιουργώντας ελεύθερους χρόνους και τόπους μέσα στο εχθρικό περιβάλλον της μητρόπολης.
Εκεί που οι κάμερες καταγράφουν τις κινήσεις μας, τα ένστολα γουρούνια της αστυνομίας παρακολουθούν τα βλέμματά μας, και οι οθόνες του θεάματος κατασκευάζουν τις επιθυμίες μας, εμείς για άλλη μια φορά φοράμε τις κουκούλες μας. Τα χέρια μας πιάνουν πέτρες, μολότωφ, βόμβες, πιστόλια και ξεχυνόμαστε στους δρόμους για την αναζήτηση της ελευθερίας.
Τώρα που βρισκόμαστε στη φυλακή , ποτέ δεν ξεχάσαμε αυτό το συναίσθημα και στην πρώτη ευκαιρία θα πράξουμε ξανά ακριβώς το ίδιο.
Γι’ αυτό στο δικαστήριο δε θέλουμε να μας υπερασπιστεί κανείς από τη γνωστή κλίκα των αριστερών κύκλων, των διανοουμένων και των καθηγητών πανεπιστημίου.
Τι γνωρίζουν όλοι αυτοί από την περιπέτεια της άμεσης δράσης και τις αξίες της;
Τι μπορούν να πουν αυτοί που κάθονται όλη τη μέρα στα βολικά τους γραφεία με την αριστερή κουλτούρα του σαλονιού που φλυαρεί ενάντια στο σύστημα, την ίδια στιγμή που αυτό τους τρέφει;
Όχι, ας κρατήσουν μακριά από μας την «ευαισθησία» τους και τις ενοχές τους για το ξεπούλημά τους στην εξουσία που θέλει να μας παρουσιάσει ως «ανήσυχους νεαρούς με κοινωνικές ευαισθησίες».
Δεν ψάχνουμε ούτε ψευτοσυμπάθειες, ούτε αριστερή συμπαράσταση, αντίθετα αναζητάμε συνεργούς στο ίδιο έγκλημα του αγώνα για την αναρχία και την ελευθερία.
Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο σίγουρο μέρος γι’ αυτήν την αναζήτησή μας, από τις φυλακές που αποτελούν μία αναγκαστική στάση στη διαδρομή πολλών αναρχικών συντρόφων.
Γι’ αυτό σύντροφοι απευθυνόμαστε σε σας με μία πρόταση- πρόσκληση.
Σε λίγους μήνες θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο δικαστήριο της Σ.Π.Φ.
Γνωρίζουμε από τώρα την καταδίκη μας και δεν πρόκειται ούτε ένα λεπτό να υποχωρήσουμε, ούτε να κατεβάσουμε το κεφάλι ή την ένταση της φωνής μας για να αποσπάσουμε οποιοδήποτε ελαφρυντικό.
Γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος και πιο δυνατός υπερασπιστικός λόγος απ’ τη δική σας φωνή σύντροφοι. Μέσα από τη δική σας έκφραση αλληλεγγύης και τις επιθέσεις των αναρχικών ομάδων άμεσης δράσης, παίρνουμε θάρρος όταν αντικρίζουμε κατάματα τους διώκτες μας. Είναι κάτι που σίγουρα το έχετε νιώσει κι εσείς που βρίσκεστε φυλακισμένοι σε άλλες χώρες, πληρώνοντας το ίδιο τίμημα για το κοινό πάθος μας για την ελευθερία.
Πιο συγκεκριμένα αυτό που σκεφτόμαστε και προτείνουμε είναι να εκδώσουμε εν όψει του δικαστηρίου, μία μπροσούρα που να περιέχει το δικό σας διεθνή λόγο αλληλεγγύης για την υπόθεση της Σ.Π.Φ.
