4 de Septiembre del 2013
Otrxs de una vez por todas siguieron los caminos aprendidos sin pensarlo, a su trabajo y su hogar, a su futuro predecible. El deber para ellxs se volvió un hábito y el hábito un deber. Ellxs no ven la deficiencia de su ciudad. Piensan que la deficiencia de si vida era natural. Quisimos romper con este condicionamiento (…) en la búsqueda de nuevas pasiones.
Guy Debord
Breve crónica de mi detención
El martes, 11 de julio del 2013, por la noche, los pacos del servicio antiterrorista irrumpieron otra vez en el espacio anarquista okupado Nadir, en Tesalónica. Es allí donde me arrestaron, para luego trasladarme de inmediato al cuartel general del servicio antiterrorista de Atenas donde me enteré que, tres horas antes de mi arresto, el compañero y amigo Andreas Tsavdaridis había sido también capturado por fuera de su casa en el barrio de Stavroupoli, Tesalónica. Me pidieron las huellas dactilares, muestras de ADN y fotografías y, tras rechazar colaborar, me las tomaron a la fuerza. Más tarde, me notificaron que estaba acusado de todos los ataques que se habían llevado a cabo hasta entonces en el contexto del Proyecto Fénix (Actos 1, 2, 3, 4). Me negué a firmar cualquier papel policial y hablar de cualquier cosa. Seis días después, cuando hable con Andreas, me entere de que a él le había pasado lo mismo.
Además, me anunciaron que, por el Proyecto Fénix, están también imputadxs lxs diez miembros encarceladxs de la Conspiración de Células del Fuego, como instigadorxs.
La operación “Placer armado”
Desde el momento de mi traslado a Atenas hasta las primeras horas del día siguiente, los pacos estaban en Nadir buscando… Entre otras cosas, confiscaron el servidor de la okupa. Sin embrago, su interés se centró en la biblioteca, donde “descubrieron” el libro (libro-funda de arma) que aparece en la portada de la versión griega del libro El Placer Armado de Alfredo M. Bonanno, publicada por la okupa Nadir en junio de 2013 (los beneficios de la venta se destinarán a cubrir las necesidades de anarquistas presxs). A partir de ese momento, empezó una gran búsqueda, tanto en la biblioteca como en el resto de la okupa. Recolectaron huellas dactilares, colillas de cigarrillos para análisis de ADN, botellas de cerveza vacías y otros cachivaches de toda la biblioteca, para encontrar la supuesta arma que aparece en la portada del libro…
“Los seguimientos discretos”
El Proyecto Fénix comenzó el 7 de junio de 2013. Se trata de un llamado de la Conspiración de Células del Fuego – Bandas de la Consciencia – FAI/FRI – Núcleo Sole-Baleno para “la regeneración y el resurgir dinámico de la guerrilla urbana”. Desde aquel día hasta el 12 de julio (el día de mi arresto), hubo 4 ataques reivindicados por varias células de la red de FAI/FRI.
Durante el mismo periodo dio comienzo mi seguimiento por los pacos del servicio antiterrorista. Esta famosa “vigilancia secreta” de las unidades antiterroristas fue de todo menos secreta. Bastante antes de mi arresto, les habían “advertido” a mis compas de Nadir “ya vamos…” o “dile a Spyros…”, etc. De hecho, durante un seguimiento “discreto” por la céntrica calle Agiou Dimitriou de Tesalónica, los pacos habían movilizado más de cinco vehículos para decirme que “se enteran…“, insinuando cosas para dejar claro todo lo que me querían neutralizar.
Todo lo que me querían neutralizar y lo que me tenían en su punto de mira se demuestra con otro acontecimiento. A mediados de junio, estando de viaje en Atenas para visitar en la cárcel de Koridallos a Christos Tsakalos, amigo y miembro de la CCF, en el último momento, el Ministerio de Justicia intervino para ordenar la prohibición de la visita y bloquearla. A partir de ese momento, la presencia de la policía se hace cada vez más intensa, incluso por fuera de la okupa Nadir.
