Παρασκευή 14 Φλεβάρη 2014, 7 μ.μ.:
Ενημέρωση-συζήτηση, προβολή βίντεο: στιγμές από τον αγώνα για την υπεράσπιση της κατάληψης ROTE FLORA στο Αμβούργο
Σάββατο 15 Φλεβάρη 2014, 7 μ.μ.:
Προβολή βίντεο: η επιχείρηση καταστολής και η μαχητική υπεράσπιση των καταλήψεων της MAINZER STRASSE το 1990 στο Βερολίνο
Διαχειριστική συνέλευση της κατάληψης ΛΚ37
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ROTE FLORA ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Από τον Οκτώβριο του 2013, το σχεδόν επί 25ετίας κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ρότε Φλόρα (κόκκινο λουλούδι) στο Αμβούργο έχει ξεκινήσει μία καμπάνια προάσπισής του απέναντι στα κερδοσκοπικά σχέδια του ιδιοκτήτη του κτιρίου Κλάους-Μάρτιν Κρέτσμερ και του επενδυτή Γκερτ Μπάερ, που με την εκκένωση του θέλουν να το μετατρέψουν σε εμπορικό μεγαθήριο, σε συνάφεια με τον εξευγενισμό – εμπορευματοποίηση της περιοχής Στέρνσάντσε όπου στεγάζεται η κατάληψη. Η ανάπλαση της περιοχής υπήρξε μια μακρόπνοη διαδικασία, ενώ η ίδια η κατάληψη του κτιρίου τον Νοέμβρη του 1989 από τον χώρο των αυτόνομων πραγματοποιήθηκε έπειτα από ένα κύμα αντιδράσεων από την πλευρά περιοίκων και άλλων αγωνιζόμενων ενάντια στη μετατροπή του σε πολυτελές μουσικό θέατρο.
Κύριο γνώρισμα του αγώνα για την υπεράσπιση του κατειλημμένου εδάφους της Ρότε Φλόρα είναι η επιλογή της άρρηκτης σύνδεσής του με την αντίσταση στην κυρίαρχη πολιτική σε βάρος μεταναστών και ειδικότερα προσφύγων που προέρχονται από το στρατόπεδο της Λαμπεντούζα και έχουν καταφύγει στο Αμβούργο και το Βερολίνο, στον κοινωνικό εκφασισμό, στις κατασταλτικές και κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις εναντίον των σπιτιών Esso (ένα συγκρότημα προλεταριακών κατοικιών στη συνοικία του St Pauli, που προορίζονται προς κατεδάφιση μετά την έξωση 70 περίπου οικογενειών στις 15 Δεκέμβρη), στην καπιταλιστική λεηλασία της γης στην πόλη, στην καταστολή των αντιστάσεων από τα κάτω.
Η Ρότε Φλόρα που στεγάζει μια σειρά από κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες είναι μαζί με τα κατειλημμένα σπίτια της Χάφενστράσε στο Αμβούργο, ένα σύμβολο αγώνα για τους αυτόνομους, τους αναρχικούς και το κίνημα των καταλήψεων σε ολόκληρη τη Γερμανία αλλά και ένα σημείο αναφοράς για τη νεολαία της πόλης.
Όλα αυτά τα χρόνια το κτίριο και ο κήπος του συντηρήθηκαν και η χρήση τους κοινωνικοποιήθηκε χάρη στην εργασία και την πολιτική επιλογή των καταληψιών. Πρόκειται άλλωστε για ένα πολύ παλιό κτίσμα (από το 1888) που άλλαξε πολλές χρήσεις μέχρι την στιγμή που καταλήφθηκε. Ενώ σε όλη την ιστορία της η κατάληψη έχει αποτρέψει και άλλες φορές την εκκένωση μέσα από αγώνα, με κοινωνικούς όρους και εξωστρέφεια.
Ο σημερινός ιδιοκτήτης Κρέτσμερ αγόρασε αυτό το πρώην δημοτικό κτίριο το 2001 συνάπτοντας ένα δεκαετές συμβόλαιο με τον δήμο, που περιλάμβανε τη δέσμευσή του να παραμείνει η Ρότε Φλόρα κοινωνικό κέντρο καθώς και τους όρους με τους οποίους θα προχωρούσε σε πώληση. Ωστόσο, πολύ πριν τη λήξη εκείνου του συμβολαίου, ήδη από το 2009, διέδιδε την διάθεσή του να τελειώσει η κατάληψη. Μπροστά όμως στα συγκεκριμένα πλέον σχέδιά του, κλιμακούμενες αντιδράσεις από την πλευρά των καταληψιών και αλληλέγγυων έδειξαν ότι η προοπτική της εκκένωσης θα συνοδευόταν από μαζική κοινωνική αντίσταση.