Παράλληλα επειδή για μας η αλληλεγγύη αποτελεί αμοιβαία έννοια, θα θέλαμε όσοι από σας επιθυμείτε να την εκφράσετε δίνοντάς μας δύναμη και στήριξη , να συνοδεύσετε τα γράμματά σας με ένα εισαγωγικό κείμενο που να μιλάει για την υπόθεση του καθενός σας.
Με αυτόν τον τρόπο μέσω της μπροσούρας που θέλουμε να εκδώσουμε, θα συμπεριλάβουμε και την παρουσίαση της υπόθεσης του καθενός σας, μεταφέροντας τη δική σας εμπειρία αγώνα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις άλλες χώρες που θα διανεμηθεί το έντυπο. Έτσι δημιουργούνται νέες ευκαιρίες για την πρόκληση εχθροπραξιών με το σύστημα ως κομμάτι της διεθνούς αλληλεγγύης.
Όλοι μαζί θα οικοδομήσουμε μία διεθνή εμπειρία αγώνα, που ξεφεύγει από τα όρια της συγκεκριμένης υπόθεσης, αφού εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τη Σ.Π.Φ. ως απλά μία υπογραφή μιας οργάνωσης, αλλά ως μία κατάσταση που περιγράφει και συνθέτει τα χαρακτηριστικά και τη διαδρομή του αναρχικού αγώνα που διεξάγουμε, κομμάτι του οποίου είναι και το πέρασμά μας από τη φυλακή.
Είναι μία εμπειρία που θέλουμε να τη μοιραστούμε μαζί με όλους εσάς τους συντρόφους που βρίσκεστε αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους και ταυτόχρονα είναι μία πρόταση να γίνουμε κι εμείς συνεργοί στη δική σας εμπειρία.
Έτσι είναι εφικτό να πετύχουμε στο εσωτερικό των διεθνών αναρχικών κύκλων , ένα επίπεδο ενότητας και συντονισμού, που δε θα είναι αόριστο , αλλά ουσιαστικό.
Η επαφή φυλακισμένων συντρόφων σε διεθνές επίπεδο, μετατρέπει την αλληλεγγύη σε ένα επαναστατικό εργαστήρι ανάδειξης διαφορετικών αντιλήψεων που σχηματίζουν το κοινό μέτωπο της αναρχικής δράσης.
Αυτή η πρώτη μας γνωριμία μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το άνοιγμα ενός διεθνή διαλόγου, τόσο ανάμεσα σε μας όσο και στους συντρόφους που βρίσκονται έξω από τα τείχη της φυλακής, που θα συζητιούνται οι ξεχωριστές αντιλήψεις και αναλύσεις του καθενός μας, προωθώντας συντονισμένες δράσεις επίθεσης ενάντια στο κράτος. Φυσικά χωρίς αυτό να σημαίνει ποτέ τη συγχώνευση και την ισοπέδωση των διαφορετικών απόψεων.
Άλλωστε αυτές οι διαφορές δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στην αμοιβαία στήριξη.
Είναι η προσπάθεια να περάσουμε από τη συμπάθεια που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας, μέσω των γραμμάτων και των αμοιβαίων αναφορών σε κείμενα, στο διεθνή συντονισμό και να γίνουμε συνεργοί στήνοντας τη Μαύρη Διεθνή των φυλακισμένων αναρχικών και στηρίζοντας, όσοι το επιθυμούν, την πρόταση των ιταλών συντρόφων μας για την ενίσχυση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο.
Οι δυνατότητες που ανοίγονται μέσα από αυτό το στοίχημα είναι μεγάλες, αφού πρόκειται για μία διαδικασία όξυνσης των εχθροπραξιών ανάμεσα στους αναρχικούς επαναστάτες και το σύστημα.
Αξίζει να φανταστούμε τη δύναμη που αποκτάει μία κίνηση όταν ξεκινάει για παράδειγμα από τις φυλακές της Χιλής, διασχίζει τα σύνορα και φτάνει μέχρι τα κελιά της Ελλάδας. Έτσι μπορεί να καλεστεί μία διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης μέσα από τις φυλακές, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν για τη στήριξη του συντρόφου Gabriel Pombo Da Silva.