Enfatizo todo eso para demostrar que una persona, que actúa públicamente (durante ese período, salí a pegar afiches en varias ocasiones, además de participar como orador en un evento, etc.) y que la monitorean tan de cerca (como admitieron los propios pacos), ponga 4 bombas. Tanto lo que cuentan los pacos en el expediente como el sentido común dan a entender que no se puede. Por otra parte, el día en el que se envió el paquete bomba a Chorianopoulos (el 1 de julio de 2013), yo me encontraba de visita en la cárcel de Koridallos, Atenas.
El hecho de que me impusieran la prisión preventiva sin que haya ninguna prueba no me sorprende, ni debería sorprenderle a nadie más. El Estado reconoce que hay una guerra entre dos lados y actúa en consecuencia, sin ninguna moralidad, como ya sabemos. Lo que falta es que se dé cuenta de ello también el otro lado.
No quiero, de ninguna manera, que mi caso se presente públicamente como otros casos de “luchadorxs inocentes”. Me refiero, obviamente, a los casos en el que el “movimiento” hace lo posible y lo imposible para la excarcelación de el/la compañerx inocente, mientras que a lxs que han reivindicado la responsabilidad se les deja en las garras del Estado.
Ahora, en cuanto a las operaciones represivas de la unidad antiterrorista contra la okupa Nadir, creo que, claramente, tienen como objetivo una sola cosa. Es esencialmente un esfuerzo estatal de derribar el puente entre lo “público” y lo “clandestino”. Durante los últimos años, la okupa en la que participo se ha encargado, entre otros casos, del de la Conspiración de Células del Fuego y, claramente, ha apoyado la tendencia de la nueva anarquía, realizando actividades, conversatorios, presentaciones de libros, entrevistas y conciertos de apoyo financiero y eventos abiertos con intervenciones de compañerxs encarceladxs, con la perspectiva de la insurrección anarquista constante. Por eso, además, este espacio anarquista ha sido blanco, en más de una ocasión, de la prensa, los partidos políticos y la policía.
Las okupas, la represión y la “anarquía oficial”
Recientemente, el tema de las okupas ha entrado en primer plano puesto que el aparato estatal ha elegido invadir estas estructuras.
Las okupas anarquistas son proyectos-estructuras que, si se usan de forma agresiva, pueden ser valiosas herramientas insurreccionales, mientras que si se vuelven un fin en sí mismo, terminan siendo laboratorios de alienación y subcultura alternativa, degradando al “espacio” al nivel de la mediocridad.
Las okupas son bases de operaciones de la insurrección, y no un lugar al que puedan recurrir “estudiantes” y “trabajadorxs”. Es denigrante y vergonzoso que unx reclame el estatus de trabajador/a o estudiante como una identidad ideológica. Lxs okupas no necesitan esforzarse tanto en asegurar a la sociedad que la anarquía no es esto o lo otro, yendo tan lejos como para ofrecer garantías sobre el “después”. La verdad es que la revolución no garantiza nada…
Además, en el espacio, se puede observar la casta de anarco-latifundistas. A ningún anarco-padre se le debería permitir usar okupas o asambleas para la creación de un círculo de personas, que puedan cobrar a la primera de cambio, abriendo un “café que del espacio” o una cooperativa con clientela “anárquica”. Este es el método preferido de otras personas, con otros antecedentes. Estos anarco-padres deberían dejar de lado la anarquía y preocuparse de las relaciones públicas. La anarquía estará bien sin ellxs.
Durante los últimos años, el “espacio” ha mantenido la peor de las relaciones con el concepto de solidaridad ofensiva y prefirió pasear su miseria en anfiteatros y asambleas multitudinarias, haciendo monólogos sobre la represión en su contra. De hecho, es bien sabido que en el caso de las okupas, algunxs “anarquistas” empezaron a vaciarlas después de que el Ministro de Orden Público, Nikos Dendias, emitiera las órdenes-avisos de desalojo…
Durante los últimos cuatro años y después de los arrestos de miembros de las dos principales organizaciones anarquistas de la última década (la Conspiración de Células del Fuego y Lucha Revolucionaria) en Grecia, la mayor parte del “espacio” demostró su vulgaridad de una manera rotunda. Básicamente, el “espacio anarquista”, desvinculándose o alejándose de las formaciones armadas, ha firmado declaraciones de legitimidad.