Τον Δεκέμβρη του 2013 και τον Γενάρη του 2014, μπροστά στην επερχόμενη καταστολή της κατάληψης, η πόλη του Αμβούργου έγινε πεδίο άγριας αναμέτρησης χιλιάδων αγωνιζόμενων με τις δυνάμεις καταστολής. Στις 20 Δεκέμβρη ο Κρέτσμερ και ο Μπάερ απαίτησαν την εκκένωση της κατάληψης. Το ίδιο βράδυ ένα αστυνομικό τμήμα της πόλης έγινε στόχος επίθεσης από 200 περίπου άτομα. Την επόμενη μέρα έξω από την κατάληψη είχε καλεστεί διεθνής διαδήλωση για την υπεράσπιση της Ρότε Φλόρα και των σπιτιών Esso, ενάντια στον ρατσισμό και για το δικαίωμα όλων στη στέγη. Με προσχηματικές και αστήρικτες δικαιολογίες ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν άμεσα στη διαδήλωση, στην οποία συμμετείχαν περίπου 10.000 άτομα. Η επίθεση της αστυνομίας αντιμετωπίστηκε με σθεναρή αντίσταση από την πλευρά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Αργότερα, η κεντρική διαδήλωση διασπάστηκε σε μικρότερα κομμάτια που εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την πόλη, ενώ έγιναν επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους, όπως τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Αυθόρμητες δυναμικές κινητοποιήσεις διήρκεσαν ολόκληρη τη νύχτα ενώ κινήσεις αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας. Περίπου 260 διαδηλωτές προσήχθησαν και περισσότεροι από 500 τραυματίστηκαν από την αστυνομία, ενώ αρκετοί τραυματίες υπήρξαν και από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής.
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη η αστυνομία επέβαλε στρατιωτικό καθεστώς ορίζοντας ως «ζώνες κινδύνου» τρεις περιοχές του Αμβούργου (Αλτόνα, Στέρνσάντσε & St Pauli), επικαλούμενη μια κατασκευασμένη επίθεση στις 28 Δεκέμβρη σε αστυνομικό τμήμα με τραυματισμούς μπάτσων, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο για το δήθεν περιστατικό. Στις περιοχές αυτές, όπου μένουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, απαγορεύονταν οι συναθροίσεις και οι διαδηλώσεις, περίπου 1000 άτομα ελέγχθηκαν ή τους απαγορεύτηκε η είσοδος, ενώ 2 άτομα τραυματίστηκαν σοβαρά από την αστυνομία. Το καθεστώς αυτό εξαγρίωσε τους κατοίκους των περιοχών, που αρκετοί πλαισίωσαν τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις με τις οποίες αντιμετωπίστηκε η απαγόρευση. Τόσο η τοπική όσο και η διεθνής κατακραυγή για τον αυταρχισμό των δυνάμεων καταστολής του Αμβούργου, χάρη στις αγωνιστικές αντιδράσεις και τη διαρκή αντιπληροφόρηση απέναντι στην απαγόρευση, υποχρέωσαν σε άρση των αποκλεισμού των τριών περιοχών μετά από 10 ημέρες. Η αντίσταση στην καταστολή της Ρότε Φλόρα, στην κατεδάφιση των σπιτιών Esso και την αντι-μεταναστευτική πολιτική σε βάρος των προσφύγων της Λαμπεντούζα συνεχίζεται.
Το γεγονός πως η συχνότητα, η ένταση, η αποφασιστικότητα, η εξωστρέφεια, η μαζικοποίηση, η υπερτοπική διάσταση και η διασύνδεση των κινητοποιήσεων ενάντια στην καταστολή της κατάληψης με άλλα κοινωνικά μέτωπα αντίστασης, αναγκάζουν έστω και προσωρινά την πολιτική εξουσία του Αμβούργου να σταθεί εμπόδιο στην προοπτική της εκκένωσης (με τον δήμο να προθυμοποιείται να αγοράσει το κτίριο προκειμένου να παραμείνει ως έχει) δεν μπορεί να συσκοτίσει την πραγματικότητα: οι συγκεκριμένοι μεγαλοεπενδυτές γης δεν είναι παρά ο πολιορκητικός κριός στην καταστολή μιας ακόμα εστίας αγώνα, όπως ορίζει η προοπτική αφανισμού κάθε μορφής κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης, που εξυφαίνουν οι κυρίαρχοι σε ολόκληρη την Ευρώπη για την απρόσκοπτη προέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Για την εξαθλίωση των πληβειακών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος του πλουτισμού των μεγάλων αφεντικών, την αφαίμαξη της εργατικής δύναμης, την κερδοσκοπική λεηλασία του αστικού περιβάλλοντος και της υπαίθρου, τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο και τον παροπλισμό των από τα κάτω.
Άλλωστε ο στόχος της σφοδρής επιθετικότητας των σωμάτων ασφαλείας σε βάρος διαδηλωτών καθώς και της επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην πόλη, ήταν η συντριβή του κύματος των κινητοποιήσεων που εκδηλώθηκαν ενάντια στα σχέδια καταστολής, η διασπορά του τρόμου από την πλευρά της εξουσίας, η κοινωνική απομόνωση και η εγκληματοποίηση των αγωνιζόμενων. Ένας στόχος, που όπως και στην περίπτωση της διεθνούς μαχητικής υπεράσπισης της κατάληψης Ungdomshuset το 2007 στη Δανία, συνθλίβεται μπροστά στη συλλογική κινηματική αντίσταση και την αλληλεγγύη.