Παράλληλα η δημιουργία ενός αυτόνομου δικτύου επικοινωνίας μεταξύ των φυλακισμένων, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την ύπαρξη μιάς διαρκούς ενημέρωσης σχετικά με το τι συμβαίνει σε κάθε φυλακή, τις συνθήκες κράτησης, τα δικαστήρια που έρχονται, τις ποινές που επιβάλλονται και προετοιμάζει το σχεδιασμό της αντεπίθεσης των συντρόφων που βρίσκονται έξω από τη φυλακή.
Για κάθε καταδίκη συντρόφου, για κάθε πειθαρχική ποινή, για κάθε απαγόρευση αλληλογραφίας ή επισκεπτηρίου, για κάθε εκδικητική μεταγωγή, κανένας ανθρωποφύλακας, καμία πρεσβεία και καμία αστυνομία δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής. Με τη δύναμη της επικοινωνίας να έχει περάσει στα χέρια των κρατουμένων, παντού θα υπάρχουν σύντροφοι έτοιμοι να απαντήσουν με τη δράση του σαμποτάζ και της φωτιάς.
Η πρόταση που κάνουμε για την έκδοση της μπροσούρας «Διεθνής λόγος αλληλεγγύης για την Σ.Π.Φ.» θεωρούμε πως είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα που θα ακολουθήσουν, από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε.
Κλείνοντας χαιρετίζουμε και στεκόμαστε δίπλα τόσο με τη σκέψη όσο και με την καρδιά , στους συντρόφους που διώκονται στη Χιλή για την υπόθεση βόμβες και στην συντρόφισσα Tamara που αντιμετωπίζει τη δίωξη του κράτους για την αποστολή πακέτου βόμβας.
Από τις φυλακές στην Ελλάδα στέλνουμε σινιάλο φωτιάς και αναρχίας στην Monica Caballero, στην Andrea Urzua ,στον Viejo Loco, και σε όλα τα συντρόφια που κατηγορούνται για την «υπόθεση βόμβες» στον Gabriel Pombo Da Silva, στον Thomas Meyer Falk, στον Marco Camenish, στους Silvia, Billy,Costa ,στον Braulio και τον Arturo,στον Walter Bond, στους Villaroel & Fuentevilla στον Thomas Black και στους άγγλους antifa, στους φυλακισμένους ιταλούς εξεγερσιακούς, στους ρώσους και στους λευκορώσους, στους δανούς και σε όλους όσους ξεχάσαμε ή δεν ξέρουμε τα ονόματά τους και επιθυμούμε να γνωριστούμε γιατί όλοι μαζί επιλέξαμε να βαδίσουμε ενάντια στην εποχή μας έχοντας για πυξίδα την αναρχία.
Σε όλους μας αφιερώνουμε το παρακάτω απόσπασμα.:
«Μία μέρα φυλακή. Δύο μέρες φυλακή. Τρεις μέρες φυλακή. Ένας μήνας φυλακή.