Cuanto más piensa el “movimiento” en términos jurídicos, cuanto más define sus respuestas la represión, cuanto más intenta separar la inseparable teoría de la práctica, más seguro es que seguirá perdiendo su peligrosidad, sus infraestructuras, su gente… Varixs anarquistas aterrizarán en un terreno difícil cuando se caigan de la nube de “llamar a la sociedad” – perdidxs en el sueño de la “revolución popular”, pues el “espacio” ya adopta puntos de vista izquierdistas con un toque de supuesto antiestatismo; una especie de oposición.
En contraste con esta parodia, la tendencia de la nueva anarquía habla de insurrección anarquista constante y directa; de difusión anarquista, del aquí y ahora; de la insurrección sin compromisos, sin treguas. La nueva anarquía no ofrece ni garantías ni un rol social aceptable y se encuentra claramente muy lejos de la cobardía y la rigidez del estilo de vida del espacio anarquista/antiautoritario.
Mis saludos a todxs lxs combatientes indómitxs de lo Negativo.
Fuerza al compa Andreas Tsavdaridis, lxs miembrxs de la CCF y las docenas de células de la FAI-FRI.
PD: Varios días atrás, algunxs hermanos y hermanas desconocidxs de la Conspiración Internacional por la Venganza en Indonesia y la Conspiración de Células del Fuego/Célula Ryo en Grecia dedicaron sus ataques a nosotrxs. Compañerxs, tengan claro que vuestros gestos nos dieron mucha fuerza.
RABIA Y CONCIENCIA
Spyros Mandylas
Dikastiki Filaki Koridallou, A Pteryga, 18110 Koridallos, Atenas, Grecia.
http://es.contrainfo.espiv.net/2013/11/02/atenas-carta-del-anarquista-spyros-mandylas-desde-la-carcel-de-koridallos/
========================================================
Γράμμα του αναρχικού αιχμαλώτου Σπύρου Μάνδυλα, από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού
«Οι άλλοι ακολουθούσαν χωρίς να σκέφτονται, στους δρόμους που είχαν μάθει μια για πάντα, προς το σχολείο, τη δουλειά, το σπίτι τους, προς ένα μέλλον που είχε προβλεφθεί. Γι’ αυτούς, το καθήκον είχε γίνει συνήθεια και η συνήθεια καθήκον. Δεν έβλεπαν την ανεπάρκεια της πόλης τους. Θεωρούσαν φυσική την ανεπάρκεια της ζωής τους. Θέλαμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πάγωμα αναζητώντας καινούργια πάθη…»
Γκυ Ντεμπόρ
Ένα σύντομο χρονικό της σύλληψής μου
Το βράδυ της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν για άλλη μια φορά στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ στη Θεσσαλονίκη, όπου αφού συλλαμβάνομαι, οδηγούμαι κατευθείαν στην αντιτρομοκρατική στην Αθήνα. Εκεί μαθαίνω ότι 3 ώρες πριν από τη σύλληψή μου είχε συλληφθεί και ο σύντροφος και φίλος Ανδρέας Τσαβδαρίδης κάτω από το σπίτι του στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Μου ζητάνε αποτυπώματα, DNA, και φωτογραφίες, όπου αφού αρνούμαι τη λήψη τους μου τα παίρνουν με τη βία. Αργότερα μου γνωστοποιούνται οι κατηγορίες που αφορούν όλα τα χτυπήματα του Σχεδίου Φοίνικα (πράξεις 1,2,3,4) που είχαν γίνει ως τότε. Αρνούμαι να υπογράψω οτιδήποτε και να κουβεντιάσω οτιδήποτε. Όπως μαθαίνω 6 μέρες μετά που επικοινωνώ με τον Ανδρέα τα ίδια συνέβησαν και με αυτόν.