Έτσι κι αλλιώς οι καταληψίες της Ρότε Φλόρα αδιαφορούν για το ποιος θα κατέχει νομικά το κτίριο. Στην μακρόχρονη ιστορία της κατάληψης, οι καταληψίες δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να συνάψουν κανενός είδους συμβόλαιο με τους ιδιοκτήτες του κτιρίου, υπερασπιζόμενοι τον αυτοοργανωμένο, ελεύθερο και ανοιχτό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Ενώ παράλληλα δεν τρέφουν αυταπάτες για την πολιτική αναδιπλώσεων της εξουσίας ανάλογα με το κόστος που διακυβεύεται.
Από το κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37, που εδώ και 26 χρόνια υπερασπιζόμαστε σθεναρά από τις κατασταλτικές και παρακρατικές επιθέσεις με τη στήριξη φίλων και αλληλέγγυων, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα για την υπεράσπιση της Ρότε Φλόρα και των σπιτιών Esso, στον αγώνα των προσφύγων της Λαμπεντούζα και των αλληλέγγυων. Σε μια εποχή που η καταστολή των καταλήψεων αποτελεί μια κεντρική πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους που έχει ενορχηστρώσει εκκενώσεις και αστυνομικές εισβολές σε ένα πλήθος κατειλημμένων και αυτοοργανωμένων χώρων, περιμένοντας μαχητικά την ανανέωση της επίθεσης του κράτους έπειτα από την αστυνομική εισβολή στον χώρο μας τον Γενάρη του 2013, προτάσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη απέναντι στον κατασταλτικό κλοιό που σφίγγει τοπικά αλλά και παγκόσμια γύρω από τις εστίες αγώνα. Η υπεράσπιση των καταλήψεων είναι υπόθεση όλων όσοι αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, την φτώχια και την εξαθλίωση, τους πλαστούς κοινωνικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τον κοινωνικό εκφασισμό. Από την Αθήνα μέχρι το Αμβούργο και παντού, με όπλα τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, καμιά παράδοση, καμιά ανακωχή, απέναντι στην καπιταλιστική λεηλασία και την κρατική καταστολή! Για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αδελφοσύνης!
28/1/2014
Διαχειριστική συνέλευση της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37
Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org
Lelas Karagianni squat’s statement regarding the repressive operation against it (2010)
HANDS OFF THE LELAS KARAGIANNI 37 SQUAT (ATHENS)
In a period of intensification of social and class antagonism due to the generalized attack of state and capital on even the most elementary interests and rights of the workers the unemployed and the youth, and during the attempt to raise social and political defenses, repression is intensified by targeting, threatening and attacking people in struggle and spaces of struggle.
On the night of July 8th at 2 a.m., only a few hours before the general strike demonstration some heavy police units surrounded without any obvious pretext the occupied building of 37, Lelas Karagianni Street in the Athens neighbourhood of Kipseli – and blocked off the surrounding streets. The Occupation was put under a condition of siege, threatened for many hours with a police raid, while an order had been issued for the arrest of anyone who would attempt to exit or enter the occupied building. Police checked and even detained many passers-by, neighbours or others who just happened to be in the streets around the occupation.
Finally the tight siege ended with the withdrawal of the police forces at 5 a.m., as suddenly as it had started.
Regardless of the undeclared targets and planning of this police operation, the fact is that yet another space of struggle and yet another group of people in struggle was targeted by state repression and terrorism. An occupation which during its entire 22 years always stood steadily within the ranks of the wider anarchist/anti-authoritarian struggle and always on the side of all the social-class struggles of the exploited and repressed people.
For this reason the night-time repressive operation of July 8th against this particular occupation had some wider targets and comprises part of the wider state repression aiming at terrorizing and attacking anti-authoritarian struggle and more widely, the social struggles of our time.
And even if this particular repressive operation folded it nevertheless showed the aggressive tendencies and the terrorizing methods employed by the state against the self-organized nuclei of struggle, such as occupations, which during this period are particularly important and useful in their support and contribution to the development of collective resistances, both on a more central level as much as in the neighbourhoods of the city.
It is for this reason that despite the very late time [at which the attack against the occupation was launched] there was an enormous struggle interest and tens of comrades were mobilized, expressing their solidarity availability to the besieged occupation on the night of July 8th.
TERRORISM SHALL NOT PASS – HANDS OFF THE OCCUPATIONS
AGAINST STATE AND CAPITALIST BARBARITY, LET’S PREMISE SELF-ORGANIZATION, SOLIDARITY AND OUR COLLECTIVE RESISTANCES
Lelas Karagianni 37 Squat
Friday July 9th, 2010