Η πόρτα κλειδώνει και ξεκλειδώνει, κλειδώνει και ξεκλειδώνει. Τρεις μήνες φυλακή. Πέρασε ένας χρόνος φυλακή. Ποιός ξέρει αν οι άλλοι με σκέφτονται όσο τους σκέφτομαι κι εγώ. Σήμερα η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Τετρακόσιες εβδομήντα δύο μέρες φυλακή. Τετρακόσιες εβδομήντα τρεις μέρες φυλακή. Τετρακόσιες εβδομήντα… έχασα το λογαριασμό. Δε γαμιέται..καλύτερα, στη φυλακή δεν είναι καλό να μετράς. Οι υπολογισμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Η φυλακή έχει τη δική της μυρωδιά. Μία μυρωδιά που πέφτει επάνω σου και σε ακολουθεί. Σιγά μην καταφέρω ποτέ να τη βγάλω από πάνω μου. Χτες τελείωσα δύο ημερολόγια στη φυλακή. Πέρασαν δυο γαμημένα χρόνια. Δεν με πιάνει ύπνος. Ξέχασα να γελάω και δεν βλέπω όνειρα. Γκλανγκ, γλανγκ νυχτιάτικα. Με σηκώσανε για έρευνα. Άραγε θα βρουν τα μαχαίρια; Εφτακόσιες πενήντα μία μέρες φυλακή. Ικανοποιημένοι αγαπητοί μου δικαστές; Γουρούνια. Εφτακόσιες πενήντα δύο μέρες φυλακή γουρούνια. Εφτακόσιες πενήντα τρεις γουρούνια. Ε ρε και να βγω έξω. Ε ρε και να βγω έξω. Το κελί μου είναι τρία μέτρα επί τρία μέτρα. Από το παράθυρο στον πρώτο όροφο, βλέπω είκοσι εκατοστά ουρανό πάνω από τον γαμημένο τοίχο της φυλακής. Περπατάω μηχανικά στο προαύλιο. Έχω κάνει χιλιόμετρα μέσα σ’ ένα προαύλιο λίγων μέτρων. Πλήξη και πάλι πλήξη. Σήμερα ξέρασα από μέσα μου την ψυχή μου. Ξέρασα κάγκελα, τοίχους, απομονώσεις, χρόνια φυλακής, αποφάσεις δικαστών. Ξέρασα τρία χρόνια φυλακή. Δε θέλω να μετρήσω άλλο. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τους συντρόφους που κρατάνε μακριά μου σε άλλες φυλακές. Σκέφτομαι τις φωτιές στις ταράτσες των φυλακών. Σκέφτομαι όλο όσα προσπάθησαν να με κάνουν να ξεχάσω. Σκέφτομαι ένα γέλιο, ένα χάδι, μία βόλτα που να μην σταματάει στο τέλος του τοίχου, ένα βλέμμα που να μην φυλακίζεται πίσω από τα κάγκελα της γαμημένης φυλακής. Σταματάω να σκέφτομαι. Ανοίγω το χέρι μου. Κοιτάω τη λίμα που κρατώ. Τώρα ξέρω. Ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Πάμε άλλη μία φορά. Πιο δυνατά αυτή τη φορά. Μέχρι το τέλος. Ζήτω η Αναρχία»
(Παραποιημένο απόσπασμα από κείμενο με την υπογραφή J.και V.)
ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ – ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.
Υ.Γ.Η παρούσα πρόταση για την έκδοση της μπροσούρας «Διεθνής λόγος αλληλεγγύης για την Σ.Π.Φ.» θα σταλεί ταχυδρομικά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους σε όλο τον κόσμο. Για την αντιμετώπιση πιθανών δυσκολιών (λογοκρισία αλληλογραφίας) όπως και της ελλιπούς ενημέρωσης για κάποιους φυλακισμένους συντρόφους (άγνοια της ταχυδρομικής διεύθυνσης της φυλακής που βρίσκονται)θα αναρτήσουμε την πρότασή μας και στο internet σε αναρχικές ιστοσελίδες. Όσοι ενδιαφέρονται και επιθυμούν ας ενημερώσουν αυτοί τους αιχμάλωτους συντρόφους. Όλες οι απαντήσεις, τα κείμενα και οι παρατηρήσεις μπορούν να σταλούν στην ταχυδρομική θυρίδα Τ.Θ. 51076 Τ.Κ. 145 10 Nea Kifissia Athens Greece και στο e-mail : sinomosiapf@yahoo.gr
Τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ.
Αργυρού Παναγιώτης
Νικολόπουλος Μιχάλης
Νικολόπουλος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Πολύδωρος Γιώργος
Δαμιανός Μπολάνο
Χατζημιχελάκης Χάρης
Οικονομίδου Όλγα.
https://athens.indymedia.org/post/1336781/