Επίσης, μου ανακοίνωσαν ότι για το Σχέδιο Φοίνικας διώκονται και τα 10 μέλη της Σ.Π.Φ., ως ηθικοί αυτουργοί.
Η επιχείρηση “Ένοπλη Χαρά”
Από την ώρα που μεταφέρομαι στην Αθήνα μέχρι και νωρίς το πρωί της επομένης οι μπάτσοι είναι στο Ναδίρ και ψάχνουν…Ανάμεσα σε άλλα κατάσχουν και τον server της κατάληψης.
Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στη βιβλιοθήκη όπου εκεί «ανακαλύπτουν»το βιβλίο (βιβλιο-θήκη για όπλο) που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου “Η Ένοπλη Χαρά” ⃰⃰. Τότε ξεκινάει και μια μεγάλη έρευνα στην βιβλιοθήκη, αλλά και σε όλο το στέκι όπου αρχίζουν να παίρνουν αποτυπώματα, να μαζεύουν γόπες για DNA, μπουκάλια μπύρας και άλλα μικροαντικείμενα απ’ όλη την βιβλιοθήκη, για να βρουν και το υποτιθέμενο όπλο, που εικονίζεται στο βιβλίο…
* Το βιβλίο του Alfredo Bonanno “ Η Ένοπλη Χαρά” (La Giota Armata) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αναρχικό Στέκι Ναδίρ από τον Ιούνιο του 2013 και τα χρήματα διατίθενται για να καλύψουν τις ανάγκες φυλακισμένων αναρχικών.
Οι “διακριτικές παρακολουθήσεις”
Στις 7 Ιουνίου 2013 ξεκίνησε το Σχέδιο Φοίνικας. Το Σχέδιο Φοίνικας είναι ένα κάλεσμα από τη Σ.Π.Φ. – Συμμορίες Συνείδησης FAI-IRF – Πυρήνας Sole Baleno που στοχεύει “ στην αναγέννηση και την δυναμική επανεμφάνιση του αντάρτικου πόλης”. Από τότε μέχρι και τις 12 Ιουλίου (ημέρα σύλληψης μου) έγιναν 4 χτυπήματα από διάφορους πυρήνες του δικτύου της FAI-IRF.
Το ίδιο χρονικό διάστημα ξεκινάει και η παρακολούθηση μου από τους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής. Αυτή η περιβόητη «μυστική παρακολούθηση» της αντιτρομοκρατικής μόνο μυστική δεν ήταν. Αρκετό καιρό πριν τη σύλληψη μου είχαν «προειδοποιήσει» τους συντρόφους μου από το Ναδίρ ότι «ερχόμαστε…», «πες στον Σπύρο…», κ.τ.λ. Σε μια μάλιστα «διακριτική» παρακολούθηση στην Αγίου Δημητρίου οι μπάτσοι είχαν κινητοποιήσει πάνω από 5 οχήματα για να μου πουν ότι και καλά «ξέρουν…», αφήνοντας μου υπονοούμενα και δείχνοντας έτσι πόσο πολύ ήθελαν την αδρανοποίησή μου.
Το πόσο πολύ ήθελαν την αδρανοποίησή μου και το πόσο πολύ με είχαν στο στόχαστρό τους, φαίνεται και από ένα άλλο γεγονός. Στα μέσα Ιουνίου και ενώ έχω κατέβει στην Αθήνα για να επισκεφθώ τον φίλο και σύντροφο μέλος της Σ.Π.Φ. Χρήστο Τσάκαλο στις φυλακές Κορυδαλλού, την τελευταία στιγμή επεμβαίνει το Υπουργείο Δικαιοσύνης και μπλοκάρει με σαφή απαγόρευση το επισκεπτήριό μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η παρουσία των μπάτσων είναι όλο και πιο έντονη ακόμη και έξω από το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ.
Αυτά τα τονίζω για να καταδειχθεί και το γεγονός το πώς είναι δυνατόν ένα άτομο με δημόσια δράση (το ίδιο διάστημα είχα κάνει αρκετές αφισοκολλήσεις, είχα συμμετάσχει ως ομιλητής σε εκδήλωση,…), που παρακολουθείται και τόσο στενά (όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι μπάτσοι) να βάζει 4 βόμβες. Τόσο τα στοιχεία των μπάτσων στη δικογραφία όσο και η κοινή λογική λένε ότι αυτό δε γίνεται. Άλλωστε και η ημερομηνία που έχει σταλεί το δέμα στον Χωριανόπουλο (1 Ιουλίου 2013) εγώ βρισκόμουν στην Αθήνα σε επισκεπτήριο, στις φυλακές Κορυδαλλού.
Το γεγονός ότι η προφυλάκισή μου έγινε χωρίς κανένα στοιχείο δεν με εκπλήσσει και καλό θα ήταν να μην εκπλήσσει και κανέναν άλλον. Το κράτος αναγνωρίζει τον πόλεμο μεταξύ των δυο πλευρών πράττοντας ανάλογα και ως γνωστόν στον πόλεμο του δεν έχει καμία ηθική. Αυτό που μένει είναι να το συνειδητοποιήσει αυτό και η άλλη πλευρά.
Η περίπτωσή μου, δεν θέλω με κανένα τρόπο να παρουσιαστεί δημόσια, όπως άλλες περιπτώσεις “αθώων αγωνιστών”. Και εννοώ προφανώς περιπτώσεις όπου το “κίνημα” κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποφυλακιστεί ο αθώος σύντροφος ενώ άτομα που έχουν αναλάβει την ευθύνη να αφήνονται στα δόντια του κράτους.
Τώρα όσον αφορά τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, αυτές θεωρώ πως στοχεύουν ξεκάθαρα σ’ ένα και μόνο πράγμα. Είναι στην ουσία η προσπάθεια του κράτους να γκρεμίσει τη γέφυρα ανάμεσα στο “δημόσιο” και το “παράνομο”. Τα τελευταία χρόνια η κατάληψη που συμμετέχω ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων με την υπόθεση της Σ.Π.Φ. και στήριξε ξεκάθαρα την τάση της Νέας Αναρχίας κάνοντας εκδηλώσεις, συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, συνεντεύξεις και συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και ανοιχτές εκδηλώσεις με παρεμβάσεις φυλακισμένων συντρόφων, στην προοπτική της Διαρκούς Αναρχικής Εξέγερσης. Γι’ αυτό άλλωστε έχει στοχοποιηθεί και αρκετές φορές από ΜΜΕ, κομματικούς μηχανισμούς και μπάτσους.
Οι καταλήψεις, η καταστολή και η “επίσημη αναρχία”
Το ζήτημα των καταλήψεων έρχεται σε πρώτο πλάνο μιας και τον τελευταίο καιρό ο κρατικός μηχανισμός έχει επιλέξει την εισβολή σε τέτοιες δομές.
Οι αναρχικές καταλήψεις είναι δομές-εγχειρήματα που αν χρησιμοποιηθούν επιθετικά τότε είναι ένα πολύτιμο εξεγερσιακό εργαλείο ενώ αν αποτελούν αυτοσκοπό καταλήγουν να είναι εργαστήρια αλλοτρίωσης και εναλλακτικής υποκουλτούρας, υποβιβάζοντας έτσι τον “χώρο” σ’ ένα επίπεδο μετριότητας.
Οι καταλήψεις είναι ορμητήρια εξέγερσης και όχι ένα μέρος που καταφεύγουν σ’ αυτό “φοιτητές” και “εργάτες”. Είναι ντροπή και έκπτωση να δηλώνει κάποιος την εργατική ή την εκπαιδευτική του ιδιότητα σαν ιδεολογική ταυτότητα. Οι καταληψίες δεν χρειάζεται να προσπαθούν τόσο έντονα να καθησυχάσουν την κοινωνία ότι η αναρχία δεν είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς προσφέροντας μάλιστα εγγυήσεις για το “μετά”. Η αλήθεια είναι ότι η επανάσταση δε δίνει εγγυήσεις..
Κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς στον χώρο είναι η κάστα των αναρχοτσιφλικάδων. Οι καταλήψεις και οι συνελεύσεις δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται από κάποιους αναρχοπατέρες για τη δημιουργία ενός κύκλου ανθρώπων που θα εξαργυρωθεί με την πρώτη ευκαιρία με τη δημιουργία ενός “καφέ του χώρου” ή μιας συνεταιριστικής κολλεκτίβας με “αναρχικό” πελατολόγιο. Αυτή είναι προσφιλή μέθοδος από άλλους ανθρώπους με άλλες καταβολές. Οι Pr Αναρχοπατέρες καλό είναι ν’αφήσουν την αναρχία και να ασχοληθούν με δημόσιες σχέσεις. Η αναρχία μπορεί και χωρίς αυτούς.
Τα τελευταία χρόνια ο “χώρος” απέκτησε τις χειρότερες σχέσεις με την έννοια της επιθετικής αλληλεγγύης και προτίμησε αντ’ αυτού να περιφέρει τη μιζέρια του σε αμφιθέατρα και συνελεύσεις μονολογώντας για την καταστολή του. Μάλιστα όσον αφορά το ζήτημα των καταλήψεων είναι γνωστό ότι κάποιοι “αναρχικοί” άδειαζαν τις καταλήψεις τους μετά τις εξαγγελίες-προειδοποιήσεις του Δένδια…
Τα τελευταία 4 χρόνια και με τις συλλήψεις μελών των δυο κυριότερων αναρχικών οργανώσεων της τελευταίας δεκαετίας (Σ.Π.Φ. και Ε.Α.) η πλειοψηφία του “χώρου” απέδειξε περίτρανα την φθήνια του. Ο “αναρχικός χώρος” διαχωρίζοντας την θέση του ή απομονώνοντας τους ένοπλους σχηματισμούς στην ουσία υπογράφει δηλώσεις νομιμοφροσύνης.
Όσο το “κίνημα” σκέφτεται με δικονομικούς όρους όσο τις κινήσεις του τις ορίζει η καταστολή όσο προσπαθεί να διασπάσει το αδιαίρετο θεωρία-πράξη τόσο είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να χάνει την επικινδυνότητά του, τις δομές του, τους ανθρώπους του… Κάποιοι αναρχικοί θα προσγειωθούν απότομα πέφτοντας από το σύννεφο της “κοινωνικής απεύθυνσης”- χαμένοι στο όνειρο της “λαϊκής επανάστασης”, αφού πλέον ο “χώρος” υιοθετεί διασκευασμένες απόψεις αριστερισμού με μια υποτιθέμενη δόση αντικρατισμού· ένα είδος αντιπολίτευσης.
Στον αντίποδα αυτής της παρωδίας, η Νέα Αναρχία μιλάει για την άμεση διαρκή αναρχική εξέγερση, για την αναρχική διάχυση, για το εδώ και τώρα, για εξέγερση χωρίς συμβιβασμούς -χωρίς ανακωχές. Η Νέα Αναρχία δεν προσφέρει ούτε εγγυήσεις ούτε αποδεκτό κοινωνικό ρόλο και είναι ξεκάθαρα απομακρυσμένη από την δειλία και την ακαμπτότητα ενός lifestyle α/α χώρου.
Τους χαιρετισμούς μου στους ανυπότακτους μαχητές του Αρνητικού.
Δύναμη στον σύντροφο Ανδρέα Τσαβδαρίδη, στα μέλη της Σ.Π.Φ. και στους δεκάδες πυρήνες της FAI-IRF.
Υ.Γ. Κάποια άγνωστα αδέρφια μας στην Ινδονησία από την “Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης”, και στην Ελλάδα από τη Σ.Π.Φ. (πυρήνας Ryo) μας αφιέρωσαν πριν κάποιες μέρες τα χτυπήματα τους. Σύντροφοι να είστε σίγουροι ότι αυτή η κίνησή σας, μας έδωσε μεγάλη δύναμη.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Σπύρος Μάνδυλας
04/09/2013
Α’ πτέρυγα
Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού
Η επιστολή του συντρόφου σε PDF
http://theparabellum.squat.gr/